ผู้เขียน หัวข้อ: ...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๗...  (อ่าน 418 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๗...

...หลังจากได้เวลาพักจากงาน
โยธากัมมัฏฐาน นั่งพักให้เหงื่อแห้ง
ก่อนที่จะสรงน้ำเตรียมตัวทำวัตรเย็น
ก็เลยค้นหาบทกวีเก่าๆที่เคยเขียนไว้
มาเกลาใหม่ เป็นการผ่อนคลาย
ไปในตัว...

.....กวีธรรมส่องนำทาง.....

...กวีธรรม นำทาง สร้างชีวิต
กวีธรรม นำจิต นิมิตใหม่
กวีธรรม ส่องนำ กายและใจ
กวีธรรม ทำให้ ใจร่มเย็น

...กวีธรรม ทำให้ ใจนึกคิด
กวีธรรม นำจิต ความคิดเห็น
กวีธรรม สอนจิต ให้คิดเป็น
กวีธรรม ที่ได้เห็น นั้นส่องทาง

...กวีธรรม นำเรื่องราว มาเล่าสู่
กวีธรรม บอกให้รู้ ถึงแบบอย่าง
กวีธรรม นั้นเตือนใจ ให้ละวาง
กวีธรรม คือแบบอย่าง เส้นทางธรรม

...กวีธรรม นั้นกลั่น มาจากจิต
กวีธรรม คือนิมิต ที่ลึกล้ำ
กวีธรรม ส่องทาง ล้างมืดดำ
กวีธรรม ชี้นำ ให้ก้าวเดิน

...กวีธรรม น้อมนำ ให้นึกคิด
กวีธรรม เหมือนมิตร ไม่เก้อเขิน
กวีธรรม ทำให้ ใจเพลิดเพลิน
กวีธรรม ดำเนิน อยู่เรื่อยไป

...กวีธรรม นั้นอยู่ คู่กับโลก
กวีธรรม อำนวยโชค สุขสดใส
กวีธรรม ดั่งแสงทอง ผ่องอำไพ
กวีธรรม ทำให้ ใจถึงธรรม

...กวีธรรม ล้ำเลิศ ประเสริฐนัก
กวีธรรม คือที่พัก ผู้บอบช้ำ
กวีธรรม ปลอบใจ ผู้มีกรรม
กวีธรรม ชี้นำ ผู้ทุกข์ทน

...กวีธรรม ชี้ทาง สว่างจิต
กวีธรรม ช่วยชีวิต ให้หลุดพ้น
กวีธรรม มอบให้ แด่ทุกคน
กวีธรรม สร้างกุศล ธรรมทาน...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๑๗:๔๓ น. ...