...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๑๕...
“ อนนฺโท พลโท โหติ
วตฺถโท โหติ วณฺณโท
ยานโท สุขโท โหติ
ทีปโท โหติ จกฺขุโท “
...ผู้ให้ข้าวปลาอาหาร
ชื่อว่าให้กำลัง
ผู้ให้เสื้อผ้าอาภรณ์
ชื่อว่าให้ผิวพรรณ
ผู้ให้ยานความสะดวกในการ
เดินทาง ชื่อว่าให้ความสุข
ผู้ให้ประทีปโคมไฟแสงสว่าง
ชื่อว่าให้ดวงตา...
...ฝึกวางใจให้มันมั่งคง ไม่กังวล
ไม่สนใจใคร ทำให้เหมือนกับอยู่
คนเดียว ภายนอกเคลื่อนไหว
ภายในทำใจให้สงบ พิจารณาร่างกาย
พิจารณาดูจิต มันฟุ้งซ่านไปไหน
ก็ให้รู้จักมัน รู้เท่าทันกับกิเลส
สู้กับกิเลสที่เกิดขึ้นในใจเรา เอาชนะ
มันให้ได้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
สำหรับวันๆหนึ่ง
...ให้รู้อยู่กับปัจจุบัน อดีตล่วงไปแล้ว
ไม่ไปคิดถึง อนาคตที่ยังมาไม่ถึง
ก็อย่าไปคิดกังวล จิตอยู่กับปัจจุบันธรรม
หายใจเข้ารู้ หายใจออกรู้ ลมหายใจ
มันสั้นก็รู้ ลมหายใจยาวมันก็รู้ หายใจ
โปร่งโล่งเบาสบายก็รู้ อยู่กับลมหายใจ
เพียงเท่านั้น ก็เพียงพอ ต่อการปฏิบัติธรรม
สติและปัญญาจะแก่กล้าขึ้นมาเอง
ถ้าเราได้กระทำและฝึกฝนอยู่อย่าง
สม่ำเสมอ
...เมื่อใจเราอยู่กับธรรม ธรรมนั้นก็อยู่
กับเรา เมื่อเรารักษาธรรม ธรรมนั้นจะ
รักษาเรา ธรรมะคือตัวเรา ตัวเราคือ
ธรรมะ เพราะธรรมะนั้นคือธรรมชาติ
ที่เป็นจริงของสรรพสิ่งในโลกนี้...
๐ ยกข้อธรรม นำมา สาธยาย
สื่อความหมาย แห่งธรรม นำวิถี
ให้ใคร่ครวญ ทวนทบ พบสิ่งดี
บทกวี ชี้ทาง ห่างอบาย
๐ ทุกถ้อยคำ เน้นย้ำ เรื่องสติ
สมาธิ ตั้งมั่น มีจุดหมาย
มีสติ คุ้มครอง รองรับกาย
เดินตามสาย เส้นทาง อย่างมั่นคง
๐ ดำรงตน อยู่ใน ศีลธรรม
ไม่ก่อกรรม ทำชั่ว ด้วยมัวหลง
ซึ่งกิเลส ตัณหา พาพะวง
ให้ต่ำลง สู่อบาย ตายทั้งเป็น
๐ ยกจิตสู่ กุศล เป็นผลดี
ฝึกให้มี หิริ ระลึกเห็น
โอตตัปปะ คุ้มครอง ให้ร่มเย็น
มองให้เห็น ดีชั่ว กลัวบาปกรรม
๐ ปลุกสำนึก ความคิด จิตมนุษย์
เป็นชาวพุทธ ไม่ควร จะใฝ่ต่ำ
จงอย่าให้ กิเลส มาครอบงำ
ศึกษาธรรม นำทาง สว่างใจ
๐ รู้จักความ พอดี เป็นที่ตั้ง
ควรระวัง ความโลภ อย่าหลงใหล
ให้อยู่ดี มีสุข ไม่ทุกข์ใจ
อย่าอยากได้ เกินไป ให้ทุกข์ทน
๐ เมื่อมีน้อย ใช้น้อย คอยประหยัด
เราควรจัด บริหาร ให้เกิดผล
อย่าใช้เกิน กำลัง ระวังตน
เกิดเป็นคน ควรรู้การ ประมาณตน...
...ฝากไว้เป็นข้อคิดเพื่อเตือนจิตสะกิดใจ...
...ด้วยความปรารถนาดี...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๘ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๑๑:๕๔ น. ...
