...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๓๐...
...พยายามสงเคราะห์โลกและธรรม
ให้ก้าวเดินไปพร้อมกัน เลือกเฟ้น
ธรรมที่เหมาะสม กับ จังหวะ เวลา
โอกาส สถานที่และตัวบุคคล
นำมาสงเคราะห์และเกื้อกูลซึ่งกัน
และกัน ตามเหตุและปัจจัยที่มี
ดั่งที่เคยกล่าวไว้เสมอว่า “ บางครั้งนั้น
ไม่ต้องคิดให้ดีที่สุด แต่คิดให้ใช้ได้
ทำได้ทันทีก็เพียงพอแล้ว “ ...
...เพราะบางครั้งความคิดที่ดีนั้น ไม่อาจ
จะนำมาทำให้เป็นรูปธรรม สิ่งที่จับต้อง
และเห็นได้ เพราะเหตุปัจจัยนั้นมันยัง
ไม่เพียงพอ แต่ความคิดที่ใช้ได้ซึ่งอาจ
จะไม่ดีจนเกินไป นั้นสามารถที่จะทำ
ให้เป็นรูปธรรมได้ในทันที เพราะว่ามี
เหตุและปัจจัยสมบูรณ์อยู่แล้วในขณะนั้น
...หลักการคิดทั้งหลายก็คือการคิดจาก
สิ่งที่มีและที่เป็นอยู่ ไม่คาดหวังเหตุ
ปัจจัยในอนาคตมาเป็นตัวกำหนด
ซึ่งความคิดและการกระทำทั้งหลาย
ทุกอย่างจึงเดินไปได้ด้วยตัวของมันเอง
ไปตามเหตุและปัจจัย จังหวะ เวลา
โอกาส สถานที่และตัวบุคคล ที่มีที่เป็น
ในขณะนั้น เป็นตัวกำหนดทิศทางของ
ตัวมันเอง....
...แด่การพิจารณาฝึกฝนหาเหตุและผล
ของสรรพสิ่งรอบกาย...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๒ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
