...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๓๑...
...การสร้างเหตุและปัจจัยที่ดีในวันนี้
เป็นการชี้หนทางในอนาคตของตน
เป็นเหตุและผลที่จะส่งผลในอนาคต
เป็นการกำหนดอนาคตหนทางที่จะไป
โลกและธรรมนั้นต้องเดินคู่กันไป
เพื่อให้โลกนี้มีคุณธรรม โดยการเริ่ม
กระทำที่จิตใจของเราเป็นเริ่มแรก
จัดระเบียบให้แก่ชีวิตของตนเอง
เสียก่อน ก่อนที่จะไปเรียกร้อง
จัดระเบียบให้แก่สังคมส่วนรวม
เริ่มต้นที่ความคิด เริ่มที่จิตของเราเอง...
๐ เวลา ผ่านไป ไม่หยุด
มนุษย์ ดิ้นรน ขวนขวาย
ตั้งแต่ เกิดมา จนตาย
มุ่งหมาย หาสุข ใส่ตัว
๐ หลงเพลิน ไปตาม กระแส
ผันแปร จนน่า เวียนหัว
เพราะความ หน้ามืด ตามัว
ลืมตัว ลืมตน ลืมตาย
๐ ติดอยู่ กับกิน กามเกียรติ
จนเครียด เพราะความ มุ่งหมาย
อยากให้ อยู่สุข สบาย
จึงกลาย เป็นสร้าง บาปกรรม
๐ ชีวิต จึงไม่ สงบ
ไม่พบ กับสิ่ง ค่าล้ำ
ชีวิต อยู่ห่าง ทางธรรม
เคราะห์กรรม จึงมา เยี่ยมเยือน
๐ ชีวิต จึงมี แต่ทุกข์
ไร้สุข เหมือนไม่ มีเพื่อน
ไร้คน จะมา ปลอบเตือน
เสมือน โดดเดี่ยว เดียวดาย
๐ สังคม นับวัน เสื่อมทราม
หลงตาม จนลืม ความหมาย
วัตถุ เพิ่มขึ้น มากมาย
ที่หาย คือคุณ ความดี
๐ ศีลธรรม กำลัง หดหาย
จางคลาย ไปทุก ถิ่นที่
แก่งแย่ง แข่งขัน ชิงดี
ไม่มี น้ำใจ ให้กัน
๐ สังคม แห่งภาพ มายา
ให้ค่า วัตถุ เท่านั้น
ใครมี ทรัพย์มาก กว่ากัน
ผู้นั้น ได้รับ คำเชิญ
๐ คนดี มีศีล มีธรรม
ไม่นำ มากล่าว สรรเสริญ
คนดี ไม่มี ที่เดิน
ถูกเมิน ว่าโง่ งมงาย
๐ คนดี ถูกเขา เอาเปรียบ
หยามเหยียบ ไร้ซึ่ง ความหมาย
สังคม นับวัน กลับกลาย
มากมาย ด้วยเล่ห์ ลมลวง
๐ ศีลธรรม หากไม่ กลับมา
โลกา นี้น่า เป็นห่วง
เพราะว่า มนุษย์ ทั้งปวง
หลอกลวง คดโกง ฆ่ากัน
๐ ทุกคน จะเห็น แก่ตัว
เมามัว แก่งแย่ง แข่งขัน
ไม่มี น้ำใจ ให้กัน
โลกนั้น คงดับ ลับลง...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๙ ธันวาคม ๒๕๖๔...
