ผู้เขียน หัวข้อ: ...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๑...  (อ่าน 229 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๑...

...การเจริญภาวนานั้นเป็นเครื่องชำระจิตใจ
ให้สะอาด บริสุทธิ์ ผ่องใส ที่กระทำไปนั้น
มีความหมาย เพื่อที่จะกำจัดกิเลสภายใน
ใจของเรา ไม่ใช่ทำไปเพื่อสนองตัณหา
ให้ก่อเกิดมานะอัตตา แต่เป็นไปเพื่อความ
ลดละแห่งกิเลสตัณหา ด้วยการพิจารณา
ดูกาย ดูจิต ดูความคิดของตัวเราเอง
ดูตัวเราว่ามีปัญญาพิจารณาธรรมเป็นไหม
และจะทำอย่างไร เพื่อให้เกิดความเจริญ
ในธรรมเพิ่มขึ้น
...พิจารณาไตร่ตรองด้วยสติปัญญา ละอัตตา
ค้นหาความจริงในกายในจิตของเรา ยอมรับใน
ความเป็นจริงในสิ่งที่เรามีและเราเป็น มองให้
เห็นความเสื่อมทั้งหลายอันได้แก่กิเลส ตัณหา
อัตตา มานะที่มีอยู่ในจิตของเรา ซึ่งเราจำเป็น
ที่จะต้องรู้และต้องเห็นเสียก่อน จึงจะเข้าไป
ลดละมันได้ เพราะว่าไม่มีใครที่จะรู้จักตัวเรา
เท่ากับตัวของเราเอง ขอเพียงเราให้เวลาแก่
ชีวิตจิตวิญญาณของตัวเราเองให้มากกว่า
ที่เป็นอยู่ แล้วเราจะรู้จักตัวเราเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๙ มกราคม ๒๕๖๕...