:059:การปฏิบัติธรรม เป็นการทำเฉพาะตน ตามกำลังความรู้ความสามารถของตน สภาวะธรรมทั้งหลายเป็นของเฉพาะตน ครูบาอาจารย์ท่าน
กล่าวเตือนไว้ให้ดูตัวเราเอง ในข้อวัตรปฏิบัติของเรา ว่ามันเป็นอย่างไร ตึงเกินไปหรือว่าหย่อนยานเกินไป แก้ไขปรับปรุงตัวเองให้มีความพอดี
มีความเหมาะสมกับ"เวลา จังหวะ โอกาศ สถานที่ และบุคคล"
ครูบาอาจารย์ท่านสอนไว้ ห้ามมิให้เราเอาตัวเราหรือการปฏิบัติของเรา ไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น เพราะมันอาจจะทำให้ก่อกิเลสขึ้นได้
ถ้าเราไม่ระวังเผลอสติขาดสัมปชัญญะ ถ้าเราเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับผู้ที่ดีกว่า มันก็อาจจะเกิดความน้อยใจหรืออิจฉาริษยาขึ้นมาได้และถ้า
เราไปเปรียบเทียบกับคนระดับเดียวกัน มันก็อาจจะเกิดความคิดอยากขันแข่ง ให้ดีกว่าหรือเหนือกว่าเขา และถ้าเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่าหรื่อต่ำกว่า มันอาจจะเกิดความลำพอง หยิ่งพยอง หลงตัวเองขึ้นมาได้
เราต้องวางใจ วางจิตของเราไว้ในหลักธรรมคือ"พรหมวิหาร ๔" ในการศึกษาข้อวัตรการปฏิบัติของผู้อื่น สำหรับคนที่สูงกว่าดีกว่า เราต้องมี"มุทิตา"พลอยยินดีกับเขา ส่วนคนที่ต่ำกว่าด้อยกว่า เราควรมี"เมตตา กรุณา"ต่อเขาและคนที่เสมอกันเรานั้นควรมีความเคารพเขา และเมื่อช่วยเหลือเขาแล้ว เราต้องวางใจให้เป็นอุเบกขา คืออย่าไปหวังผลในการช่วยเหลือเขา เพียงทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ คนที่เราช่วยเหลือนั้นจะดีขึ้น เหมือนเดิม หรื่อแย่ลง มันแล้วแต่วิบากกรรมของเขา
ถ้าเราไม่วางอุเบกขาแล้วมันก็จะเกิดปัญหาตามมา คือถ้าช่วยได้เขาสำเร็จ เราก็จะดีใจและอาจหลงตัวเองไปได้ว่า"เราเก่ง เรามีความสามารถ"ซึ่งอาจจะทำให้เราหลงตัวเอง เพิ่ม"อัตตา"ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และถ้าเราช่วยเขาแล้วมันไม่ดีขึ้นหรือไม่สำเร็จ เราอาจจะเสียใจน้อยใจ
ขาดความเชื่อมั่นและทุกข์ใจขึ้นมาได้ เพราะใจเรานั้นยังไปข้องอยู่ ไม่รู้จักการปล่อยวาง นี่คืดแนวทางทางความคิดแห่งจิตนักปฏิบัติธรรม....
:016:เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๒ เวลา ๒๓.๐๒ น. ณ ชายป่าห้วยขาแข้ง อุทัยธานี
