น้อมอาลัยหลวงปู่ครับ พอเห็นหลวงปู่ก็นึกถึงธรรมอย่างหนึ่งคือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นสัจธรรมที่ทุกคนต้องได้พบ ได้เจอ
ตายตอนเด็กก็ต้องแก่ แก่ทางพระพุทธศาสนาไม่ใช่คำว่า วัยแก่ แต่แก่ทุกขณะจิตครับ เราหายใจเข้า หายใจออก เราก็แก่ไปกว่าตอนที่เราหายใจเข้า-ออกเมื่อครั้งก่อนแล้วครับ จิตมันเกิด-ดับตลอดเวลา สังขารเกิดและดับเป็นธรรมดา ความทุกข์เกิดและดับเป็นธรรมดา ความสุขเกิดและดับเป็นธรรมดา
แต่ที่ไม่ธรรมดา ตรงที่ใจเราไปรับอารมณ์นั้น แล้วมาทุกข์กับสุขนี่แหละครับ
การที่จะเท่าทันสติ เท่าทันอารมณ์ได้นั้น ต้องหมั่นเจริญภาวนาให้มากๆ ทุกเวลาต้องตั้งมั่นสติ ระลึกรู้ไว้ในตน เราก็จะมีสุขมากกว่าทุกข์ครับ
การที่หลวงปู่ละสังขาร แล้วท่านสั่งให้ใส่ร่างของท่านไว้ในโลงแก้ว ห้ามไม่ให้ฌาปนกิจร่างของท่าน นอกจากที่จะไว้ให้ศิษย์กราบไหว้แล้ว ท่านสอนศิษย์ด้วยการแฝงธรรมะเอาไว้ให้ศิษย์พิจารณาถึงสัจธรรมทีว่า สังขารไม่เที่ยง เป็นทุกขัง อนิจจัง อนัตตา ครับ
สังฆัง สิระสา นะมามิ
ขอนอบน้อมพระสงฆ์นั้นด้วยเศียรเกล้า
ขอบคุณครับ
