ธรรมชาติที่ไม่รู้ตามความเป็นจริง เรียกว่า "อวิชชา" มี ๘ ประการ คือ
ความไม่รู้ในทุกข์(ทุกเข อัญญาณัง) ๑, ความไม่รู้ในเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์(ทุกขสมุทเย อัญญาณัง-ไม่รู้สมุทัย) ๑, ความไม่รู้ในความดับทุกข์(ทุกขนิโรเธ อัญญาณัง-ไม่รู้นิโรธ) ๑, ความไม่รู้ในข้อปฏิบัติให้ถึงซึ่งความดับทุกข์(ทุกขนิโรธคามินิยา ปฏิทายะอัญญาณังไม่รู้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา) ๑, ความไม่รู้ในส่วนที่เป็นอดีต ๑, ความไม่รู้ในส่วนที่เป็นอนาคต ๑, ความไม่รู้ทั้งในส่วนที่เป็นอดีตและในส่วนที่เป็นอนาคต ๑ และความไม่รู้ในปฏิจจสมุปบาทธรรมอีก ๑ รวมเป็น "อวิชชา ๘" สรุปรวมคือ "ความไม่รู้ในอริยสัจ ๔" [เมื่อสิ่งนี้มี..สิ่งนี้จึงมี "อวิชชาปัจจะยา สังขารา.......ฯ" (ปะฏิจจะสะมุปปาทะปาฐะ)]
ความไม่รู้ ท่านจัดเป็นอวิชชา แต่ความรู้ในอีกหลายๆอย่าง ก็จัดเป็นอวิชชาได้เช่นกัน
มันเป็นเช่นนั้นเอง..(ตถตา).