กระดานสนทนาวัดบางพระ

ไม่เคยเห็นแต่มีอยู่และได้มาบูชา
คดปลวก เขี้ยวหนุมาน และ พระธาตุ ครับ
ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยท่านผู้รู้ทุกท่านครับ

สายสิญหลวงปู่อั๊บวัดท้องไทรผูกข้อมือให้ตอนขึ้นไปเป่าครอบยันต์แม่พิมพ์ครับแล้วก็ชานหมากหลวงปู่แย้มวัดสามง่ามครับ

ถือ (ก็) หนัก วาง (ก็) เบา เคยมีคนไปกราบทูลถามพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าพระองค์ให้เหลือเพียงสั้นๆ ทว่า ครอบคลุมใจความทั้งหมดแห่งพระพุทธศาสนา พระองค์ตรัสว่า หากจะให้สรุปเช่นนั้น ก็ขอสรุปเช่นนั้นก็ขอสรุปว่า ใจความแห่งคำสอนของพระองค์ขึ้นอยู่กับประโยคที่ว่า “สัพเพ ธัมมานาลัง อะภินิเวสายะ ใดใดในโลกอันบุคคลไม่ควรยึดติดถือมั่น” ทำไมจึงไม่ควรยึดติดถือมั่น เพราะที่ใดมีความถือมั่น ที่นั่นก็มีความทุกข์ ความทุกข์ขยายตัวตามระดับความเข้มข้นของความยึดติด ยึดมาก ติดมาก จึงทุกข์น้อย ไม่ยึด ไม่ติด จึงไม่ทุกข์ ความไม่ยึดติดถือมั่น กล่าวอีกอย่างหนึ่งว่า “ความปล่อยวาง” ทำไมจึงต้องปล่อยวาง เพราะทุกอย่าง “มีความว่าง” มาแต่เดิม คนที่หลงกอด “ความว่าง” โดยคิดว่าเป็น “ความมี” ทำไมจะไม่ทุกข์ ? พระบวชใหม่รูปหนึ่ง เดินบิณฑบาตผ่านชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนจอแจ ขณะเดินสำรวมก้มหน้าแต่พอประมาณ เพื่อเดินผ่านชุมชนไปอย่างช้าๆ นั้นเอง จู่ๆ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งใส่สูท ผูกเนคไท สวมแว่นตาดำเดินเข้ามาหาท่าน พร้อมทั้งชี้หน้าด่าท่านอย่างสาดเสียเทเสีย พระรูปตกตะลึง รีบเดินหนี แต่แม้ท่านจะเดินหนีชายคนนั้นพ้นแล้ว แต่เสียงด่าของเขายังคงก้อง อยู่ในโสตประสาทของท่านอย่างชัดถ้อยชัดคำ เมื่อกลับถึงวัด พลันที่คิดถึงเหตุการณ์ ที่ตนถูกชี้หน้าด่ากลางฝูงชน พระหนุ่มก็รู้สึกโกรธจนหน้าแดงก่ำ ยิ่งคิดต่อไปว่าชายคนนั้นมาชี้หน้าด่าตน ซึ่งเป็นพระและตนเองก็จำได้ว่า ตั้งแต่บวชเข้ามาในพระธรรมวินัย ก็ยังไม่เคยทำอะไรผิด คิดมาถึงขั้นว่า ตนไม่ผิด แต่ทำไมตนต้องถูกด่า ยิ่งเจ็บ ยิ่งแค้น วันที่ท่านถูกด่ากลางชุมชนนั้นเป็นวันศุกร์ แต่ตกถึงเช้าวันจันทร์ท่านก็ยังไม่หายโกรธ เช้าวันจันทร์นั้น พระบวชใหม่ประคองบาตร เดินผ่านชุมชนนั้นเหมือนเดิม ท่านพยายามสอดส่ายสายตามองหาชายคนเดิม ตั้งใจว่าวันนี้จะต้องถามให้รู้เรื่อง ว่าเหตุจึงมาชี้หน้าด่าตนเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ยิ่งพยายามค้นหา กลับยิ่งไม่พอ ท่านจึงเดินสำรวจรับอาหารบิณฑบาตต่อไป จนได้อาหารเต็มบาตรแล้วจึงเดินกลับวัด ระหว่างทางกลับวัด โดยไม่คาดฝัน พระหนุ่มทอดสายตาไปพบกับชายคนหนึ่งสวมสูท ผูกเทคไท ใส่แว่นตาดำ ท่านอุทานในใจว่า “อ๋อ เจ้าคนนี้เองที่ด่าฉันเมื่อวันศุกร์” ภาพที่เห็นก็คือ ชายแต่งตัวดีคนนั้น นอนหลับหมดสติอยู่ข้างศาลเจ้าแห่งหนึ่ง ข้างๆ ตัวเขามีขวดเหล้าล้มกลิ้งอยู่ พอท่านพยายามเดินเข้าไปมองใกล้ๆ เขาจึงเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอเห็นท่านเท่านั้นชายคนนั้นก็ร้องขึ้นมาว่า “ขอเดชะ พระอาญาไม่พ้นกล้าฯ บัดนี้ พระองค์ทรงกลับมาครองอยุธยาอีกครั้งหนึ่งแล้วกระนั้นหรือ...” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นกำเฉิบๆ พลันที่ท่านประเมินว่าชายแต่งตัวดี คนที่ชี้หน้าด่าท่านเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว เป็นคนบ้าที่มาในร่างของคนแต่งตัวดีเท่านั้นเอง ความโกรธที่ก่อตัวเป็นเมฆดำทะมึน อยู่ในใจของท่านมานานถึงสามวัน ก็พลันอันตรธานไปอย่างง่ายดายชนิดไร้ร่องรอย ทำไม เราจึงปล่อยวางต่อคนบ้าได้ง่ายดายเหลือเกิน ? แต่กับคนปกติ ทำไม เราจึงมีความรู้สึกว่าต้องเอาเรื่องราวให้ถึงที่สุด ?

วันนี้ไปวัดบางพระมาตอนเช้ากับเณรที่เป็นน้องชายไปเช่าเสื้อมาสองตัว
ไปถึงพระอาจารย์ญายืนอยู่หน้ากุฎิ
เณรน้องผมก็เข้าไปไหว้ท่านและบอกว่ามาเอาเสื้อ
ท่านบอกให้ลูกศิษย์เอานมมาถวายเณร
ท่านเข้าไปหยิบเสื้อมาสองตัวแล้วน้องผมบอกว่า
ท่านเอาหมวกใส่หัวให้อ่ะถวายเอาไว้ใส่ไปโชว์สาว
กราบขอบพระคุณท่านมากครับสำหรับหมวก

ปาฏิหาริย์แห่ง ยาวิเศษอนันตคุณ พระพุทธวิถีนายก(บุญ ขันธโชติ)วัดกลางบางแก้ว อ.นครชัยศรี จ.นครปฐม
   ยาจินดามณี เป็นยาที่มีคุณวิเศษมีชื่อเสียงโด่งดังของวัดกลางบางแก้ว  มาอย่างยาวนาน  ขณะเดียวกันตำรับยาของวัดกลางบางแก้วก็มีอีก2ขนาน  คือยาวิเศาอนันตคุณ  และรัตนวาโย
   แต่2ขนานหลังนี้ไม่เป็นที่รูจักเท่ายาจินดามณีด้วยไม่ได้ทำขึ้นต่อเนื่องและแพร่หลายอย่างยาจินดามณี
   คุณวิเศษแห่ง  ยาวิเศษอนันตคุณของหลวงปู่บุญ วัดกลางบางแก้ว  เป็นเช่นใดในหนังสือ  พิพิธภัณฑ์พระพุทธวิถีนายก  ที่อาจารย์สุธน  ศรีหิรัญ  ได้เรียบเรียงเรื่องราวของหลวงปู่บุญไว้  มีกล่าวถึง
   โปรดอ่าน
   อีกเรื่องหนึ่งในเรื่องการบำบัดรักษาคนป่วยของหลวงปู่บุญที่เล่าสืบต่อกันมาและยังคงอยู่ในความทรงจำของผู้ใหญ่บางคนในย่านแม่น้ำนครชัยศรี  คือ  เรื่อง  ของแป๊ะซุ้น
   แป๊ะซุ้นเป็นคนจีนคนหนึ่งอายุกว่า50ปี  กับลูกชายของแกวัยหนุ่ม  สองคนพ่อลูกมีอาชีพเป็นช่างไม้พเนจร  รับจ้างทั่วไปเกี่ยวกับงานช่างไม้  ระเหเร่ร่อนมาจากไหนไม่มีใครทราบ  ก็เมื่อแป๊ะซุ้นกับลูกชายของแกมาถึงวัดกลางบางแก้วในลักษณะที่แป๊ะซุ้นเป็นโรคพุพอง  น้ำเหลืองไหลเต็มตัวเป็นปุ่มเป็นปมไปทั่วร่างกาย  คนเรียกว่า  หูหนาตาเล่อ  หรือ  ไทกอ  อะไรเทือกนั้นไปไหนมาไหนมีแต่คนรังเกียจงานรับจ้างงานช่างไม้ของแกก็คงไม่มีใครจ้าง
   เมื่อมาถึงวัดกลางบางแก้ว  ลูกชายก็มานอนพักอยู่ที่ใต้ถุนศาลาการเปรียญ  พาเตี่ยมานอนอยู่ที่นั่น  แล้วตัวเองก็ออกไปรับจ้างทำงานหาเงินมาเลี้ยงเตี่ยหลังจากมาอยู่ได้ไม่กี่วันก็รู้ไปถึงหลวงปู่บุญ
   หลวงปู่บุญก็บอกกับครูหลอมว่าจะทำยา  วิเศษอนันตคุณ  ให้ตาแป๊ะนอนเป็นไทกอใต้ถุนศาลา  จึงพากันไปหาเครื่องยามาจนครบ  หลวงปู่ก็ปรุงยาจนเสร็จสรรพให้คนไปเรียกลูกชายของแป๊ะซุ้นมาพบ  แล้วมอบยาให้กำชับให้เตี่ยกินให้ครบตามที่สั่ง  แล้วบอกลูกชายแป๊ะซุ้นว่าไม่ต้องไปหางานทำท่านจ้างทำกุฏิพระที่วัด  ข้าวปลาอาหารให้มาเอาที่กุฏิท่านไปให้เตี่ยกินและกินอยู่กับท่าน  ทั้งให้พาแป๊ะซุ้นไปพักอยู่ที่ห้องข้างล่างหอฉันที่
ว่างอยู่
   แป๊ะซุ้นกินยาวิเศษอนันตคุณของหลวงปู่อยู่ไม่นาน  อาการก็ขึ้นเป็นลำดับ  จนกระทั่งหายเป็นปกติสามาถทำงานได้  ก็ช่วยลูกชายทำงานสร้างกุฏิพระที่วัดกลสงบางแก้ว  หลวงปู่จ่ายค่าแรงให้ทั้งแป๊ะซุ้นและลูกชายไม่ยอมรับ  บอกว่าบุญคุณของหลวงปู่มีมากกว่าขุนเขาเกินกว่าค่าแรงที่หลวงปู่มอบให้ไม่สามารถรับค่าแรงได้  จะทำกุฏิพระถวายเป็นสิ่งตอบแทน  หลวงปู่ก็ไม่ขัดศรัทธา
   ระหว่างนั้นแป๊ะซุ้นมักจะบอกใครๆอยู่เสมอว่า  ยาวิเศษอนันตคุณ  ของหลวงปู่บุญเป็นยาวิเศษ  แม้แกเป็นไทกอไม่มียาอะไรรักษาหายก็ยังกินแล้วหายได้  คนที่ได้ยินแป๊ะซุ้นเล่าก็นึกว่า  หลวงปู่มียาวิเศษจริงๆใครๆป็นอะไรก็มาหาหลวงปู่และมักจะมาบอกกับหลวงปู่ว่ามาขอ ยาวิเศษอนันตคุณแหลวงปู่ต้องเรียกแป๊ะซุ้นไพบแล้วบอกว่า  บาอั๊วไม่ใช่ยาวิเศษแต่ชื่อว่าวิเศษอนันตคุณ  เป็นชื่อยาไม่ใช่วิเศษ  รักษาอะไรก็หายหมดทุกอย่าง  คนตายแล้วก็ฟื้นได้ไม่ใช่แบบนั้น
   คนที่ได้ยินได้ฟังแป๊ะซุ้นไปแล้ว  ก็ยังเชื่อกันว่าหลวงปู่มียาวิเศษจริงๆกันมาก  จนกระทั่งวันหนึ่งมีคนมาหาหลวงปู่ที่กุฏิปลูกใหม่  ขณะที่ท่านกำลังดูแป๊ะซุ้นและลูกชายสร้างกุฏิอยู่  ก้มลงกราบหลวงปู่กับพื้น  เขาเป็นชายวัยกลางคนมีท่าทางตื่นตระหนก  ละลำละลักกลาวกับกลวงปู่บุญว่า
   หลวงปู่ช่วยผมด้วย  ขอยาวิเศษให้แม่ผมเถอะครับ  แม่ผมเพิ่งสิ้นลมไปเมื่อสักครู่เดี๋ยวนี้เอง
   หลวงปู่ได้ยินดังนั้นก็ตกใจ  หันไปมองแป๊ะซุ้นซึ่งได้ยินเรื่องราวที่ชายคนนั้นพูดกับหลวงปู่โดยตลอด  แป๊ะซุ้นเห็นหลวงปู่หันมามองถึงกับก้มหน้าหลบ  สำนึกได้ว่าเพราะแกเที่ยวไปพูดกับคนว่า  หลวงปู่มียาวิเศษ  คนจึงเข้าใจผิด  ขนาดคนตายแล้วลูกชายยังมาขอรับยาวิเศษจากหลวงปู่  หวังให้แม่ฟื้น
   หลวงปู่ถอนหายใจไม่รู้จะทำประการใดดี  จึงนั่งหลับตานิ่งอยู่พักใหญ่ชายที่มาหาหลวงปู่ก็นั่งกระสับกระส่ายได้แต่ซ้ำซี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกว่า
ขอยาวิเศษให้แม่เถอะ
   ระหว่างที่หลวงปู่นั่งหลับตาอยู่นั้น  ท่านพิจารณาอะไรไม่มีใครทราบได้
แต่พอท่านลืมตาขึ้นมาแล้ว  ท่านบอกกับชายผู้นั้นว่า
ตามฉันมา
   ท่านเดินนำหน้าชายผู้นั้นซึ่งชื่อแฉล้มเป็นลูกชายแม่ชื่น  คนไทยาวาสตำบลใกล้กับวัดกลางบางแก้วนั่นเอง  มิวายแป๊ะซุ้นจะเสียโอกาสจึงเดินตามไปด้วย  หลวงปู่เดินไปที่กุฏิของท่าน  เมื่อขึ้นไปบนกุฏิแล้ว  ท่านก็ให้ชายที่ชื่อแฉล้มนั่งคอย  แล้วหันเหลือบไปเห็นแป๊ะซุ้นตามขึ้นมาด้วย  ท่านก็ไม่ว่ากะไร  เข้าไปในห้องสักครู่  ท่านออกมาพร้อมด้วยยาสีดำอยู่ในฝ่ามือหนึ่งเม็ด  ท่านนั่งภาวนาคาถาอยู่พักใหญ่ก็ส่งยาเม็ดนั้นให้นายแฉล้มแล้วกล่าวว่า
   ยานี้เป็นยาจินดามณี  ไม่ใช่ยาวิเศษอะไรนั่น  ฉันไม่มี  แม่เธอยังไม่ถึงชะตาตาย  เขชาเพียงเป็นลมแน่นิ่งไปตัวยังอุ่นอยู่  เอายานี่ฝนกับน้ำมะนาวให้กินเดี๋ยวก็ฟื้น  ยานี้ไม่ใช่ยาวิเศษนะ
   ชายผู้ชื่อแฉล้มรีบลาจากไปพร้อมยาจินดามณีที่หลวงปู่มอบให้  หลวงปู่รีบเรียกแป๊ะซุ้นซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่นด้วยไปบอกว่า
   ยานั่นไม่ใช่ยาวิเศษนะ  ไม่ใช่คนตายกินแล้วฟื้นได้  แป็นยาจินดามณี  แม่ของเขาเป็นลมไป  ถึงไม่กินยาก็ฟื้นเอง  แต่ฉันให้ยาไปเพราะกินแล้วจะฟื้นเร็วขึ้นเท่านั้นเอง  คนเราไม่มียาอะไรกินแล้วฟื้นได้ถ้าถึงเวลาก็ต้องตาย  แป๊ะซุ้นเองถ้ากรรมยังไม่หมด  ถึงกินยาวิเศษอนันตคุณของฉันไปแล้วก็ไม่หาย  นี่แป๊ะซุ้นมาอยู่วัดกับลูกชาย  ช่วยทำบุญสร้างกุฏิ  บุญกุศลช่วยให้แป๊ะซุ้นหายเร็วขึ้น  ถ้าแป๊ะซุ้นอยากสบายก็ทำบุญมากมาก  ทำบาปน้อยน้อย  ก็จะมีแต่กรรมดี  ชีวิตก็จะดี
   แป๊ะซุ้นได้ฟังหลวงปู่กล่าว  ได้แต่กาบปลกๆแล้วลาจากไปสร้างกุฏิกับลูกชายของแกต่อไป
   หลังจากนั้นอีกไม่กี่วัน  นายแฉล้มได้พาแม่ชื่นของเขาซึ่งฟื้นคืนสติดีแล้วมาถวายสังฆทานกับหลวงปู่ที่วัดกลางบางแก้ว  และได้พบกับแป๊ะซุ้น  แป๊ะซุ้นได้กล่าวกับนายแฉล้มว่า
   หลวงปู่ไม่ได้ให้ยาวิเศษลื้อไปหรอกนะ  ท่านว่าชื่อยาจินดามณี  กินแก้ลม  แม่ลื้อเป็นลม  แต่อั๊วว่า  หลวงปู่เป็นผู้วิเศษ  เพราะท่านรู้ว่าแม่ลื้อจะตายหรือไม่ตาย  ถ้าท่านไม่ใช่ผู้วิเศษ  ท่านไม่รู้หรอกว่า  แม่ลื้อจะฟื้นเอง  ลื้อเชื่ออั๊วมั้ย
   หลวงปู่บุญเป็นผู้วิเศษ  ในใจของแป๊ะซุ้นอยู่นานเท่านาน  ตลอดชีวิตของแป๊ะซุ้นก็ว่าได้  เพาะแกอยู่รับใช้หลวงปู่ที่วัดกลางบางแก้วตลอดมา  งานสร้างไม้ฉลุตามกุฏิต่างๆในวัดกลางบางแก้ว  บางชิ้นเป็นฝีมือของแป๊ะซุ้นกับลูกชายของแก  ยังปรากฎอยู่ทุกวันนี้
      

เขี้ยวเสือแท้แท้ดูดีดีแล้วจะเห็น555+
ไปเที่ยวที่บึงฉวากเข้าไปถ่ายรูปกับสิงโตกับเสือป้อนนม
กำลังจับเสือตัวนึงให้นมอยู่อีกตัวหนึ่งวิ่งมาข้างหลัง
ขาสองข้างของเค้าพาดมาที่หลังพอดิบพอดี
พร้อมกับลงเขี้ยวกำลังจะขบขยี้เลยเอี้ยวหลังหลุดมาก่อน
ปีใหม่นี้โชคดีกว่าทุกปีเลยทีเดียว
วันแรกของปีเฉี่ยวลูกปืน
ไปเที่ยวโดนเสือกัดอีก
วันนี้จะมาเรียนขี่มอไซค์ชนคนอีกล้มเลือดซิบๆเลย555+
พึ่งไปทำบุญมาเมื่อวานโชคดีไป..........

คือว่าผมชักไม่ค่อยสบายใจในสิ่งที่จะขอสอบถามต่อไปนี้ถึงรู้ว่าใจอยู่ของอยู่ก็ไม่ค่อยสบายใจอยู่ดี
จึงอยากขอคำแนะนำ จากเพื่อนพี่พี่น้องน้องทุกท่านหน่อยอ่ะครับ ขอบคุณมากครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า  เวลาผมนั่งทำงานอยู่ในห้องอินเตอร์เน็ตที่ที่ผมเรียนหรือบางครั้งเวลาทำงานหรือ
เพื่อนๆผู้หญิงที่ผมรู้จักและไม่รู้จักก็ตามพี่ๆน้องๆผู้หญิงชอบเดินเฉียดหลังมากมากติดติด
และหลายหลายครั้ง (ขออภัยนะครับในส่วนนี้มันไม่สบายใจจริงๆ) ที่ชอบเอาอวัยวะเพศมาแนบหลังบ้างเอามาถูบ้าง
และบางที่ก็เป็นหน้าอกของเค้าที่เข้ามาแนบกับหลังของเราบ้าง
ทั้งสองอย่างของคุณเธอทั้งหลายนี้บางทีก็ที่หลังบ้างที่แขนบ้างซึ่งตรงนั้นมียันต์อยู่พอดีหลายครั้งที่โดนจังจัง
ผมจึงไม่สบายใจเป็นอย่างมากจึงอยากขอคำแนะนำครับกลัวจะเป็นการลบหลู่ครูบาอาจารย์ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ...

อยากโชคดีด้านความรัก
ต้องสักยันหรือว่าบูชาอะไรครับ
ขอบคุณมาก