กระดานสนทนาวัดบางพระ

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๙...

...งานเลี้ยงย่อมมีการเลิกลา...
....พบเจอกันแล้วก็ต้องจากลา
ทุกคนต่างมีภารกิจและหน้าที่
ที่ต้องกระทำ ทุกคนมีวิถีชีวิต
ที่ลิขิตขึ้นมาด้วยตนเองทั้งนั้น
การได้มาพบกันนั้นมิใช่เรื่องบังเอิญ
มันมีเหตุและปัจจัยที่เคยทำร่วมกันมา
จึงต้องมาพบเจอและร่วมงานกัน
...ขอบคุณมิตรสหายทั้งสายโลก
และสายธรรม ที่ให้การสนับสนุน
มาแต่ต้นจนจบ ทั้งที่เป็นแรงกาย
แรงใจรวมทั้งสิ่งของและกำลังทรัพย์
จนทำให้วัตถุประสงค์นั้นสำเร็จ
ตามเป้าหมายที่คาดการไว้
...ความร่วมมือ ร่วมแรง ร่วมใจ
ที่ได้ร่วมกันมา นำพาไปสู่ความ
สำเร็จ ความสำเร็จนำมาซึ่งชื่อเสียง
เกียรติยศของหมู่คณะและองค์กร
จงเก็บความรู้สึกที่ดีๆไว้ในความ
ทรงจำ ศรัทธาจงตั้งมั่นอย่าหวั่นไหว
เชื่อมั่นในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ
แล้วจะนำมาซึ่งความสุขใจ
มีความเจริญในทางโลกและ
ทางธรรมโดยทั่วกัน
...ใช้เวลาว่างจากภารกิจนั้นมา
สรุปเหตุการณ์ที่ผ่านมาในแต่ละ
ช่วงเวลา พิจารณาในทุกอย่าง
แล้วมาเทียบเคียงกับหลักธรรม
นำมาประยุกต์เพื่อให้สอดคล้อง
กับชีวิตในความเป็นจริง พยายาม
มองทุกสิ่งให้เป็นเรื่องหลักธรรม
เพื่อควบคุมอารมณ์ของตนเอง
ไม่ให้คล้อยตามกระแสโลกจนเกินไป
พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ เรียนรู้อยู่กับ
ความพอเพียงแล้วก็จะพบกับความ
เพียงพอของชีวิต...
... แด่น้ำใจของมิตรสหายที่ให้มา...

...ปรารถนาดี-งด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๗ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๗...

...กว่าจะถึงวันนี้ของชีวิต...
...ศึกษาข้อวัตรปฏิบัติสายวัดป่าจาก
สายของหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง
...เสริมปัญญาศึกษาหาความรู้ทาง
วิชาการจากหลวงพ่อพุทธทาสแห่ง
สวนโมกขพลาราม
...เรียนรู้เรื่องสมาธิและการใช้จิตสมถะ
ในเชิงพลังงานจากหลวงพ่อเปิ่น
วัดบางพระ
...ได้รับความเมตตาจากหลวงพ่อจำเนียร
เมื่อครั้งอยู่วัดถ้ำเสือฯเรื่องการพริ้วไหว
ใช้จิตให้เป็น
...หลวงพ่อจำเนียรท่านเมตตาต่อลูกศิษย์
ที่เป็นพระ ท่านจะแนะนำให้ลูกศิษย์นั้นไป
ศึกษาหาความรู้จากครูบาอาจารย์ต่างๆ
ท่านได้แนะนำชี้ทางให้
...ไปศึกษาข้อวัตรปฏิบัติกับหลวงพ่อชา
...ไปศึกษาหาความรู้กับหลวงพ่อพุทธทาส
...ไปศึกษาสรรพศาสตร์กับหลวงพ่อเปิ่น
...แล้วกลับมาฝึกฝนตนเองที่วัดถ้ำเสือ
...ซึ่งข้าพเจ้าได้ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของ
หลวงพ่อจำเนียรครบทั้ง 4 สำนัก จึงทำให้
มีหลายหลากบทบาทและลีลาในความ
เป็นสมณะ
...ระลึกและสำนึกในความเมตตาของ
ครูบาอาจารย์และบุญคุณของสถานที่
ที่เคยได้พักอาศัย " กตัญญู บูชาครู "...

...ร้อยเรียงเรื่องราวตามรายทาง...
๐ จะร้อยเรียง เรื่องราว และข่าวสาร
ประสบการณ์ ผ่านตา มาให้เห็น
สอนให้จำ ทำให้ดู อยู่ให้เป็น
ไม่ยากเย็น เกินกว่า พยายาม
๐ มองหมู่เมฆ เคลื่อนคล้อย ลอยบนฟ้า
แล้วแต่ลม นำพา ไม่ไถ่ถาม
ไม่มีสิทธิ์ ร้องขอ หรือต่อความ
เจ้าลอยตาม แรงลม ที่พัดพา
๐ จากกลุ่มน้อย ลอยมา พาประสาน
จึงเกิดการ รวมตัว บนท้องฟ้า
เป็นก้อนใหญ่ เคลื่อนไหว อยู่ไปมา
อีกไม่ช้า ก็จะกลาย เป็นสายฝน
๐ แล้วร่วงหล่น ลงมา สู่เบื้องล่าง
ทุกสิ่งอย่าง ล้วนมี ซึ่งเหตุผล
มีที่มา ที่ไป ใช่วกวน
ไม่เหมือนคน ที่ใจ ไม่แน่นอน
๐ ใจคนนั้น ผันแปร แล้วแต่จิต
เปลี่ยนความคิด จิตใจ ให้ยอกย้อน
ไม่มีความ เที่ยงแท้ และแน่นอน
จิตปลิ้นปล้อน กลับกลอก หลอกเหมือนลิง
๐ เพราะกิเลส ตัณหา พาให้คิด
แปรเปลี่ยนจิต ไปกับ ทุกทุกสิ่ง
ไม่ยอมรับ ความเห็น ที่เป็นจริง
จิตไม่นิ่ง เพราะขาดธรรม จะนำทาง
๐ จิตที่มี คุณธรรม นำความคิด
รู้ถูกผิด ดีชั่ว ทุกสิ่งอย่าง
รูจักการ ปล่อยปละ และละวาง
ธรรมจะสร้าง จิตสงบ พบความจริง
๐ มีสติ และสัม-ปชัญญะ
จิตก็จะ พบความ สงบนิ่ง
ได้รู้โลก รู้ธรรม ที่เป็นจริง
จิตจะนิ่ง สงบ เมื่อพบธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๕ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๕...

...การปลดเปลื้องภาระทั้งหลายใกล้
จะสิ้นสุดลงในไม่ช้านี้ พยายามเร่งบริหาร
จัดการให้ทุกอย่างที่วางแผนไว้ให้ลงตัว
ให้ทุกอย่างเดินต่อไปได้ด้วยตัวของมันเอง
รอวันเวลาที่จะกลับคืนสู่สามัญ เพื่อเดินไป
ตามเส้นทางที่มุ่งหวังและตั้งใจ กลับไปสู่
ธรรมชาติแห่งธรรมอย่างแท้จริง...
...ธรรมชาติแห่งธรรม...
...สรรพสิ่งไม่หยุดนิ่งเคลื่อนไหว
แปรเปลี่ยนไปตามจังหวะและฤดูกาล
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ไม่นานก็ดับสะลายไป
สิ่งใหม่ก็เคลื่อนไหวเกิดข้นแทนที่
เป็นอย่างนี้ต่อเนื่องสืบต่อเรื่อยมา
จนไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป
เพราะว่าจิตใจนั้นหลงใหลเผลอสติ
ลืมกายลืมจิตไม่ได้คิดพิจารณา
จึงไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปทุกขณะ...
...ธรรมะเป็นเรื่องของการกระทำ
ไม่ใช่คำสอนที่อยู่ในคัมภีร์หรือใบลาน
ไม่ใช่การอ่านให้จำได้แล้วเอาไปอวดรู้
ธรรมะทั้งหลายอยู่ที่กายและที่จิต
อยู่ในทุกความคิดและทุกอย่างที่ทำ
เพราะว่าธรรมะนั้นคือธรรมชาติของจิต
ที่เปลี่ยนแปลงไปตามจังหวะเวลาและโอกาส
สอดคล้องกับความเป็นจริงของธรรมชาติทั้งหลาย...
...ดูหนังดูละครแล้วจงย้อนมาดูกาย
ให้ใจนั้นมาอยู่กับเนื้อกับตัว
ไม่หลงเมามัวไปตามกิเลสและตัณหา
มีสติสัมปชัญญะระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อม
น้อมเข้ามาระลึกรู้ถึงกายและจิตของตัวเอง
ดูกาย ดูจิต ให้รู้ความคิด ให้รู้การกระทำ
มีคุณธรรมคือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป
คุ้มครองจิตในการที่จะคิดและในการที่จะกระทำ
ทำได้อย่างนั้นแล้วท่านจะพบกับความสุขในชีวิต...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๓ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๓...

...ปรารภธรรมในยามก่อนรุ่งอรุณ...
...วันเวลาที่ผ่านไปทุกขณะจิตนั้น
มันเป็นการสั่งสมประสบการณ์ของชีวิต
สอนให้เรานั้นได้คิดได้พิจารณาเพิ่มขึ้น
ขอให้เรานั้นมั่นคงในจุดยืนของการ
ดำเนินชีวิตที่คิดจะสร้างจะทำก่อกรรมดี
สร้างมงคลให้กับชีวิต เพื่อจะได้พัฒนา
ทางจิตให้เจริญก้าวหน้าในทางธรรม
การเจริญสตินั้นจึงเป็นงานที่ต้อง
กระทำอยู่ตลอดเวลา
...กาลเวลานั้นย่อมหมุนเวียนเปลี่ยนไป
ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่งสรรพสิ่ง
ย่อมเคลื่อนไหว โลกนั้นแปรเปลี่ยนไป
อยู่ตลอดเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง กระแส
แห่งโลกนั้นจึงไม่มีวันที่จะสิ้นสุดและ
หยุดอยู่ แต่จิตของมนุษย์นั้นย่อมมีวัน
ที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง ถ้าได้รู้และ
ได้เห็นความเป็นจริงของชีวิตจิตวิญญาน
สิ้นสุดด้วยการที่รู้จักพอโดยไม่ร้องขอ
และแสวงหาอีกต่อไป
...ความสำเร็จของชีวิตนั้นคือรางวัล
ของชีวิต ซึ่งมิได้วางไว้ในจุดเริ่มต้น
ของการเดินทาง การทำงานทุกอย่าง
ย่อมมีอุปสรรคและปัญหา
...เหมือนกับคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า
เส้นทางนั้นมิได้โรยด้วยดอกกุหลาบ
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ การเดินทาง
ของชีวิตนั้นยังไม่จบ ไม่มีคำว่าล้มเหลว
ในชีวิตเพราะสิ่งที่ผ่านมานั้นคือบทเรียน
บทเรียนของชีวิตที่จะพัฒนาจิตของเรา
ให้ก้าวเดินต่อไป....

... ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต ...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๑ มกราคม ๒๕๖๕...

...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๖๑...

...มนุษย์ทุกคนมีความคิด
ถูกหรือผิดต่างรู้อยู่แก่ใจ
แต่ที่ยังกระทำลงไปในสิ่งผิด
เป็นเพราะขาดจิตสำนึกแห่งคุณธรรม
ที่จะหักห้ามมิให้กระทำผิด
จิตสำนึกต้องผ่านการฝึกฝน
ฝึกนึกฝึกคิดปรับจิตให้เป็นกุศล
ฝึกพูดในสิ่งที่เป็นมงคลแก่ตนและผู้อื่น
ฝึกกระทำในสิ่งที่คิดและพูดที่เป็นความดี
เพียรกระทำอย่างนี้อย่างสม่ำเสมอ
จนเกิดเป็นความเคยชินและติดเป็นนิสัย
...จิตสำนึกแห่งคุณธรรม
คือความรู้สึกละอายและเกรงกลัวต่อบาป
และเมื่อเราไม่กล้าทำบาปเราจะทำความดี
คนทำความดีจิตใจจะอ่อนโยนมีเมตตา
รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละ
ละความเห็นแก่ตัวลงไปได้ตามสภาวะ
...การปฏิบัติธรรม สิ่งที่ได้มาคือคุณธรรม
ภูมิธรรมและภูมิปัญญา เรามิได้ฉลาดขึ้น
แต่เราได้เห็นความโง่ของตัวเองมากขึ้น
เห็นในสิ่งที่เรายังไมรู้และเห็นในสิ่งที่
เรายังหลงติดอยู่
...เรามิได้เก่งกล้า แต่เราได้เห็นความ
อ่อนแอและความขี้ขลาดหวาดกลัวที่
ซุกซ่อนอยู่เราทำกล้าเพราะว่าเรากลัว
เพราะกลัวจึงกล้า
...อย่าเชื่อทันทีมันจะทำให้งมงาย
อย่าปฏิเสธทันทีมันจะเสียประโยชน์
พิจารนาไตร่ตรองทดลองทำพิสูจน์ดู
แล้วจึงตัดสินใจ...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๙ มกราคม ๒๕๖๕...