...ใบไม้เอย.....
ยามเจ้าอยู่บนกิ่งใบให้คุณค่า
สร้างสีสรรค์สดใสให้งามตา
ให้ผืนป่าเขียววีมีพลัง
และเจ้ายังเป็นเครื่องฟอกอากาศให้โลกด้วย
สดสวยและมีคุณค่ามหาศาล..
.........ใบไม้เอย......
ถึงกาลเวลาก็ร่วงหล่นลงสู่พื้น
ไม่ยั่งยืนเป็นไปตามกาลเวลา
แต่เจ้ายังให้คุณค่าตอบแทนแก่แผ่นดิน
ถิ่นที่ให้เจ้าได้กำเนิดมา
ร่วงหล่นทับถมมาเป็นปุ๋ยมายา
ให้ต้นไม้ได้ซึมซับและดูดกิน
..........คนเอย......
ล่วงเลยชีวิตมายาวนาน
กาลเวลาที่พ้นผ่านมานั้น
ท่านได้ทำประโยชน์อะไรต่อชีวิตมาบ้าง
เคยสร้างประโยชน์ต่อสังคมแล้วหรือยัง
จงมองย้อยไปดูข้างหลังที่ท่านได้ผ่านมา
ชีวิตนี้มีคุณค่าแล้วหรือยัง
...........คนเอย.................
ชีวิตอย่าได้ไร้ค่ากว่าใบไม้
อย่าปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยไร้ประโยชน์
อย่ามัวแต่โทษดวงชะตาและวาสนาของตนเอง
จงทำชีวิตนี้ให้มีค่ากว่าใบไม้
จงเร่งขวนขวายเพื่อประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน
สร้างสรรค์ผลงานให้มีค่าแก่ชีวิตที่เหลืออยู่
..........คนเอย....ใบไม้เอย....
.........ต่างมีคุณค่าเท่าเทียมกัน.............
:016:เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
:059:รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๒ เวลา ๐.๔๒ น. ณ กุฏิทรงไทยชายน้ำวัดบางพระ นครชัยศรี
