...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๐...
...กาลเวลานั้นย่อมหมุนเวียนและเปลี่ยนไป
ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่งสรรพสิ่ง
ย่อมเคลื่อนไหว โลกนั้นแปรเปลี่ยนไป
อยู่ตลอดเวลา ไม่เคยหยุดนิ่ง กระแส
แห่งโลกนั้นจึงไม่มีวันที่จะสิ้นสุดและ
หยุดอยู่ แต่จิตของมนุษย์นั้นย่อมมีวัน
ที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง ถ้าได้รู้และได้
เห็นถึงความเป็นจริงของชีวิตจิตวิญญาณ
ตนเอง สิ้นสุดได้ด้วยการที่รู้จักพอ
โดยไม่ร้องขอและแสวงหาอีกต่อไป
...ความสำเร็จของชีวิตนั้นคือรางวัลของชีวิต
ซึ่งมิได้วางไว้ในจุดเริ่มต้นของการเดินทาง
การทำงานทุกสิ่งอย่างย่อมมีอุปสรรคและ
ปัญหา เหมือนกับคำที่กล่าวว่า “เส้นทางนั้น
มิได้โรยด้วยกลีบดอกกุหลาบเสมอไป
ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ การเดินทาง
ของชีวิตนั้นยังไม่จบ ไม่มีคำว่าล้มเหลว
ในชีวิต เพราะสิ่งที่ผ่านมานั้นมันล้วนเป็น
บทเรียนของชีวิตที่จะพัฒนาจิตของเรา
ให้ก้าวเดินต่อไป....
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๘ มกราคม ๒๕๖๕...
