ผู้เขียน หัวข้อ: ...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๓...  (อ่าน 232 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๗๓...

...การพูดหรือการแสดงออกทางกายนั้น
บางครั้งทำให้เรารู้ถึงความรู้สึกนึกคิด
และอารมณ์ของเขา เพราะคำพูด สีหน้า
แววตา มันสื่อถึงความรู้สึกภายในของเขา
ซึ่งถ้าเราเป็นผู้ฟังหรือคู่สนทนา ควรที่จะ
สังเกตในอาการเหล่านั้น เพราะการพูด
นั้นมันสื่อให้รู้ถึงภูมิปัญญาของผู้พูด
ว่ารู้จริงหรือไม่ หรือว่าได้แต่พูดโดย
ไม่รู้จริง แต่คนที่นิ่ง ไม่พูด ไม่แสดง
ออกนั้น เราจะอ่านความรู้สึกนึกคิด
เขายาก เพราะเขาไม่ยอมเผยตัวตน
ที่แท้จริงออกมา
...เหมือนดั่งคำโบราณที่กล่าวไว้ว่า
" น้ำนิ่งไหลลึก " เราไม่รู้ว่าเขาคิด
อย่างไร เหมือนกับสายน้ำที่ลึกและ
กว้างใหญ่ ผืนน้ำด้านบนคล้ายดั่ง
สงบนิ่ง แต่เบื้องล่างกระแสน้ำนั้น
ไหลเชี่ยวและแรง ฉะนั้นอย่าได้รีบ
ตัดสินโดยสายตาที่มองเห็น จงคิด
และพิจารณาให้ถ้วนถี่ รอบคอบ
เสียก่อน จึงตัดสินว่ามันเป็นอย่างไร
...คนเรานั้นอย่ารีบด่วนสรุปว่าเขา
เป็นอย่างไร โดยเพียงคำพูดหรือ
การกระทำที่เราเพิ่งจะเห็น เพิ่งจะรู้
หรือพึ่งจะได้ยิน ต้องศึกษากันไปก่อน
ให้คุ้นเคยกัน แล้วจึงจะสรุปว่าเขา
เป็นอย่างไร
...ซึ่งจะขอยกคำคมมากล่าวอ้างเพื่อ
ให้เป็นแบบอย่างในการคิดและพิจารณา
ว่าเขาเป็นอย่างไร ก่อนที่จะตัดสินใจ
ในตัวบุคคลเหล่านั้น ซึ่งมีดั่งนี้
...จะรู้ว่าใครมีศีลหรือไม่
ต้องอยู่ร่วมกันนานๆ
...จะรู้ว่าใครมือสะอาดหรือไม่
ต้องดูที่การทำงาน
...จะรู้ว่าใครมีปัญญาหรือไม่
ต้องดูที่การสนทนา
...จะรู้ว่าใครมีกำลังใจเข้มแข็งหรือไม่
ต้องดูที่คราวคับขัน...
...ทุกสิ่งอย่างนั้น กาลเวลาจะเป็นตัว
พิสูจน์ในตัวบุคคลและผลของงาน....

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๓๑ มกราคม ๒๕๖๕...