กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด ธรรมะ และ นอกเหตุ เหนือผล => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ, กฎแห่งกรรม และ ประสบการณ์วิญญาณ => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 18 มิ.ย. 2552, 11:02:56
-
:059:การปฏิบัติธรรม เป็นการทำเฉพาะตน ตามกำลังความรู้ความสามารถของตน สภาวะธรรมทั้งหลายเป็นของเฉพาะตน ครูบาอาจารย์ท่าน
กล่าวเตือนไว้ให้ดูตัวเราเอง ในข้อวัตรปฏิบัติของเรา ว่ามันเป็นอย่างไร ตึงเกินไปหรือว่าหย่อนยานเกินไป แก้ไขปรับปรุงตัวเองให้มีความพอดี
มีความเหมาะสมกับ"เวลา จังหวะ โอกาศ สถานที่ และบุคคล"
ครูบาอาจารย์ท่านสอนไว้ ห้ามมิให้เราเอาตัวเราหรือการปฏิบัติของเรา ไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น เพราะมันอาจจะทำให้ก่อกิเลสขึ้นได้
ถ้าเราไม่ระวังเผลอสติขาดสัมปชัญญะ ถ้าเราเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับผู้ที่ดีกว่า มันก็อาจจะเกิดความน้อยใจหรืออิจฉาริษยาขึ้นมาได้และถ้า
เราไปเปรียบเทียบกับคนระดับเดียวกัน มันก็อาจจะเกิดความคิดอยากขันแข่ง ให้ดีกว่าหรือเหนือกว่าเขา และถ้าเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่าหรื่อต่ำกว่า มันอาจจะเกิดความลำพอง หยิ่งพยอง หลงตัวเองขึ้นมาได้
เราต้องวางใจ วางจิตของเราไว้ในหลักธรรมคือ"พรหมวิหาร ๔" ในการศึกษาข้อวัตรการปฏิบัติของผู้อื่น สำหรับคนที่สูงกว่าดีกว่า เราต้องมี"มุทิตา"พลอยยินดีกับเขา ส่วนคนที่ต่ำกว่าด้อยกว่า เราควรมี"เมตตา กรุณา"ต่อเขาและคนที่เสมอกันเรานั้นควรมีความเคารพเขา และเมื่อช่วยเหลือเขาแล้ว เราต้องวางใจให้เป็นอุเบกขา คืออย่าไปหวังผลในการช่วยเหลือเขา เพียงทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ คนที่เราช่วยเหลือนั้นจะดีขึ้น เหมือนเดิม หรื่อแย่ลง มันแล้วแต่วิบากกรรมของเขา
ถ้าเราไม่วางอุเบกขาแล้วมันก็จะเกิดปัญหาตามมา คือถ้าช่วยได้เขาสำเร็จ เราก็จะดีใจและอาจหลงตัวเองไปได้ว่า"เราเก่ง เรามีความสามารถ"ซึ่งอาจจะทำให้เราหลงตัวเอง เพิ่ม"อัตตา"ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และถ้าเราช่วยเขาแล้วมันไม่ดีขึ้นหรือไม่สำเร็จ เราอาจจะเสียใจน้อยใจ
ขาดความเชื่อมั่นและทุกข์ใจขึ้นมาได้ เพราะใจเรานั้นยังไปข้องอยู่ ไม่รู้จักการปล่อยวาง นี่คืดแนวทางทางความคิดแห่งจิตนักปฏิบัติธรรม....
:016:เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ไมตรีจิต :015:
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๒ เวลา ๒๓.๐๒ น. ณ ชายป่าห้วยขาแข้ง อุทัยธานี
-
กราบนมัสการหลวงอาด้วยครับ
กราบขอบพระคุณครับ
-
กราบขอบพระคุณหลักคิด "พรหมวิหาร ๔" จากท่านหลวงพี่
คนที่สูงกว่าดีกว่า เราต้องมี "มุทิตา" พลอยยินดีกับเขา
คนที่ต่ำกว่าด้อยกว่า เราควรมี "เมตตา กรุณา"ต่อเขา
คนที่เสมอกัน เรานั้นควรมี 'ความเคารพ' เขา และเมื่อช่วยเหลือเขาแล้ว เราต้องวางใจให้เป็นอุเบกขา คืออย่าไปหวังผลในการช่วยเหลือเขา เพียงทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์
คนที่เราช่วยเหลือนั้นจะดีขึ้น เหมือนเดิม หรื่อแย่ลง มันแล้วแต่วิบากกรรมของเขา :060:
:009: ต่อไปจะไม่ซีเรียสแล้วค่ะ...แม้จิตคิดเสมอว่าช่วยเหลือใครไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน แต่หลายครั้งที่รู้สึกผิด ที่ใครมาขอร้องให้ช่วยอะไรแล้วเราไม่สามารถช่วยให้เขาได้ผลลัพธ์ตามประสงค์... :009:
-
ถ้าทุกคนมี พรหมวิหาร 4 ก็คงไม่มีการแกร่งแย่งชิงดีชิงเด่น บนโลกนี้หรอกครับ ... :089:
-
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ
มีลาภมียศ สุขทุกข์ปรากฎ สรรเสริญนินทา
เสื่อมลาภ เสื่อมยศ เป็นกฎ ธรรมดา อย่ามั่วโศกา นึกว่า "นึกว่าชั่งมัน"
ที่มา : ท่านพุทธทาส ภิกขุ
-
ขอบพระคุณมากครับทื่ท่านสอนไว้ทำให้มองอะไรเข้าใจขึ้นอีกมากเลยครับ :054:
-
ถ้าเราไม่วางอุเบกขาแล้วมันก็จะเกิดปัญหาตามมา คือถ้าช่วยได้เขาสำเร็จ เราก็จะดีใจและอาจหลงตัวเองไปได้ว่า"เราเก่ง เรามีความสามารถ"ซึ่งอาจจะทำให้เราหลงตัวเอง เพิ่ม"อัตตา"ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และถ้าเราช่วยเขาแล้วมันไม่ดีขึ้นหรือไม่สำเร็จ เราอาจจะเสียใจน้อยใจ
ขาดความเชื่อมั่นและทุกข์ใจขึ้นมาได้ เพราะใจเรานั้นยังไปข้องอยู่ ไม่รู้จักการปล่อยวาง นี่คืดแนวทางทางความคิดแห่งจิตนักปฏิบัติธรรม....
...การช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่คาดหวังอะไร แต่โดนเขากระทำการลอบนินทาให้ร้ายลับหลังให้แก่เราเป็นการตอบแทน มันทำให้เราท้อแท้ใจมากครับท่าน....
....ขอบพระคุณท่านระวี สัจจะ มากครับ สำหรับแง่คิดดีๆ ในการวางจิตครับ...
-
ขอบคุณ แนวทางในการปฏิบัติธรรม จาก ท่านระวี สัจจา ด้วยค่ะ
จะยึดไว้เป็นคำสอนประจำใจเลยคะ
เพราะเคยให้ความช่วยเหลือ ต่อ สัตว์โลก
คิดแค่ใจเราเองเป็นสุข และ เราไม่ปล่อยให้ สัตว์ นั้น ทุกข์
ทั้งทางกาย และจิตใจ ด้วยการ เฉยเมย
มันเป็นความสุขทางใจ ที่ได้รับ และ รู้คนเดียว จริง ๆ ค่ะ
-
ช่วยเหลือใคร... ไม่หวังสิ่งตอบแทน คือ เมตตา ที่เป็นเสน่ห์ :100: เฉพาะตัวของแท้จริงๆ ....