มีผูสงหนังสือเรื่อง กฎแหงกรรม มาใหผูเขียน โดยมิไดแจงชื่อวาเปนผูใด ก็ตองกราบขอบพระคุณไวณ ที่นี้ แตละเรื่องผูเลาเรื่องราวที่เกิดขึ้นลวนปจจุบันยังมีตัวตนและมีีชีวิตอยู ใชชื่อจริงและนามสกุลจริง โดยเลาเรื่องจริงที่เกิดขึ้นแกตนเองและบุคคลใกลชิดในครอบครัวของตน โดยมีหลวงพอองคหนึ่งชวยชี้แจงแถลงไขขอของใจในเหตุและผลที่ปรากฏอันสืบเนื่องมาจากกรรมเกาของตนที่ตามมา ซึ่งกฎแหงกรรมนั้น ผูเขียนเชื่อวา เปนกฎแหงจักรวาล เปนกฎที่ดํารงความเปนจริง เพียงแตผลที่จะติดตามมานั้น อาจเร็วชาไมอาจประมาณไดเทานั้น เพราะมีปจจัยเสริมและปจจัยตัดรอนหลายประการ
คุณพิทยาธร จําปาเลิศ ไดเลาเรื่องที่เกิดขึ้นภายในครอบครัวของตน โดยคุณพิทยาธรฯ เลาวา
มีอยูเหตุการณหนึ่งที่ทําใหขาพเจาเชื่อวากฎแหงกรรมมีจริง และตามสงผลเหมือนเงาตามตัว ครั้งนั้นพี่เขยไปซื้อวัวมา เขาเลือกตัวที่ใหญที่สุดเพราะหวังวาจะมีนํ้าหนักมาก จะไดขายไดกําไรมาก แตปรากฏวาเมื่อผาทองของวัวออก สิ่งที่ทุกคนเห็นก็ คือลูกวัวตัวออนๆ กระพริบตาปริบๆ หลุดออกมา ทันใดน้ันพี่เขยก็ไปความีด แลวเอามีดแทงไปที่ลูกตาของลูกวัว ดวยความโกรธที่ไดวัวที่หนักเพราะมันมีทอง ลูกวัวก็รองเหมือนเสียงรองของเด็กออน แลวก็จับเอาลูกวัวตัวนั้นไปไวบนเขียงทั้งที่มันยังหายใจอยู สับมันเปนชิ้นๆ อยางทารุณ โยนลงหมอตม แลวก็กินดวยความโกรธ
กฎแหงกรรมไมเคยยกเวนใคร วันหนึ่งขณะที่พี่เขยกําลังแลเนื้อ หั่นเปนชิ้นๆ อยูนั้น ขาพเจาก็เห็นพี่เขยเอามือที่ถือมีดปลายแหลมจิ้มไปในลูกตาของตัวเอง ทําใหพี่เขยตาบอดไปขางหนึ่ง นี่คงเปนกรรมที่พี่เขยเคยทําไวกับลูกวัว ตอมาอีกไมนาน วันนั้นเปนวันพระ ไมมีการลมวัว ขาพเจากําลังบดลูกชิ้นเนื้อดวยเครื่องปนอยู พี่เขยเขามาชวยไดประมาณครึ่งชั่วโมง ก็ไดยินเสียงพี่เขยรองเสียงดัง ภาพที่เห็นก็ คือ เครื่องหั่นกําลังบดนิ้วทั้ง 5 นิ้วของพี่เขย พอดึงมือออกมา เหลือแตเอ็นสีขาวหอยรองแรง ทําใหพี่เขยคนนี้มือกุดในที่สุด
ตอมาอีกไมนานพี่เขยของขาพเจา ก็แขนขาดไป 1 ขาง (ทอนแขนที่ขาดไปขนาดเทาๆ กับขาหนาลูกวัวที่พี่เขยสับขณะลูกวัวยังมีชีวิตอยู) ตอมาพี่เขยกลายเปนคนสติไมดี เพี้ยนๆ ไมเอาใครเลย ทิ้งลูกทิ้งครอบครัว เอาแตกินเหลา จนเปนแอลกอฮอลลิสซึ่ม หลังจากนั้นไมนานพี่เขยก็เสียชีวิต
จากปญหาตางๆ ในครอบครัวของคุณพิทยาธรฯ ทําใหคุณพิทยาธรฯตองการทราบถึงเรื่องราวของคุณพอ คุณแมและตนเองเพิ่มเติม ซึ่งหลวงพอไดตรวจดวงชะตาแลว ใหฟงสรุปสาระสําคัญไดวา คุณพอ เปนคนชอบดื่มเหลา เจาชู เมื่อตายไปแลวตองไปรับทุกขทรมานในยมโลก แตเมื่อคุณพิทยาธรฯ ทําบุญอุทิศให ทานสามารถรับบุญที่อุทิศไปใหได สวนคุณแมซึ่งอยูกับคุณพอไมเคยกินเหลา แตพอแยกทางกัน คุณแมก็ติดเหลา เปนเพราะคุณแมทานประชดชีวิตที่ ผิดหวังเรื่องความรักในปจจุบัน จึงไปดื่มเหลาและมีเรื่องชูสาวบอยๆ ประกอบกับกรรมในอดีตคุณแมเคยเกิดเปนผูชายเจาชู ชาตินี้จึงไดผูชายเจาชูเปนสามี
คุณแมตายแลวก็ไปยมโลกเชนกัน กําลังถูกเจาหนาที่กรอกน้ําทองแดงรอนอยู ทุกขทรมานมาก เมื่อไดรับผลบุญที่อุทิศไปให ทําใหไดรับลดหยอนผอนโทษลงมาแตยังไมหมดกรรม
กรรมของพี่เขยที่เอามีดแทงลูกวัวจนบอด แลวสับขาหนาลูกวัวขณะที่ลูกวัวขณะที่ลูกวัวยังมีชีวิตอยู ทําใหพี่เขยเอามีดมาจิ้มตาตัวเองบอด อีกทั้งเกิดอุบัติเหตุ จนทําใหแขนขาดไปขนาดเทาขาหนาลูกวัวและที่ขาพเจาเกิดมามีชีวิตลําบากในวัยเด็ก เพราะชาติที่ผานมาไปคบคนพาล
ึจงทําใหมาเติบโตอยูในหมูคนที่ผิดศีลขอ 1 , 3, 5 ขาพเจาจะตองทําบุญ ทําทาน รักษาศีล ปฏิบัติภาวนา ทั้งดวยตนเองและชวนคนอื่นดวย กรรมนี้จึงจะเบาบางและหมดไปได และหลวงพอทานสรุปตอนทายวา สาเหตุที่ขาพเจาเปนไทรอยด ก็เพราะในอดีตชาติมีนิสัยใจรอน โมโหงาย พอโมโหแลวจะพูดคําที่ไมดีออกไป
เมื่อรับฟงเรื่องราวของตนเองจบลงน้ําตาก็ไหลรินทันที รูสึกใจหายและตกใจมากที่รูวาทั้งคุณพอ และคุณแมกําลังรับกรรมถูกทัณฑทรมานอยูในนรก คุณแมกําลังไดรับความทุกขทรมานอยางมาก แมจะทําใจอยูแลวแตก็ตกใจมาก ที่ไดรับทราบวาคุณพอกับคุณแม กําลังประสบกับความทุกขทรมานขนาดนั้น รูสึกสงสารทานอยางจับใจ แตก็ดีใจที่รูวาทานอยูในที่ที่ยังสามารถรับบุญที่เราอุทิศไปใหได (ยมโลก) คิดในใจทันทีวา เราจะตองชวยทานใหพนจากความทุกขทรมานนั้นใหได ดวยการตั้งใจทําความดีอยางสุดชีวิตมากกวาที่ผานมาทั้งหมด ทั้งทําทานใหทาน ทําทุกๆ บุญ ในชื่อของทาน รักษาศีลดวยตนเอง และนั่งสมาธิอยางเต็มที่ อีกทั้งยิ่งทําใหขาพเจาเกิดกําลังใจอยางมหาศาลในการที่จะอุทิศตน
เพื่อพระพุทธศาสนา ใชเสียงและสติปญญาที่มีทั้งหมดนี้เพื่อขยายคําสอนอันมีคาขององคสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจาใหคนทั้งหลายมีโอกาสไดศึกษาและปฏิบัติตาม เพราะประจักษกับตนเองแลววา บุญบาปมีจริง นรกสวรรคมีจริง กฎแหงกรรมมีจริง สักวันหนึ่งเราเองก็ตองตาย ดังนั้นไมมีสิ่งใดที่จะมีคาและนําติดตัวเราไปไดนอกจาก บุญ
ในสวนเรื่องของตัวเอง ยอมรับวาหลังจากที่รู้ว่าไทรอยดเกิดจากบุพกรรมของ เราเองที่เคยทําไวในอดีตชาติ ทําใหคิดที่จะเลิกนิสัยที่ไมดีๆ ทั้งหมด เพราะมันไมคุมกันเลยกับอารมณเพียงชั่ววูบที่ใจรอน โมโหงาย พอโมโหแลว ก็จะพูดจาไมดีใหผูอื่นเจ็บช้ําน้ําใจ แตวิบากกรรมไดเกิดขึ้นกับเราแลว เดี๋ยวนี้ใจเย็นขึ้น เวลาจะโมโหก็พยายามเตือนตัวเองเสมอวาที่เปนโรคอยูนี้ เพราะทํานิสัยไมดีพูดไมดีอยางนี้นะ ก็จะสามารถระงับอารมณและคําพูดที่ไมดีไวได
เมื่อขาพเจารูวาวิธีการที่จะสรางความดีใหยิ่งๆ ขึ้นไปจะตองทําอยางไร เพื่อใหเราไมประสบเหตุการณเหมือนอยางในชาตินี้ ขาพเจายิ่งไปวัด ปฏิบัติธรรม และสรางบุญไวมากๆ เพื่อจะไดเปนเสบียง และการเกิดใหมที่ดีในภพชาติตอไป ขาพเจาเชื่อวา นรกสวรรค นั้นมีจริง ชาตินี้ ชาติหนา มีจริง มีผูสามารถไปรูไปเห็นไดจริง ไมใชมีเพียงแคในพระไตรปฎกกลาวไวเทานั้น เหตุการณที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ยิ่งทําใหขาพเจาซาบซึ้งใน
พระพุทธศาสนามากยิ่งขึ้นวา เปนศาสนาแหงการดําเนินชีวิตทั้งในปจจุบัน และอนาคตจริงๆ
การศึกษาเรื่องกฎแหงกรรมจากเรื่องราวชีวิตจริงของคนในปจจุบัน ซึ่งมีตัวตนจริงทําใหเราศึกษาวิบากกรรมตางๆ ไดอยางชัดเจน และทําใหเรามีความคิดที่ถูกตองตามทํานองคลองธรรมในการดําเนินชีวิตอยางมีความสุขดวย
Y Y Y Y Y Y Y Z Z Z Z Z Z
ที่มา
http://www.mongkoldham.com/text/sanRMC_206.pdf