กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 03 ธ.ค. 2552, 05:23:18
-
บ่อน้ำทิพย์เจริญธรรม บ้านห้วยกล้วย ภูเก้ายอด แม่ฮ่องสอน
26 กรกฎาคม 2545
เข้าพรรษาผ่านไป เริ่มต้นใหม่ของการปฏิบัติธรรม หลังจากเตรียมกายปรับจิตลงตัว
เพื่อทำความพร้อม จัดการกับความปลิโพธ(ความกังวล)ในเรื่องต่างๆลงเกือบได้หมดแล้ว
เหลือเพียงการปฏิบัติให้จริงจังเท่านั้นก็สมบูรณ์แล้ว
จิตติดอยู่กับอารมณ์สมถะคือพอใจในความนิ่งสงบ เพราะความเคยชินที่ทำมานาน
พอเปลี่ยนการปฏิบัติมาเป็นการยกจิตขึ้นพิจารณา สร้างความรู้ตัวทั่วพร้อมไม่ให้จิตหยุดนิ่ง
เสพอารมณ์หนึ่งอารมณ์ใด ตามดู ตามรู้ ตามเห็น ความเป็นไปในปัจจุบันธรรม ดูให้เห็น
ดูให้ทันในการเกิดขึ้น การตั้งอยู่ การดับไปของสิ่งทั้งหลายที่มากระทบและเกิดขึ้นในจิต
จิตมันไม่ค่อยจะยอมรับอารมณ์ธรรมอย่างนี้ คอยแต่จะหนีไปสงบนิ่ง มันเป็นความสงบที่
หลบหนีความเป็นจริงของธรรมชาติ ซึ่งเราจะต้องพยายามสร้างความเคยชินตัวใหม่ๆ
ให้กับจิตของเรากับสภาวะธรรมตัวใหม่ให้ได้โดยเร็ววัน โดยการเร่งปรารภความเพียร
เพิ่มเวลา เพิ่มกำลังให้มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเราเชื่อในหลักธรรมของพระพุทธศาสนา
ที่มีข้อหนึ่งกล่าวไว้ว่า "วิริเยนะ ทุกขะ มะเจติ" บุคคลล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร
"ปลายทางย่อมจะใกล้เข้ามาทุกขณะ ตราบใดที่เราได้ก้าวเดินเข้าไปหามัน"
.............................................................................
:059:อธิบายขยายความ...เจตนาที่ขึ้นไปปฏิบัติอยู่บนดอยนั้นก็เพื่อการฝึกจิตตัวใหม่
โดยการฝึกยกจิตจากสมถะขึ้นสู่การพิจารณาใ้ห้เป็นจิตวิปัสสนา เพราะที่ผ่านมาตลอดนั้น
เราไปเน้นเรืองสมถะ จิตเชิงพลังงานมากเกินไป ทำให้กำลังของสติกล้าแต่ว่าสัมปชัญญะ
นั้นยังมีกำลังน้อย เพราะการที่เราอยู่ในเมืองนั้นทำให้เราต้องคลุกคลีสงเคราะห์ญาติโยม
อยู่ตลอดเวลา จนบางครั้งลืมสงเคราะห์ตัวเอง ความเจริญในธรรมไม่ก้าวหน้าเพียงแต่ทรงไว้
เรียกว่ากินของเก่า และเมื่อภาระหน้าที่ที่เรารับปากครูบาอาจารย์ไว้นั้นได้สำเร็จลุล่วงไปแล้ว
ทำให้เรามีเวลาให้แก่การปฏิบัติมากขึ้น จึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่นั้น แล้วออกจากสำนักมา
มีเพียงกรดและบาตร และบริขารสำหรับการเดินธุดงค์เพียงชุดเดียว คืนกลับสู่ความเป็นสามัญ
ทิ้งเอกลาภวันละหมื่นกว่าบาท รถยนต์ส่วนตัว และเครื่องอำนวยความสะดวกสบายทั้งหลาย
ยกของเหล่านั้นถวายให้เป็นของสงฆ์ ออกจากสำนักมาตัวเปล่าเหมือนกับตอนที่เราเข้าไปอยู่
เพื่อความก้าวหน้า เพื่อความเจริญในธรรม เราจำเป็นต้องละทิ้งความสุขความสบายภายนอก
เพื่อมาสร้างความสุขสบายภายใน ซึ่งเป็นความสุขที่แท้จริงของชีวิต....
เล่าสู่กันฟัง ถึงความหวังที่ตั้งไว้ในการเข้าสู่เส้นทางสายธรรม
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-วจีพเนจร-สมณะชายขอบ
๓ ธันวาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๕.๒๓ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
-
นมัสการขอบคุณพระอาจารย์ครับ...
-
กราบนมัสการ...หลวงพี่ครับ และขอขอบคุณที่เล่าเรื่องราวดีๆในการปฏิบัติครับ
-
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ ขอบพระคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆ ที่เป็นประโยชน์เหมาะสำหรับผู้สนใจการปฎิบัติ ดีจริงๆ
สาธุๆ
-
กราบมนัสการพระอาจารย์ครับ
ขอบพระคุณสำหรับประสบการณ์และแนวทางมากนะครับ
:054:
-
กราบนมัสการ :054: :054: :054:
อ่านภาคขยายของพระอาจารย์แล้วขนลุกซู่ครับ ...กราบขอบพระคุณครับ :054: :054: :054:
-
กราบนมัสการขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่ท่านพระอาจารย์ได้นำมาเล่าให้ศิษย์ทั้งหลายได้อ่านและศึกษา............... :054: :054: :054:
-
"ปลายทางย่อมจะใกล้เข้ามาทุกขณะ ตราบใดที่เราได้ก้าวเดินเข้าไปหามัน"
...กราบนมัสการขอบพระคุณที่เมตตาเล่าประสบการณ์ครับ....
...ขอเพียงออกเดิน จุดหมายคงไม่ไกลเกินฝัน...
-
กราบนมัสการพะอาจารย์ ละทิ้งทุกอย่าง สูงสุดคืนสู่สามัญ สาธุ ... :054: