ทำไมพุทธศาสนา

[น้องลิงน้อย]

น้องลิงน้อยอ่านเจอบทความนี้ ก็เลยอยากให้เพื่อนๆ พี่ๆ ได้อ่านด้วยกันค่ะ
http://www.dhamma5minutes.com/webboard.php?id=94&wpid=0017



       เคยมีคนถามภูเตศวร... ?ทำไมศาสนาพุทธ จึงสอนแต่เรื่องทุกข์??

            คำถามสั้น...แต่ทำให้ผู้เขียนอึ้งไปนานพอควร  เหตุผลคือต้องลำดับความคิดก่อนตอบ

            ประเด็นแรกที่ต้องทำความเข้าใจก่อนคือ...พุทธศาสนาจะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่มีพระบรมศาสดาถือกำเนิดขึ้นบนโลก

            อะไรทำให้เจ้าชายสิทธัตถะละทิ้งสิริราชสมบัติออกผนวช  เพื่อแสวงหาความหลุดพ้น  ก็เพราะทรงเห็นความไม่เที่ยงแท้ของมนุษย์  ความไม่เที่ยงทำให้เกิดทุกข์  ความไม่เที่ยงแท้ที่ปรากฏต่อสายพระเนตร  คือความเกิด  ความแก่  ความเจ็บ  และความตายนั่นเอง

            ความจริงภาพแห่งความเกิดแก่เจ็บตาย  เราท่านทั้งหลายในปัจจุบันล้วนพบเห็นไม่เว้นแต่ละวัน  ซึ่งก็ไม่แผกไปกว่ายุคก่อนพุทธกาลที่มนุษย์โลกล้วนต้องเคยพบเห็นสัจจะเหล่านี้

            หากแต่สิ่งที่คนทั่วไปเห็น  ย่อมต่างกับพระมหาโพธิสัตว์ผู้บำเพ็ญบารมีมาอย่างยาวนาน  เพื่อการตรัสรู้ และประกาศศาสนานำพาส่ำสัตว์จำนวนมากมายมหาศาลให้ก้าวข้ามวัฏสงสารสู่แดนนิพพาน

            เพราะเห็นทุกข์...อันมาจากความเกิดความแก่ ความเจ็บความตาย  ทำให้พระมหาโพธิสัตว์ทรงปรารถนาหนทางไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย  คือจุดเริ่มต้นที่พระองค์ทรงละวางความสุขทางโลกอันไม่จีรังยั่งยืนสู่เพศบรรพชิต

            หลังดั้นด้นค้นหาหนทางแห่งความหลุดพ้นอยู่อย่างยาวนาน  ทั้งทรมานกายอย่างแรงกล้า  หลาย ๆ วิธีจนจาระไนไม่หวาดไหว  ท้ายสุดทรงสามารถตรัสรู้โดยชอบภายใต้ควงต้นพระศรีมหาโพธิ์ ณ ตำบลพุทธคยา  ในวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6

            สิ่งแรกที่พระบรมศาสดาทรงค้นพบเป็น  ?สัจจะ? คือ ?ความจริง? ที่ยิ่งใหญ่  นั่นคือ ?อริยสัจ 4? ความจริงอันยิ่งยวด 4 ประการ  ประกอบด้วยทุกข์  อันมาจากความแปรปรวน ความไม่เที่ยงเป็นอนิจจัง  ทำให้เกิดโทมนัส  ปริเวทนาทั้งกายและใจ  สมุทัย เหตุหรือต้นตอของความทุกข์ทั้งหลาย  นิโรธ คือการดับทุกข์  จนมาถึงมรรค คือเส้นทางหรือวิธีการดับทุกข์ อันมีองค์ 8 ประการ

 

            เรื่องของมรรค 8 ขออนุญาตไม่เขียนโดยละเอียด เพราะจะกลายเป็นความเยิ่นเย้อ  และขอพูดถึง ?แก่น? ไปเลยทีเดียว  ดังเคยย้ำมาแล้วหลายครั้งหลายครา ว่า พุทธศาสนาสอนเรื่องปัญญา  และปัญญาเท่านั้นจะทำให้เราพบเห็นหนทางแห่งการหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง

            พูดถึงเรื่องความทุกข์  ทำให้นึกขึ้นได้  หลายวันก่อน เพื่อนสนิทคนหนึ่งส่งหนังสือเล่มเล็ก ๆ ความหนาแค่ร้อยกว่าหน้าให้ผู้เขียน  พร้อมเอ่ยคำสั้น ๆ

            ?ลองอ่านดูสิ...เขียนดีจริง ๆ?

            เราพลิกดูหน้าปก  ชื่อหนังสือ ?รวยด้วยการให้? เขียนโดยวิธูร  คลองมีคุณ  ซึ่งปัจจุบันท่านมีตำแหน่งถึงอธิบดีผู้พิพากษาศาลอาญา

 

            ต้องยอมรับว่าถึงตอนนี้เพิ่งอ่านไปได้สองสามบท ทว่าแค่บทแรกเราต้องแอบอมยิ้มและเอ่ยชมในใจ  ท่านเขียนเรียบง่ายทว่าเหมือนท่านนั่งอยู่ในหัวใจมนุษย์  ในบทที่ 1 ท่านวิธูร พูดถึงความกลัวอันเป็นพื้นฐานของมนุษย์อยู่ 6 ประการ  ความกลัวที่มนุษย์โดยทั่วไปต้องทนทุกข์ทรมานจากการผสานความร่วมมือของพวกมันตามโอกาส

            1. กลัวความยากจน  นักเขียนท่านนี้บรรยายภาพได้แจ่มชัด...ทั้งด้านจิตใจอันเป็นสภาวะลบและบวก  สามารถให้ความสำเร็จและล้มเหลวได้  หากบทสรุปในที่สุด ความกลัวจนคือความกลัวที่มีผลทางทำลายล้างมากที่สุด... เพราะไม่มีสิ่งใดก่อให้เกิดความทุกข์และรู้สึกต่ำต้อยได้เท่ากับความยากจนอีกแล้ว

 

            2. กลัวคำวิพากษ์วิจารณ์ (ติฉินนินทา)  เพราะผู้คนจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งเมื่อถูกวิพากษ์วิจารณ์  เก็บกดและทุกข์โศกเมื่อถูกตำหนิ

 

            3. กลัวความพลัดพราก (สูญเสียคนรัก)  การพลัดพรากหรือแม้การสูญเสียคนรัก  เป็นความกลัวที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดที่สุด สามารถสร้างความวุ่นวายให้กับร่างกายและจิตใจมากกว่าความกลัวใด ๆ อย่างน้อยเราก็เห็นคนฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้มาแล้ว

 

            4. กลัวความเจ็บไข้ได้ป่วย (เป็นโรคร้าย)  ความกลัวชนิดนี้เกี่ยวข้องกับร่างกายเป็นการสืบทอดทางมรดกอันเป็นสัจจะที่เชื่อมโยงไปถึงความแก่และความกลัวตาย  เพราะมันชักนำบุคคลเข้าใกล้เขตแดนแห่งโลกที่น่าขนลุกพองสยองเกล้าที่ไม่เคยมีใครกลับมาเล่าให้ฟัง

 

            5. กลัวพรากจากความเป็นหนุ่มสาว (กลัวแก่)  เพราะความแก่คือการสูญเสียสมรรถภาพ  สูญเสียความสนุกสนานในโลกอันมาจากความเสื่อมถอยของร่างกาย

 

            6. กลัวจากโลกนี้  (กลัวตาย)  ประการนี้ผู้เขียนอธิบายแจ่มชัดว่าเป็นความกลัวพื้นฐานที่อำมหิตที่สุด  เพราะเราไม่อาจคาดคำนวณหรือคาดหมายได้เลยว่าเราจะเจออะไรหลังความตาย  โดยยกตัวอย่างที่วิลเลี่ยม เชคสเปียร์ กล่าวไว้ใน ?แฮมเล็ต? ว่า  ?มันเป็นประเทศที่ยังไม่เปิดเผย เพราะนักเดินทางที่ผ่านเขตแดนเข้าไป ยังไม่เคยมีใครย้อนกลับมา?

 

            ท่านวิธูร คลองมีคุณ  สามารถนำวิทยาศาสตร์มาอธิบายและแนะนำการปลดปล่อยตัวเองออกจากความกลัวทั้ง 6 ประการอย่างน่าคิด

            ?เราจำต้องควบคุมจิตใจของเราให้มีแรงพลังด้วยการหล่อเลี้ยงมันด้วยแรงบันดาลใจ  อันเป็นสิทธิพิเศษของเรา  เราจึงเป็นผู้กำหนดโชคชะตาแห่งตนบนโลกนี้ได้อย่างแน่นอน?

            บทสรุปของท่านวิธูร เป็นเรื่องการควบคุมจิตใจ ซึ่งตรงกับมรรค 8 ในข้อสัมมาสติ กับสัมมาสมาธิ  คือการระลึกรู้กับการตั้งมั่นไม่หวั่นไหวในธรรมารมณ์ทั้งหลายทั้งปวงที่เข้ามากระทบจิตใจ

            แม้ว่าผู้เขียนจะแตกหัวข้อเป็นความกลัว  หากแท้จริงความกลัวนั้นก็คือความทุกข์ของมนุษย์โดยชัดแจ้ง  โดยเฉพาะกลัวเจ็บ  กลัวแก่  และกลัวตาย  เป็นเรื่องของพุทธศาสนาโดยตรง  เป็นสัจจะที่มนุษย์ทุกรูปนามต้องน้อมรับโดยดุษฎี  ซึ่งก็เป็นเช่นเดียวกับการกลัวคำวิพากษ์วิจารณ์อันอาจทำให้ตนสูญเสียเกียรติ  เข้าข่ายเป็นการเสียคนรัก  ก็คือการพลัดพรากจากของรักของเจริญใจทั้งหลายนั่นเอง

            รวมความทุกประการคือ  ทุกข์พื้นฐานของสรรพสัตว์บนโลกแห่งนี้

            เพราะประการดังกล่าวพระบรมศาสดาจึงทรงบัญญัติศีล...ให้เหล่าเวไนยสัตว์ประพฤติตนเพื่อความสงบสันติของสังคม  บัญญัติสมาธิคือวิธีการสร้างความมั่นคงแห่งจิต  สร้างอำนาจแห่งใจไว้เผชิญกับความทุกข์  ท้ายสุดคือการสร้างปัญญา  อันเป็นภาวนาปัญญาเอาไว้ ?ผ่าน? ความทุกข์ไปสู่แดนพ้นทุกข์ตลอดกาลนาน  คือพระนิพพานอันสูงสุดในคติแห่งบวรพุทธศาสนา

 

            ขอย้ำอีกครั้งตรงนี้  พระธรรม 84,000 พระธรรมขันธ์ของพระบรมศาสดาจะกล่าวโดยพิสดารอย่างไร  รวมลงแล้วเหลือเพียงมรรคอันมีองค์ 8 ประการ 8 ย่อแล้วเหลือไตรสิกขา 3 คือ ศีล สมาธิ และปัญญา  อย่างที่กล่าวไว้ข้างต้น  ไตรสิกขา 3 รวมลงที่ ?ใจ? ดวงเดียว

            ฝึก...ใจที่มีสติระลึกรู้โดยชอบ
            ฝึกใจให้มีสมาธิไม่หวั่นไหวในธรรมารมณ์ใด ๆ ที่เข้ามากระทบ
            นั่นแหละคือ ?แก่น? ของพุทธศาสนา!
            ใครฝึกจิตและใจให้ระลึกรู้โดยชอบโดยสร้างสติจนเป็นมหาสติ  ใครฝึกจิตใจให้ไม่หวั่นไหวต่อกิเลสตัณหาได้เหมือนใบบอนที่น้ำมิอาจซึมผ่าน พระนิพพานอยู่ตรงนั้นแหละครับ!

[cho presley]

น้องลิงฯ ทำเป็นตัวใหญ่หน่อยจิคะ...พี่โชวตาลายค่ะ...

[น้องลิงน้อย]

น้องลิงฯ ทำเป็นตัวใหญ่หน่อยจิคะ...พี่โชวตาลายค่ะ...

กำลังทำอยู่ค่ะพี่โชว   ต้องลองผิดลองถูกเองอ่ะ    กำลังหาครูดีๆ แนะนำอยู่เนี่ย

[น้องลิงน้อย]

งานนี้ก็ขอบคุณ นายเอ็ม...นะค่ะ    นายแน่มาก 

[cho presley]

น้องลิงฯ ทำเป็นตัวใหญ่หน่อยจิคะ...พี่โชวตาลายค่ะ...

กำลังทำอยู่ค่ะพี่โชว   ต้องลองผิดลองถูกเองอ่ะ    กำลังหาครูดีๆ แนะนำอยู่เนี่ย

ยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวค่ะ... บางทีความมันส์อยู่ที่ได้เรียนรู้เอง อ้าว.. น้องเอ็มจัดให้แล้วเหรอ น่ารักจริงๆ น้องชายสุดที่รักของพี่เองนี่หว่า มาโพสบ่อยๆ หละ... (ไว้มาอ่านทีหลัง ตาลาย ประชุมออกมามึนตึ้บ..)

[น้องลิงน้อย]

น้องลิงฯ ทำเป็นตัวใหญ่หน่อยจิคะ...พี่โชวตาลายค่ะ...

กำลังทำอยู่ค่ะพี่โชว   ต้องลองผิดลองถูกเองอ่ะ    กำลังหาครูดีๆ แนะนำอยู่เนี่ย

ยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวค่ะ... บางทีความมันส์อยู่ที่ได้เรียนรู้เอง อ้าว.. น้องเอ็มจัดให้แล้วเหรอ น่ารักจริงๆ น้องชายสุดที่รักของพี่เองนี่หว่า มาโพสบ่อยๆ หละ... (ไว้มาอ่านทีหลัง ตาลาย ประชุมออกมามึนตึ้บ..)

ขอบคุณมากมายค่ะ  สำหรับคำชม ดีนะที่เป็นกะเทียมเจียว 

 
ถ้าเป็นกระเทียมดอง คงไม่ได้เกิดแน่เลยอ่ะค่ะ     ถ้ามีเวลาจะอะไรดีๆ มาโพสอีกค่ะ 

 น้องลิงน้อย ขอไป นายเอ็มก็จัดมา น่ารักเนอะ 

ไว้คราวหน้าจะปรึกษาพี่โชวแล้วกัน  ฉลองตำแหน่งใหม่ของพี่โชวไงจ๊ะ 
  (ว่าแต่จะหาคนแนะนำเพิ่มเติมอีกดีอ๊ะป่าวเนี่ย )

[~เสน่ห์โจรสลัด~]

ขอบคุณมากครับ ที่แนะนำสิ่งดีดีต่อกันจ้า .. 

[tum72]

ขอบคุณครับ

[SIC]

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ ครับ 

[prathomsak]

ขอบคุณเช่นกันครับ

[อชิตะ]

ขอบคุณครับ เข้าใจได้ดี แต่ยังไม่ซึ้งครับ เพราะยังไม่เจอกับตัว ลองได้เจอกับตัวจะซึ้งเองทุกข้อ

ลองคิดซิครับว่าถ้าเกิดมาจนสุดๆ มีแต่คนกล่าวหาว่าร้าย รักใครเขาก็ทิ้ง โรคภัยรุมเร้า แก่ง่อม จนนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง

ถ้ามาพร้อมกันทุกอย่างนี่ ถึงกับช็อคเลยนะครับ

แต่เชื่อไหมครับว่า เราทุกคนผ่านมาแล้ว แต่ไม่จำ ??  เราถึงได้มาเจอกันไงครับ   

[ชลาพุชะ]

ได้อ่านข้อความดีๆตอนตื่นนอนนี่ดีนะครับ

[santa]

ขอบคุณครับสำหรับบทความดีๆ