กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด ธรรมะ และ นอกเหตุ เหนือผล => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ, กฎแห่งกรรม และ ประสบการณ์วิญญาณ => สนทนาภาษาผู้ประพฤติ => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 17 มี.ค. 2552, 07:58:10
-
เมื่อต้องการจะภาวนาเพื่อให้จิตของเราสงบนั้น สิ่งแรกที่ควรกระทำก็คือ ทำจิตใจให้สบายๆให้โปร่งโล่งเบาเสียก่อน โดยการสร้าง
อารมณ์ปิติภายนอกให้เกิดขึ้น คือการระลึกนึกคิดถึงสิ่งที่ดีงามที่เราเคยได้กระทำมา และมันเป็นความประทับใจภาคภูมิใจของเรา
คิดไปจนใจของเราสบายมีความสุข ความเอิบอิ่ม เพราะว่าบุญกุศลนั้นคิดถึงครั้งใดใจก็เป็นสุข และเมื่อเราคิดถึงบุญ จิตของเราก็เป็นกุศลจิต เมื่อคิดจนใจมีความสุขความเอิบอิ่มแล้ว อารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้นคืออารมณ์ปิติ ที่เกิดจากบุญกุศลที่เราได้กระทำมาแล้ว
และเมื่อรู้สึกว่าใจเราสบาย คลายความตึงเครียดแล้ว ให้เราน้อมจิตของเราไปสู่องค์ภาวนาที่เราตั้งใจไว้ ภาวนาไปแบบสบายๆ
อย่าไปตั้งใจมากจนเกินไป เพราะการตั้งใจจนเกิดไปนั้น ภาษานักปฏิบัติธรรมเรียกว่า"ตั้งจิตหนัก" มันจะทำให้เกิดอาการเกร็ง
ของกล้ามเนื้อโดยที่เราไม่รู้ตัว ทำให้เกิดอาการทางกายขึ้น เช่นปวดหัว ปวดหลัง ปวดเอว ปวดขา มึนหัว แน่นหน้าอก ร้อนที่
หน้าท้อง อาการต่อไปก็คือใจจะฟุ้งซ่าน ความรำคราญจะเกิดขึ้น ความเจริญในธรรมจะไม่เกิดขึ้น วิธีการแก้ไขก็คือให้เราเริ่มใหม่
"เคลื่อนไหวทางกาย สลายทางจิต"อย่าฝืนทำต่อไปเพราะกำลังของเรายังไม่พอ ที่จะข้ามอาการของเวทนาทางกายที่เกิดขึ้นนั้น
กลับมาเริ่มต้นตั้งอารมณ์ใหม่ปรับท่านั่งของเรา ทำกายให้สบายๆ แล้วมาคิดถึงความดีที่เราได้กระทำมาในอดีตอีกครั้ง เพื่อที่จะตั้ง
อารมณ์ขึ้นใหม่ "ปรับกาย ปรับจิต ปรับความคิด ปรับการกระทำ" ทำแบบนั้นจนเกิดความเคยชิน จนเป็นนิสัยในการปฏิบัติทุกครั้ง
เป็นการสร้างกำลังให้แก่จิตของเรา (การปฏิบัติธรรมไม่ใช่การโชว์หรือการโอ้อวด อย่ากลัวคนอื่นเขาจะว่า ว่าเราไม่อดทนทำได้ไม่นาน นั่งได้ไม่นาน เพราะเรารู้อยู่แก่ใจว่าในเวลานั้นมันเป็นอย่างไร สงบหรือไม่เรารู้) ทดลองนำไปทำดู ท่านจะรู้ว่ามันใช่หรือไม่
อย่าปฏิเสธทันที ที่ได้อ่าน เพราะจะทำให้ท่านเสียโอกาศ อย่าเชื่อทันทีที่ท่านได้อ่าน มันอาจจะทำให้ท่านงมงาย พิสูจน์ได้ด้วย
การปฏิบัติ มันไม่ได้เสียหาย มีแต่ได้กับได้ คือได้รู้ว่าเหมาะกับเราหรือไม่ ใช่หรือมิใช่
:054: อย่าอยู่กับความคิดความฝันเพราะสิ่งนั้นคือนามธรรม :054:จงนำความคิดความฝันนั้นมาทำให้เป็นรูปธรรม
:054: ธรรมทั้งหลายรู้แล้วในจิต อย่าเป็นเพียงความคิด จงลงมือ"ทำ" :054:ธรรมขาดเพียง"ทำ"
ขอฝากไว้เป็นข้อคิด ด้วยจิตที่ปรารถนาดี
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
วจีพเนจร- คนรอนแรม
๑๗ มีนาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๗.๕๙น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
-
อ่านไปก็พลอยสบายจิตสบายใจไปด้วย
ชอบค่ะที่บอกว่า
"การปฏิบัติ มันไม่ได้เสียหาย มีแต่ได้กับได้ คือได้รู้ว่าเหมาะกับเราหรือไม่ ใช่หรือมิใช่
อย่าอยู่กับความคิดความฝันเพราะสิ่งนั้นคือนามธรรม จงนำความคิดความฝันนั้นมาทำให้เป็นรูปธรรม
ธรรมทั้งหลายรู้แล้วในจิต อย่าเป็นเพียงความคิด จงลงมือ"ทำ" ธรรมขาดเพียง"ทำ"
-
ขอบคุณมากครับพี่ RaveeSajja กำลังฝึกนั่งสมาธิอยู่พอดีเลยครับ
แล้วจะลองนำไปปฏิบัติดูครับผม
-
สาธุ เป็นบทความที่ดีครับ มีประโยชน์มาก ใจที่มีสมาธิ คือใจที่มีพลังและความสุข
บทความจะมีประโยชน์และคุณค่ามาก ถ้าทุกท่านนำไปปฎิบัติ
-
สาธุ :054:
ต้องเอาไปลองมั่งแล้วครับ จิตไม่ค่อยว่าง
-
ก็ดีนะค่ะ
-
จะลองทำดูครับ
-
ทุกสิ่งทุกอย่าง "ไม่ลองไม่รู้...สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็น ไม่เท่ามือคลำ สิบมือคลำ ไม่เท่ากับทำเอง"
:069: ธรรมะของพระพุทธเจ้า พิสูจน์ได้ด้วยการปฏิบัติ :059:
-
ทุกอย่างต้องปฏิบัติ จริง
ถึงจะรู้กับตัวเอง
อิอิ
^^
:114: :114: :114: