เราถามอะไรท่านอย่างหนึ่งนะ อะไรทำให้มนุษย์รู้จักเห็นใจกันสงสารกัน และแบ่งปันเอื้อเฟึ้อแก่กัน (ความเมตตา เสียสละ) แค่เมตตาอย่างเดียวหรือ ก่อนที่จะเป็นเมตตาทำไมเราถึงอยากจะให้(ความดี) ความดีหรือ เวลาเราเห็นคนดีแล้วเราอยากให้ไหม (ความสงสาร ความไม่ตระหนี่) อะไรล่ะที่ทำให้เรารู้สึกสงสารและอยากให้(ความมีธรรม ความรัก) ทุกครั้งที่ให้เพราะรักหรือ เราทำดี เราทำบุญเราทำเพราะอะไร ทำเพราะต้องการลดความเห็นแก่ตัว ทำเพราะต้องการแบ่งปันสิ่งที่ตัวเองมี เผื่อแผ่ผู้อื่น ใช่หรือไม่ แต่ช่วงที่เราทำเพราะอะไรเราจึงทำออกไป (เพราะมีความศรัทธา) แต่วงเล็บไว้ว่าพระสงฆ์เท่านั้นท่านถึงจะให้ หรือบุคคลที่น่าเคารพเราถึงจะมอบของขวัญให้ใช้หรือไม่ (เพราะเขาดี) ถ้าเขาดีอยู่แล้วเราจะอยากให้เขาหรือ(เพราะเขาขาดแคลน) อย่างเดียวหรือ เพราะอะไรคิดให้ดี ๆ (เพราะเรามีธรรมในใจ) แต่บางครั้งมีธรรมเราก็ไม่ให้ เราไม่ตระหนี่เราก็ไม่ให้เพราะอะไร มีหลายๆ อย่างรวมกัน ตอบอย่างเดียวก็คงไม่ได้ (เพราะเรามีมากกว่าเราจึงให้) ถ้ามีน้อยกว่าก็ไม่ให้ใช่ไหม แต่ทำไมบางคนมีน้อยกว่าก็ยังให้ล่ะ ทำไมเราจึงให้ เพราะเรามองเห็นก่อนไม่ใช่หรือมองเห็นก่อนว่าคนตรงกันข้ามกับเราหรือคนที่สัมพันธ์กับเรา เขากำลังขาดแคลน เขาดูทุกข์ยาก เขาดูลำบาก เมื่อเราให้ไปนั้นคือบุญแต่ช่วงที่เป็นบุญนั้นถ้าเรารู้สึกว่าดี เราจะได้ตัดความตระหนี่ เขาดูน่าสงสารเราให้ไปเพื่อแบ่งปัน เราให้ใปเพื่อลดความตระหนี่ความโลภถ้าเราคิดอย่างนั้นด้วย บุญนั้นจะเกิดกุศลตามมา ให้ใปแล้วเราไม่คิดว่าเขาจะเอาไปทำโน่นทำนี่ บุญนั้นจะยิ่งใหญ่และสะท้อนกลับมา ให้ไปแล้วเราไม่หวังผล ไม่เอาหน้า บุญนั้นจะกว้างและแผ่ไพศาล
ฉะนั้น เวลาให้ เพราะเรามองเห็น เพราะตาเราไม่ได้มองเห็นแต่ตัวเรา คนในโลกนี้ที่ไม่เห็นใจกัน ที่ไม่ให้กัน ที่ไม่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กันก็เพราะมองเห็นแต่ตัวเองแต่ไม่เคยมองเห็นคนอื่นเดือดร้อนจริงไหมมีธรรมไหม ฉันมี มีเมตตาไหม ผมมี ตระหนี่ไหม ไม่ตระหนี่ แต่ทำไมไม่เคยให้ เพราะไม่เคยเห็นว่าคนอื่นนั้นเขาเดือดร้อน ไม่เคยเห็นว่าคนอื่นนั้นเขาขาดแคลน ทั้งชีวิตตั้งแต่ตื่นมาจนหลับไป รู้แต่เพียงว่าตัวเองยังไม่มี ตัวเองยังไม่พอ ตัวเองยังไม่ได้ แล้วทำไมต้องไปให้ใช่หรือไม่ เมื่อเราทุกๆ คนรู้จัก มองเห็นคนอื่นบ้างไม่ใช่เห็นแต่ตัวเองความทุกข์ยากจะน้อยลง การแก่งแย่งแข่งขันเบียดเบียนทำร้ายกันจะลดลง ฉะนั้น เมื่อเรารู้จักแสดงจิตใจที่เห็นใจ เผื่อแผ่เสียสละ แล้วปลุกจิตสำนึกอันนี้ให้ตื่นขึ้นมาด้วยความเข้มแข็ง เมื่อนั้นโลกจะสันติครอบครัวจะสงบร่มเย็น ทุกคนจะไม่ฆ่าฟันทำร้ายกันจริงหรือไม่ คนปัจจุบันนี้เห็นแต่ตัวเอง ตัวเองไม่มี ตัวเองยังขาดอยู่ ตัวเองไม่ได้ ฉะนั้นอยากลดตัณหา ลดกิเลส ลดอุปาทาน จะเปิดจิตเมตตา เปิดความเสียสละ ก็ต่อเมื่อเราเปิดตาตัวเองมองคนอื่นบ้าง เปิดจิตใจแห่งความเห็นใจกัน เปิดจิตใจให้แผ่กว้าง แล้วเราจะรู้ว่าโลกใบนี้นั้นสดใสและน่าอยู่แล้วรู้หรือยังว่าทำบุญให้เกิดกุศลทำอย่างไร
ท่านอว๋าอวาเซียนหนวี่
สถานธรรมจินจง จ.พิจิตร
20 มีนาคม 2547 http://thai.mindcyber.com/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=379
