๑๒ สิงหาคม....
วันนี้สำหรับชาวไทยเขาสมมุติให้เป็น"วันแม่แห่งชาติ"
เลยถือโอกาศเขียนถึงแม่ตามความรู้สึกที่เป็นจริงจากใจไม่เสริมแต่ง
แม่เป็นหญิงแกร่ง....
แม่เลี้ยงลูกสี่คนด้วยแรงของแม่
ส่งเสียให้ได้รับการศึกษาถึงระดับชั้นมหาวิทยาลัยทุกคน
ตั้งแต่ข้าพเจ้าเกิดมาพ่อกับแม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แม่อยู่กับลูกทั้งสี่คน....
หลังจากทุกคนเติบใหญ่
แม่มีเวลาว่างมากขึ้น ได้มีโอกาศปฏิบัติธรรมตามที่แม่ศรัทธา
ข้าพเจ้ายังจำภาพของแม่....
วันที่พระพี่ชายมรณะภาพได้
แม่ควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้ดีมาก
ไม่มีน้ำตาของแม่ไหลออกมาให้เห็น
ซึ่งเป็นผลของการปฏิบัติธรรมของแม่
ทำให้ข้าพเจ้าเบาใจ ไม่เป็นห่วง
เพราะแม่เข้าใจธรรมะและทำได้ระดับหนึ่งแล้ว
เมื่อครั้งที่ข้าพเจ้าบอกว่าจะบวช....
แม่ดีใจมากที่จะได้บวชลูกชาย
ได้เห็นชายผ้าเหลืองของลูก
แต่เมื่อข้าพเจ้าบอกว่าจะไม่สึก
ตอนแรกแม่เสียใจ เพราะเสียดายความรู้ที่เรียนมา
ยังไม่ได้ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินที่ส่งเสียไป
แต่แม่ก็เข้าใจ....
และได้กล่าวอนุโมทนากับข้าพเจ้าในบุญกุศล
สำหรับข้าพเจ้านั้น....
จะไม่ทำให้ท่านเสียใจและทุกข์ใจ
จะตั้งใจสร้างคุณงามความดี สร้างบารมีต่อไป
ให้แม่ได้ภาคภูมิใจ...ในพระลูกชาย...
:054:เคารพรักแม่นั้นนิรันดร
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๕.๒๐ น. ณ กุฏิน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
