กระดานสนทนาวัดบางพระ

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๒ ตค. ๕๔...บทอำลา...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๑๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
        เมื่อวานที่ผ่านมา ตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะเป็นพระใหญ่และเป็นวันปวารณา
ออกพรรษา ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑  นั่งพิจารณาทบทวนถึงสิ่งที่ผ่านมาตลอด ๙๐ วัน
อ่านบันทึก...คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป...ตั้งแต่บทแรกจนถึงบทหลังสุดที่เขียน
คือของวันที่ ๑๑ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๕๔ ซึ่งถ้ารวมบทนี้ก็จะเขียนบันทึกธรรม บทกวี
ครบ ๙๐วัน คือตลอดทั้งพรรษาโดยมิได้ว่างเว้น ซึ่งการเขียนบันทึกการปฏิบัติธรรม
นั้นได้รับแรงบันดาลใจ มาจากการที่ได้อ่านหนังสือบันทึกของหลวงพ่อพุทธทาส
“ อนุทินชีวิต “ และหลังจากนั้นก็ได้นำมาเป็นข้อปฏิบัติในช่วงฤดูเข้าพรรษามาตลอด
ซึ่งเมื่อก่อนนั้นจะเขียนไว้เพื่อเป็นบันทึกเตือนเพื่อความทรงจำของตนเอง ว่าในเวลา
ที่ผ่านมานั้น เราทำอะไรมาบ้าง ปฏิบัติอย่างไรบ้าง คิดอย่างไร มีความรู้และความเข้าใจ
ในขณะนั้นเป็นอย่างไร เพราะเมื่อวันเวลาผ่านไป สิ่งที่เราได้บันทึกไว้มันคือตำนานให้
คนรุ่นหลังได้เอามาเป็นแบบอย่าง ในการดำเนินชีวิต ในการคิดและการกระทำ เพื่อจะ
ได้นำไปปรับใช้กับชีวิตประจำวันของตน และได้เริ่มนำมาลงในเว็บไซค์ของวัดบางพระ
ครั้งแรกในช่วงเข้าพรรษา ปี พ.ศ.๒๕๕๒ เพื่อเป็นการแบ่งปันให้แก่ท่านผู้ที่สนใจในการ
ปฏิบัติธรรม ให้ได้ศึกษากัน จึงขอขอบคุณและอนุโมทนากับทุกผู้ทุกคนที่ได้เข้ามาอ่าน
บทบันทึก บทความ บทกวี ต่างๆที่ได้เขียนมาแล้ว ซึ่งบางท่านก็ได้ติดตามงานเขียนนั้น
มาโดยตลอดตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ ปี ๒๕๕๒ ซึ่งได้เขียนบทความ บทกวี และได้ตอบ
ปัญหาคำถามต่างๆมามาก ซึ่งงานเขียนที่ผ่านมานั้นได้เขียนครอบคลุมไว้เกือบทุกเรื่อง
ไม่ว่าจะเป็นธรรมะเพื่อการปฏิบัติ การดำเนินชีวิต หลักการคิดทั้งในทางโลกและทางธรรม
หรืออีกหลายเรื่องในเรื่องทั่วๆไป ได้เขียนไว้และเป็นคำตอบให้แก่ผู้ที่สงสัยได้มากมาย
ถ้าท่านต้องกลับไปย้อนอ่านดู เพราะบทความธรรมะนั้น จะเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ท่าน
ต้องไปดูที่มาของธรรมะนั้น ว่ามีเหตุมีปัจจัยเป็นมาอย่างไร จึงได้มีทัศนะความคิดเห็น
อย่างเช่นทุกวันนี้ เพราะว่าหลังจากออกพรรษาแล้ว จะต้องเดินทางบ่อยครั้ง ซึ่งอาจจะ
ทำให้ไม่สะดวกในการที่จะเขียน บทความบทบันทึกต่่างๆ อาจจะเว้นว่างไปตามจังหวะ
เวลาและโอกาส เท่าที่สามารถจะทำได้ และสำหรับผู้ที่สนใจใน การประพฤติปฏิบัติหรือ
มีปัญหาข้อสงสัยในเรื่องต่างๆ ทั้งในทางโลกและทางธรรม ในชีวิตครอบครัว ในธุรกิจ
อาชีพ การงาน ก็สามารถที่จะฝากคำถามไว้ที่ข้อความส่วนตัวได้ ซึ่งเมื่อมีเวลาก็จะมา
ตอบปัญหาข้อข้องใจให้ แต่บางครั้งอาจจะช้าไปบ้างแล้วแต่จังหวะ เวลาและโอกาส
(ถามได้ในทุกเรื่อง ตอบได้ทุกเรื่องที่ไม่ผิดธรรมผิดวินัย ) สุดท้ายนี้ขอความสุขสวัสดี
ความมีสิริมงคล ทั้งลาภและผล ความสุข ความสำเร็จ ความเจริญทั้งหลาย ขอให้บังเกิด
แก่ท่านและครอบครัวตลอดไปเทอญ...
.....บทสรุปของวันเวลาหนึ่งพรรษาที่ผ่านมา....
                       ๐ วันเวลา    ผ่านไป       ไม่หยุดนิ่ง
                       สรรพสิ่ง      เกิดดับ        และลับหาย
                       ผ่านเรื่องราว  หลายหลาก  และมากมาย
                       บทสุดท้าย   งานเลี้ยง      ย่อมเลิกลา
                                      ๐ ชีวิตเรา       มีทั้งเศร้า     และทั้งสุข
                                      บางครั้งทุกข์   เพราะใจ      นั้นใฝ่หา
                                      หลงผิดไป     ในกิเลส       และอัตตา
                                      เพราะตัณหา   ความอยาก  ที่มากมาย
                   ๐ เมื่อพบทุกข์   ควรหันมา    เข้าหาธรรม
                     เพื่อจะนำ       จิตสู้          สู่ความหมาย
                     เพื่อวางจิต      วางใจ        ให้ผ่อนคลาย
                     จิตสบาย       กายสุข         ก็เห็นทาง
                                   ๐ เมื่อจิตโปร่ง   โล่งเบา     เอาจิตรู้
                                     และตามดู      จิตนั้น        อยู่มิห่าง
                                     เมื่อเห็นกาย    เห็นจิต      ก็เห็นทาง
                                     เมื่อจิตว่าง     ก็เห็นธรรม   กำหนดไป
                    ๐ รู้อะไร    นั้นไม่สู้      รู้กายจิต
                    รู้ความคิด   ของตน  ตั้งต้นใหม่
                   มาดูกาย     มาดูจิต   มาดูใจ
                   ทำอะไร    คิดอะไร  ให้รู้ทัน
                                     ๐  มีสติ    ระลึกรู้    อยู่ทั่วพร้อม
                                     แล้วก็น้อม  นำจิต    คิดสร้างสรรค์
                                    อยู่กับธรรม  ให้รู้      ปัจจุบัน
                                    เมื่อรู้ทัน    ก็ไม่หลง มั่นคงไป
                 ๐ จงศรัทธา    ในความดี    ที่มีอยู่
                   และเรียนรู้     พัฒนา       หาสิ่งใหม่
                   เพื่อให้ธรรม   ก้าวหน้า    ยิ่งขึ้นไป
                   แล้วจะได้    พบสุข        ไม่ทุกข์ทน
                                   ๐ สุขในธรรม  ล้ำค่า   หาใดเปรียบ
                                    ไม่อาจเทียบ  กับสุข  ในทุกหน
                                    เป็นความสุข   ที่รู้ได้  เฉพาะตน
                                    ต้องฝึกฝน    ภาวนา  หาให้เจอ
                                   ๐ เจริญสุข  เพราะมีธรรม  นั้นนำจิต
                                    เพ่งพินิจ      ระลึกรู้       อยู่เสมอ
                                    ไม่ปล่อยจิต  ให้ฝันไป    ใจละเมอ
                                     ไม่พลั้งเผลอ  ตามดู      ให้รู้ทัน
                                   ๐ บทสรุป  ของคุณค่า  เวลาผ่าน
                                    ก็คืองาน     ของจิต     คิดสร้างสรรค์
                                     บันทึกเป็น  บทความ   ไปตามวัน
                                     ผ่านมานั้น  เก้าสิบวัน   ครบพอดี....
                                     ...............................................
                                     ...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
                                     ...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๑.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๐ ตค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๑๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
    ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ตราบที่ยังมีลมหายใจ การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่
เราควรจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์แก่ชีวิตของเราเอง เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
จงเจริญสติและสัมปชัญญะให้มีความสมบูรณ์ มีความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อม
ในกายและจิตของเรา ตั้งจิตของเรา ให้เป็นกุสลจิต เพื่อชีวิตในเช้าวันใหม่
เป็นการสร้างเหตุและปัจจัยให้แก่ชีวิตของเรา เพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามา
สู่ชีวิต ต้องเริ่มที่จิตของเรา จิตของเราเป็นเสมือนเครื่องรับคลื่นสัญญาน
มันมีกำลังที่จะดึงดูดคลื่นสัญญานทั้งหลายได้ ถ้าจิตของเราเป็นกุศลจิต
มันก็จะดูดเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามา ในทางกลับกัน ถ้าจิตของเราเป็นอกุศลจิต
มันก็จะดึงเอาสิ่งที่เป็นอกุศลเข้ามาสู่จิตของเรา.....
      สำหรับเช้าวันใหม่ของเรานั้น เราควรจะปลูกพืชพันธุ์แห่งกุศลจิตขึ้น
ในจิตใจของเรา เพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามา และพัฒนาสิ่งที่เป็นกุศล
ที่เรานั้นได้สร้างไว้ ให้เจริญก้าวหน้าต่อไป ซึ่งต้องเริ่มที่ใจเราเป็นเบื้องต้น
ซึ่งถ้าวันไหนเรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วไม่รักษาจิต มีอารมณ์หงุดหงิดขุ่นมัว
วันนั้นทั้งวันเราก็จะต้องพบกับความวุ่นวายและเรื่องร้ายๆตลอดเกือบทั้งวัน
เพราะจิตคือเครื่องรับของเรานั้น มันเป็นอกุศลจิต มักก็จะดึงดูดเอาสิ่งที่เป็น
อกุศลเข้ามาหาเรา แต่ถ้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วรักษาจิตให้เป็นกุศล สิ่งที่เป็น
มงคลก็จะเกิดขึ้นแก่เราเสมอ เพราะเมื่อจิตใจเครื่องรับของเราดีแล้ว มันก็จะ
ดึงดูดเอาแต่ของที่ดีๆเข้ามาสู่ตัวเรา ทุกคนนั้นต่างใฝ่ฝันปรารถนาซึ่งสิ่งที่ดี
อยากจะให้มี อยากจะให้เกิดแก่ตนเอง แต่ที่มันไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้นั้น
ก็เพราะว่าเครื่องรับอันคือจิตของเรานั้น มันยังไม่มีความพร้อม ที่จะน้อมรับ
ซึ่งกุศลธรรมทั้งหลาย เมื่อเครื่องรับนั้นยังไม่สะอาดดีพอ กุศลทั้งหลายก็ไม่
อาจที่จะตั้งอยู่ได้หรือเกิดขึ้นได้ เราจึงจำเป็นที่จะต้องปรับใจอันเป็นเครื่องรับ
ซึ่งสิ่งที่จะเกิดขึ้นทั้งหลาย ให้มันสะอาด ให้มันดีเสียก่อน เพื่อรองรับสิ่งที่ดี
ทั้งหลายให้มาเกิดขึ้นและตั้งอยู่ในจิตใจของเรา...
    ผู้ที่จะเป็นนักปฏิบัติธรรมนั้น ต้องเป็นผู้ที่ไม่ประมาทขาดสติที่เป็นสัมมาสติ
คือการระลึกรู้ในสิ่งที่ดี เพราะว่าความประมาทที่ขาดสัมมาสตินั้น จะทำให้นักปฏิบัติ
เห็นผิดไปจากความเป็นจริง  คือมีสติ แต่เป็นมิจฉาสติ คือการระลึกรู้ในสิ่งที่ผิดที่ชั่ว
ความไม่ประมาทนั้นพระพุทธองค์ทรงตรัสไว้มีอยู่ ๔ ประการคือ
 ๑. ไม่มีความอาฆาตพยาบาทใคร คือการที่ต้องทำให้มีจิตใจเป็นกุศล จิตใจที่ดีงาม
     ไม่น้อยใจตนเอง ไม่น้อยใจผู้อื่น ไม่โกรธตนเอง ไม่โกรธผู้อื่น อยู่กับความคิด
      อยู่กับจิตที่เป็นกุศล
 ๒. มีสติอยู่ทุกเมื่อ คือมีการระลึกรู้ในสิ่งที่กำลังคิดและในกิจที่กำลังทำ รู้จักการ
     แยกแยะบุญและบาป สิ่งที่เป็นกุศลและเป็นอกุศล รู้ในสิ่งที่ควรคิดและในสิ่ง
     ที่ควรทำ คือการรู้กาย รู้จิต รู้ความคิด รู้การกระทำ มีสติเป็นสัมมา
 ๓. มีสามธิอยู่ภายใน คือการตั้งใจมั่น ในสิ่งที่กำลังคิดและกำลังทำ มีสติสัมปชัญญะ
     อยู่ทุกขณะจิต เพราะว่าสมาธินั้นคือจิตที่ตั้งมั่น ตั้งมั่นอยู่ในกายในจิต ในสิ่งที่คิด
     และในสิ่งที่ทำ
 ๔. บรรเทาความอยากในใจในจิต คือการรู้จักคิดให้พอดีและพอเพียงกับสิ่งที่เห็น
     และเป็นอยู่ คือคิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้ตามเหตุและปัจจัยที่มี นั้นคือความพอดี
     ในการคิด คือการรู้จักควบคุมจิตใจ ให้อยู่กับความเหมาะสม
              พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ว่า " บุคคลใด ได้มีคุณธรรมทั้ง ๔ ประการนี้
บุคคลผู้นั้นชื่อว่าเป็นผู้อยู่ในคำสอนของเราตลอดกาล "
                 ...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต....
                ...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๑๑ ตุลาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๓๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี.

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๘ ตค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๙ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
         แต่ละวันที่ผ่านไปนั้น มีเรื่องราวมากมายที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิต
ที่ทำให้เราคิดและต้องทำ มีผัสสะสิ่งกระทบมากมาย ให้เรานั้นได้รับรู้
เราจึงควรจะจดจำเพียงสิ่งที่มีประโยชน์และเป็นสาระ ส่วนสิ่งที่เป็นขยะ
ทางความคิดลบมันไปไม่จดจำ ใช้สติใคร่ครวญ ทบทวนสิ่งผ่านเข้ามา
ว่าสิ่งไหนเป็นสาระ สิ่งไหนไม่เป็นสาระ พิจารณาให้เห็นคุณ เห็นโทษ
เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามา พิจารณา
เข้าสู่่่ความเป็นกุศลและอกุศล มีสติเตือนตนให้อยู่ในความไม่ประมาท
ไม่ปรุงแต่งในอกุศลประคองจิตของตนให้อยู่ในธรรม น้อมนำจิตเข้าสู่
ความสงบนิ่ง มองทุกสรรพสิ่งให้เป็นธรรมะ.......
        เมื่อจิตเข้าสู่ความเป็นสมาธิ มีความสงบนิ่งอยู่ มีสติระลึกรู้ในสภาวะ
แห่งความสงบ เราก็จะพบกับความเป็นจริง ทุกสิ่งจะเข้าสู่ความเป็นระบบ
จิตที่ทำหน้าที่บันทึกความจำ จะทำหน้าที่ แยกแยะข้อมูลให้เป็นหมวดหมู่่
และบันทึกไว้ในความทรงจำ ข้อมูลไม่สับสน ความคิดของเรานั้นจะเป็นระบบ
เพราะมีความสงบควบคุมอยู่ รู้ในสิ่งที่ควรรู้ จำในสิ่งที่ควรจำ ทำในสิ่งที่ควรทำ
สิ่งนั้นเกิดจากจิตที่มีสมาธิ และมีสติระลึกรู้ควบคุมอยู่.....
         สิ่งที่เกิดขึ้นในจิตนั้น ไม่ใช่ความฝันหรือจินตนาการ แต่เป็นการที่เกิดจาก
การฝึกจิต ฝึกคิด ฝึกทำอย่างสม่ำเสมอ จนเกิดความชำนาญในการคิดและการทำ
เกิดจากการเจริญรักษาสติ สมดั่งคำที่ว่า " เมื่อเรารักษาสติให้ดีแล้ว สตินั้นจะรักษาเรา "
กายและจิตจะเป็นหนึ่งเดียวกัน เพราะการรู้เท่าทันในกายและจิต รู้เท่าทันความคิด
และการกระทำ รู้ในสิ่งที่ควรจำและไม่ควรจำ คือการปฏิบัติอย่างเรียบง่ายสบายๆ
เพราะการปฏิบัติธรรมนั้นเป็นการทำที่จิต เพราะไม่มีความคิดที่จะแสดงออกมาให้
ใครรู้ว่าเราปฏิบัติธรรมอยู่ มิใช่การโชว์หรือการโอ้อวด.....
        การปฏิบัติธรรมนั้น เป็นการกระทำเฉพาะตน ไม่ได้หวังผลที่จะโอ้อวดใคร
มิได้เป็นไปเพื่อหวังในโลกธรรม ๘ อันได้แก่ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เป็นไปเพื่อ
ความดับทุกข์และความสุขในธรรม รู้ธรรม เห็นธรรม เข้าใจธรรม แต่ยังไม่ได้ทำ
ยังไม่เรียกว่าผู้ปฏิบัติธรรม เป็นได้เพียงผู้ชื่นชมในธรรม ผู้วิจารน์ธรรมเท่านั้นเอง
หาใช่ผู้ปฏิบัติธรรมไม่ เพราะยังมิได้ทรงไว้ในธรรม.....
         สติและสัมปชัญญะ การระลึกรู้และความรู้ตัวทั่วพร้อม ที่น้อมเข้าหาธรรม
จะนำมาซึ่งสุขและความสงบ เป็นสิ่งที่เรารับรู้ได้ด้วยจิต มันเป็นความรู้สึกที่รู้ได้
เฉพาะตน สิ่งนั้นคือความเป็น “ ปัตจัตตัง “ เมื่อเรานั้นได้ย้อนมาดูกายจิตของเรา
เราย่อมได้รู้ถึงสภาวะที่เป็นอยู่ของกายจิตเรา สุขหรือทุกข์ สับสนวุ่นวายหรือสงบ
สิ่งนั้นไม่มีใครจะมารู้ดีกว่าตัวของเราเอง ดั่งที่เคยกล่าวไว้เสมอว่า “ ไม่มีใครรู้ซึ้ง
เท่าหนึ่งจิต หากเราให้เวลาแก่ชีวิต หันมาพิจารณาตัวของเราเอง “........

                   เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดีในทางธรรม
                       รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๙ ตุลาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๐.๑๔ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๖ ตค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
ศุกร์ที่  ๗  ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
           ใช้เวลาไปกับการทบทวนธรรม เปิดอ่านบันทึกเก่าๆที่ได้เคยเขียนไว้
ในช่วงฤดูเข้าพรรษา ซึ่งได้เขียนบันทึกมาเป็นประจำทุกปี ตลอดเวลา ๙๐ วัน
ของการอยู่จำพรรษา เพื่อเป็นการตรวจสอบตนเอง ถึงสิ่งที่เราได้กระทำมาแล้ว
ทั้งในเรื่องทางโลกและเรื่องทางธรรม ได้เห็นถึงการพัฒนาหรือความเสื่อมของจิต
เมื่อเราได้นำบันทึกเหล่านั้นมาทบทวน เราจะเห็นถึงสิ่งทั้งหลายที่แปรเปลี่ยนไป
ดั่งที่เคยได้เขียนบันทึกไว้ในเรื่อง “ วิถีทางสู่ความเป็นจอมยุทธ “.......
             " วิถีทางสู่ความเป็นจอมยุทธ" เป็นคำพูดหรือวลีหนึ่งที่มักจะเอ่ยถึงกัน
สำหรับนักปฏิบัติธรรมคือการกระทำการปฏิบัติ คล้ายกับการฝึกวิทยายุทธในนิยาย
กำลังภายในของจีน ซึ่งนิยายกำลังภายในของจีนนั้น ก็เอาหลักการของพุทธศาสนา
มาเป็นแนวทาง มีหลักคุณธรรมเข้ามาสอดแทรกให้คติเตือนใจ การปฏิบัติธรรมนั้น
ก็เช่นกันคือ " ทำของที่ยังไม่มีให้มีขึ้นเกิดขึ้น  ของที่มีแล้วเกิดขึ้นแล้วนั้น รักษาไว้
ไม่ให้เสื่อม ไม่ให้สูญหายสลายไป ทำของที่มีที่เกิดขึ้นแล้วและได้รักษาไว้ดีแล้ว
ให้เหมือนกับไม่มี " นี้คือกระบวนยุทธของการปฏิบัติธรรม...ทำของที่ไม่มีให้มีขึ้น
ให้เกิดขึ้น คือการฝึกฝนปฏิบัติ เจริญสติเพื่อให้มีสมาธิจิตที่สงบนิ่ง นั่นคือการเจริญ
ภาวนาปฏิบัติกรรมฐานตามที่ครูบาอาจารย์ท่านสั่งสอนมา ตามแนววิชากรรมฐาน
ของแต่ละสำนัก เมื่อสมาธิเกิดขึ้นแก่นักปฏิบัติแล้ว ก็ต้องรักษาทรงไว้ซึ่งสมาธินั้น
ให้มั่นคง มีความชำนาญแคล่วคล่องในการเข้าออกในอารมณ์สมาธินั้น คือความเป็นวสี
รู้วิธีเข้าออกในอารมณ์ฌาน ซึ่งต้องผ่านการฝึกฝนอยู่อย่างสม่ำเสมอ เมื่อจิตมีสมาธิ
ที่มั่นคงแล้ว เข้าใจในสภาวะขององค์ฌาน อธิษฐานเข้าออกได้ตามที่ต้องการแล้ว
ก็ถึงกระบวนการยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนากรรมฐาน คือเห็นการเกิดดับของสรรพสิ่ง
เห็นความเป็นจริงในพระไตรลักษณ์ เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษ เห็นประโยชน์และ
มิใช่ประโยชน์ของสรรพสิ่ง เห็นรูปเห็นนาม ตามความเป็นจริง จิตละทิ้งจากการยึดถือ
เข้าสู่ขบวนการ ลดมานะ ละทิฏฐิ ถอนอุปาทาน ตามรู้เห็นดูจิตอยู่กับปัจจุบันธรรม........
             การปฏิบัติธรรมนั้นเปรียบได้กับ การแสวงหา ยกตัวอย่างให้เห็นได้ดังนี้ว่า
เหมือนเราแสวงหาของที่เรายังไม่มี เราอยากจะได้สิ่งของสิ่งนี้ เราต้องมีความพยายาม
หาเหตุหาปัจจัยเพื่อที่จะได้มา สะสมเงินทองเพื่อให้พอที่จะซื้อหาหรือพยายามกระทำ
สร้างมันขึ้นมา จนมันสำเร็จตามความปรารถนาได้สิ่งที่ต้องการมา และเราต้องเก็บรักษา
สิ่งของสิ่งนั้น ทำความรู้จักกับมัน ใช้งานมันจนชำนาญแคล่วคล่องคุ้นเคย เก็บรักษามัน
ไว้ในที่อันสมควร เมื่อถึงเวลาก็หยิบขึ้นมาใช้ได้ทันที  โดยไม่ต้องถืออวดอยู่ตลอดเวลา
เก็บรักษาไว้ในที่อันเหมาะสม.......
              นักปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน ต้องรู้จักครอบงำประกาย ไม่ควรโอ้อวดตัว โชว์อวด
ให้เขารู้ว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม เพราะการปฏิบัตธรรมนั้น มิใช่การแสดง มิใช่เป็นไปเพื่อ
การโอ้อวดประกวดกัน เพื่อให้เขากล่าวสรรเสริญยกย่อง แต่เป็นไปเพื่อความสงบ สะอาด
สว่าง ละวางจากทิฏฐิมานะและอัตตา และเพื่อความจางคลายของกิเลส ตัณหา อุปาทาน
ซึ่งการปฏิบัติธรรมนั้น ต้องเกิดจากความคิดจิตที่เป็นกุศล การเริ่มต้นที่ที่ต้องและดีงาม
ความเจริญในธรรมจึงบังเกิด เพราะคำว่า " ภาวนานั้นคือการกระทำให้ดีขึ้น พัฒนาขึ้น
สิ่งที่เรียกว่าพัฒนาขึ้น ดีขึ้นนั้น ก็คือความดี คือกุศลธรรมทั้งหลาย.......
             จึงขอฝากไว้ให้เป็นข้อคิดสะกิดเตือนใจแก่ผู้ใคร่ในธรรมทั้งหลาย โปรดได้นำไปคิด
และพิจารณาใคร่ครวญดูว่า " เรามีความปรารถนาในการปฏิบัติธรรมเพราะอะไร สิ่งที่เราคาดหวัง
ตั้งใจไว้นั้น มันเป็นกุศลจิตหรือไม่ "  ไม่มีใครรู้ซึ้งเท่าหนึ่งจิต สิ่งที่เรานึกคิดเรารู้อยู่แก่ใจ
ว่าเราคิด เราหวังอะไร ในการปฏิบัติธรรม...
          เชื่อมั่น-ศรัทธาในธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
                 ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิตแด่มวลมิตรทุกผู้คน
                            รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๗ ตุลาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๐.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๔ ตค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พุธที่  ๕  ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
          เสร็จจากกิจของสงฆ์ในภาคเช้า ตรวจดูความเรียบร้อยของอาศรม
เพราะเมื่อกลางคืนที่ผ่านมานั้น ฝนตกและลมพัดแรง จึงมีใบไม้และกิ่งไม้
ร่วงลงมามาก เก็บกวาดใบไม้เศษไม้ จัดผลไม้แบ่งให้ นก กระรอก กระแต
ที่อาศัยอยู่ในบริเวณอาศรม ซึ่งจะลงมากินผลไม้และอาหารที่วางไว้ให้ทุกวัน
อากาศเย็นมีหมอกตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย ใช้เวลาเกือบตลอดวันกับการฟังธรรม
อ่านหนังสือ เขียนบทความ บทกวี ทบทวนพิจารณาธรรม ที่เคยได้ยินได้ฟังมา
จากหลวงปู่ หลวงพ่อ ครูบาอาจารย์ แต่ละท่าน แต่ละสำนัก ที่เคยไปศึกษามา
จิตมาหยุดพิจารณาที่คำของหลวงปู่ท่อน ญาณธโร วัดศรีอภัยวัน จังหวัดเลย
ที่ท่านได้กล่าวสอนไว้ เป็นข้อความที่จำได้ประทับใจท่านกล่าวไว้ว่า........
...อย่ากินของร้อน (ราคะ โทสะ โมหะ)
...อย่านอนบนไฟ (โลภ โกรธ หลง)
...ให้ไปอย่างแร้ง (ไม่ยึดติด ไม่สะสม)
 ...แสวงหาบริสุทธิ์ (ของที่ชอบธรรม)
        กิเลสตัณหาทั้งหลาย ล้วนเป็นของร้อน เป็นไฟเผาไหม้อยู่ภายในจิตในใจ
ของเราเสมอมา ใจเรารุ่มร้อนกระวนกระวายเพราะกิเลสตัณหา ความอยากมีอยากได้
ความพอใจและไม่พอใจในสิ่งที่มี การยึดถือในตนเองจนมากเกินไป ความรัก ความใคร่
ความลุ่มหลง เสน่หาล้วนแล้วแต่พาให้ใจเรารุ่มร้อน เหมือนมีไฟมาสุมอยู่ในใจเรา......
      พยายามเตือนตน เตือนจิต ปรับความคิด ยกเอาการประพฤติปฏิบัติของหลวงปู่
หลวงพ่อครูบาอาจารย์ท่านทั้งหลายมาเป็นแบบอย่าง ปรับให้เข้ากับตัวเราเพื่อความ
เหมาะสมในการประพฤติปฏิบัติธรรม แบบอย่างที่ดีมีอยู่มากมายที่จะให้เราได้ศึกษา
และเรียนรู้ดูเป็นตัวอย่าง การประพฤติปฏิบัติตนของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นพระภิกษุ
ตามแนวทางปฏิปทาของครูบาอาจารย์ก็คือ...มีน้อยใช้น้อย มีมากเอาไว้สงเคราะห์
ผู้ที่ไม่มี อยู่ไปตามมีตามได้ พอใจในสิ่งที่มีอยู่ ไม่ร้องขอใคร ยินดีอยู่กับความเพียร
เพื่อหวังความพ้นทุกข์....
        ทบทวนถึงสิ่งที่ยังค้างคาที่อยู่ในใจ  สิ่งที่เคยตั้งใจไว้และสิ่งนั้นยังไม่ได้ทำ
ให้เป็นผลสำเร็จ ซึ่งเป็นเรื่องของทางโลกมิใช่เรื่องของทางธรรม สิ่งที่ยังค้างคาใจ
ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของหมู่คณะเพื่อนพ้องน้องพี่ ที่เคยใกล้ชิดสนิทสนมกันมา
ในสมัยที่เป็นฆราวาส พยายามที่จะจัดการให้ทุกอย่างที่เคยคิดไว้ เคยกล่าวไว้
ให้มันเป็นรูปธรรมขึ้นมา ซึ่งมันเป็นปลิโพธเป็นความกังวลสิ่งเดียวที่ยังตัดไม่ได้
ในปลิโพธ ๑๐ ประการ มันเป็นสิ่งที่ยังค้างคาใจอยู่ตลอดมา จึงต้องจัดการให้มัน
เรียบร้อยลงตัว ก่อนที่จะปลีกตัวจากหมู่คณะ ปลีกวิเวก ยุติบทบาทของตนในสังคม
ให้เวลาแก่ปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่ ทำเพื่อสิ่งที่ได้ตั้งใจไว้ในทางธรรม ตามบทบาท
และหน้าที่ของความเป็นสมณะนั้นให้สมบูรณ์.....
 ...เคารพศรัทธาในคำครู ที่สอนให้รู้ถึงความพอดีและความเพียงพอ...
                      ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
                       รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๕ ตุลาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๐.๓๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒ ตค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบรี
อังคารที่ ๓ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
               ในทุกปีเมื่อใกล้จะออกพรรษานั้น จะต้องทบทวนมนต์พิธีและทบทวนธรรม
เพราะเมื่อออกพรรษาแล้วนั้น จะต้องไปบรรยายธรรมและไปเป็นประธานในงานปฏิบัติ
ธรรม ตามสถานที่ต่างๆซึ่งเขาได้นิมนต์ไว้ ต้องเป็นผู้นำสวดมนต์ไหว้พระ ทำวัตรเช้าและ
ทำวัตรเย็น จึงจำเป็นทีจะต้องทบทวนบทสวดมนต์ที่จะใช้ในพิธีกรรมต่างๆให้คล่องขึ้นใจ
และต้องทบทวนในธรรมทั้งหลาย ทั้งที่เป็นภาษาปริยัติและอารมณ์ของสภาวธรรมต่างๆ
ให้เข้าใจชัดเจนยิ่งขึ้น ในการที่จะนำไปบรรยายแนะนำสั่งสอนผู้อื่นนั้น เราต้องเข้าใจใน
ธรรมที่จะบรรยายและเข้าใจในสภาวธรรมที่จะเกิดขึ้น เพื่อที่จะไม่สร้างความสับสนให้แก่
ผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายและเป็นการย้ำเตือนสอนตนเองไปด้วยในขณะที่ทบทวนธรรม.....
             หลังจากเสร็จภารกิจประจำวันในภาคเช้าแล้ว ก็ได้เข้ามาเปิดธรรมบรรยาย
ของหลวงพ่อพุทธทาส ฟังต่อจากเมื่อวานที่ผ่านมา ซึ่งได้ฟังไปแล้ว ๑๐ ตอน โดยที่ได้
เก็บบันทึกไว้ของหลวงพ่อพุทธทาสนั้น มีทั้งหมด ๘๐ ตอน ซึ่งจะทยอยฟังไปวันละ
๑๐ ตอนความยาวตอนละประมาณ ๔๕-๖๐ นาที ของหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง
 จ.อุบลราชธานี อีก  ๔๐ ตอน ของหลวงพ่อจรัล วัดอัมพวัน  จ. สิงห์บุรี อีก ๑๐ ตอน
และของหลวงพ่อจำเนียร วัดถ้ำเสือ ฯ จ.กระบี่ อีก ๑๒ ตอน ซึ่งธรรมบรรยายที่ได้บันทึก
ไว้นั้นจะใช้เวลาประมาณ ๑๕ วันสุดท้ายของการเข้าพรรษาในการฟังธรรมและทำความเข้าใจ
ซึ่งจะใช้เวลาส่วนในตอนกลางวันเพื่อการฟังธรรม เพราะจะได้มีความรู้ตัวทั่วพร้อม
เพราะในตอนกลางวันนั้น จะมีญาติโยมขึ้นมาเยี่ยมเยือนหรือมาขอความสงเคราะห์
จึงจำเป็นที่จะต้องตื่นตัวมีความพร้อมอยู่เสมอ
               ส่วนในเวลากลางคืนนั้นจะเจริญสติภาวนาทำสมาธิและพิจารณาธรรรม
สลับกับการพระไตรปิฏก เพราะจะไม่มีใครมารบกวนทำให้การปฏิบัติเจริญภาวนานั้น
ไม่ขาดตอนมีความต่อเนื่อง เพราะสมาธินั้นต้องอาศัยความวิเวกเป็นอารมณ์และเมื่อ
ยกจิตขึ้นพิจารณาธรรมนั้น สภาวธรรมจะได้ต่อเนื่องลื่นใหล ไม่มีอะไรมากระทบรบกวน
การพักผ่อนร่างกายและจิตนั้นก็คือการเขียนบทความ บทกวี เพราะจะเป็นการปลดปล่อย
อารมณ์ มีความเพลิดเพลินในการคิดและจินตนาการโวหารและสำนวน ซึ่งจะได้ถ่ายทอด
ออกมาเป็นภาษาที่เข้าใจได้ง่ายและไม่เกิดความเบื่อหน่ายในการอ่านและการฟังของผู้รับ
เพราะภาษากวีนั้นจะมีสัมผัสที่ลื่นใหลเกิดความเพลิดเพลินและให้ความสนใจแก่ผู้ที่อ่าน
มากกว่าภาษาธรรม ซึ่งผู้อ่านอาจจะเกิดความกดดัน ความเครียดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวขึ้นมาได้
จึงจำเป็นที่จะต้องใช้ภาษาง่ายๆและโวหารคำกวีมาเป็นตัวสร้างความเพลิดเพลินให้แก่ผู้อ่าน
ซึ่งที่ผ่านมานั้นได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี.....
           แต่ละวันที่ผ่านไปนั้น พยายามน้อมจิตเข้าหาธรรม เจริญสติสัมปชัญญะให้ได้มากที่สุด
เท่าที่จิตจะระลึกรู้ได้ พยายามตั้งใว้ในกุศลจิตแห่งพรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
มองโลกในแง่ดี ปรับทุกสิ่งที่รู้ที่เห็นและระลึก เข้าหาหลักธรรม ทำให้ได้มากที่สุดเท่าที่จิตจะระลึกได้
เพราะวันเวลาของชีวิตนั้นสั้นไปทุกขณะ จึงต้องทำชีวิตให้มีสาระทั้งประโยชน์และประโยชน์ท่าน
ทั้งในทางโลกและทางธรรม สร้างความคุ้นเคยให้แก่จิตในการระลึกรู้ ให้จิตนั้นอยู่กับกุศลตลอดเวลา
เป็นผู้ไม่ประมาทในวัยและเวลา เพราะว่าที่อดีตผ่านมานั้นเราได้เคยดำเนินชีวิตผิดพลาดมา เคยเป็น
ผู้ประมาทในชีวิต ทำในสิ่งที่ไร้สาระมามากมาย จึงต้องรีบแก้ไขก่อนจะสายเกินกาล เพราะว่าเรานั้น
ยังไม่รู้ว่าชีวิตของเรานั้นจะยืนยาวไปอีกเท่าไหร่ จึงต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้......
                       เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                        รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๓ ตุลาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๓.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๓๐ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบรี
เสาร์ที่ ๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
           ศรัทธาในการปฏิบัติเกิดขึ้นในจิตตั้งแต่รู้สึกตัวตื่นนอน พยายามรักษา
ทรงไว้ซึ่งศรัทธาแห่งกุศลจิต นอนเจริญสติดูกาย เจริญกายคตานุสติ เอาจิตคุมกาย
โดยการระลึกรู้โคจรจิตไปทั่วกาย มองให้เห็นซึ่งกายภายนอกที่เป็นรูปร่างหน้าตา
ของตัวเราด้วยตาใน โดยเอากายของเรามาเป็นนิมิต ในการเจริญสติปฏิบัติธรรม
เมื่อตั้งรูปกายภายนอกได้แล้ว พิจารณาต่อไปในอาการ ๓๒ แยกกายออกเป็น
อาการ ๓๒ จนไม่เหลือรูปกาย พิจารณาอาการ ๓๒ เข้าสู่หมวดหมู่ของธาตุทั้ง ๔
คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ สลายอาการ ๓๒ คืนกลับไปให้เป็นธาตุ เหลือเพียงจิตรู้คือ
วิญญาณธาตุที่มาอาศัยอยู่ แล้วย้อนจิตพิจารณากลับมาแยกธาตุให้เป็น
อาการ ๓๒ อีกครั้ง รวมอาการ ๓๒นั้นให้เป็นรูปร่าง แล้วน้อมจิตเข้าไปรับรู้ทรงอยู่ในกาย
ทบทวนอยู่ไปมา สลายแล้วก่อขึ้นมาใหม่........
            ผลที่ได้ในการปฏิบัติอย่างนี้ก็คือ เจริญสติปัฏฐาน ๔ ในฐานกาย (ธาตุบรรพ)
และกายคตานุสติไปพร้อมกัน ได้ทั้งสมถะและวิปัสสนาไปในตัว และเมื่อเราสลายกาย
ของเราคืนสู่ธรรมชาติความเป็นธาตุนั้น จิตก็จะคลายความ ยึดถือในตัวตน เห็นความเป็น
สัจจธรรมของร่างกายว่าไม่นานต้องสลายคืนสู่ธรรมชาติไป จิตเพียงเข้ามาอยู่อาศัย
ธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ ในกายของเรากับธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ ในธรรมชาติคือตัวเดียวกัน
เพียงแต่แตกต่างกันที่รูป กายเรากับธรรมชาติคือสิ่งเดียวกัน พลังแห่งธาตุในกายเรา
กับพลังของธาตุในธรรมชาติคือตัวเดียวกัน เราเป็นหนึ่งเดียวกันกับธรรมชาติ จึงสามารถ
ที่จะหยิบยืมพลังงานในธรรมชาติมาใช้ได้ เป็นการฝึกดูดพลังธรรมชาติไปในตัว
ทำให้สามารถที่จะนำมาปรับธาตุในตัวของเราได้ รักษาตัวเองและสงเคราะห์ผู้อื่นได้......
          ไม่ว่าเราจะปฏิบัติธรรมโดยวิธีใดก็ตาม เราต้องเริ่มที่กายของเรา เพราะกายคือฐาน
คือที่ตั้ง ที่อาศัยของจิต ถ้าฐานที่ตั้งมั่นคงดีแล้ว ย่อมไม่มีความเสื่อม ทุกสิ่งทุกอย่าง
ต้องเริ่มจากพื้นฐานที่ดีและถูกต้อง ซึ่งฐานนั้นคือกายและเมื่อจิตอยู่กับกาย
จิตนั้นก็จะปลอดภัยเพราะอยู่ในที่ตั้งคือฐาน เราจึงต้องมาฝึกจิตให้ใกล้ชิดอยู่กับ
กายอยู่เสมอ การที่จิตจะอยู่กับกายได้นั้น มันต้องมีสติและสัมปชัญญะ การระลึกรู้
และความรู้ตัวทั่วพร้อมในกาย อยู่อย่างสม่ำเสมอ จนกลายเป็นความเคยชิน
เป็นอุปนิสัย ในการเจริญสติปฏิบัติธรรมทุกครั้ง......
            การปฏิบัติธรรมนั้นทำได้ทุกขณะ ทุกอิริยาบท ไม่จำกัดกาลและสถานที่
ของให้เรามีสติระลึกรู้และมีความรู้ตัวทั่วพร้อม อย่าไปติดยึดในรูปแบบและท่าทาง
เพราะการปฏิบัติธรรมนั้นไม่ใช่การแสดง การโชว์หรือโอ้อวดกัน แต่เป็นการกระทำ
ภายในจิตใจของเรา ซึ่งถ้าเรามีสติและสัมปชัญญะแล้ว เราจะรู้ว่าเรากำลังทำอะไร
และเพื่ออะไร " ไม่มีใครรู้ซึ้งเท่าหนึ่งจิต " ว่าเราคิดและเรากำลังทำอะไร เพื่ออะไร
ดีไปกว่าตัวของเราเอง " รู้กาย รู้จิต รู้ความคิด รู้สิ่งที่กระทำ "นั่นคือการปฏิบัติธรรม......
         ฝากไว้เป็นแนวทางในการปฏิบัติสำหรับผู้ใคร่ในธรรมทั้งหลาย เพื่อให้ได้ศึกษา
เป็นทางเลือกอีกทางหนึ่งสำหรับการปฏิบัติและอย่าเชื่อหรือปฏิเสธทันทีที่ได้อ่าน
ลองใคร่ครวญพิจารณาและนำไปปฏิบัติทดลองดู แล้วจึงเชื่อหรือปฏิเสธในแนวทางนี้
เพราะถ้าเชื่อทันที่อาจจะทำให้เกิดความงมงายและถ้าปฏิเสธในทันทีอาจจะทำให้เสียโอกาส
ไม่ใช่เรื่องเสียหายที่จะลองปฏิบัติดู อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าสิ่งนั้นมันจริงหรือไม่ จะได้คลาย
ความสงสัย ใช่หรือมิใช่มันจะได้ชัดเจน......
           เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต-แด่มวลมิตรผู้ร่วมชะตากรรมบนโลกใบนี้
                                 รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑ ตุลาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๓.๕๘ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๘ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๒๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
            ติดตามข่าวสารเรื่องสถานการณ์น้ำท่วมและพายุลูกใหม่ที่จะเข้ามา
ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับโน๊ตบุ๊ค ฟังธรรมบรรยายของครูบาอาจารย์ที่บันทึกไว้
เขียนบทความบทกวี พักสมองด้วยการสนทนากับสมาชิกกลุ่มต่างๆในเฟรชบุ๊ค
ตอนบ่ายลงเขาไปตลาดมาบปู เพื่อซื้อวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง มีน้องๆมาช่วยกันทำ
จนถึงเวลาใกล้ค่ำจึงได้หยุดพัก คือภารกิจภายนอกทางกายที่ได้ทำในวันที่ผ่านมา
ส่วนภารกิจภายใน เรื่องของใจนั้น ก็คือการเจริญสติและสัมปชัญญะ พิจารณา
มีสติระลึกรู้และความรู้ตัวทั่วพร้อม เจริญสติปัฏฐาน ๔ คือกาย เวทนา จิต ธรรม
 มีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกายและจิต แต่ยังไม่อาจจะหยุดคิดปรุงแต่ง
ในอกุศลได้ เพราะว่าองค์แห่งคุณธรรมนั้นยังไม่มีกำลังเพียงพอ ที่จะเข้าไปหักห้าม
และข่มใจไม่ให้คิดได้ ทบทวนพิจารณาดูว่ามาจากสาเหตุอะไร ที่ทำให้เรานั้นต้อง
คล้อยตามกิเลสตัณหาที่เกิดขึ้นมานั้น พบว่าสาระสำคัญนั้นเกิดมาจากจิตสำนึก
แห่งคุณธรรมของเรานั้น ยังไม่มีกำลังเพียงพอที่จะต่อสู้กับกิเลสนั้นได้ จึงต้องคล้อยตาม
และเสพในอารมณ์อกุศลเหล่านั้น  ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นอกุศลจิต เมื่อรู้เหตุและปัจจัย
จึงได้รู้ว่ามันมีที่มาของปัญหาเหล่านั้น ซึ่งเกิดจากพื้นฐานแห่งการปฏิบัติที่เรา
ได้กระทำมา เพราะว่าเมื่อก่อนนั้นเราไปเน้นเรื่องสติเพื่อให้เกิดสมาธิมากเกินไป
 เรื่องศีลเรื่องวินัยเพียงแต่รู้และเข้าใจ ในตัวอักษรตามตำรา ไม่ได้คิดและพิจารณา
ถึงที่มาและเจตนาของเรื่องศีลขอวัตรและพระวินัย ว่าเป็นไปเพื่อการเจริญสติและ
สัมปชัญญะ โดยมีหิริและโอตตัปปะซึ่งเป็นองค์แห่งคุณธรรมนั้นควบคุมคุ้มครองอยู่
การที่เราจะทรงไว้ซึ่งศีลและวินัยนั้นได้ เราต้องมีสติและสัมปชัญญะอยู่ทุกขณะ
ระลึกรู้ในทางกายและทางจิต ในสิ่งที่คิดและในสิ่งที่ทำ และการที่เราไม่ก้าวล่วงล้ำ
พระธรรมพระวินัย ศีลและข้อวัตรทั้งหลายนั้น เพราะเรามีความละอายและเกรงกลัว
ต่อบาปกรรมการล่วงละเมิดทั้งหลาย การรักษาศีลจึงเป็นการเจริญสติสัมปชัญญะ
และเพิ่มกำลังขององค์แห่งคุณธรรมอยูทุกขณะจิต ตามหลักธรรมในพระพุทธศาสนา
ที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ในหลักของการปฏิบัติเรื่องไตรสิกขาอันได้แก่"ศีล สมาธิ ปัญญา"
แต่เรากลับทำลัดขั้นตอนเพราะใจร้อน อยากจะเห็นผลสำเร็จโดยเร็วไว จึงไม่ค่อยจะใส่ใจ
ในเรื่องของศีล มาเน้นหนักเรื่องจิตเรื่องสมาธิมากเกินไป จึงทำให้จิตสำนึกแห่งคุณธรรม
นั้นมีกำลังไม่เพียงพอ ที่จะเข้าไปต่อสู้กับกิเลสตัณหาทั้งหลายได้......
          จิตระลึกนึกถึงคำครูบาอาจารย์ที่ท่านได้เคยกล่าวสอนไว้ว่า " รู้ไปหมด แต่อดไม่ได้ "
ซึ่งมันได้เกิดขึ้นแล้วกับตัวของเราเอง ขบวนการทางจิตนั้นมันละเอียดอ่อน ทุกขั้นตอนของ
การปฏิบัติพัฒนาทางจิตนั้น ต้องทำอย่างสม่ำเสมอข้ามและลัดขั้นตอนนั้นไม่ได้เลย
มันทำให้เกิดการสั่งสมอบรมจิต ให้รู้จักคิด รู้จักการพิจารณาเหมือนดั่งคำที่ว่า
" ทุกข์ไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด "  คือเราต้องเรียนรู้เรื่องทุกข์จากทุกข์
เรียนรู้ตัณหาจากตัณหา ทุกข์ละทุกข์ ตัณหาละตัณหา คือต้องเห็นของจริงเสียก่อน
 เมื่อเห็นแล้วต้องทำความเข้าใจในสิ่งนั้นให้ชัดแจ้ง เห็นที่เกิดของสิ่งนั้น  รู้และเข้าใจแล้ว
จึงเข้าไปจัดการกับมัน ซึ่งการที่จะเข้าไปจัดการนั้นขึ้นอยู่กับภูมิธรรมของแต่ละท่าน
ในขณะนั้น ว่ามีกำลังมากน้อยเพียงใด..........
               การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ใช่แต่เพียงการนึกคิดและจินตนาการ แต่มันเป็นเหตุการณ์
ที่เกิดขึ้นจริงในจิตของเรา ที่มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปทุกขณะจิต ไม่ใช่อดีตหรือว่าเป็นอนาคต
แต่มันเป็นปัจจุบันธรรมที่เรากำลังสัมผัส เรียนรู้จากของเก่าเพื่อเอามาใช้ในปัจจุบัน
 เพื่อที่จะสร้างสรรค์กำหนดอนาคตที่จะก้าวเดินต่อไป .เพราะเมื่อก่อนนั้นเราไปเน้นเรื่อง
สมาธิเชิงพลังงานมากเกินไป เพื่อจะนำมาสงเคราะห์ ช่วยเหลือญาติโยม มันจึงทำให้เรา
หลงตัวเองเกิดอัตตามานะขึ้นมาโดยที่เราไม่รู้ตัว โดยคิดว่าสมาธิของเราดีแล้ว
จิตของเราดีแล้ว ทุกอย่างก็จะดีตามไปด้วย เพราะอำนาจพลังของสมาธินั้น
มันกดทับกิเลสอยู่ทำให้เราไม่เห็นมัน จนเราคิดว่ากิเลสนั้นมันหมดไปแล้ว
 แต่เมื่อไหร่ที่สมาธินั้นอ่อนกำลังลง กิเลสที่ถูกทับถมไว้ก็จะปรากฏแสดงออกมา
จึงทำให้เรารู้ว่า เรานั้นต้องปฏิบัติพัฒนาจิตของเราให้ยิ่งไปกว่านี้ที่มันเป็นอยู่......
                   เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                         รวี สัจจะ-สมณะไร่นาม-วจีพเนจร
๒๙ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๐.๔๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๖ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๒๗ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
        เมื่อวานนี้เป็นวันก่อนเทศกาลกินเจหนึ่งวัน ซึ่งจะเรียกกันว่าวันล้างท้อง
ซึ่งเป็นการปรับร่างกาย ถ่ายอาหารเก่าในกระเพาะ ที่ได้ทานมาก่อนหน้านั้น
ให้หมดไป โดยการทานอาหารเจ แต่ยังไม่นับรวมเข้าไปในจำนวนวันของการ
ทานเจ เพราะถือว่าเป็นการปรับร่างกาย ยังไม่เอาจริง  มีผู้สนทนาธรรมมาถาม
เรื่องการทานเจและไม่ทานเจ ว่ามีผลต่อการปฏิบัติหรือไม่  ก็ได้ตอบคำถามนั้นว่า
...มีผลบ้าง แต่ไม่ใช่สาระสำคัญ ที่มีผลต่อการปฏิบัตินั้น คือจะทำให้กายเบาขึ้น
เพราะอาหารเจนั้นเกือบทุกชนิดจะย่อยง่าย ร่างกายจึงใช้พลังงานน้อยในการย่อย
อาหาร และมีผลที่กำลังใจ คือมีศรัทธาความมั่นใจเพิ่มขึ้น จากการไม่เบียดเบียน
ชีวิตสัตว์ทั้งทางตรงและทางอ้อม มันจึมีผลในเรื่องของขวัญกำลังใจและศรัทธา
ส่วนการเจริญภาวนานั้น มันเป็นเรื่องของจิต ซึ่งเป็นเรื่องของสติและสัมปชัญญะ
สภาวธรรมทั้งหลายเกิดได้จากสภาวะจิต ที่เป็นสมาธิ และการยกจิตขึ้นคิดพิจารณา........
                 ธรรมทั้งหลายทั้งปวงนั้น เป็นสภาวะแห่งปัตจัตตัง รู้ได้เฉพาะตนโดยการปฏิบัติ
การศึกษาปริยัติ(การอ่าน การฟัง)นั้นเป็นเพียงขั้นพื้นฐาน เป็นเพียงการเก็บข้อมูลหาแนวทาง
หาแบบอย่างที่จะนำไปปฏิบัติ เพียงแต่ฟัง เพียงแต่อ่าน เพียงแต่คิด จิตยังไม่ถือว่าเข้าถึงธรรม
จำได้ พูดได้และเข้าใจ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความคิด เป็นเพียงนามธรรม เป็นเพียงความฝัน
เป็นเพียงจินตนาการ ตราบใดที่ยังไม่ได้เอาธรรม ที่ได้ยินได้ฟังได้ศึกษานั้นนำมาปฏิบัติกับตน
ก็เป็นได้เพียงนกแก้วนกขุนทอง ที่ท่องได้พูดได้ เป็นเพียงใบลานเปล่า เพราะว่ายังไม่เข้าถึง
สภาวะธรรมที่แท้จริง "รู้ธรรม เห็นธรรม เข้าใจธรรม แต่ยังไม่ได้ทำ " จึงยังเข้าไม่ถึงธรรม
ไม่มีธรรมเป็นเครื่องอยู่เพราะยังไม่ได้อยู่ในธรรม.......
               การปฏิบัติคือการกระทำที่กายและที่จิต มีสติในการนึกคิด รู้กาย รู้จิตและรู้สิ่งที่ทำ
รู้จักแยกแยะบาปและบุญ กุศลและอกุศลให้ออกจากกัน รู้จักการข่มจิตข่มใจ ไม่ให้คล้อยตาม
อกุศลจิตทั้งหลาย ควบคุมความรู้สึกนึกคิด ควบคุมจิตให้อยู่กับกุศลธรรม น้อมนำจิตเข้ามา
พิจารณาในกายของตนเอง  จนเกิดความเข้าใจในกายนี้ ว่าเป็นเพียงธาตุทั้งสี่ที่มาประชุมกัน
ประกอบเป็นร่างกาย มีช่องว่างระหว่างธาตุ คืออากาศธาตุ จิตเข้ามารับรู้อยู่อาศัยอันได้แก่
วิญญาณธาตุ ตั้งอยู่ไม่นานก็แตกดับไป ธาตุทั้งหลายก็คืนสู่ธรรมชาติ วิญญาณธาตุก็ต้อง
ไปสู่ที่แห่งใหม่ หมุนเวียนกันไป เป็นภพเป็นชาติกันต่อไป จิตก็จะจางคลายในการยึดถือ
ในร่างกายและตัวตน เมื่ิอเราเห็นกายและเข้าใจกายของเราโดยสภาวธรรม........
             น้อมใจมาดูจิต ดูความคิดทั้งหลายของเรา เอาจิตถามจิต ว่าทำไมต้องคิดต้องปรุงแต่ง
คิดแล้วได้อะไร คิดแล้วทำได้หรือไม่ สิ่งที่คิดนั้นเป็นกุศลหรือเป็นอกุศล คิดแล้วมีผลเป็นอย่างไร
มีคุณหรือไม่ อะไรเป็นต้นเหตุที่ทำให้คิด เอาจิตถามจิต หาคำตอบที่จิตของเราเอง เอาจิตถามจิต
จนเห็นที่เกิดของจิต คือเห็นต้นเหตุแห่งความคิด จึงจะเข้าใจในความคิด เข้าใจจิตและเข้าใจในธรรม
ซึ่งต้องหมั่นทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ จนเกิดเป็นความเคยชินของจิต เมื่อมีสิ่งมากระทบและทำให้เกิด
ความคิดจิตแปรเปลี่ยนไป ตามดู ตามรู้ ตามเห็นให้ทันกับสิ่งเหล่านั้นที่เกิดขึ้น  โดยใช้สติสัมปชัญญะ
เป็นตัวควบคุมดูแล  คุ้มครองจิตนั้น โดยเอาปัจจุบันธรรมทั้งหลายมาเป็นอารมณ์กัมมัฏฐานในการ
ที่จะคิดและพิจารณา เพื่อปรับเข้าหาธรรม ดั่งคำที่ว่า...รู้กาย รู้ใจ รู้จิต รู้ทันความคิด ก็เห็นธรรม.......

                                            เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                                                  รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๗ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๓.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๔ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๒๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
      การที่ได้ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากนั้น ทำให้โลกทัศน์ ชีวทัศน์ของเรานั้นกว้างขึ้น
มีเพื่อนฝูงมิตรสหายมากมาย ทั้งที่เป็นคนไทย ต่างชาติ หรือต่างศาสนา แต่ก็ไม่มีปัญหา
ในการคบหากัน มันเป็นความผูกพันระหว่างเพื่อนพ้องน้องพี่ ซึ่งไม่มีเชื้อชาติศาสนามา
แบ่งกัน มันเป็นสายสัมพันธ์ระหว่างใจ ที่มอบให้แก่กัน ศาสนาและเชื้อชาตินั้นจึงไม่ใช่ปัญหา
ดั่งที่ได้กล่าวไว้เสมอว่า เมื่อได้พบปะเจอะเจอได้สนทนาธรรมกับคนต่างชาติหรือคนต่างศาสนา
ว่า " ไม่จำเป็นที่คุณจะต้องศรัทธาเปลี่ยนศาสนา ขอเพียงให้คุณเป็นคนดีของสังคมนั้นก็พอแล้ว "
เพราะจะพูดและแนะนำเรื่องการดำเนินชีวิต หลักการคิด การพิจารณา ทำอย่างไรชีวิตนี้จะมีความสุข
ทำอย่างไรจะให้ประสพความสำเร็จในชีวิตทั้งทางธุรกิจ หน้าที่การงานและครอบครัว เพียงให้เขานำ
ไปประพฤติปฏิบัติ กล่าวธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยที่เขาไม่รู้ว่าเรากล่าวธรรมของพุทธศาสนา
ไม่อ้างบาลีหรือพระไตรปิฏก เพื่อลดช่องว่างระหว่างศาสนาที่ศรัทธานั้นแตกต่างกัน ลดความกดดัน
นำธรรมมาประยุกค์ใช้ให้เหมาะสมกับ จังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคล โดยเน้นที่เหตุและผล
ที่สามารถอธิบายหาข้อสรุปได้ สามารถนำไปประพฤติปฏิบัติตามได้โดยไม่ขัดกับศรัทธาศาสนาที่เขานับถือ
นี่คือแนวทางการเผยแผ่ธรรมะ " ที่ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ " ทำให้ได้รู้จักและคบหากับญาติโยมมากมาย
หลายชาติหลายศาสนา ทั้งคริสต์ อิสลาม ซิกส์ ฮินดู นั่งคุยร่วมวงกันได้โดยไม่มีปัญหา เพราะว่าเราไม่ได้
เอาศาสนามาเป็นตัวแบ่งแยกกัน เอาความเป็นจริงตามธรรมชาติ เอาเหตุและผล มาพูดคุยกัน เราก็จะอยู่ร่วมกัน
โดยสันติสุข " ทำตัวสบายๆเรียบง่าย แต่ไม่มักง่าย และไม่ผิดธรรมวินัยจนเสียสมณะรูป " ไม่เคร่งจนเกร็งเกินไป
เพราะมันจะทำให้เกิดช่องว่างระหว่างพระกับโยม ไม่เกิดความคุ้นเคยสนิทสนมกัน ไม่สร้างภาพเพื่อให้เขาศรัทธา
อยู่กับความเป็นจริง ตัวตนที่แท้จริงของเรา ใครจะเชื่อใครจะศรัทธาหรือไม่ศรัทธา มันเป็นเรื่องของเขาไม่ไปกังวล
เรารู้ในสิ่งที่เราคิด เรารู้ในสิ่งที่เราทำและรู้ถึงผลของการกระทำ มันก็จะทำให้เราไม่ทุกข์ เพราะถ้าเรานั้นสร้างภาพ
ให้ดูว่าเป็นผู้มีจริยวัตรที่งดงามเพื่อให้ญาติโยมศรัทธา มันก็ตั้งอยู่ได้ไม่นาน วันหนึ่งตัวตนที่แท้จริงมันเปิดเผยออกมา
ศรัทธาทั้งหลายก็จะหมดไป เพราะสิ่งที่ซ่อนไว้นั้นได้ถูกเปิดเผย จงเป็นตัวของของเอง ความเสมอต้นเสมอปลายใน
การใช้ชีวิต ในการประพฤติปฏิบัติ "กาลเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์คน ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน " ..........
           ทำศาสนาให้เป็นสากล โดยเอาเหตุและผลมาเป็นที่ตั้ง ปรับเข้าหาธรรมชาติแห่งความเป็นจริงทั้งหลาย
ที่รู้ได้และสัมผัสได้ด้วยการกระทำ นำไปใช้เป็นหลักในการดำเดินชีวิต เพราะธรรมะนั้นก็คือธรรมชาติทั้งหลาย
ที่แปรเปลี่ยนไปตามความเหมาะสม ของจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคล โดยมีองค์แห่งคุณธรรม
คุ้มครองอยู่ คือเป็นผู้ละอายและเกรงกลัวต่อบาป ความมีเมตตาโอบอ้อมอารี มีใจเสียสละ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีอยู่ในจิตใจของคนทั้งหลายอยู่แล้ว โดยไม่จำกัดเรื่องเชื้อชาติและศาสนา มันเป็นคุณธรรม
ประจำจิตที่มีอยู่ของทุกผู้คน เราเพียงชี้แนะให้ความมั่นใจเปิดโอกาส ส่งเสริมให้เขาได้ทำในสิ่งเหล่านั้น
เพราะในส่วนลึกของจิตสำนึกของมนุษย์ทุกคนนั้น ต่างก็ปรารถนาอยากจะเป็นคนดี ขอเพียงให้มีผู้ชี้ทาง
และสร้างโอกาสให้แก่เขา....นั่นคือสิ่งที่เราต้องคิดและต้องกระทำ.....
                    เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                         รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๕ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๒.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป  ๒๒ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
ศุกร์ที่  ๒๓  กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
         ในช่วงนี้มีงานก่อสร้างเข้ามา คือการช่วยกันทำศาลาโรงฟืน โรงไฟ
จึงต้องลงไปที่หน้างาน คอยดูแล แนะนำ ให้กำลังใจแก่คนที่มาช่วยงาน
สนทนาพูดคุยกันเพื่อให้เกิดความเพลิดเพลิน ไม่เครียดกันในขณะทำงาน
งานที่ทำจึงสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีในเวลาอันรวดเร็ว เพราะไม่มีความกดดัน
ในขณะที่ทำงานนั้น ทุกคนมีขวัญและกำลังใจ ซึ่งเกิดได้จากจิตที่ศรัทธา
          ใช้เวลาที่ว่างอยู่กับการเขียนบทความ บทกวีและฟังธรรมะบรรยาย
ของหลวงพ่อพุทธทาส ซึ่งได้เก็บบันทึกไว้ ในหัวข้อ...ชีวิตที่ต้องพัฒนาไป...
เพื่อทำความรู้ความเข้าใจสร้างขวัญและกำลังใจ เพื่อให้มีศรัทธาเพิ่มขึ้น
หลังจากเราได้ไปสร้างขวัญและกำลังใจให้แก่ผู้อื่นแล้ว จึงต้องย้อนกลับ
มาสู่ตัวเรา เพื่อกำลังศรัทธาของตนเองให้ยิ่งขึ้นไป ฟังแล้วคิดพิจารณาตามไป
ซึ่งในการฟังธรรมแต่ละครั้งนั้นเราจะได้มุมมองใหม่ๆเกิดขึ้นมาในจิตขึ้นมาทุกครั้ง
แม้จะเป็นเรื่องเดียวกัน  เพราะว่าเมื่อวันเวลาผ่านไปนั้น เราได้สั่งสมประสบการณ์ขึ้น
มาตลอดเวลา การพัฒนาของความคิด ทำให้จิตของเราละเอียดขึ้นกว่าที่ผ่านมา
ทำให้มีมุมมองใหม่ๆเกิดขึ้นมาเสมอ ฉะนั้นเราจึงไม่ควรที่จะด่วนสรุปอะไรในสิ่งที่ผ่านมา
ว่าเรานั้นรู้แล้ว เข้าใจแล้ว เมื่อได้ฟัง ได้อ่านและได้ทำ เพราะว่าในเวลานั้นความรู้ความเข้าใจ
ของเรามันมีอยู่เท่านั้น จึงรู้และเข้าใจได้เพียงขนาดนั้น แต่เมื่อเราประพฤติปฏิบัติต่อไป
กำลังของสติสัมปชัญะและกำลังของปัญญาของเราก็จะเพิ่มขึ้น มุมมองก็จะกว้างขึ้น
เห็นแง่มุมต่างๆที่เราเคยมองข้ามไป ทุกสิ่งอย่างนั้นเป็นไปตามความเหมาะสมของ
จังหวะ เวลา โอกาศ สถานที่และบุคคล ซึ่งตราบใดที่เรานั้นยังไม่หมดกิเลส ตัณหา
ยังมีอัตตาความเป็นตัวตนอยู่ เราจึงไม่ควรที่จะด่วนสรุปว่าเรานั้น รู้แล้ว เข้าใจแล้วและ
ไม่ต้องทำต่อไปแล้ว เพราะเรานั้นยังเป็นเสขะบุคคล ที่ยังต้องฝึกฝนอีกยาวไกล......
          ในขณะที่เราฟังธรรมนั้น เมื่อเราได้คิดและพิจารณาตามธรรม มีสติคือความตั้งใจ
จิตจดจ่ออยู่กับเสียงที่ได้ยิน ความเป็นสมาธินั้นก็ย่อมจะเกิดขึ้น เกิดสภาวะแห่งปิติขึ้นมา
เมื่อจิตอยู่กับธรรม มองสิ่งรอบกายทั้งหลายก็น้อมเข้าหาธรรม จึงเกิดสภาวธรรมที่ลื่นใหล
คิดอะไร เห็นอะไร มันก็เป็นธรรมะไปทั้งหมด ทำให้เขียนบทความ บทกวีธรรม ไม่มีการติดขัด
ลื่นใหลและรวดเร็ว จนบางครั้งจิตกับกายไม่สัมพันธ์กัน ในขณะที่เขียนบันทึกธรรมที่เกิดขึ้น
จึงต้องปรับกายปรับจิตอยู่ตลอดในขณะที่เขียนบันทึกบทความ บทกวี โดยการเพิ่มกำลังของ
สัมปชัญะให้มากขึ้น เพื่อให้เกิดความพอดีกันกับกำลังของสติ เพราะถ้าสิ่งหนึ่งสิ่งใดมีกำลัง
มากเกินไป ไม่พอดีกัน มันก็จะทำให้เกิดปัญหาขึ้นมาในกายและจิต ซึ่งเป็นไปตามหลักของ
การปฏิบัติที่ว่า......” ศรัทธามาก ปัญญาหย่อน ความโลภจะเข้าครอบงำจิต.....ปัญญามาก
แต่ศรัทธาหย่อน ความสงสัยลังเลจะเข้าครอบงำ.....วิริยะความเพียรกล้า  แต่สมาธิหย่อน
ความฟุ้งซ่านจะเข้าครอบงำ.....สมาธิกล้า  วิริยะความเพียรหย่อน ความง่วงจะเข้าครอบงำ
.....สติและสัมปชัญญะนั้น เป็นตัวเข้าไปปรับอินทรีย์พละ ให้มีความเสมอกัน “.....
ความเจริญในธรรมนั้นจึงจะเกิดขึ้นได้โดยองค์แห่งคุณ ๓ ประการคือ...
๑. อาตาปี....ความเพียรตั้งใจจริง
๒. สติมา.....มีสติระลึกรู้เท่าทันอารมณ์
๓. สัมปชาโน....มีความรู้ตัวทัวพร้อมทุกขณะ
องค์คุณทั้ง ๓ นี้จะทำให้เกิดความพอดี ทำให้มีความเจริญก้าวหน้าในธรรม....
                  เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                       รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๓ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๔.๕๗ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๐ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พุธที่  ๒๑  กันยายน  พ.ศ. ๒๕๕๔
            หลังจากการทำงานโยธากัมมัฏฐาน แบกกระเบื้องมุงหลังคาขึ้นเขา
จำนวนหลายเที่ยวในวันที่ผ่านมา ร่างกายก็อ่อนเพลียเป็นธรรมดาของมัน
จึงต้องปรับกายให้เป็นปกติ เพื่อให้มีความพร้อมสำหรับการฝึกจิตขั้นต่อไป
เมื่อกายพร้อม จิตพร้อม การปฏิบัติก็ย่อมมีความเจริญในธรรม สภาวธรรม
เจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น จิตละเอียดขึ้น เห็นกิเลสภายในชัดขึ้น และดับได้เร็วขึ้น
มี นิวรณ์เข้ามารบกวนบ้างคืออารมณ์ของถีนมิทธ ความง่วงเหงาหาวนอน
เพราะการใช้แรงงาน ต่อสู้กับนิวรณ์เหล่านั้นโดยอาศัยวิริยะบารมีเข้ามาข่ม
ทรงไว้ซึ่งอารมณ์ธรรม ดูแลควบคุมงานการก่อสร้างตั้งแต่ตอนสายถึงเย็น
กลางคืนมีมิตรสหายจากแดนไกลเดินทางมาสนทนาธรรมแลกเปลี่ยนธรรมะกัน
สภาวะเด่นชัดขึ้น มีปิติทุกครั้งที่ได้อธิบายธรรมได้กล่าวธรรม จนลืมเรื่องของเวลา
ที่มันผ่านไป เพราะการที่ได้กล่าวธรรมนั้น มันเป็นการทบทวนธรรมไปในตัว
และเป็นการสอนธรรมแก่ตัวเองทุกครั้ง......
          กล้ามเนื้อเกิดอาการตึง จึงบริหารร่างกายโดยการลงไปกวาดใบไม้รอบที่พัก
 เพื่อให้เหงื่อมันออก กล้ามเนื้อจะได้คลายตัว และเพื่อที่จะสะลายอารมณ์ที่เป็นอยู่
“ เคลื่อนไหวทางกาย  สะลายทางจิต “ เพื่อปรับกาย ปรับจิตเสียใหม่ให้มีความปกติ
หลังเหงื่อออกจนท่วมกายแล้ว รู้สึกโปร่งโล่งเบาสบาย  ทำความสะอาดร่างกายเสร็จ
เกิดศรัทธาอยากจะภาวนา เพื่อยังความสงบให้เกิดขึ้น จิตตื่นอยู่เพราะอารมณ์ปิติ
จากการได้กล่าวธรรมยังค้างอยู่  จึงตามดูตามรู้ในปัจจุบันธรรม......
           ดังที่เคยกล่าวไว้ในการปฏิบัติธรรม คือการสร้างปิติจากภายนอกเพื่อเข้าสู่ปิติตัวใน
เรามีวิธีที่จะทำได้หลายประการ มันอยู่ที่การฝึกฝนและการทดลองทางจิต  ไม่มีคำว่าผิด
ในการปฏิบัติ ถ้าเรานั้นมีความรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา ว่าเราทำสิ่งนี้เพื่ออะไร
เราจะไม่หลงในอารมณ์ที่เกิดขึ้น แต่ถ้าเราทำไปโดยไม่รู้และสำคัญผิดโดยคิดว่าใช่
นั่นแหละมันจะพาให้เราหลงอารมณ์  หลงทางในการปฏิบัติ จึงจำเป็นที่จะต้องทำ
ความรู้ความเข้าใจในสิ่งจะทำให้ได้เสียก่อน ว่ามันคืออะไร เพื่ออะไรและทำอย่างไร
ก่อนที่จะเข้าสู่การปฏิบัติ จงมีสติทุกขณะจิต  ในการคิดและการทำ แล้วจะไม่หลงทาง ......
                       เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                            รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๑ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๑.๔๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๘ กย. ๕๔....
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่ ๑๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
..........วันเวลาผ่านไปกับสถานที่แห่งใหม่และรูปแบบชีวิตที่เปลี่ยนไป
ไม่มีกฏเกณฑ์กติกา แต่ว่าขึ้นอยู่กับกฏของธรรมชาติ ตามจังหวะเวลา
และโอกาศ เป็นไปตามความเหมาะสม ไม่ต้องไปจัดระเบียบต่อสังคม
และหมู่คณะ แต่มีภาระที่จะต้องจัดระเบียบให้กับตนเอง กฎกติกานั้น
เกิดขึ้นมาจากความต้องการของมนุษย์ ซึ่งคือตัวตัณหา ความอยากทั้งหลาย
ที่อยากจะให้เป็นอย่างนั้น อยากจะให้เป็นอย่างนี้ หรือไม่อยากจะเป็นอย่างนั้น
ไม่ให้เป็นอย่างนี้ ความพอดีจึงไม่มีในกฏกติกา เพราะว่าแต่ละคนในสังคมนั้น
ย่อมมีพื้นฐานที่แตกต่างกัน จึงไม่มีบรรทัดฐานแห่งความพอดี จึงไม่มีกฎกติกา
อะไรที่ดีที่สุด มีเพียงแต่ความเหมาะสม ซึ่งขึ้นอยู่กับ จังหวะ เวลา โอกาศ สถานที่
และตัวบุคคล เป็นไปเพื่อความสอดคล้องเหมาะสมกับธรรมชาติทั้งหลาย
และแปรเปลี่ยนไปตามสถานการณ์แห่งยุคสมัย.....
..............ในความเป็นสมณะนั้นมีกฏเกณฑ์กติกาของความเป็นสมณะคุ้มครองอยู่
โดยศีลและธรรม ไม่ผิดข้อวัตรตามพุทธบัญญัติและไม่เป็นไปให้ชาวโลกเขาติเตียนได้
มันจึงมิใช่เรื่องง่าย ที่จะทำให้ใจนั้นสงบ ท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมที่กำลังดำเนินไป
จึงต้องมีการปรับใหม่ ปรับกาย ปรับจิต ปรับความคิด ปรับการกระทำ เร่งความเพียร
เพิ่มกำลังของสติและสัมปชัญญะ ให้มีกำลังมากยิ่งขึ้น เพื่อรองรับกับผัสสะสิ่งกระทบ
ที่สามารถจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลาและโอกาศ จากอายตนะทั้งหก คือตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
ให้มีสติและสัมปชัญญะรู้เท่าทันการเกิดดับของสรรพสิ่งรอบกาย รู้จักควบคุมและข่ม
ซึ่งกิเลสตัณหา ลดละอัตตาและมานะทิฏฐิให้เบาบางลง พยายามทรงไว้ซึ่งอารมณ์สมาธิ
ให้มีปิติหล่อเลี้ยงจิต พยายยามนึกคิดถึงสิ่งที่เป็นกุศล ฝึกตน ด้วยการเจริญสติ
ตั้งอยู่ในพรหมวิหาร ๔ อันมี เมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขาเป็นหลักที่พักจิต
ปรับความคิดให้มองโลกในแง่ดี พิจารณาให้เห็นถึงคุณ ถึงโทษ ถึงประโยชน์
และมิใช่ประโยชน์ในทุกๆสิ่ง เห็นความเป็นจริงของกฏแห่งธรรมชาติ ซึ่งเป็นกฎ
ของพระไตรลักษณ์ คือความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา การเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป
โดยใช้หลักธรรมในอริยสัจ ๔ มาประกอบในการคิดและพิจารณา สิ่งที่มากระทบ
ทั้งหลายล้วนเป็นเหตุแห่งทุกข์ ค้นหาซึ่งเหตุที่มาแห่งทุกข์นั้น จนเห็นที่เกิดแห่งทุกข์
พิจารณาให้เห็นการดับไปแห่งทุกนั้น เมื่อรู้เห็นและเข้าใจในเหตุและปัจจัยให้เกิดทุกข์
พิจารณาหาหนทางที่จะดับซึ่งเหตุและปัจจัยแห่งทุกข์ทั้งหลายนั้น ให้เป็นสมุทเฉจ
คือการดับเหตุและปัจจัย ตัดวงจรแห่งทุกข์นั้น แล้วน้อมนำเอาสิ่งที่ได้คิดพิจารณา
ได้รู้ ได้เห็น ได้เข้าใจ มาลงมือปฏิบัติให้เป็นรูปธรรม การดับทุกข์ย่อมบังเกิดขึ้น
จิตจะเข้าถึงซึ่งความสงบ เมื่อจิตนั้นพบกับธรรม....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต แด่มวลมิตรทุกผู้คน...
............. รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...................
๑๙ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๔.๕๘ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๖ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
เสาร์ที่ ๑๗ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
            วันเวลาที่ผ่านไปในทุกขณะนั้น ชีวิตกำลังคืบคลานไปสู่ความตายทุกขณะ
วันเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่นั้นสั้นลง จึงต้องทำชีวิตที่เหลืออยู่นั้นให้มีคุณค่ามากสุด
พยายามก้าวเดินปฏิบัติตนไปตามทางสายกลาง ก้าวย่างตามทางแห่งมรรคองค์แปด
ไปตามกำลังที่สั่งสมมา อาจจะช้าแต่ว่ามั่นคง พยายามทำให้ได้ ซึ่งดีกว่าไม่ได้ทำ
เตือนสติตนเองอยู่เสมอ มิให้เผลอเดินออกนอกทาง ซึ่งอาจจะก้าวพลาดไปบ้าง
แต่ระลึกได้ทัน ดึงจิตนั้นกลับเข้าสู่เส้นทางได้ ไม่เสียหายจนเกินไป.....
             อ่านตัวออก...บอกตัวได้...ว่าอะไรเป็นสิ่งที่เราต้องกระทำ รู้กำลังของตัวเราเอง
ว่าสามารถไปได้ไกลขนาดไหนในเวลานี้ รู้ข้อดีและข้อเสีย กำลังเพียรละและเพียรเร่ง
เพื่อสร้างความเข้มแข็งของอินทรีย์ทั้ง ๕ อันได้แก่....
๑.สัทธินทรีย์ คือความเชื่อ ความศรัทธา
๒.วิริยินทรีย์ คือความเพียร ความพยายาม
๓.สตินทรีย์ คือความมีสติระลึกได้ ความรู้ตัวทั่วพร้อม
๔.สมาธินทรีย์ คือความตั้งใจมั่น ความสงบนิ่งที่มั่นคง
๕.ปัญญินทรีย์ คือความรอบรู้ในกองสังขาร ในขันธ์ ๕
     กำลังอินทรีย์ในข้อไหนที่ยังอ่อนอยู่  หรือกำลังในข้อไหนที่มากเกินไป ปรับกำลังทั้ง ๕
ให้มีความพอดีเสมอกัน ให้มีความพร้อมในการเดินทาง ทุกอย่างก็จะไปได้ดี ไม่มีติดขัด
ทุกอย่างนั้นสามารถทำได้โดยการน้อมจิตมาสู่ตัวพิจารณากายและจิตของตัวเราเอง
ให้จิตนั้นอยู่กับกายตลอดเวลา พยายามรักษาไว้ซึ่งกุศลจิต คิดทุกอย่างให้เป็นธรรมะ
พยายามลดละซึ่งสิ่งที่เป็นอกุศลทั้งหลายทีมีอยู่ในจิต ฝึกคิดพิจารณาทบทวนธรรม
น้อมนำเข้าสู่การปฏิบัติ ตามกำลังของสติปัญญา......
      การระลึกนึกถึงความตายนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว เป็นการเตรียมตัวเตรียมใจไว้ก่อนตาย
ความยึดถือทั้งหลายในรูปธรรมวัตถุจะได้เบาบางลง  อัตตาและมานะทิฏฐิทั้งหลายนั้น
ก็จะเบาบางลง ความโลภ ความหลงทั้งหลายก็จะค่อยๆหายไป เพราะชีวิตนี้ไม่มีวัตถุอะไร
ที่จะนำติดตัวไปได้เมื่อตายจาก มีเพียงกรรมสิ่งที่ได้ทำไปนั้น ที่จะติดตามตัวของเราไปในปรโลก
ทั้งสิ่งที่เป็นบุญและเป็นบาป จึงต้องคิดและพิจารณาว่า ทำอย่างไรให้ตายไปอย่างมีความสุข
ไม่ต้องทุกข์ขณะจะสิ้นลม การระลึกนึกถึงความตายอยู่เสมอนั้น จะทำให้จิตนั้นไม่หวั่นไหว
ต่อความตายที่จะมาถึงในอนาคต ซึ่งทุกคนต้องประสพ ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้........
                    เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                           รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๗ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๔ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๑๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
           ในช่วง ๒-๓ วันที่ผ่านมานั้นได้พิจารณาธรรมเรื่องความตาย
จนเกิดธรรมสังเวช ความเบื่อหน่ายในกายนี้และชีวิตที่เหลืออยู่
มันเบื่อไปหมดทุกอย่าง ไม่อยากที่จะทำอะไร แม้แต่การเคลื่อนไหว
อยากนอนนิ่งๆนอนดูกายและดูลมหายใจ ไม่อยากที่จะทำอะไร
เพราะจิตเข้าไปติดอยู่ในอารมณ์ของความเบื่อหน่ายธรรมสังเวช
รู้เห็นเหตุที่เกิดของอารมณ์เหล่านั้น ว่ามันยังไม่ใช่ที่สุดของการปฏิบัติ
พยายามอบรมตนเองกระตุ้นเตือนจิตสำนึกให้ระลึกรู้ถึงข้อวัตรปฏิบัติ
เพื่อให้รู้จักรับผิดชอบต่อบทบาทหน้าที่และมีจิตสำนึกต่อส่วนรวม
อะไรที่ผิดเราก็พยายามละพยายามลด ไม่ทำตามความคิดฝ่ายต่ำ
สร้างแต่สิ่งที่เป็นคุณงามดี ดั่งที่ได้ตั้งปณิภานไว้ " ไม่เก็บ ไม่กำ ไม่กอบ
 ไม่โกง ไม่กิน ไม่เอาเปรียบผู้ใด ทุกอย่างทำไปเพื่อสร้างสมบารมี "
ชีวิตนี้มันเป็นของน้อยทุกวินาทีที่ผ่านไป คือการเดินไปสู่ความตาย
 จึงจำเป็นต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้  "การทำความเพียรนั้น
อย่าได้หลอกตนเอง ทำให้จริงจัง ตั้งสติกำหนดให้สตินั้นมีกำลังแก่กล้า
ทำสติและสัมปชัญญะให้มันแจ้ง " ทาน ศีล ภาวนา ศีล สมาธิ ปัญญา
การเจริญภาวนานั้นเป็นเครื่องชำระจิตใจให้สะอาด บริสุทธิ์ ผ่องใส
 ที่กระทำนั้นไปมีความหมาย เพื่อที่จะกำจัดกิเลสภายในใจของเรา
ไม่ใช่ทำไปเพื่อสนองตัณหาให้ก่อเกิดมานะอัตตา แต่เป็นไปเพื่อความลดละ
แห่งกิเลสตัณหา ด้วยการพิจารณาดูกาย ดูจิต ดูความคิดของตัวเราเอง
ดูตัวเราว่ามีปัญญาพิจารณาธรรมเป็นไหมและทำอย่างไรเพื่อให้เกิด
ความเจริญในธรรมเพิ่มขึ้น พิจารณาไตร่ตรองด้วยสติปัญญา ละอัตตา
ค้นหาความจริงในกายในจิตของเรา ยอมรับในความเป็นจริงในสิ่ง
ที่เรามีและเราเป็น มองให้เห็นความเสื่อมทั้งหลายอันได้แก่กิเลสตัณหา
อัตตามานะที่่มีอยู่ในจิตของเรา ซึ่งเราจำเป็นที่จะต้องรู้และต้องเห็น
เสียก่อน จึงจะเข้าไปลดละมันได้ เพราะไม่มีใครที่จะรู้จักตัวเราเท่ากับ
ตัวของเราเอง ขอเพียงเราให้เวลาแก่ชีวิตจิตวิญญาณของตัวเราเอง
ให้มากกว่าที่เป็นอยู่  " ดูหนัง ดูละคร แล้วจงย้อนมาดูตัวเอง "
นรกหรือสวรรค์ นั้นเป็นสิ่งที่ยังไม่เห็นในวันนี้ แต่สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่
คือความสุขและความทุกข์ทั้งหลาย ที่เราสัมผัสได้ในปัจจุบัน
ทำอย่างไรที่เราจะอยู่กับมัน อยู่เหนือมัน ทำอย่างไรให้ใจของเรานั้น
ไม่สับสนและวุ่นวาย นั้นคือสิ่งที่เราต้องทำในวันนี้ เป็นสิ่งที่เห็นและสัมผัสได้
ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ยากถ้าคุณคิดที่จะทำ.....
                เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                      รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๕ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๔.๒๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๒ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๑๓ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
             วันเวลาที่ผ่านไปในวันหนึ่งคืนหนึ่งนั้น ขณะที่รู้สึกตัวตื่นอยู่
พยายามน้อมจิตเข้าหาธรรมตลอดเวลา โดยการเจริญสติสัมปชัญญะ
ฝึกการระลึกรู้และการรู้ตัวทั่วพร้อม น้อมจิตเข้ามาพิจารณาร่างกาย
ของตนเอง เอาจิตระลึกรู้อยู่ในกาย พยายามไม่ส่งจิตออกนอกกาย
รักษาไว้ซึ่งจิตที่เป็นกุศล คือพยายามระลึกนึกถึงสิ่งที่ดีมีประโยชน์
ไม่เป็นภัยเป็นโทษต่อกุศลธรรมทั้งหลาย วางจิตนั้นให้เป็นสัมมาสติ
ดำริในสิ่งที่ชอบอันประกอบด้วยกุศล เริ่มต้นด้วยความเป็นสัมมาทิฏฐิ
คือการรู้จักแยกแยะในสิ่งที่ควรและสิ่งที่ไม่ควร ความเป็นกุศลและอกุศล
ออกจากกัน รู้เท่าทันในความรู้สึกนึกคิด จิตที่กำลังเป็นอยู่ ระลึกรู้ด้วย
สติและสัมปชัญญะที่เป็นสัมมา.....     
             การฝึกจิตนั้น สิ่งที่เน้นย้ำคือการวางจิตให้เป็นสัมมาสติ
ก่อนเข้าสู่การปฏิบัติเจริญภาวนาเพราะว่าทุกอย่างต้องเริ่มต้นด้วย
ความเป็นสัมมาตามหลักของมรรคองค์ ๘ คือการคิดดี เจตนาดี
เพื่อจะทำดี ทำให้ถูกวิธี ผลก็จะออกมาดี มีผู้ถามมาเรื่องการปลุกจิต
ให้ตื่นว่าทำอย่างไร  การที่จิตจะตื่นนั้นต้องมีกำลังของศรัทธาเต็มที่
มีความปิติยินดีในบุญกุศล เมื่อปิติเกิดขึ้นจิตก็จะตื่นและเบิกบานอยู่ในธรรม
เราต้องสร้างปิติภายนอก เพื่อจะเข้าสู่ปิติภายใน การสร้างปิติภายนอกนั้น
ทำได้โดยการนึกถึงความดีที่ตนได้เคยกระทำ เพราะเมื่อเราคิดถึงบุญกุศล
ที่เราได้เคยกระทำมาแล้วนั้น ใจของเราก็จะเป็นสุข มีความเอิบอิ่มและภาคภูมิใจ
ในความดีที่ตนนั้นได้กระทำมา มันจะมีความเพลิดเพลินและเป็นสุขใจ
 เพราะว่าใจของตนนั้นกำลังอยู่กับความดีเรียกว่าการสร้างปิติตัวนอก
 และเมื่อจิตใจเป็นกุศลจิตแล้ว ให้น้อมจิตมาสู่การเจริญจิตภาวนา
เพื่อให้ความรู้สึกดีๆที่เป็นอยู่นั้นมันพัฒนายิ่งขึ้นต่อไป เพราะคำว่า "ภาวนา " นั้น
แปลว่าทำให้ดีขึ้น เจริญขึ้น อารมณ์ความรู้สึกสดชื่น เบิกบาน สบาย โปร่ง โล่งเบา
ที่เกิดขึ้นจากการเจริญสติภาวนานั้น เราเรียกว่า " ปิติตัวใน " ซึ่งจะทำให้จิตนั้นรู้ตื่น
และเบิกบานอยู่กับกุศลธรรม ไม่หิวกระหาย ไม่ง่วงเหงาหาวนอน เพราะจิตนั้น
ปราศจากนิวรณ์รบกวนแล้ว......
                น้อมจิตสู่การพิจารณาธรรม ยกข้อธรรมที่เคยได้ยินได้ฟังมาจากครูบาอาจารย์
ขึ้นมาคิดพิจารณา เพื่อให้เข้าถึงซึ่งสภาวธรรมเหล่านั้น วิเคราะห์ ทบทวน ใคร่ครวญธรรม
ไม่ติดยึดกับอักขระภาษาคำศัพท์ทั้งหลาย ทำความเข้าใจในเนื้อหาซึ่งเป็นสภาวธรรมนั้น
คือสภาพที่เห็นและเป็นจริงในสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป สิ่งที่ใจเรานั้นรับรู้อยู่กับปัจจุบัน
จึงขอฝากหัวข้อธรรม ไว้เพื่อเตือนจิตสะกิดใจ ให้นำไปคิดและพิจารณากัน โดยธรรมที่ยกมานั้น
มีอยู่ว่า " ความโมโหจะนำไปสู่ความตกต่ำ อย่าไปโมโห โกรธผู้อื่น เพราะความโกรธคือไฟ
 ซึ่งมันจะเผาไหม้เจ้าของเอง ถ้าเขาทำตัวไม่ดี มันก็เป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเรา
การที่เราไปโกรธเขา โมโหเขา จึงเท่ากับเราไปแบกรับเอาทุกข์ เอากิเลสของเขามา
ครูบาอาจารย์ท่านสอนว่า...การเพ่งโทษผู้อื่นเขา  มันเป็นการเพิ่มพูลกิเลสให้ตัวเราเอง "
ฝากไว้เป็นข้อคิดสะกิดเตือนใจแก่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมทั้งหลาย ให้นำไปคิดและพิจารณา.......
             เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                  รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๓ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๑๖ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๐ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๑๑ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
             คืนวันศุกร์ที่ผ่านมา ฝนตกหนัก ลมพัดแรงและฟ้าผ่า
ทำให้ไฟฟ้านั้นดับไปชั่วขณะ เพราะกระแสไฟจากฟ้าที่ผ่าลงมา
มีต้นไม้โค่นล้ม ต้องช่วยกันขนย้าย ตัดต้นไม้ที่ล้มลงนั้นมาออก
ช่วยกันทำงานตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง จึงจะตัดแต่งเอาออกได้หมด
ตอนบ่ายมีญาติโยมจากปักษ์ใต้คณะใหญ่ แวะขึ้นมาเยี่ยมเยือน
เพื่อสนทนาธรมและขอความสงเคราะห์ ขอคำแนะนำแก้ปัญหาชีวิต
จึงวางจิตเป็นกลาง ไม่มีคติเข้าข้างฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด พิจารณาทุกอย่าง
ตามเหตุและผล หาความเหมาะสมที่ลงตัว ความเป็นจริงในสิ่งที่ทำได้
แนะนำให้คำปรึกษาแก่เขาไป สอดแทรกธรรมะคติธรรม หลักการดำเนิน
ชีวิตที่ถูกต้อง ตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล ให้แก่เขาเหล่านั้น
สร้างขวัญและกำลังใจให้แก่เขา เพื่อที่จะให้เขาเหล่านั้น มีขวัญและกำลังใจ
ที่จะดำเนินชีวิตต่อไป โดยมีธรรมะคุ้มครอง....
           ญาติโยมลากลับไปแล้ว จึงปรับกาย ปรับจิตของเราให้เป็นปกติ
เพื่อให้มีความพร้อมสำหรับการฝึกจิตในขั้นต่อไป กายพร้อม จิตพร้อม
การปฏิบัติย่อมมีความเจริญในธรรม สภาว ธรรมเจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น
จิตละเอียดขึ้น เห็นกิเลสภายในชัดเจนขึ้น และดับกิเลสนั้นได้เร็วขึ้น
มีนิวรณ์เข้ามารบกวนในขณะเจริญจิตภาวนา ต้องต่อสู้กับนิวรณ์เหล่านั้น
โดยอาศัยวิริยะบารมีเข้ามาข่ม จากการที่ได้สนทนาธรรมแนะนำญาติโยม
ทำให้ สภาวธรรมนั้นเด่นชัดขึ้น มีปิติทุกครั้งที่ได้อธิบายธรรม ได้กล่าวธรรม
จนลืมเรื่องเวลาที่มันผ่านไป เพราะการที่ได้กล่าวธรรมนั้น มันเป็นการทบทวนธรรม
ไปในตัว และเป็นการสอนตนเองทุกครั้งในธรรมที่กล่าวนั้น......
           รู้สึกตัวว่ากายนั้นตึง เลยบริหารร่างกายโดยการลงไปกวาดใบไม้เศษไม้
เคลื่อนไหวร่างกาย เพื่อให้เหงื่อมันออก กล้ามเนื้อได้คลายตัว และเพื่อสะลาย
อารมณ์ที่เป็นอยู่ ตามหลักของการปฏิบัติที่ว่า “ เคลื่อนไหวทางกาย สะลายทางจิต “
หลังเหงื่อออกจนท่วมกายแล้ว รู้สึกโปร่งโล่งเบาสบาย  ทำความสะอาดร่างกายเสร็จ
จิตเกิดศรัทธาอยากจะภาวนา เพื่อยังความสงบให้เกิดขึ้น จิตตื่นเพราะอารมณ์ปิติ
จากการได้กล่าวธรรมยังค้างอยู่  จึงตามดูตามรู้ในปัจจุบันธรรม.....
     ดังที่เคยกล่าวไว้ในการปฏิบัติธรรม คือการสร้างปิติจากภายนอกเพื่อเข้าสู่ปิติตัวใน
เรามีวิธีที่จะทำได้หลายประการ มันอยู่ที่การฝึกฝนและการทดลองค้นคว้าทางจิต
ไม่มีคำว่าผิดในการปฏิบัติ ถ้าเรารู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา ว่าเราทำสิ่งนี้เพื่ออะไร
เราจะไม่หลงในอารมณ์ที่เกิดขึ้น แต่ถ้าเราทำไปโดยไม่รู้และสำคัญผิดโดยคิดว่าใช่
นั่นแหละมันจะพาให้เราหลงอารมณ์ จงมีสติทุกขณะจิต  ในการคิดและการกระทำ
แล้วจะไม่หลงทาง  หลงสภาวธรรม หลงอารมณ์และไม่งมงาย.....
                    เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                          รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๑ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๔.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๘ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
ศุกร์ที่ ๙ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
  ........รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพยายามรักษาจิตคิดแต่สิ่งที่เป็นกุศล
เป็นการเริ่มต้นด้วยกุศลธรรมในเช้าวันใหม่ให้แก่ชีวิตของตน
รักษาจิตให้เป็นกุศลอยู่กับปัจจุบันธรรม เพื่อจะนำชีวิตไปสู่ทิศ
ทางที่ดี สิ่งที่ดีนั้นต้องเริ่มที่ตัวเราเป็นเบื้องต้น เป็นลำดับแรก
เมื่อจิตของเราอยู่กับปัจจุบันธรรม ทุกอย่างรอบกายที่ได้พบเห็น
ก็จะเป็นธรรมะไปหมดโศลกธรรมต่างๆก็จะเกิดขึ้นแก่จิต ซึ่งเรียกว่า
 " อุทานธรรม " เพราะว่าจิตนั้นกำลังพิจารณาอยู่กับปัจจุบันธรรม
ทำให้อกุศลจิตไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้ ก็เพราะใจของเรานั้นเป็นกุศล
 ความเป็นมงคลก็ย่อมมีแก่เรา...
.....เรื่องของจิต ไม่ต้องไปคิดให้วุ่นวายใจ ขอเพียงให้เรามีสติ ไม่ให้เผลอ
จะทำกิจอันใดให้ใจมันรู้ทัน ไม่ใช่ทำไปด้วยความหลงงมงาย ความไม่รู้
เพราะเมื่อไม่รู้และหลง ทุกอย่างจึงเป็นการปรุงแต่ง...
.....ทำตนให้เป็นคนเลี้ยงง่าย มีกิจวัตรประจำวันที่เรียบง่าย ใจก็จะสบาย
 ไม่มีความกดดัน ทำให้การภาวนาปฏิบัติจึงทำได้ง่าย สมาธิก็จะเกิดขึ้นได้ง่าย
ความวุ่นวายก็น้อยลง ความกังวลยึดติดก็จะเบาบางลง..
.....อย่าไปวุ่นวายใจกับคำนินทา เราไม่เก็บคำนินทามาคิด  จิตเราก็จะสบาย
คำติฉินนินทานั้นคือยาชูกำลังที่จะยับยั้งไม่ให้เราหลงระเริงหยิ่งผยองลำพองใจ
 คำนินนทานั้นคือสิ่งกระตุ้นเตือนตัวเราได้คิดพิจารณาตัวของเรา เขาติดีกว่าเขาชม
ทำให้เรารู้ตัวว่าเขาคิดอย่างไรกับเรา ซึ่งถ้าตัวเรานั้นเป็นจริงอย่างที่เขานั้นกล่าวนินทา
เราก็จะได้รู้และปรับปรุงแก้ไข แล้วเราจะไปโกรธเขาทำไม ซึ่งถ้าเราไปโกรธตอบต่อเขา
ก็เท่ากับเรานั้นกำลังแพ้ภัยกิเลสในใจของเรานั้นเอง....
........เมื่อเราอยากจะให้สิ่งที่ดีๆนั้นเกิดขึ้นแก่ตัวเรา เราก็ควรที่จะทำตัวเรานั้นให้ดีเสียก่อน
เพื่อที่จะดึงดูดรองรับสิ่งที่ดีๆที่จะเข้ามา  เรียกว่าการปรับเครื่องรับนั้นให้มันดีและมีคุณภาพ
เพื่อจะรับคลื่นแห่งความดีที่มาสู่เครื่องรับอันคือตัวเรา ทำความสะอาดปัดกวาดจิตของเรา
ให้เป็นระบบและมีระเบียบ มีที่ว่างสำหรับสิ่งที่ดีที่จะเข้ามา........
.........ทุกอย่างนั้นเริ่มต้นที่จิต จากสิ่งที่คิด แล้วจึงจะนำไปสู่การกระทำ โดยการมีสติและ
สัมปชัญญะคอบคุมความคิดทั้งหลายเหล่านั้น ให้อยู่ในกรอบของคุณธรรมในหลักการคิด
จึงจำเป็นต้องฝึกจิตเจริญสติภาวนา เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ดีทั้งหลาย ดำรงทรงไว้อยู่ในกาย
ในจิตของตัวเรา ทุกอย่างจึงต้องเริ่มที่จิตของเรานั้นเอง....
            เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                 รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๙ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๕.๑๒ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๖ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พุธที่  ๗  กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
                 ตลอดเวลาช่วงกลางวันมีภารกิจสงเคราะห์หมู่คณะและญาติโยม
เดินทางออกไปต่างจังหวัดเพื่อดูงานบางอย่าง  กลับถึงอาศรมที่พักตอนใกล้ค่ำ
ใช้เวลาศึกษาธรรมคำสอนของผู้รู้ครูบาอาจารย์ เพื่อเป็นการย้ำเตือนจิตในกิจที่ทำ
ยกคติธรรมคำสอนของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต บางบทขึ้นมาคิดและพิจารณาธรรม
น้อมนำมาเป็นแบบอย่างของการประพฤติปฏิบัติ เพื่อฝึกหัดกล่อมเกลาตนเอง
อ่านแล้วใคร่ครวญ ทบทวนพิจารณา เพื่อให้ปัญญาความเห็นที่ถูกต้องนั้นเกิดขึ้น
เพื่อจะได้สงเคราะห์ตนเองและผู้อื่นในโอกาสต่อไป....
...คติธรรมของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต....คัดจากหนังสือ ขันธะวิมุติสะมังคีธรรมะ.....
   “ ผู้สนใจศึกษาปฏิบัติธรรม คือผู้สนใจหาความรู้ความฉลาดเพื่อคุณงามความดีทั้งหลาย
ที่โลกเขาปรารถนากันเพราะคนเราจะอยู่และไปโดยไม่มีเครื่องป้องกันตัวย่อมไม่ ปลอดภัย
ต่ออันตรายทั้งภายนอกภายใน เครื่องป้องกันตัวคือหลักธรรมมีสติปัญญาเป็นอาวุธสำคัญ
จะเป็นเครื่องมั่นคงไม่สะทกสะท้านมีสติปัญญาแฝงอยู่กับตัวทุกอิริยาบท จะคิด-พูด-ทำอะไร
ไม่มีการยกเว้น มีสติปัญญาสอดแทรกอยู่ด้วยทั้งภายในและภายนอก มีความเข้มแข็งอดทน
มีความเพียรที่จะประกอบคุณงามความดี คนอ่อนแอโง่เง่าเต่าตุ่นวุ่นวายอยู่กับอารมณ์
เครื่องผูกพันด้วยความนอนใจ และเกียจคร้านในกิจการที่จะยกตัวให้พ้นภัย”.........

   “ การตำหนิติเตียนผู้อื่น ถึงเขาจะผิดจริงก็เป็นการก่อกวนจิตใจตนเองให้ขุ่นมัวไปด้วย
ความเดือดร้อนวุ่นวายใจที่คิดตำหนิผู้อื่นจนอยู่ไม่เป็นสุขนั้น นักปราชญ์ถือเป็นความผิด
และบาปกรรม ไม่มีดีเลย จะเป็นโทษให้ท่านได้สิ่งไม่พึงปรารถนามาทรมานอย่างไม่คาดฝัน
       “การกล่าวโทษผู้อื่นโดยขาดการไตร่ตรอง เป็นการสั่งสมโทษและบาปใส่ตน
ให้ได้รับความทุกข์  จึงควรสลดสังเวชต่อความผิดของตน งดความเห็นที่เป็นบาปภัยแก่ตนเสีย
ความทุกข์เป็นของน่าเกลียดน่ากลัว แต่สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ทำไมพอใจสร้างขึ้นเอง “.......

     “ ผู้เห็นคุณค่าของตัว จึงเห็นคุณค่าของผู้อื่น ว่ามีความรู้สึกเช่นเดียวกัน ไม่เบียดเบียน
ทำลายกัน  ผู้มีศีลสัตย์เมื่อทำลายขันธ์ไปในสุคติในโลกสวรรค์ ไม่ตกต่ำเพราะอำนาจศีล
คุ้มครองรักษาและสนับสนุน จึงควรอย่างยิ่งที่จะพากันรักษาให้บริบูรณ์ ธรรมก็สั่งสอนแล้ว
ควรจดจำให้ดี ปฏิบัติให้มั่นคงจะเป็นผู้ทรงคุณสมบัติทุกอย่างแน่นอน”......
         เมื่อได้นำมาขบคิดพิจารณา จึงได้รู้ว่าเรานั้นยังต้องฝึกหัดปฏิบัติอีกมากมายให้ยิ่งขึ้น
เพื่อความเป็นไปให้ถึงซึ่งความเจริญในธรรม เห็นถึงความบกพร่องทั้งทางกายและทางจิต
คือความคิดและการกระทำของตนเองที่ผ่านมา จึงต้องศึกษาและปฏิบัติเร่งความเพียรให้ยิ่งขึ้น
เพราะเพียงแต่รู้ เพียงแต่เห็น เพียงแต่เข้าใจ แต่ยังมิได้ทรงไว้ในธรรมเหล่านั้น เป็นเพียงการ
เดินผ่านซึ่งกระแส แต่ยังไม่ได้เข้าไปทรงอยู่ในสภาวธรรมทั้งหลายเหล่านั้น เรียกว่ายังไม่เข้า
ถึงสภาวธรรมที่แท้จริง จึงเป็นสิ่งที่ต้องคิดพิจารณาและนำไปปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงและทรงอยู่
ในธรรมเหล่านั้น  อันเป็นเป้าหมายของการปฏิบัติธรรม....
      ... แด่การย้ำเตือนจิตให้คิดและพิจารณาน้อมนำมาสู่ตนเอง...
                 ...เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต...
                      ...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๗ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๓๗ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาทีผ่านไป ๔ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่ ๕ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
          เขาเรดาร์ไม่เคยร้างลาจากผู้มาเยือน มีญาติโยมแวะเวียนมาอยู่เสมอ
เป็นที่พบปะพูดคุยกัน เพราะธรรมชาติที่บนเขาเรดาร์นั้นมีความเป็นสัปปายะ
มีทั้งที่มาแสวงหาธรรมะความสงบและที่มาเพื่อหลบความวุ่นวายได้พักผ่อน
พูดคุยต้อนรับสนทนาธรรมกันตามกาลเวลา ไม่เน้นในรูปแบบให้เกิดความกดดัน
เป็นไปเพื่อความผ่อนคลายสบายใจ เติมความสุขให้กับชีวิตโดยวิถีแห่งธรรมชาติ
ในการสนทนานั้นสอดแทรกธรรมะข้อคิดสะกิดเตือนใจ ให้ระลึกถึงความจริงของชีวิต
 ในขณะที่กล่าวธรรมนั้น เราต้องวางอารมณ์ให้เป็นสมาธิในกรรมฐานกองที่เรานั้น
กำลังกล่าวถึง มันจะเกิดสภาวธรรมะลื่นใหล อารมณ์ธรรมนั้นจะเกิดต่อเนื่องกันไป
ทำให้เราบรรยายธรรมได้ไม่ติดขัด เป็นธรรมะที่เกิดจากสภาวะของจิตในขณะนั้น
 มันจะเป็นธรรมชาติเพราะว่าเราไม่ได้กำหนดไว้ล่วงหน้าว่าจะบรรยายเรื่องอะไร
มันจึงเป็นการกล่าวปัจจุบันธรรมที่เกิดขึ้นในขณะนั้น ซึ่งมันจะสอดคล้องกับจังหวะ
เวลา โอกาศ สถานที่และบุคคลในขณะนั้น ซึ่งเป็นอานิสงส์ของการที่ได้ฝึกปฏิบัติธรรม
ในกรรมฐานมาทุกกองและทุกแนว ทำให้พอจะมีความรู้และความเข้าใจในอารมณ์
ของกรรมฐานแต่ละกองแต่ละแนวที่มีการปฏิบัติกันอยู่ในปัจจุบัน เพราะว่าแต่ละคน
ที่มาปรึกษาสนทนาธรรมนั้น ปฏิบัติธรรมแตกต่างกันคนละแนวคนละกรรมฐาน
และอินทรีย์แตกต่างกันตามกำลังที่ได้ปฏิบัติกันมา เราต้องเข้าอารมณ์กรรมฐาน
ในกองเดียวแนวทางเดียวกับเขา และเข้าอารมณ์ไปให้ถึงจุดที่เขาติดขัดสงสัย
และเป็นปัญหาสำหรับเขา มันจะทำให้เราเห็นถึงความผิดพลาดเห็นที่เกิดของปัญหา
และสภาวะธรรมข้างหน้าที่เขาจะพบต่อไป เมื่อรู้และเข้าใจจึงจะแก้ปัญหาให้เขาได้.....
   อานิสงส์แห่งเมตตา ๑๑ ประการ   
๑.สุขัง สุปะติ...หลับอยู่ก็เป็นสุขสบาย
๒.สุขัง ปะฏิพุชฌะติ...ตื่นขึ้นก็เป็นสุขสบาย
๓.นะ ปาปะกัง สุปินัง ปัสสะติ...ไม่ฝันร้าย
๔.มะนุสสานัง ปิโย โหติ...เป็นที่รักของมนุษย์ทั้งหลาย
๕.อะมะนุสสานัง ปิโย โหติ...เป็นที่รักของอมนุษย์ทั้งหลาย
๖.เทวะตารักขันติ...เทวดาย่อมคุ้มครองรักษา
๗.นาสสะ อัคคิ วา วิสัง วา สัตถัง วา กะมะติ...ไฟก็ดี ยาพิษก็ดี ศัตราก็ดี ทำอันตรายไม่ได้
๘.ตุวะตัง จิตตัง สะมาธิยะติ...จิตย่อมเป็นสมาธิได้รวดเร็ว
๙.มุขะวัณโณ วิปปะสีทะติ...ผิวพรรณย่อมผ่องใส
๑๐.อะสัมมุฬ์์โห กาลัง กะโรติ...เป็นผู้ไม่ลุ่มหลงทำกาลกิริยา
๑๑.อุตตะรัง อัปปะฏิวิชฌันโต พรหมะ โลกูปะโค โหติ...เมื่อยังไม่บรรลุคุณธรรมวิเศษอันยิ่งๆขึ้นไป
      ย่อมเป็นผู้เข้าถึงพรหมโลก
                      เมตตาวิหารธรรมคือพื้นฐานของการปฏิบัติ เพื่อขจัดซึ่งอัตตาความเห็นแก่ตัว
เพื่อให้จิตใจนั้นไม่แข็งกระด้าง มีความอ่อนโยนและนุ่มนวลทางจิต ลดโทสจริตความรุ่มร้อน
ทำให้จิตใจของผู้ที่เจริญเมตตาจิตนั้นสงบเย็น โดยมีสติและสัมปชัญญะคอยควบคุมจิตอยู่
เพื่อไม่ให้เกิดการหลงงมงาย ทำให้มีความพอดี เพื่อความเจริญในธรรมทั้งหลาย....
                    เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                          รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๕ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๕.๕๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒ กย. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
เสาร์ที่ ๓ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔         
           เมื่อศรัทธาในกุศลกรรมทั้งหลายได้เกิดขึ้นในจิตเกิดขึ้น
จงพยายามรักษาศรัทธานั้นและเพิ่มกำลังศรัทธานั้นให้ยิ่งๆขึ้นไป
 เพื่อเป็นการสร้างขวัญและกำลังใจในบุญกุศลให้กับตัวของเราเอง 
และเราต้องมีความศรัทธาในความดีในตัวของเราก่อนเป็นลำดับแรก
คือเชื่อในสิ่งที่คิดและเชื่อในสิ่งที่ทำกรรมที่เป็นกุศลธรรมทั้งหลาย
 ศรัทธาในตนเองนั้น แตกต่างกันกับการยึดมั่นถือมั่นในตนเอง
 ซึ่งการยึดมั่นถือมั่นในตนเองนั้นเรียกว่า อัตตา มานะทิฏฐิ
คือความเชื่อในสิ่งที่ผิดเป็นการคิดเข้าข้างตนเองโดยอัตตา
 โดยเอาความรู้สึกนึกคิดของตนเองมาเป็นตัวตัดสิน ถูกผิด
ไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของเหตุและผลที่เป็นกุศลกรรมเป็นตัวตัดสิน......
             แต่ความมีศรัทธาในตนเองนั้น คือความภาคภูมิใจ
ในสิ่งที่ดี ที่ได้กระทำมา เชื่อในความดีในสิ่งที่คิดและที่ทำ
นั้นคือความศรัทธาในตนเอง ศรัทธานั้นเป็นเพียงความคิด
เกิดขึ้นที่จิตเป็นเพียงนามธรรม เราจึงต้องต่อยอดศรัทธานั้น
 โดยการนำความคิดที่ดีนั้น มาทำให้เป็นรูปธรรม ทำให้เห็นและเป็นจริง
และเมื่อสิ่งที่ทำนั้นสำเร็จผล มันก็จะเพิ่มขวัญและกำลังใจให้แก่ตัวเราเพิ่มขึ้น
 ทำให้เรามีกำลังใจที่จะกระทำในสิ่งที่ดีต่อไป ทุกอย่างต้องเริ่มที่ใจ
 ปลุกศรัทธาในจิตของเราให้ตื่นขึ้น เพราะในส่วนลึกของจิตของทุกคนนั้น
 ล้วนแต่อยากจะเป็นคนดี อยากจะทำความดี แต่ส่วนใหญ่ได้แต่คิด
 แต่ไม่กล้าที่จะทำ เพราะว่าขาดความมั่นใจและความศรัทธาในตนเอง
จึงต้องให้มองย้อนกลับไป ว่าในชีวิตที่ผ่านมานั้น มีอะไรบ้างที่เราได้ทำลงไป
และสิ่งนั้นมันเป็นความภาคภูมิใจของเรา เมื่อเราคิดถึงสิ่งนั้นครั้งใด
ทำให้ใจเรามีความสุขและมีความภาคภูมิใจ สิ่งที่คิดนั้นคือการปลุกศรัทธา
ความเชื่อมั่นให้กับตัวเรา....
          ก่อนที่จะให้บุคคลอื่นมาศรัทธาในตัวของเรานั้น จงมองย้อนกลับมา
ที่ตัวของเรา ว่าตัวของเรานั้นมีอะไรที่จะให้บุคคลอื่นเขาศรัทธาแล้วหรือไม่
และเรานั้นศรัทธาในตัวของเราแล้วหรือยัง มีอะไรบ้างที่เราได้สร้างไว้กระทำไว้
ให้เป็นอนุสรณ์เตือนใจให้คนรุ่นหลังระลึกถึงคุณงามความดีในสิ่งที่เรานั้นได้ทำไว้
และสังคมทั่วไปยอมรับศรัทธาในสิ่งนั้น ไม่ใช่การคิดเข้าข้างตนเองว่าสิ่งที่เราได้ทำ
ไปนั้นมันมีคุณค่า แต่สังคมส่วนใหญ่จะเป็นผู้ตัดสินในสิ่งนั้น...
         ด้วยความเชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดีที่เป็นกุศลธรรมทั้งหลาย
                          รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๓ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๑๕ น. ณตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๓๑ สค. ๕๔...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๑ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๔
           มีปัญหาสุขภาพเล็กน้อยเพราะออกไปตากฝนตอนกลางคืน
ออกไปตรวจดูความเรียบร้อยของรางน้ำฝนในขณะที่ฝนตกตอนตีสอง
ซึ่งปรากฏว่ามีปัญหาอยู่สองจุดที่น้ำใหลย้อนไม่ใหลไปตามท่อที่วางไว้
เพราะช่างมักง่ายไม่ได้จับระดับความลาดเอียง เพียงตีวางไปตามแนว
ของเชิงชาย จึงทำให้เกิดน้ำใหลย้อน เพราะฝั่งปลายท่อน้ำลงนั้นสูงกว่า
ซึ่งถ้าเราไม่ออกมาตรวจสอบตอนฝนตกก็จะไม่รู้ว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน
เปียกฝนไปทั้งตัว กลับขึ้นมาเช็ดตัวแล้วจึงเข้านอนประมาณตีสามกว่า......
          ตื่นเช้ารู้สึกตัวขึ้นมา รู้ว่าร่างกายผิดปกติจึงพยายามทรงอารมณ์ปิติไว้
เพื่อปรับสภาพร่างกาย ปฏิบัติตัวแบบสบายๆไม่ตึงเกินไปและไม่หย่อนเกินไป
ศรัทธาเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เสริมต่อ รักษาไว้ทันที ใช้เวลาพักผ่อนด้วยการค้นคว้า
ศึกษาตำราธรรมะที่เป็นภาษาปริยัติ เพื่อทำความเข้าใจในธรรมนั้นให้ถูกต้อง
ยกโพชฌงค์ ๗ ขึ้นมาพิจารณาตามลำดับชั้นไล่เรียงสภาวะธรรมขององค์โพชฌงค์ ๗
เชื่อมโยงไปสู่ โพธิปักขิยธรรม ๓๗ ที่เป็นสัมปยุตตธรรม พิจารณาอิทธิบาท ๔ ข้อวิมังสา
 ทบทวนใคร่ครวญ การปฏิบัติที่ผ่านมา และสภาวะธรรมต่างๆของกรรมฐานแต่ละกอง
ที่ได้เคยปฏิบัติมาแยกแยะหมวดหมู่ของการปฏิบัติสภาวธรรมแต่ละอย่างได้ชัดเจน
เกิดสภาวะปิติเอิบอิ่มในธรรม....
          การปรุงแต่งในปุญญาภิสังขารบางครั้งก็เป็นทุกข์ได้ เพราะว่าเกินความพอดี
ทำให้เกิดความฟุ้งซ่านได้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ต้องอยู่บนพื้นฐานของความพอดี
และความเหมาะสม ไม่เช่นนั้นแล้วจะทำให้เป็นทุกข์เป็นโทษได้ เพราะว่าเกินกำลัง
จึงต้องพยายามควบคุมความคิค ความอยาก ให้อยู่ในกรอบในกฏเกณฑ์ของความพอดี
ประคับประคองจิตไว้ให้เป็นกุศลจิตตลอดเวลาทรงไว้ในอารมณ์ปิติกำหนดสติและสัมปชัญะ
พิจารณาธรรมตามดูตามรู้ตามเห็นในอารมณ์ที่เกิดขึ้น ทำความรู้ตัวทั่วพร้อม โปร่ง โล่ง เบา
 สบาย ดำรงทรงไว้ซึ่งความเป็นกุศลจิตทั้งหลาย เพื่อให้เกิดความเจริญในธรรรม....
 ...แด่โพชฌงค์ ๗ องค์ปัญญาตรัสรู้และโพธิปักขิยธรรม ๓๗ ที่เป็นสัมปยุตตธรรม....
                  ร่างกายเริ่มปรับสภาพได้ อาการป่วยไข้ไม่สบายก็หายไป เพราะว่าธาตุในกายนั้น
ได้ปรับให้มีความสมดุลกันแล้ว ความเจ็บป่วยทั้งหลายนั้นเกิดจากความผิดปกติของธาตุในกาย
อันมีสาเหตุมาจากกรรมทั้งในอดีตและปัจจุบัน ที่ทำให้ธาตุในกายนั้นแปรปรวนไปไม่สมดุลกัน
สิ่งที่สำคัญก็คือจิตของเรา ที่จะเข้าไปควบคุมธาตุทั้งหลายเหล่านั้น ให้เกิดความสัมพันธ์พอดี
สมดุลต่อกัน  “ จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว ทุกเรื่องราว ล้วนเกิดจากจิต  “ เมื่อจิตดีย่อมจะส่งให้
กายนั้นเด่น แต่ถ้าจิตนั้นด้อยขาดกำลัง กายนั้นก็จะเสื่อมโทรมไม่มีราศี ดั่งที่เคยได้กล่าวไว้ว่า
“ จิตดี กายเด่น จิตด้อย กายดับ “  จึงจำเป็นต้องฝึกฝนจิต รักษาจิตนั้นให้มีกำลังอยู่เสมอ....
                            เชื่อมั่น-ศรัทธาในธรรม-ด้วยความปรารภนาดีและไมตรีจิต
                                               รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๐๘ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๙ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๓๐ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
         ได้มีเวลาทบทวนเรื่องราวที่หลากหลายของชีวิตที่ผ่านมาในอดีต
ทั้งที่เป็นฝ่ายกุศลและฝ่ายที่เป็นอกุศล ก่อนที่จะเข้าสู่เส้นทางสายธรรม
วิเคราะห์หาเหตุผลองค์ประกอบในสมัยนั้นที่มันเป็นไป เพราะอไรเราจึง
คิดและทำอย่างนั้น มองย้อนกลับมาสู่ปัจจุบัน จึงเห็นซึ่งความแตกต่าง
เมื่อก่อนนั้น จิตมันหยาบมันแข็งกระด้าง เพราะอัตตาและมานะของเรา
ยังไม่ถูกขัดเกลา จึงหนาแน่นไปด้วยกิเลสคือ ความรัก โลภ โกรธ หลง
ที่เข้าครอบงำจิตของเรา พฤติกรรมที่แสดงออกนั้นจึงกร้าวร้าวรุนแรง
ตอบโต้ทุกครั้งที่มีอะไรเข้ามากระทบจิต ไม่รู้จักความผิดชอบและชั่วดี
ดำเนินชีวิตอยู่ในวิถีแห่งคนพาลสันดานหยาบ หมกมุ่นอยู่กับกิเลสตัณหา
และอุปาทานโดยคิดว่ามันคือความสุขจากการที่ได้เสพในสิ่งที่ตอบสนองเหล่านั้น....
  แต่เมื่อได้ศึกษาและปฏิบัติธรรม ความรู้สึกนึกคิดก็เปลี่ยนไป
ทำให้เรารู้อะไรๆมากขึ้น รู้จักผิดชอบชั่วดี มีสติและสัมปชัญญะในการดำรงค์ชีวิต
มีความคิดที่เป็นระบบมากขึ้น รู้จักใคร่ครวญ ทบทวน พิจารณาหาเหตุและผล
ของเหตุการณ์ทุกสื่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามา รู้จักการข่มจิตข่มใจต่อสิ่งยั่วยวนทั้งหลาย
 ควบคุมความรู้สึกนึกคิดของเราได้ มีเป้าหมายในการดำเนินชีวิต จิตน้อมเข้ามาหากุศล
ดำรงตนตั้งอยู่ในทำนองคลองธรรม....
  สิ่งนี้คือคุณของพระรัตนตรัย ที่เราได้รับมาจากการที่เราได้เข้ามาศึกษาอาศัย
ใบบุญของพระศาสนา ทำให้ชีวิตเรามีคุณค่ากว่าที่เคยเป็นมาในอดีตของชีวิตฆราวาส
พบกับความเย็น ความสงบ ความสุข ที่เราไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต มันเป็นความรู้สึก
ที่ไม่อาจจะบรรยายเป็นตัวอักษรหรือคำพูดได้ มันเป็นความรู้สึกที่อยู่ภายในใจ รู้ได้เฉพาะตน
 เห็นผลด้วยการปฏิบัติธรรมะของพระพุทธองค์พิสูจน์ได้ด้วยการปฏิบัติ และต้องทำให้จริง
สิ่งที่เรารู้ สิ่งที่เราเห็น สิ่งที่เราเข้าใจเป็นเพียงเศษเสี้ยวธุลีหนึ่งของพระธรรม.......
  ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างอีกมากมายหนทางอีกยาวไกล ที่เรายังไม่ได้ก้าวเข้าไป
และยังไม่รู้ไม่เห็นบนเส้นทางแห่งสายธรรมนี้ยังมีอีกมากมายให้เราได้เรียนรู้และปฏิบัติ
การเดินทางกลับไปสู่ธรรมชาติอันบริสุทธิ์ของจิตที่ปภัสสร จิตแท้จิตเดิมที่เริ่มมานั้นมันบริสุทธิ์
แต่กิเลสที่เป็นอาคันตุกะได้เข้ามาอยู่อาศัยทำให้จิตเรานั้นต้องเศร้าหมอง เพราะกิเลสที่จรมา
จึงเป็นหน้าที่ของเราผู้เป็นเจ้าเรือน ที่จะต้องทำความสะอาดปัดกวาดกิเลสให้หมดสิ้นไป....
          ตราบใดที่การเดินทางของชีวิตนั้นยังไม่สิ้นสุด ยังต้องเวียนว่ายอยู่ในห้วงแห่งวัฏสงสาร
ที่เต็มไปด้วยกิเลส ตัณหา อุปทาน  ยังไม่สิ้นอาสาวะแห่งกิเลสทั้งหลาย จงอย่าได้รีบด่วนสรุป
ในสิ่งที่รู้ ในสิ่งที่เห็นและสิ่งที่เป็น ว่าเรารู้และเข้าใจหมดแล้ว เพราะมันยังมีหลายสิ่งหลายอย่าง
อีกมากมาย ที่เรานั้นต้องประสพพบเห็น ทั้งในทางโลกและทางธรรม สิ่งที่ผ่านมานั้น มันเป็นเพียง
ปรารกฏการทางจิต ที่เกิดขึ้นจามเหตุและปัจจัยที่มีในขณะนั้น มันยังไม่ใช่ที่สุดแห่งการเดินทาง
ของชีวิตจิตวิญญาณ ตราบใดที่มรรคผลนิพพานนั้นยังไม่บังเกิดขึ้นในจิตของเรา.......
                น้อมกายน้อมจิตแสดงความเคารพซึ่งพระรัตนตรัย 
                       ด้วยความเชื่อมั่นและศรัทธาในสายธรรม
                             รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๑๒.๒๘ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๗ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๒๘ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๔
           แต่ละวันที่ผ่านพ้นไป อารมณ์ต่างๆเกิดขึ้นมากมาย
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ตามเหตุและปัจจัยที่ปรุงแต่ง สลับสับเปลี่ยนกันไป
กุศลจิตบ้าง อกุศลจิตบ้าง ปะปนกันไปแล้วแต่เหตุและปัจจัยที่มากระทบ
ซึ่งส่วนใหญ่เราจะรู้เท่าทันเฉพาะอกุศลจิต เพราะเรากลัวโทษภัยของมัน
ส่วนที่เป็นกุศลจิตนั้นเราไม่ค่อยจะพิจารณาถึงคุณถึงโทษของมัน
เพราะจิตเรานั้นไปยินดีเพลิดเพลินหลงในอารมณ์แห่งกุศลจิต
ทำให้ลืมคิดและพิจารณา เกิดความประมาทขาดสติและสัมปชัญญะ
ไม่รู้เท่าทันปัจจุบันธรรม อยู่กับความคิด ความฝันและจินตนาการ
ของการสร้างบุญ สร้างบารมี เพลินในความคิดจิตปรุงแต่งในกุศล
แต่จิตไม่ได้พัฒนาคือเพียงแต่ได้คิดและสิ่งที่คิดนั้นไม่สามารถทำให้เป็นรูปธรรมได้
เพราะว่าบางครั้งเหตุและปัจจัยยังไม่พร้อม เรายังไม่ได้สร้างเหตุและปัจจัยสำหรับสิ่งนั้นเลย
แต่เราไปนึกถึงผลของความสำเร็จและประโยชน์ที่จะได้รับในสิ่งที่เรากำลังปรุงแต่งจินตนาการ
มันเลยทำให้เราประมาทขาดสติและสัมปชัญญะ ไม่ได้อยู่กับปัจจุบันธรรม ความเป็นจริงทั้งหลาย
          การปฏิบัติธรรมคือการทำหน้าที่ของเรานั้นโดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่.......
ก่อนที่จะทำหน้าที่นั้น เราต้องรู้จักหน้าที่และขอบเขตของหน้าที่ ลำดับชั้นของหน้าที่เสียก่อน
แล้วจึงลงมือกระทำไปตามหน้าที่ในขอบเขต ตามลำดับไป ควรรู้ว่าเราจะต้องทำอะไรในขณะนี้
 ตามหน้าที่ของเรา "รู้ตน รู้ตัว รู้ทั่ว รู้พร้อม" คือองค์ประกอบของความเจริญก้าวหน้า การพัฒนาของจิต
สติและสัมปชัญญะที่ได้รับการฝึกฝน ให้รู้เท่าทันปัจจุบันธรรมนั้น จะคอยควบคุมกาย ควบคุมจิต
ให้รู้จักคิด รู้จักการพิจารณา และรู้จักการละวางซึ่งสิ่งที่เป็นอกุศลทั้งหลาย ไม่เข้าไปยึดถือในสิ่งนั้น
และตามดู รู้ทันในสิ่งที่กำลังตั้งอยู่ในความเป็นกุศลทั้งหลาย โดยเหตุและผลของตัวมันเอง
ดำเนินชีวิตไปตามบทบาทและหน้าที่ ที่พึงกระทำ ตามเหตุและปัจจัยที่มีในขณะนั้น
จิตอยู่กับปัจจุบันธรรมคือสิ่งที่กำลังเป็นไปในขณะนั้น แต่ไม่เข้าไปยึดติดจนงมงาย
รู้และเข้าในในเหตุและผลของตัวมันเอง โดยการคิดและพิจารณาในอารมณ์ทั้งหลายนั้น
รู้ เห็น เข้าใจ สิ้นความสงสัย แล้วจิตจึงจะเข้าไปละวาง ไม่ยึดถือในสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น
เป็นสภาวธรรมที่เกิดขึ้นแก่จิต ที่ได้ผ่านการฝึกคิดและพิจารณาจนมีความชำนาญแล้ว
ซึ่งต้องใช้ระยะเวลาในการฝึกฝนสร้างความเคยชินให้แก่จิตนั้น เป็นไปตามขั้นตอน
จากสิ่งที่ง่ายไปสู่สิ่งที่ยาก จากสิ่งที่หยาบไปสู่สิ่งที่ละเอียด จนสติและสัมปชัญญะนั้น
มีความรู้เท่าทันในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย และไม่เข้าไปยึดติดยึดถือ ปรุงแต่งในสิ่งนั้น
ให้อยู่ปัจจุบันธรรมเห็นการเกิดดับของสรรพสิ่งทั้งหลายโดยสภาวะแห่งธรรมที่แท้จริง....
       ขอบคุณความคิดและจิตวิญญาณในการพิจารณาธรรม 
                   เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                       รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๐.๕๓ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๕ สค. ๕๔...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
ศุกร์ที่ ๒๖ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
ตั้งแต่ตื่นนอนรู้สึกตัวขึ้นมา....
พยายามรักษาทำจิตให้ว่าง ให้โปร่งโล่งเบา
เพื่อดึงข้อมูลเก่าๆกลับมา โดยใช้อารมณ์สมาธิเป็นแนวทาง
ปรับเครื่องรับของเราให้ว่างจากข้อมูล เพื่อรอรับคลื่นที่จะเข้ามา
ซึ่งถ้าเราทำให้ว่างไม่ได้ คลื่นสัญญาณที่รับก็จะไม่ชัดเจน
ซึ่งวิธีการนี้ได้มาจากฝึกจิต ตัวดู ตัวรู้ ตัวเห็น ที่เคยผ่านมา
ภาวนาให้จิตสงบนิ่ง แล้วถอยจิตออกมา อธิษฐานจิต แล้วปรับจิตสู่ความว่าง
คือว่างจากความคิดปรุงแต่งใดๆ ลักษณะคล้ายเรานั้นกำลังเหม่อลอย
แต่สติและสัมปชัญญะนั้นคงมีอยู่สมบูรณ์ระลึกรู้อยู่กับปัจจุบันธรรม
สัญญาความทรงจำในอดีตที่อธิษฐานไว้ ที่เราอยากจะรู้ ก็จะผุดขึ้นมา
สติต้องมีความฉับไว้ในการบันทึกข้อมูลสัญญาความจำเก่าที่ผุดขึ้น
เพราะสิ่งนั้นจะเกิดขึ้น ตั้งอยู่เพียงชั่วขณะ และดับไปอย่างรวดเร็ว
ดั่งคำโบราณของครูบาอาจารย์ที่ว่า"ช้างกระดิกหู งูแลบลิ้น"
เพราะมโนภาพหลังจากนั้นแล้วเป็นการปรุงแต่งของจิตเรา
จิตที่ใช้ในการรักษาโรค ปรับธาตุนั้น เป็นจิตหนัก จิตเชิงพลังงาน
ต้องอยู่ในอารมณ์ของฌาน อารมณ์ของสมาธิ และกสิน
ส่วนจิตที่ใช้ในการดู เพื่อให้รู้ เพื่อให้เห็น นั้นเป็นจิตเบา
คือความว่างในอารมณ์สมาธิ ซึ่งเป็นความว่างภายใน
เหมือนขวดน้ำที่ว่างเปล่า ภายในไม่มีน้ำอยู่ แต่ยังมีรูปทรงของขวดอยู่
ขวดคือสมาธิที่ทรงไว้ ภายในขวดที่ว่างเปล่าไม่มีน้ำคือความว่าง
ส่วนความว่างในอารมณ์วิปัสสนานั้น เป็นความว่างเปล่า
ไม่มีน้ำ ไม่มีขวดน้ำ ดัง่โฉลกธรรมของท่านเหวยหล่างที่กล่าวไว้
"ไม่มีต้นโพธิ์ ไม่มีกระจกเงา" นั้นคือความว่างในอารมณ์วิปัสสนา
ว่างจากกิเลสและอัตตาตัวตนทั้งหลาย ไร้ซึ่งการปรุงแต่งของจิต
เห็นซึ่งความเป็นจริงทั้งหลายของสรรพสิ่งในโลกนี้ที่กำลังเป็นอยู่
เป็นสภาวะแห่งปัจจุบันธรรม ตามดู ตามรู้ ตามเห็นในสิ่งที่กำลังเป็นไป
แต่จิตไม่เข้าไปข้องอยู่ ยึดติด พึงพอใจในอารมณืทั้งหลายเหล่านั้น
สักแต่ว่ารู้ สักแต่เห็น เพราะเข้าใจถึงความเป็นมาของสิ่งเหล่านั้น
ว่าสรรพสิ่งทั้งหลายในธรรมชาตินั้น ล้วนแล้วแต่เป็นเช่นนั้นเอง...
      ขอบคุณมิตรสหายทั้งหลายที่ให้กำลังใจมาตลอดเวลา  
                เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                     รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๖ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

 คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๓ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึงชลบุรี
พุธที่  ๒๔  สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
            ปลีกตัวออกจากหมู่คณะมาจำพรรษาแต่ผู้เดียวบนเขาเรดาร์ที่อำเภอบ้านบึง
จังหวัดชลบุรี งดรับกิจนิมนต์ ทำให้ได้มีเวลาค้นคว้าศึกษาพระไตรปิฏก ทำความรู้ความเข้าใจ
ในหัวข้อธรรม ที่ยังสงสัยไม่เข้าใจในภาษาธรรม ปรับให้เป็นภาษาพูดเพื่อให้เข้าใจได้ง่าย
ในการที่จะเอาไปนำเสนอเผยแผ่เพราะถ้าใช้คำศัพท์ภาษาธรรมนั้น จะทำให้ผู้ฟังจะเข้าใจได้ยาก
 บางครั้งฟังแล้วยิ่งเกิดความสงสัยไม่เข้าใจมากขึ้น เพราะติดอยู่กับความหมายของคำศัพท์ในภาษาธรรม
 และบางครั้งก็อาจจะตีความแปลความหมายของคำศัพท์นั้นผิดพลาดไป จึงต้องใช้ภาษาที่เรียบง่าย
 เพื่อให้ฟังสบายๆง่ายแก่การที่จะเข้าใจและทำให้ดูว่าไม่เป็นพิธีการจนเกินไป การฟังธรรม พิจารณาธรรม
ทำให้เข้าใจถึงสภาวธรรมได้ง่ายและรวดเร็ว
   จิตปรุงแต่งในกิเลส คือจิตเริ่มคิดก่อน คิดชอบ คิดไม่ชอบ เมื่อความคิดเกิดจึงปรุงแต่งให้เกิด
กิเลส ความโกรธ โลภ หลง เมื่อกิเลสเกิดขึ้นและเราไม่มีสติสัมปชัญญะพอจะดับกิเลส มันก็ปรุงแต่งจิต
ให้คิดวุ่นวายไปเรื่อย ไม่ผ่องใส พอจิตมันคิดปรุงแต่ง มันก็จะปรุงให้กิเลสเพิ่มขึ้นๆ จนกว่าเราจะได้สติ
มันจึงจะหยุดปรุง ซึ่งมีกุศโลบายในการที่จะทำจิตหยุดปรุงแต่ง โดยการไล่ต้อนให้จิตนั้นอ่อนเพลีย
โดยการใช้จิตถามจิต ว่าทำไมต้องคิดและต้องปรุงแต่ง คิดแล้วปรุงแต่งแล้วมันได้อะไร สิ่งที่คิดที่ปรุงแต่ง
นั้นมันเป็นกุศลหรืออกุศล  ใช้จิตถามจิตและหาคำตอบให้จิต จนมันจบคือการค้นพบซึ่งคำตอบของจิต
จิตมันหาคำตอบจนเห็นที่เกิดของความคิดปรุงแต่งทั้งหลาย เห็นคุณเห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่
ประโยชน์ ในสิ่งที่คิด ในสิ่งที่จิตปรุงแต่งนั้น จิตมันจะล้าและหยุดการปรุงแต่ง อยากจะพักเข้าสู่ความสงบ
เรียกว่าเราต้องปราบให้จิตหมดความพยศ หมดกำลัง ทำให้เข้าไปควบคุมจิตได้ง่าย
   การปฏิบัติธรรมนั้น อย่าไปอยากรู้อยากเห็นอยากเป็นในสิ่งใดๆ ให้มันรู้อยู่อย่างเดียว มีอะไรก็ช่าง
รู้อยู่อย่างเดียว ความอยากนั้นทำให้จิตวุ่นวาย หลุดออกจากสมาธิ เราปฏิบัติเพื่อความปล่อยวาง เพื่อจะละ
จะลดซึ่งความยึดมั่นถือมั่นต่างๆให้เบาบางลง เพื่อละความยินดียินร้าย เราเป็นผู้ดูไม่ใช่ผู้บังคับให้มันเป็น
สภาวธรรมทั้งหลายนั้น เป็นปัจจุบันธรรม ที่เกิดขึ้นตามเหตุและปัจจัยในขณะนั้น เป็นธรรมชาติที่แท้จริง
ของจิต ไม่ใช่สิ่งที่เราสร้างขึ้นมา แต่มันเป็นสภาวะจิตที่เกิดขึ้น ตามเหตุและปัจจัยที่เป็นไปในขณะนั้น
หน้าที่ของเราก็คือ การตามดู ตามรู้ตามเห็น แยกแยะกุศลและอกุศล พิจารณาให้เห็นคุณ เห็นโทษ
เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ในสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น แล้วละวางในสิ่งที่เป็นอกุศลทั้งหลาย
   การมีสติรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ทุกขณะจิตนั้น เรียกว่ากำลังทำความเพียร กำลังปฏิบัติธรรม ไม่จำเป็นว่า
จะต้องนั่งสมาธิหรือเดินจงกรมจึงจะเรียกว่าปฏิบัติธรรมทำความเพียร ถ้าไม่มีสติระลึกรู้ ฟุ้งซ่านคิดไปเรื่อย
ก็ไม่เรียกว่าทำความเพียร แม้จะนั่งสมาธิหรือเดินจงกรมอยู่ก็ตาม เมื่อไหร่ที่จิตนั้นมีสติรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่
ไม่ว่าจะยืน จะเดิน จะนั่งจะนอน ก็ได้ชื่อว่ากำลังปฏิบัติธรรมทำความเพียรอยู่  และสตินั้นต้องมีองค์แห่ง
คุณธรรมคุ้มครองอยู่ มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปคุ้มครองอยู่ ทำให้รู้ในสิ่งที่ควรและสิ่งที่ไม่ควร
ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ ซึ่งต้องเพียรกระทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ จนจิตนั้นมีความเคยชินและคุ้นเคยในการคิด
และการพิจารณา จนเป็นความชำนาญของจิตในการคิดและทำ
                    เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                        รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๔  สิงหาคม  ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๒๔ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๑ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่  ๒๒  สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
        ดั่งที่เคยกล่าวใว้ใน “ บันทึกธรรมปี ๕๒ “ เรื่องการศึกษาและปฏิบัติธรรม
ในยุคสมัยปัจจุบัน ที่มีผู้คนหันมาสนใจและเขียนหนังสือเกี่ยวกับธรรมะและการ
ประพฤติปฏิบัติธรรมออกมามากมายแพร่หลายกันนั้น มันก็มีทั้งผลดีและผลเสีย
ควบคู่กันไป ส่วนดีนั้นก็คือการชักนำให้มีผู้สนใจศึกษาและปฏิบัติธรรมมากขึ้น
ส่วนเสียนั้นก็คือผู้เขียนบางท่านยังไม่เข้าถึงสภาวธรรมที่แท้จริง เป็นเพียงผู้วิจารน์ธรรม
คนที่เขาคิดว่าตัวเขาเป็นปราชญ์ เป็นผู้ฉลาดในทางโลก เป็นผู้มีความรู้ความสามารถ
เป็นครูบาอาจารย์ เป็นนักวิชาการทางโลก มีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับ เป็นทีรู้จักของคนทั่วไป
เรียกว่ามีต้นทุนทางสังคมมาก่อนแล้ว เมื่อเข้าสู่ทางธรรมต้องถอดวางให้หมดเสียก่อน
เพราะส่วนใหญ่เมื่อมาศึกษาธรรมะแล้วก็เป็นได้เพียงนักวิจารน์ธรรม เพราะชื่อเสียง
และศักดิ์ศรี อัตตามันมาบังอยู่ จึงทำให้ไม่รู้สภาวะธรรมที่แท้จริง คนฉลาดกับคนมีปัญญานั้น
แตกต่างกัน ภาษาโลกและภาษาธรรมความหมายต่างกัน ความฉลาดและมีปัญญาทางโลกนั้น
วัดกันด้วยไอคิวสมอง แต่ความฉลาดและปัญญาทางธรรมนั้นรู้กันที่ใครมีสติและสัมปชัญญะ
มากกว่ากัน ปัญญาทางโลกนั้นรอบรู้ในเรื่องนอกกายและการจำได้หมายรู้ ส่วนปัญญาทางธรรม
คือรอบรู้ในกองสังขาร รู้กาย รู้จิต รู้ความคิด รู้การกระทำ มีองค์แห่งคุณธรรมหิริโอตัปปะ
ความละอายและเกรงกลัวต่อบาปคุ้มครองอยู่ ความหมายของศัพท์ในภาษาโลกและภาษาธรรม
จึงแตกต่างกันโดยเนื้อหาแห่งความหมาย....
         ฉะนั้น เพียงแต่ศึกษาธรรมะในเชิงปริยัติ ก็อย่าคิดว่าเข้าใจหมดแล้ว รู้หมดแล้ว
เพราะการเข้าใจโดยการตีความ การวิภาค วิจารน์ธรรม โดยเอาอัตตาของตนเข้าไป
วิเคราะห์ธรรมนั้นยังไม่ถูกต้อง อย่าพยายามตีความขยายความเพื่อรองรับและเข้าข้าง
ความคิดของตนเอง การศึกษาและการปฏิบัติธรรมนั้น มีหลักที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสสอนไว้
ต้องทำตามหลักศึกษาตามหลัก ตามลำดับขั้นตอนไป ซึ่งธรรมะทั้งหลายทั้งปวงนั้น
จะไม่มีการขัดแย้งกัน แต่จะสงเคราะห์และอนุเคราะห์ซึ่งกันและกัน เป็นเหตุและผลซึ่งกันและกัน
เพราะฉะนั้น เราต้องปรับความรู้ความเข้าใจของเราเข้าสู่หลักธรรม ไม่ใช่ตีความขยายความ
หลักธรรมให้มารองรับความคิดเห็นของเรา สิ่งที่รู้ สิ่งที่เห็น สิ่งที่เข้าใจ ต้องเป็นไปตามหลักธรรม
ของพระพุทธเจ้า ไม่มีการขัดแย้งกัน สงเคราะห์กันได้กับธรรมทุกหมวดหมู่ สิ่งที่รู้ สิ่งที่เห็น สิ่งที่เข้าใจ
นั้นจึงถูกต้องตามหลักธรรม....
          การศึกษาธรรมะและประพฤติปฏิบัติธรรมนั้น เราต้องมีวิจารนญาณ อย่าทันทีที่ได้ยินได้ฟังมา
อย่าได้ศรัทธาเพราะยึดติดในตัวบุคคล จงเอาเหตุและผลมาเป็นที่ตั้ง แห่งการคิดและพิจารณาธรรม
ว่าควรจะเชื่อหรือจะปฏิเสธ ในสิ่งที่ได้อ่าน ได้ยินหรือได้ฟังมา ดั่งที่เคยกล่าวไว้ว่า “ ถ้าเชื่อในทันที
เรียกว่างมงาย ถ้าปฏิเสธทันที เรียกว่าเสียโอกาส ขาดประโยชน์ ควรพิจารณาไตร่ตรองให้รอบครอบ
และทดลองปฏิบัติ พิสูจน์ ฝึกฝนที่ใจตน ให้เกิดความกระจ่างชัดขึ้นด้วยใจตน ตามเหตุและผลแล้ว
จึงควรเชื่อหรือปฏิเสธในสิ่งที่ได้อ่าน ได้ยิน ได้ฟังมา อย่าให้ความศรัทธาในตัวบุคคล มาบดบังเหตุ
และผล สภาวธรรมที่แท้จริง ในสิ่งที่เป็นปัจจุบันธรรมทั้งหลาย ซึ่งจะทำให้เกิดปัญญามีดวงตาเห็นธรรม
เข้าถึงสภาวธรรมที่แท้จริงนั้นได้.....
  ....แด่ความเห็นในทางธรรมที่แตกต่างกัน...  
              เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                   รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๒  สิงหาคม  ๒๕๕๔ เวลา ๐๔.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๙ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
เสาร์ที่  ๒๐  สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
          มีผู้คนจำนวนมากที่สนใจเข้ามาศึกษาและปฏิบัติธรรมกันในยุคปัจจุบันนี้
ได้เข้ามาพูดคุยสนทนาธรรม เพื่อนำไปเป็นแนวทางในการปฏิบัติเจริญจิตภาวนา
และได้ตั้งคำถามแก่เขาเหล่านั้นเสมอว่า เจตนา เป้าหมายในการปฏิบัตินั้นคืออะไร
ค้นหาคำตอบให้แก่ตนเองให้ได้เสียก่อนว่า เราปรารถนาอะไรในการปฏิบัติธรรม
สิ่งที่เราปรารถนานั้นมันเป็นกุศลจิตหรืออกุศลจิต ความคิดเริ่มต้นนั้นคืออะไร
การปฏิบัติธรรมนั้นเป็นการกระทำเพื่อมุ่งหวังซึ่งบุญกุศล เพื่อความเป็นมงคลของชีวิต
ซึ่งต้องดูที่ดำริ เจตนาในการปฏิบัติ ว่าผู้ปฏิบัตินั้นปรารถนาอะไรจากการปฏิบัติธรรมนั้น
และสิ่งที่ตั้งใจปรารถนานั้น เป็นไปโดยชอบ ประกอบด้วยกุศลหรือไม่ หรือเป็นไปเพื่ออกุศล
คือความอยากดี อยากเด่น อยากดัง มุ่งหวังคำสรรเสริญ ลาภสักการะ ประโยชน์ส่วนตน
ผู้ปฏิบัติธรรมนั้นต้องทำความรู้ความเข้าใจในเจตนาของตนเองเสียก่อน เพื่อให้ไม่หลงทาง
เพราะว่าถ้าผิดแต่เริ่มต้น ผลต่อไปมันก็จะออกมาผิดทาง ไปผิดทาง
       การปฏิบัติธรรมนั้นท่านให้เป็นไปตามลำดับ เพื่อปรับธาตุ ปรับอินทรีย์ให้มีความพร้อม
โดยเริ่มจากการให้ทานก่อน เพื่อปรับจิตใจให้มีความอ่อนโยน มีความเมตตา โอบอ้อมอารี
มีความเสียสละ ละความเห็นแก่ตัวลงเสียก่อน ควบคู่กับการรักษาศีล เพราะการรักษาศีลนั้น
คือการเจริญสติ ควบคุมกายและจิตไม่ให้ผิดข้อวัตรปฏิบัติ มีสติควบคุมอยู่เพื่อให้ไม่ผิดศีล
สิ่งที่ได้จากการรักษาศีล คือสติและองค์แห่งคุณธรรม คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป
เพราะเรามีคุณธรรมข้อนี้ เราจึงไม่ล่วงละเมิดผิดศีลทั่งในที่ลับและในที่แจ้ง
      เมื่อเข้าสู่การภาวนาเพื่อให้เกิดสมาธินั้น ก็เป็นไปตามกรรมฐานที่เรามีความชอบมีความศรัทธา
คือศรัทธาในครูบาอาจารย์ที่เป็นต้นแบบ ศรัทธาในการประพฤติปฏิบัติตามแนวทางที่ครูบาอาจารย์
ท่านแนะนำ คือทำในสิ่งที่ชอบ ทำในสิ่งที่ใช่ แล้วเราจะทำได้อย่างมีความสุขและจะมีความเจริญ
และควรลองปฏิบัติให้ทุกแนวทาง ทุกกองกรรมฐาน เพื่อหาธรรมะที่เหมาะสมกับจริตของเรา
ซึ่งถ้าถูกกับจริตของเราแล้ว กรรมฐานแนวนั้นจะมีความเจริญในธรรมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วต่อเรา
อย่าไปปฏิบัติตามกระแสนิยม อาจารย์ท่านนั้นมีชื่อเสียงคนขึ้นมาก ดังมากแล้วเราก็ไปปฏิบัติตาม
สำนักนั้น พอมีสำนักอื่น อาจารย์ท่านอื่นดังขึ้นมาใหม่ก็เปลี่ยนไปปฏิบัติตามแนวของอาจารย์ท่านใหม่
เรียกว่าแห่กันไปตามกระแสนิยม ติดอยู่ในตัวบุคคล ไม่ได้สนใจในธรรมอย่างแท้จริง
      สิ่งที่ควรจะระวังก็คือเมื่อปฏิบัติพอเริ่มรู้เริ่มเข้าใจธรรม ให้ระวังตัวมานะทิฐิว่าคนอื่นนั้นไม่ดีเท่าเรา
เราดีเรากว่าเขาขาดความเคารพ แม้ภายนอกจะดูอ่อนน้อม แต่ภายในจิตใจนั้นเย่อหยิ่งถือตัวถือตน
มันเป็นจิตวิปลาส สัญญาวิปลาส อันเกิดจากการปฏิบัติที่ลัดขั้นตอน คือข้ามเรื่องทานและศีลไป
มาเริ่มที่สติ ที่สมาธิ ที่ธรรม ขาดพื้นฐานแห่งคุณธรรม  คือสติที่มีองค์แห่งคุณธรรมคุ้มครองจิต
และจิตใจที่ยังไม่ถูกขัดเกลาให้มีความเมตตาเสียสละ ละความเห็นแก่ตัว คือจิตของผู้ปฏิบัตินั้น
ยังหยาบกระด้างอยู่ เมื่อปฏิบัติพอเริ่มรู้ เริ่มเข้าใจจึงเกิดอัตตามานะทิฐิ คิดว่าตนดีกว่าผู้อื่นเก่งกว่า
ผู้อื่น จาบจ้วงล่วงเกินผู้อื่นทางจิต ไม่มีความเคารพ ศรัทธาอยู่ภายในจิต เรียกว่าจิตวิปลาส สัญญาวิปลาส
เพราะขาดการเริ่มต้นที่ถูกวิธี ไม่เป็นไปตามลำดับขั้นตอน ไม่ได้ปรับกาย ปรับจิต ปรับความคิด ให้มีความพร้อม
เสียก่อน จิตนั้นจึงไม่สามารถที่จะรองรับสภาวธรรมที่เกิดขึ้นได้ และตามอารมณ์ธรรมที่เกิดขึ้นได้ไม่ทัน
ไม่เห็นการเกิดดับของอารมณ์ธรรมที่เกิดขึ้น นำไปสู่ความหลงตัวหลงตน เพิ่มพูนซึ่งอัตตามานะทิฐิ
เรื่องนี้เป็นสิ่งที่นักปฏิบัติทั้งหลายควรพึงจะสังวรระวังมิให้เกิดขึ้นแก่ตน
      สำรวจกาย สำรวจจิต ดูความคิด ดูการกระทำ คือหัวใจของผู้ปฏิบัติธรรมที่ควรกระทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ
เพื่อไม่ให้เกิดการหลงทาง หลงอารมณ์ เพื่อความเจริญในธรรมที่ถูกต้องตามธรรมตามวินัยในหลักของ
พระพุทธศาสนา การภาวนานั้นคือการทำให้ดีขึ้นเจริญขึ้น สิ่งที่ดีขึ้นเจริญขึ้นนั้นก็คือความเป็นกุศลทั้งหลาย
ความดีทั้งหลาย ทั้งภายนอกและภายใน คือความเจริญของคุณธรรมที่เพิ่มขึ้น
   จึงขอฝากไว้เป็นข้อคิดสะกิดเตือนใจแก่ผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลาย ให้นำไปคิดพิจารณา เพื่อให้เกิดปัญญา
มีความเจริญก้าวหน้าในทางธรรมทั้งหลาย น้อมนำไปประพฤติปฏิบัติกัน ตามกำลังศรัทธาของแต่ละท่าน
เพื่อเป็นการกระตุ้นเตือนจิตสำนึก ให้ระลึกถึงเจตนาและเป้าหมายของการประพฤติปฏิบัติธรรมที่แท้จริง
จะได้ไม่หลงทางเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ออกห่างจากกุศลธรรมเพราะการรู้ไม่เท่าทันในอารมณ์
ทั้งหลายที่เกิดขึ้นในขณะปฏิบัติ ซึ่งเกิดมาจากอัตตาและนำมาซึ่งมานะทิฐิ การถือตัวถือตน มองผู้อื่นว่า
ไม่ดีไปหมด เรานั้นดีอยู่แต่เพียงผู้เดียว ซึ่งเป็นการเพิ่มพูนกิเลสให้แก่ตัวเราเองยิ่งขึ้น
                   ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิตแด่มิตรในทางธรรม
                                     รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๐  สิงหาคม  ๒๕๕๔ เวลา ๐๖.๕๖ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๗ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๑๘ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
     อากาศแปรปรวนเกือบทังวันและคืน  มีทั้งฝนและลมสลับกัน ออกไปทำกิจข้างนอกไม่ได้
ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในที่พัก เจริญสติภาวนา ทบทวนศึกษาในสภาวะแห่งข้อธรรมทั้งหลาย
ถึงที่มาและที่ไปของสภาวธรมในแต่ละอารมณ์ แล้วนำไปสงเคราะห์เข้าหาหลักธรรม
การยกจิตขึ้นสู่การพิจารณาธรรมนั้น เป็นขั้นตอนในการปฏิบัติหลังจากจิตนั้นนิ่งสงบแล้ว
เมื่อจิตเข้าสู่สภาวะความโปร่ง โล่ง เบา สว่าง สงบ สบาย และทรงไว้ในอารมณ์นั้นจนเต็มที่
จึงถอนจิตกลับมาสู่การพิจารณาธรรม การพิจารณาธรรมนั้นให้เริ่มจากการพิจารณาร่างกาย
เป็นลำดับแรก โดยการกำหนดรู้ไปทั่วกาย กำหนดภาพร่างกายภายนอกของเราให้เห็นชัด
วิธีการนี้เรียกว่าเอาจิตมาคุมกาย เพื่อป้องกันไม่ให้ส่งจิตออกไปนอกกาย เอาจิตมาไว้กับกาย
ดูกายด้วยตาใน คือความรู้สึกของเรา จนเห็นรูปกายนั้นเด่นชัด เมื่อเห็นรูปกายภายนอกเด่นชัดแล้ว
ให้กำหนดระลึกรู้เข้าไปสู่ภายในกายของเรา กำหนดรู้ในอาการ ๓๒ ของกายเรา จนเห็นซึ่งอาการ ๓๒นั้น
        เมื่อเห็นอาการ ๓๒ ของกายเด่นชัดแล้ว จึงพิจารณาอาการ ๓๒ นั้นไปสู่การเป็นธาตุ
คือ ดินน้ำลมไฟ แยกธาตุที่ประกอบเป็นกายนั้นแล้วคืนสู่ธรรมชาติ  เพราะธาตุดิน ธาตุน้ำ
 ธาตุลม ธาตุไฟ ในร่างกายเรานั้น เป็นธาตุเหมือนกันกับธาตุในธรรมชาติทั้งหลาย
แต่แตกต่างกันไปเพียงสภาวะการตั้งอยู่เท่านั้น เป็นธาตุตัวเดียวกัน พิจารณาจนธาตุนั้นสลายไป
แยกจิตแยกกายออกจากกัน เหลือเพียงจิตรู้คือวิญญาณธาตุ ที่มาอาศัยกายนี้เท่านั้น
พิจารณาอย่างนั้นกลับไปกลับมา จนมีความชำนาญเข้าใจในกาย สามารถกำหนดรู้ได้ทุกครั้ง
เมื่อจิตผ่านความสงบ
       การพิจารณาธรรมในเรื่องกายนี้ คืออารมณ์ธรรมในองค์ฌาน คือองค์แห่งวิตกวิจาร
การตริตรองใคร่ครวญในธรรม ยังเป็นอารมณ์ของสมถะกรรมฐาน เพราะยังอยู่ในอารมณ์ฌาน
มีสมาธิควบคุมอยู่ อย่าหลงคิดว่าเป็นวิปัสสนาเป็นปัญญา เพราะว่ายังอยู่ในองค์แห่งฌาน
ยังอยู่ในอารมณ์สมาธิอยู่ เป็นการทำความรู้ความเข้าใจในกายของเรา ให้เห็นในกายทั้งหลาย
ทั้งภายนอกและภายใน " ดูกายภายนอก ดูกายภายใน " จนเข้าใจกายว่ามันเป็นอย่างไร
มันประกอบด้วยอะไร ไม่มีความสงสัย เพราะเข้าใจในกายนี้ ซึ่งการพิจารณาอย่างนี้ผลที่ตามมาคือ
จะทำให้การยึดถือในกาย ในตัวตนของเรานั้นเบาบางลง ลดลง มานะทิฐิและอัตตานั้นจะลดลง
เมื่อเราเข้าใจในกายและไม่เข้าไปยึดถือ
       เพียรพิจารณากายของเราอยู่อย่างสม่ำเสมอ จนมีความชำนาญในกาย ซึ่งการพิจารณาอย่างนี้
จะมีผลเมื่อเรายกจิตขึ้นสู่วิปัสสนาในสติปัฏฐาน ๔ ในฐานกาย ซึ่งเป็นพื้นฐานในการปฏิบัติธรรมทั้งหลาย
 ให้พิจารณากายให้ชำนาญเสียก่อน อย่าใจร้อนรีบไปพิจารณาเวทนา พิจารณาจิต พิจารณาธรรม
เพราะเราต้องสร้างฐานให้มั่นคงเสียก่อน เพราะฐานของจิตของธรรมทั้งหลายนั้นก็คือกายของเรา
ซึ่งการพิจารณาธรรมขั้นต่อไปนั้นจะอธิบายในลำดับชั้นต่อไป หลังจากเรารู้เราเข้าใจในฐานกาย
ชัดเจนชำนาญแล้ว
       การปรารภธรรมในเรื่องนี้  มีเหตุปัจจัยมาจากการนั่งพิจารณาดูน้ำฝนที่ตกลงมาจากหลังคา
ลู่ภาชนะที่รองรับไว้ เกิดการกระเพื่อมของผิวหน้าน้ำตลอดเวลาที่น้ำนั้นหยดลงมาในภาชนะ
ทำให้มองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในภาชนะนั้นไม่ชัดเจน เปรียบได้กับจิตของเราที่กำลังสับสนวุ่นวาย
ฟุ้งซ่านไปในอารมณ์ทั้งหลาย ย่อมจะพิจารณาอะไรได้ไม่ชัดเจน เหมือนน้ำที่กำลังกระเพื่อมอยู่
แต่เมื่อเราไปมองน้ำที่เก็บไว้ในถังที่เก็บไว้ ไม่มีความเคลื่อนไหว ตกตะกอนสงบนิ่งอยู่นั้น เราได้
เห็นสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ภายในถังน้ำนั้นได้ชัดเจน  เหมือนกับจิตของเราที่เข้าสู่ความสงบนิ่ง
ความจริงแท้ธรรมชาติของจิตนั้นก็จะปรากฏชัดขึ้นมา กิเลส ตัณหา ทิฏิมานะ อัตตา ทั้งหลาย
ที่มีอยู่ในจิตใจของเรานั้น ก็จะเห็นได้เด่นชัดขึ้น มันเป็นธรรมชาติที่แท้จริงของจิต
                 ด้วยความปรารถดีและไมตรีจิตแด่มิตรผู้ใฝ่ธรรมทั้งหลาย
                          รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๘  สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๔.๔๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๕ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๑๖ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
                   วันเวลาที่ผ่านไปนั้น ทำงานไปตามบทบาทและหน้าที่ ตาม จังหวะ เวลาและ โอกาสที่พึงมี
ทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยการมีสติและสัมปชัญญะระลึกรู้ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ
"ชีวิตคือการทำงาน การทำงานคือส่วนหนึ่งของชีวิต"  ชีวิตนั้นต้องดำเนินไปตามกระแสแห่งกรรมที่ทำมา
ทุกคนเกิดมาต่างมีภาระหน้าที่และบทบาทที่แตกต่างกัน ตามที่กรรมเก่าได้จัดสรรค์ไปตามเหตุและปัจจัย
ซึ่งที่มานั้นเราไม่สามารถที่จะแก้ไขได้ เพราะมันเป็นเรื่องของอดีตที่ผ่านมาแล้ว แต่เรื่องราวในอนาคตนั้น
เราสามารถที่จะกำหนดได้ โดยการสร้างเหตุและปัจจัยในวันนี้ ดำเนินชีวิตตามภาระและหน้าที่ของเราที่มี
ให้สมบูรณ์ ทำในสิ่งที่ไม่เป็นภัยต่อชีวิตไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนศีลธรรมกฏหมายและประเพณีที่ดีงาม
เดินตามอริยมรรคอันมีองค์๘ ตามสถานะและสภาวะของเรา
            อริยมรรคมีองค์๘นั้นเป็นมัชฌิมาปฏิปทา คือทางสายกลางแห่งการดำเนินชีวิตที่ไม่ผิดทำนอง
คลองธรรม ซึ่งมีหลายระดับชั้นตามกำลังของผู้ปฏิบัติ อย่างหยาบปานกลางและละเอียดตามความเหมาะสม
ของภูมิธรรมของแต่ละบุคคล อันได้แก่
    ๑.สัมมาทิฏฐิ คือความเห็นที่ถูกต้อง รู้จักผิดชอบชั่วดี เห็นในความเป็นจริงแยกแยะกุศลและอกุศล
    ๒.สัมมาสังกัปปะ คือความรู้สึกนึกคิดที่จะไม่ทำในสิ่งที่ผิด อันเป็นอกุศลทั้งหลาย
    ๓.สัมมาวาจา คือการสำรวมในการพูดการเจรจา ไม่ก่อให้เกิดปัญหา มีวาจาที่สุภาพอ่อนโยน
   ๔.สัมมากัมมันตะ คือการทำงานที่ไม่สร้างความเดือดร้อนเบียดเบียนผู้อื่น และไม่ผิดกฏหมายศีลธรรม
   ๕.สัมมาอาชีวะ คือการประกอบอาชีพที่สุจริตไม่ผิดกฏหมายและศีลธรรม
   ๖.สัมมาวายามะ คือความเพียรพยายามควบคุมจิต ระวังบาปอันเป็นอกุศลธรรมไม่ให้เกิดขึ้น
                       ละบาปอันเป็นอกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วให้หมดไป พยายามสร้างกุศลตัวใหม่ให้เกิดขึ้น
                       กุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วรักษาให้เจริญยิ่งขึ้น
   ๗.สัมมาสติ คือการมีสติระลึกรู้อยู่เสมอในสิ่งที่เป็นบุญและบาป และเตือนสติไม่ให้คล้อยไปในอกุศลธรรม
   ๘.สัมาสมาธิ คือการมีความแน่วแน่ตั้งมั่นในสิ่งที่กำลังกระทำ โดยมีสัมมาสติควบคุมอยู่
ที่กล่าวมานี้คือมรรคอันมีองค์๘ สำหรับฆราวาสผู้ครองเรือนที่สามารถจะนำไปประพฤติปฏิบัติได้ โดยที่ไม่ขัดกัน
ทั้งในทางโลกและทางธรรม ส่วนอริยมรรคอันมีองค์๘ ของสมณะนั้นจะละเอียดยิ่งไปกว่านี้เพราะบทบาทและหน้าที่
สถานะนั้นแตกต่างกัน ซึ่งถ้าเรารู้บทบาทและหน้าที่ของเราแล้ว การดำเนินชีวิตก็จะไม่ผิดทำนองคลองธรรม
      การทำงานทุกอย่างคือการปฏิบัติธรรม ถ้าเรามีสติและสัมปชัญญะในการทำงาน "ทำงานทุกชนิดด้วยจิตว่าง"
คือคำกล่าวสอนของหลวงพ่อพุทธทาส ความว่างนั้นคือว่างจากอกุศลจิต ว่างจากอัตตา "ความเป็นตัวกูของกู"
ดำเนินชีวิตทำงานไปตามมรรคองค์๘ ความเป็นสัมมาทั้งหลาย ชีวิตจึงไม่เคยว่างจากการทำงาน ทั้งทางกาย
และทางจิต ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่ชีวิตไม่เคยว่างจากการงาน"เป็นความว่างจากอกุศลธรรมทั้งหลาย
แต่ไม่เคยว่างจากภาระกิจและหน้าที่ที่ต้องกระทำ" ไม่เคยว่างจากการเจริญสติแต่ว่างจากอกุศลจิตทั้งหลาย"
      การปฏิบัติธรรมตามธรรมนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ที่เราคิดว่ายากก็เพราะเราไม่รู้จักบทบาทและหน้าที่ของเรา
ไม่รู้ตน ไม่รู้ประมาณ ไม่รู้กาลเวลา ว่าเราควรกระทำในสิ่งใด และอะไรที่เหมาะสมกับตัวของเราที่จะกระทำ
ความเป็นฆราวาสผู้ครองเรือนและสมณะนั้นแตกต่างกัน เราจึงต้องเลือกธรรมที่จะปฏิบัตินั้นให้เหมาะสมกับตัว
ของเรา ซึ่งเรียกว่า"ธรรมะสัปปายะ"แล้วความเจริญในธรรมจะเกิดขึ้นแก่เรา ทั้งทางโลกและทางธรรม
            เหตุแห่งการปรารภธรรมในเรื่องนี้ เนื่องจากมีผู้ขึ้นมาสนทนาธรรม เกี่ยวกับเรื่องของการปฏิบัติธรรม
ว่าจำเป็นหรือไม่ ที่จะต้องปลีกวิเวกไปอยู่ในสถานที่สงบ จึงจะปฏิบัติธรรมได้ดี มีความเจริญก้าวหน้าในธรรม
ก็ตอบเขาไปว่า การปลีกวิเวกไปปฏิบัติในสถานที่สงบนั้น มันเป็นเพียงพื้นฐานเบื้องต้น ในการที่จะฝึกสมาธิ
ให้จิตตั้งมั่น  แต่ชีวิตจริงนั้นเราต้องอยู่กับปัจจุบันธรรม ดำเนินชีวิตอยู่ในสังคม มีบทบาทและหน้าที่ ที่จะต้อง
กระทำไปตามกรรมตามวาระ จึงต้องเลือกเฟ้นธรรมะที่จะนำมาปฏิบัติให้เหมาะสมกับตัวเรา ไม่ใช่การปฏิบัติ
แบบหนีปัญหาทอดทิ้งธุระ แต่เป็นการปฏิบัติเพื่อให้อยู่กับปัจจุบันธรรม ในโลกแห่งความเป็นจริง
                          เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                              รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๖ สิงหาคม ๒๕๕๔  เวลา ๐๕.๐๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๓ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๑๔ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
                ต้อนรับและสนทนากับผู้มาเยือนตั้งแต่เช้าจนถึงค่ำ ทำหน้าที่ของเข้าบ้านที่ดีต่ออาคันตุกะ
เป็นไปตามวาระเป็นไปตามกาลของงานนั้นๆ สนองตอบโจทย์ความต้องการให้เขาเท่าที่เรานั้นจะทำได้
สิ่งที่กระทำไปนั้นต้องไม่ผิดธรรมวินัยและเป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศล นั้นคือสิ่งเราสงเคราะห์ให้ได้
ใช้เวลาบางส่วนในการฟังธรรม เพื่อนำมาวิเคราะห์หาความเหมาะสมกับตัวของเราเองที่จะนำไปปฏิบัติ
เปิดธรรมะของนิกายเซ็น ฟังสูตรของเหว่ยหลาง  ฟังสูตรของฮวงโป ฟังแล้วคิดพิจารณาวิเคราะห์ตาม
ในโศลกธรรมทั้งหลายของนิกายเซ็น ซึ่งเป็นเรื่องของการสอนที่ไร้รูปแบบ เป็นเรื่องของการสอนที่จิต
ให้พิจารณา ซึ่งผู้ปฏิบัติตามหลักของเซ็นนั้น ต้องที่มีอินทรีย์ที่แก่กล้าและได้สั่งสมบารมีมามากแล้ว
จึงจะเกิดปัญญามีดวงตาเห็นธรรม จากการฟังโศลกธรรมสั้นๆไม่กี่คำ มันถึงจะเป็นเซ็นอย่างแท้จริง
ไม่ใช่การปรุงแต่งฟุ้งซ่านวิจารน์ธรรม จินตนาการไปเอง มันต้องมีพื้นฐานที่ได้สั่งสมมาจากอดีตชาติ
มาก่อนแล้ว บารมีสั่งสมมาเต็มที่ เพียงแต่รอเวลาให้มีผู้มาเปิดดวงตาให้เห็นธรรม ด้วยโศลกธรรม
เพียงสั้นๆที่มีความหมายและได้ใจความ จากครูบาอาจารย์ที่เคยได้ร่วมสร้างบารมีกันมาเป็นผู้ชี้แนะ
มันเป็นสภาวะแห่งความเป็นปัตจัตตังที่รู้ได้เฉพาะตนในการปฏิบัติตามนิกายเซ็น...
          การเจริญจิตตภาวนาตามหลักของพุทธศาสนานั้น เราสามารถที่จะทำได้ในทุกอิริยาบท คือ ยืน
เดิน นั่ง นอน เพราะเป็นเรื่องของการมีสติ คือการทำที่จิต แต่ในอิริยาบทต่างๆนั้น จะมีผลต่างกัน
เช่นการเจริญสติภาวนาในท่านอนนั้น ทำได้ง่ายเข้าสมาธิได้เร็ว แต่จะไม่ตั้งอยู่นาน เพราะนิวรณ์นั้น
จะเข้ามารบกวนได้ง่ายคือนิวรณ์ตัวถีนมิทธะ อาการง่วงเหงาหาวนอน สมาธิจะกล้าแต่สติจะมีกำลังน้อย
มันจะทำให้เผลอหลับไป ส่วนในอิริยาบทยืนนั้นจะทำได้ยากกว่าการนั่ง เพราะต้องทรงร่างกายให้ตรง
เพื่อไม่ให้ล้ม และในอิริยาบทเดินนั้นทำได้ยากที่สุด แต่ถ้าเข้าสมาธิได้แล้ว จะตั้งได้อยู่นาน ทรงได้อยู่นาน
เพราะว่ามีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา จึงต้องใช้กำลังของสติเป็นอย่างมาก ในการจดจ่ออยู่กับองค์ภาวนา
อยู่ตลอดเวลา การรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติ เพราะผู้ที่รักษาศีลนั้นต้องมีสติอยู่กับกายและจิต ในการที่จะคิด
จะพูดและจะทำ เรียกว่าต้องสำรวมอินทรีย์อยู่ทุกขณะจิต เพื่อไม่ให้ล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลที่รักษา
ศีลจึงคือที่มาของสติพละ และสิ่งที่ได้มาควบคู่กับสติในการรักษาศีล ก็คือองค์แห่งคุณธรรม " หิริและโอตตัปปะ "
 สิ่งนั้นก็คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เพราะการที่เราไม่กล้าที่จะล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลนั้น
เพราะเรามีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปเป็นตัวกระตุ้นเตือน เพื่อให้เกิดจิตสำนึก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี
ดั่งคำพุทธพจน์ที่ทรงตรัสไว้ว่า..."ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ศีลเป็นพื้นฐาน เป็นที่รองรับคุณอันยิ่งใหญ่ ประหนึ่งแผ่นดิน
เป็นที่รองรับและตั้งลงแห่งสิ่งทั้งหลาย ทั้งที่มีชีพและหาชีพมิได้ เป็นต้นว่า พฤกษาลดาวัลย์ มหาสิงขร และสัตว์จตุบาท
ทวิบาทนานาชนิด บุคคลผู้มีศีลเป็นพื้นใจย่อมอยู่สบาย มีความปลอดโปร่งเหมือนเรือนที่ปัดกวาด เช็ดถูเรียบร้อย
ปราศจากเรือดและฝุ่นเป็นที่รบกวน "  ความบริสุทธิ์ของศีลนั้นก็คือการที่มีสติและสัมปชัญญะที่สมบูรณ์อยู่ในทุกขณะจิต
โดยมีองค์แห่งคุณธรรมคุ้มครองอยู่  รู้ได้ด้วยจิตของตนถึงความบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ของศีลที่เรารักษานั้น
ไม่ใช่การกระทำทางกายเพื่อจะนำไปโอ้อวดข่มกัน ศีลนั้นเป็นเรื่องของการกระทำที่จิตเพื่อให้มีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกาย
เพื่อให้เป็นไปโดยชอบและประกอบด้วยกุศล เป็นบาทฐานเบื้องต้นก่อนที่เข้าสู่การภาวนาให้สมาธิและปัญญานั้นเกิด
การปฏิบัติธรรมจึงต้องเริ่มจากพื้นฐานสั่งสมอบรมไปตามขั้นตอน จนมีอินทรีย์บารมีที่แก่กล้า ดวงตาจึงจะเห็นธรรม...
                                            เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                                                  รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๕.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๑ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
ศุกร์ที่ ๑๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
         ในการเจริญจิตภาวนานั้น เป็นไปเพื่อการเข้าสู่ความสงบทางจิต
ก่อนที่จะยกจิตเข้าสู่การคิดและพิจารณาธรรมนั้น มันต้องทำให้จิตนั้นนิ่งเสียก่อน
เพราะเมื่อจิตนั้นนิ่ง ความจริงทั้งหลายก็จะปรากฏขึ้นในจิต เมื่อเราพิจารณาธรรม
มันจึงจะไม่เป็นการฟุ้งซ่านวิจารณ์ธรรม เพราะเมื่อจิตนั้นเข้าสู่ความเป็นสมาธิแล้ว
ความคิด ความจำทั้งหลายจะเข้าสู่ระบบ สมาธิจะจัดระเบียบความคิดให้เป็นระบบ
เป็นไปตามขั้นตอน ตามเหตุผลและปัจจัยในขณะนั้น ไม่ใช่การปรุงแต่งหรือจินตนาการ
เพราะกระบวนการของความคิดนั้น มีสติสัมปชัญญะ สมาธิและองค์แห่งคุณธรรมควบคุมอยู่
 สติและสัมปชัญญะนั้นจึงต้องมีควบคู่กันในการเจริญสติภาวนา เพื่อให้ไม่หลงอารมณ์
หลงสภาวธรรมที่เกิดขึ้น การเจริญจิตสมถะสมาธินั้น อาจจะทำให้หลงอารมณ์ได้ง่าย
เพราะว่าเน้นไปที่กำลังของสติแต่เพียงอย่างเดียว คือดู รู้ เห็น แต่เฉพาะที่ที่กำลังเพ่งดูอยู่
ไม่รับรู้ในปัจจุบันธรรมทั้งหลาย  สมาธิที่ไม่มีศีลเป็นพื้นฐานนั้น มันจะขาดคุณธรรมคุ้มครอง
ขาดซึ่งหิริและโอตตัปปะ ทำให้เกิดอัตตาและมานะทิฏฐิ คือการหลงตัวเอง คิดว่าตนเองนั้น
บริสุทธิ์กว่าผู้อื่น เก่งกว่าผู้อื่น ดีกว่าผู้อื่น ซึ่งเป็นการผิดทาง เพราะสมาธิที่เป็นพื้นฐานแห่ง
ปัญญาในหลักของพระพุทธศาสนานั้น เป็นสมาธิที่เป็นไปเพื่อความจางคลายแห่งอัตตามานะ
เป็นไปเพื่อความลดละซึ่งมานะทิฏฐิทั้งหลาย เพื่อความจางคลายของกิเลสตัณหา จึงต้องมา
จากพื้นฐานแห่งศีลทั้งหลาย เพื่อให้ได้มาซึ่ง " สัมมาสมาธิ "ถูกต้องตามหลักของมรรค ๘
ดั่งพุทธพจน์ที่ทรงตรัสไว้ว่า... " ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปัญญาซึ่งมีสมาธิเป็นรากฐานนั้น ย่อม
ปรากฏดุจไฟกองใหญ่ กำจัดความมืดให้ปลาสนาการ มีแสงสว่างรุ่งเรืองอำไพ ขับฝุ่นละออง
คือกิเลสให้ปลิวหาย ปัญญาจึงเป็นประดุจประทีปแห่งดวงใจ “ ....
           การรักษาศีลนั้นก็คือการเจริญสติและสัมปชัญญะ มีความระลึกรู้ความรู้ตัวทั่วพร้อม
ที่องค์แห่งคุณธรรมคือความละอายและเกรงกลัวต่อบาปควบคุม ความคิดและการกระทำอยู่
เพราะการที่เราจะรักษาศีลใหบริสุทธ์ครบถ้วนได้นั้น สติและสัมปชัญญะของเราต้องเต็มรอบ
จิตต้องอยู่กับกายทุกขณะ ในการพูดและการกระทำ มีความยับยั้งชั่งใจไม่คล้อยตามกิเลส
ฝ่ายต่ำทั้งหลาย ในโอกาสที่ไม่มีใครรู้และไม่มีใครเห็น ในสิ่งที่เรานั้นจะกระทำ แต่เราสามารถ
ที่จะหักห้ามใจไม่ให้กระทำในสิ่งผิดนั้นได้ ก็เพราะว่ามีองค์แห่งคุณธรรมคือความละอายและ
เกรงกลัวต่อบาปควบคุมจิตอยู่ เรื่องของศีลนั้นจึงเป็นเรื่องของการเจริญสติและสัมปชัญญะ
เมื่อสติและสัมปชัญญะนั้นมีกำลังดีแล้ว จิตก็ย่อมเข้าสู่ความเป็นสมาธิได้ง่าย และเมื่อมีองค์
แห่งคุณธรรมควบคุมอยู่ จิตนั้นย่อมเข้าสู่ความเป็นสัมมาสมาธิ สติและสัมปชัญญะจะเป็นตัว
ควบคุมความคิดทั้งหลายไม่ให้หลงไปในอารมณ์ทั้งหลายที่เป็นกิเลสฝ่ายต่ำ การพิจารณาธรรม
นั้นก็จะเป็นระบบและมีระเบียบในการคิดและพิจารณา เข้าหาสาระและแก่นสารในข้อธรรม
น้อมนำจิตให้อยู่กับสิ่งที่เป็นกุศล คุ้มครองตนด้วยการรักษาธรรม...
                   เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                        รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๕.๓๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๙ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พุธที่ ๑๐ สิงหาคม พศ. ๒๕๕๔
                 ........ คุณค่าของเวลาที่ผ่านมานั้น
                  จัดสรรให้มีค่ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้
                ไม่ปล่อยให้ผ่านไปโดยไร้ซึ่งประโยชน์
                 ทั้งในเรื่องทางโลกและในเรื่องทางธรรม
                ตอกย้ำจิตสำนึกในบทบาทภาระและหน้าที่
                เพราะวันเวลาของชีวิตที่ได้ผ่านมานั้น
                 มันคือกำไรของชีวิตแห่งการที่ยังมีลมหายใจอยู่......
                 ........ชีวิตก้าวข้ามความตามมาหลายครั้ง
                ในสมัยที่ยังไม่รู้จักคุณค่าของชีวิต
                 เดินอยู่บนเส้นทางที่พลาดผิดห่างไกลธรรม
                 เพลิดเพลินในการประกอบกรรมอันเป็นอกุศล
                 โดยไม่มีความรู้สึกรักตัวและกลัวตายในสิ่งที่ทำ
                 ชีวิตที่รอดมาได้จนถึงวันนี้มันจึงคือกำไรของชีวิต
                 เมื่อมีความรู้สึกสำนึกผิดชีวิตที่เหลือก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัว......
                  .....วันเวลาที่ผ่านไปทุกขณะจิตนั้น
                   มันเป็นการสั่งสมประสพการณ์ของชีวิต
                   สอนให้เรานั้นได้คิดได้พิจารณาเพิ่มขึ้น
                   ขอให้เรานั้นมั่นคงในจุดยืนของการดำเนินชีวิต
                   ที่คิดจะสร้างจะทำก่อกรรมดีสร้างมงคลให้กับชีวิต
                   เพื่อจะได้พัฒนาทางจิตให้เจริญก้าวหน้าในทางธรรม
                   การเจริญสตินั้นจึงเป็นงานที่ต้องกระทำอยู่ตลอดเวลา.....
                   .....กาลเวลานั้นย่อมหมุนเวียนและเปลี่ยนไป
                   ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่งสรรพสิ่งย่อมเคลื่อนไหว
                   โลกนั้นแปรเปลี่ยนไปอยู่ตลอดเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง
                   กระแสแห่งโลกนั้นจึงไม่มีวันที่จะสิ้นสุดและหยุดอยู่
                   แต่จิตของมนุษย์นั้นย่อมมีวันที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง
                   ถ้าได้รู้และได้เห็นความเป็นจริงของชีวิตจิตวิญญาน
                   สิ้นสุดด้วยการที่รู้จักพอโดยไม่ร้องขอและแสวงหาอีกต่อไป....
                   ....ความสำเร็จของชีวิตนั้นคือรางวัลของชีวิต
                   ซึ่งมิได้วางไว้ในจุดเริ่มต้นของการเดินทาง
                   การทำงานทุกสิ่งอย่างย่อมมีอุปสรรคและปัญหา
                   เหมือนกับคำที่กล่าวว่า...เส้นทางนั้นมิได้โรยด้วยดอกกุหลาบ
                   ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ การเดินทางของชีวิตนั้นยังไม่จบ
                   ไม่มีคำว่าล้มเหลวในชีวิตเพราะสิ่งที่ผ่านมานั้นคือบทเรียน
                   บทเรียนของชีวิตที่จะพัฒนาจิตของเราให้ก้าวเดินต่อไป....
                              เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                                   รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๗ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่ ๘ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
            วันเวลาของชีวิตที่ผ่านไป ใช้ชีวิตตามปกติวิสัยที่เคยเป็นมา เหมือนกับว่าไม่ได้ทำอะไร
ภายนอกนั้นเลคื่อนไหวไปตามปกติ พบปะพูดคุยสนทนา แลกเปลี่ยนกับผู้มาเยี่ยมเยือนทั้งหลาย
เมื่อเขาลากลับไปทุกอย่างก็คืนสู่ความเป็นปกติ เพราะการปฏิบัตินั้นเป็นการทำที่จิต ไม่ใช่ที่กาย
มีสติและสัมปชัญญะ ระลึกรู้อยู่ภายใน มีความรู้ตัวทั่วพร้อม ในสิ่งที่คิดและกิจที่กำลังกระทำ
ไม่ใช่การสร้างรูปแบบภายนอกขึ้นมา เพื่อให้ผู้อื่นรู้ว่าเราเป็นผู้ปฏิบัติธรรม มันไม่ใช่การแสดง
ออกทางกาย แต่เป้าหมายของการปฏิบัติธรรมนันคือการพัฒนาที่จิต เปลี่ยนแปลงความคิด
พัฒนาจิตให้มีคุณธรรม น้อมนำจิตนั้นเข้าสู่ความเป็นกุศล ฝึกฝนจนให้เกิดความชำนาญ
ในกระบวนการแห่งความคิดจิตสำนึกทั้งหลาย ด้วยการมีสติและสัมปชัญญะที่เป็นกุศล
ควบคุณตน ในสิ่งที่กำลังคิดและกิจที่กำลังทำ ไม่ให้อกุศลกรรมเกิดขึ้นมาได้ในขณะนั้น.....
               ใช้เวลาทบทวนแนวทางการปฏิบัติในมหาสติปัฏฐานสูตร  พิจารณาสภาวะธรรมในแต่ละฐาน
ทำความรู้ความเข้าใจในการพิจารณาในกาย เวทนา จิต ธรรม กำหนดรู้การเกิดขึ้น  ตั้งอยู่ และการดับไป
ทั้งภายนอกและภายใน คือที่เกิดขึ้นทางกายและทางจืต มีสติและสัมปชัญญะควบคู่เสมอกันอยู่ทุกขณะ
เพราะว่าถ้าไปเน้นสติแต่เพียงอย่างเดียวนั้น มันจะนำจิตไปสู่สภาวะธรรมของสมถะกรรมฐาน คือความนิ่งสงบ
มหาสติปัฏฐานนั้นเป็นการปฏิบัติของวิปัสสนากรรมฐาน จึงต้องมีความรู้ตัวทั่วพร้อม คือต้องมีสัมปชัญญะประกอบ
คอยควบคุมจิต มีสมาธิอยู่ในระดับขณิกสมาธิไม่ปล่อยให้ลงลึกจนเกินไปในองค์ฌาน เพราะจะทำให้การพิจารณา
นั้นมันขาดหายไป จิตจะติดอยู่ในความสงบ สภาวะธรรมของสมถะนั้นเป็นไปในองค์แห่งฌานทั้ง ๔ มีสมาธิควบคุมอยู่
จึงรู้เฉพาะที่สิ่งเพ่ง  สิ่งที่พิจารณา แต่วิปัสสนานั้นมันจะเห็นการเกิดดับของสรรพสิ่ง คือก่อนที่จะเกิดขึ้น ขณะเกิดขึ้น
สภาวะที่ตั้งอยู่ และเหตุที่ทำให้ดับไป คือรู้นอก รู้ใน รู้กาย รู้จิต รู้ความคิด รู้การกระทำ มีความรู้ตัวทั่วพร้อมกับกายและจิต
มันเป็นการตามดู ตามรู้ ตามเห็น มันไม่ตื่นเต้นเหมือนการเจริญสมถะกรรมฐาน ที่มี วิตก วิจาร ปิติ สุข และเอตคตารมณ์
จึงเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ที่เคยปฏิบัติสมถะกรรมฐานมาก่อน ในการที่จะยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนา เพราะส่วนใหญ่จะติดอยู่ในอารมณ์ของสมถะ พึงพอใจในความสงบนิ่งของอารมณ์สมาธิ ไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะพิจารณา เหมือนที่เคยกล่าวไว้ในเรื่องการปฏิบัติที่ ว่า " ทำสิ่งที่ไม่มีให้มีขึ้น  รักษาสิ่งที่มีนั้นไม่ให้เสื่อมหาย ทำสิ่งที่มีนั้นให้เหมือนกับไม่มี " นี้คือขบวนการทางจิตแห่งการปฏิบัติ " สูงสุดคืนสู่สามัญ " เพราะการเจริญวิปัสสนานั้นดูจากภายนอกแล้ว เหมือนกับไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะเป็นการกระทำที่จิต....มันไม่มีรูปแบบภายนอกที่ตายตัว ว่าต้องมีท่าทางอย่างนั้น ท่าทางอย่างนี้ จึงจะเป็นการปฏิบัติวิปัสสนา มันอยู่ที่จิตคือการมีสติและสัมปชัญญะ ควบคุมการจิต ควบคุมความคิดและการกระทำ มันเป็นการทำภายใน รู้ได้เฉพาะตนเท่านั้นเอง ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่กำลังคิดอะไรอยู่ และสิ่งที่คิดและที่ทำนั้นเรามีเจตนาอย่างไร เป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศลหรือไม่ " ไม่มีใครรู้ซึ้ง เท่าหนึ่งจิต "ในสิ่งที่กำลังคิดและกำลังกระทำเท่าตัวของเราเอง
 ถ้าเรามีสติและสัมปชัญญะที่สมบูรณ์อยู่ทุกขณะจิต ทุกเวลาของชีวิตที่ผ่านไป นั้นคือการได้ปฏิบัติเข้าหากุศลธรรม
น้อมนำชีวิตไปสู่ทิศทางที่ดี จึงเป็นสิ่งที่ควรคิดและกิจที่ควรทำ......
                เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                     รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๘ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๕ สค. ๕๔
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
เสาร์ที่ ๖ สิงหาคม พศ. ๒๕๕๔
"ยสฺสกสฺสจิ กายคตาสติ อภาวิตา อพหุลีกตา
ลภติ ตสฺส มาโร โอตารํ ลภติ ตสฺส มาโร อารมฺมณํ"
   ภิกษุไม่เจริญกายคตาสติอยู่ประจำแล้ว
ย่อมตกเป็นทาสของมาร มารอยู่เหนืออารมณ์
              ...กายคตาสติสูตร ๑๕/๑๘๖...
ทบทวนในสติปัฏฐาน ๔ เริ่มจากฐานกายในแต่ละบรรพ
โดยเจริญกายคตาสติควบคู่กันไปในบางอารมณ์เริ่มจากกำหนดรู้
ลมหายใจเข้าออก รู้ลมสั้น รู้ลมยาว รู้ลมหายใจปกติเจริญอยู่ใน
อานาปานบรรพจนจิตพบความสงบระงับแห่งลมหายใจ
จดจำทางเดินของจิตในแต่ละขั้นของอารมณ์ธรรมกรรมฐาน
เวลาเราเปลี่ยนอิริยาบทของกายก็ให้มีสติกำหนดรู้อยู่ตลอด
เป็นการเจริญสติพิจารณาอยู่ในอิริยาบทบรรพทุกขณะ
มีสัมปชัญญะรู้ตัวในการเคลื่อนไหวจิตอยู่ในสัมปชัญญะบรรพ
จิตพิจารณากายให้เห็นถึงความน่าเกลียดของร่างกาย
จนเกิดความจางคลายเบื่อหน่ายในตัวตนเป็นการเจริญสติในปฏิกูลปนสิการ
แยกกายของเราให้เห็นเป็นอาการสามสิบสอง ซึ่งประกอบมาจากธาตุทั้ง ๔
คืนร่างกายของเรานี้สู่ธรรมชาติเห็นกายเป็นเพียงธาตุที่จิตมาอาศัย
ไม่นานก็ต้องทิ้งไปตามกาลเวลาพิจารณาอยู่ในธาตุบรรพ
เมื่อจิตออกจากกายด้วยความสลายเสื่อมไปของธาตุที่รวมกัน
กายนั้นย่อมมีความเสื่อมสลายกลายเป็นซากศพมีลักษณะต่างๆ
๙อย่างของการเสื่อมสลายจนเกิดความจางคลายในกายนี้
จิตพิจารณาในนวสีถิกาบรรพลักษณะของกายที่เป็นซากศพ
จิตก็พบกับความเป็นจริงของกายนี้ที่จิตเข้ามาอยู่อาศัย
เกิดความรู้ความเข้าใจ จิตจางคลายจากการยึดถือในตัวตน
ฝึกฝนพิจารณาในฐานกายให้มีความช่ำชองในทุกบรรพของฐานกาย
เมื่อพื้นฐานหนักแน่นมั่นคงแล้วความเสื่อมในธรรมทั้งหลายย่อมไม่เกิดขึ้น
มีแต่ความเพิ่มพูนงอกงามเจริญในธรรมเพราะมีพื้นฐานที่ดีและถูกต้องมั่นคง
การปฏิบัติธรรมทั้งหลายต้องเริ่มจากพื้นฐานซึ่งคือกายของเรานี้เอง....
             เหตุที่ได้ปรารถในเรื่องกายคตานสตินี้ มาจากการที่ลงจากเขาเข้าเมือง
ไปเจอสภาพอากาศที่แตกต่างกัน ปรับตัวไม่ทันทำให้ธาตุในร่างกายผิดปกติไป
ต้องกลับมาปรับธาตุในร่างกายใหม่ โดยใช้ธาตุลมเป็นตัวเข้าไปปรับความสมดุล
ของธาตุทั้งหลายในกาย  เพื่อไม่ให้ป่วยไข้เพราะความแปรปรวนของธาตุในกาย
เพราะว่าธาตุลมนั้นเป็นตัวประสานซึ่งธาตุในกาย ปรับธาตุน้ำให้เคลื่อนไหวและตั้งอยู่
ปรับธาตุไฟให้ร้อนรึเย็นได้  ปรับธาตุดินให้แข็งหรืออ่อนลงได้ มันขึ้นอยู่กับการหายใจ
เอาธาตุลมเข้าไปในร่างกาย ลมหายใจเร็วก็จะทำให้ร้อน ลมหายใจช้าก็จะทำให้เย็น
อยากจะให้ธาตุน้ำเคลื่อนไหว ก็ต้องใช้ลมหายใจเร็วเพื่อทำให้ร้อน เพื่อให้ธาตุน้ำขยายตัว
กลั่นลมหายใจที่ร้อนเพื่อให้ธาตุลมไปขับธาตุน้ำให้ขยายตัวเคลื่อนไหวไหลกระจายไปใน
ร่างกาย ส่งผลให้ธาตุดินในกายขยายตัว เรียกว่าการฝึกตั้งธาตุและปรับธาตุในกายของเรา
ทำความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องธาตุในกาย เพราะว่าความเจ็บไข้ได้ป่วยทั้งหลายนั้น
ล้วนเกิดมาจากความผิดปกติของธาตุในกายและวิบากกรรมเก่า ซึ่งในส่วนของเรื่องวิบาก
กรรมเก่านั้น ก็ต้องใช้การแผ่เมตตา ขออโหสิกรรมและการสร้างบุญกุศลตัวใหม่ขึ้นมาทดแทน
ควบคู่กับการปรับธาตุในกายของเราให้มีความสมดุลกัน เรื่องของกายคตานุสติจึงเป็นธรรมโอสถ
ที่ใช้ในการรักษาความเจ็บป่วยของร่างกาย โดยไม่ต้องพึ่งพาตัวยาจากภายนอกได้เลย ....
 แด่กายคตานุสติกรรมฐานที่เป็นพื้นฐานแห่งสติปัฏฐาน ๔
                  เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                        รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๖ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๓๖ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๓ สค. ๕๔...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๔ สิงหาคม พศ. ๒๕๕๔
             พิจารณาใคร่ครวญทบทวนในข้อธรรมที่เคยศึกษาได้อ่านได้ฟังมา
เพื่อนำมาสงเคราะห์ให้เหมาะกับปัจจุบันธรรมที่เป็นอยู่ ระลึกรู้อยู่ภายใน
ถึงความเป็นไปของสภาวจิตทั้งหลายที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปในแต่ละครั้ง
ค้นหาที่มาของอารมณ์เหล่านั้น ว่ามันมีที่มา มีสาเหตุให้เกิดขึ้นได้อย่างไร
ทำความรู้ความเข้าใจ เพื่อจะดับอารมณ์ทั้งหลายเหล่านั้นมิให้มันเกิดขึ้นมาอีก
ความรู้สึกทั้งหลายที่เกิดขึ้นจากภายนอกและภายใน ถ้าเผลอไปปรุงแต่งตามมัน
โดยไม่รู้เท่าทัน ขาดสติในการพิจารณาแยกแยะกุศลและอกุศล มันก็อาจจะส่งผล
ให้จิตนั้นเศร้าหมองได้ จึงต้องฝึกดับอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นให้เร็ว โดยการมีสติ
และสัมปชัญญะให้มากขึ้นกว่าที่เคยเป็นอยู่
               ยังไม่มั่นใจในตนเองว่าจะทนต่อสภาพกระแสโลกภายนอกได้นานสักเท่าไหร่
เมื่อออกจากป่าไปสู่สังคมเมือง เพราะรู้ตัวเองดีว่า สติและสัมปชัญญะของเรานั้น
ยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควรต่อสิ่งกระทบทั้งหลาย จะรักษาทรงได้ไม่นานย่อมจะหวั่นไหว
และคล้อยตามไปกับกระแสโลกอีกเหมือน ที่ผ่านมาในครั้งก่อนๆ แต่มีความตั้งใจ
ที่จะรักษาทรงไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ รักษาไว้ซึ่งสติและสัมปชัญญะให้สมบูรณ์ที่สุด
อยู่กับกุศลธรรม ดำเนินไปตามมรรคองค์แปดแห่งความเป็นสัมมาทั้งแปดประการ
ให้ได้นานเท่านานเท่าที่จะทำได้ เพราะว่าเรานั้นยังอยู่กับสังคมของโลกธรรม
        ปฏิบัติอยู่ในป่าสิ่งกระทบมันน้อยมาก กิเลสไม่ถูกกระตุ้นมันจึงไม่แสดงให้เห็น
 จึงอยู่เป็นปกติสุข เหมือนกับว่ากิเลสนั้นเบาบางลงแล้ว แต่ เมื่อออกไปสู่สังคมเมือง
ตัวกระตุ้น(ผัสสะ)มันมีมากทั้งภายนอกและภายใน ถ้าจิตของเราไม่เข้มแข็งพอย่อมจะหวั่นไหว
และคล้อยตามกิเลสเหล่านั้นได้ จึงต้องพยายามเตรียมกายเตรียมใจไว้ให้พร้อม
ต่อสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น ในภายภาคหน้าที่เราจะต้องเจอ ซึ่งจากประสพการณ์ที่ผ่านมา
เรารู้ดีว่าจะต้องพบต้องเจอกับอะไรบ้าง ทางตา ทางหู ทางลิ้น ทางกายและทางใจ
เพราะเรารู้เหตุรู้ปัจจัยไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะต้องเจออะไรบ้าง จึงเป็นหน้าที่ของเรา
ที่ต้องดูแลรักษากายใจควบคุมไว้ให้ได้ เพราะกิเลสที่นองเนื่องในสันดานของเรา
 มันรอเวลาที่จะแสดงออกมาเมื่อได้ เมื่อมีปัจจัยที่เหมาะสมกับกิเลส เรียกว่าโรคนั้นยังมีอยู่
มิได้หมดสิ้นไป เพียงรอวันที่จะเจอของแสลงของโรค โรคนั้นก็จะปรากฏขึ้นมาให้เห็น
            ตรวจสอบกาย ตรวจสอบจิต ตรวจสอบความคิด ตรวจสอบการกระทำ อยู่ทุกขณะจิต
 พยายามตัดสิ่งที่เป็นอกุศลออกไป ไม่ส้องเสพในอกุศล ทั้งหลาย รักษาทรงไว้ซึ่งสิ่งที่เป็นกุศล
 เป็นการฝึกตนเพื่อเตรียมความพร้อม สำหรับการออกจากป่ากลับไปสู่สังคมเมือง ซึ่งมิใช่เรื่องง่าย
ที่จะทรง ไว้ได้ซึ่งสภาวธรรมเหล่านี้  เพราะว่ามีภาระหน้าที่ ที่จะต้องออกไปกระทำนั้น
มันต้องคลุกคลีกับหมู่คณะและผู้คนมากมาย ซึ่งมีลักษณะและอุปนิสัยที่แตกต่างกัน ภูมิธรรม
 ภูมิปัญญาแตกต่างกัน จึงต้องเตรียมกาย เตรียมใจ ไว้สำหรับการเผชิญต่อปัญหาที่จะเกิดขึ้นเฉพาะหน้า
ในทุกโอกาศ ทุกสถานะการณ์ ต้องควบคุมกายและใจไม่ให้คล้อยตามกระแสโลก กระแสสังคมให้ได้
ทรงไว้ซึ่งสภาวธรรมทั้งหลาย
        อยู่กับปัจจุบันธรรม ด้วยการเจริญสติและมีสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลา ไม่หนีปัญหาด้วยการเข้าสมาธิ
ใช้การพิจารณาหาเหตุหาปัจจัยของอารมณ์ที่เกิดขึ้น แล้วเข้าไปดับที่เหตุ ที่ทำให้เกิดอารมณ์เหล่านั้น
 โดยการพิจารณาให้เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษและสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ของเหตุนั้น จนเกิดความละอาย
และเกิดธรรมสังเวชในสิ่งนั้น จิตมันก็จะถอนจากการยึดถือ เกิดการปล่อยวาง เมื่อจิตไม่เข้าไปเกี่ยวข้องยึดถือแล้ว
มันก็ดับเหตุไปได้ครั้งหนึ่ง  เราต้องพยายามทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนเกิดความเคยชิน ความชำนาญ จนเป็นวสี
และกลายเป็นอุปนิสัย เราจึงจะปลอดภัยต่อกระแสโลก...
                 บันทึกบนเส้นทางธรรม...ด้วยศรัทธา-เชื่อมั่น –ปรารถนาดี...
                                              รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๔ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๓๒ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี
                                     

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
      ฝนตกตลอดทั้งวันทั้งคืน พื้นดินเปียกชื้นไปด้วยน้ำ
หมอกปกคลุมทั้งขุนเขา สายลมเย็นนั้นพัดผ่านมาตลอด
นั้งๆนอนๆอยู่แต่ในที่พักออกไปข้างนอกไม่ได้เพราะฝนตก
เจริญสตินั่งสมาธิพิจารณาธรรม เปิดฟังคำบรรยายธรรม
ของครูบาอาจารย์หลายๆท่าน เช่นของหลวงพ่อพุทธทาส
หลวงพ่อชา หลวงพ่อจรัล หลวงพ่อจำเนียร ฟังสลับกันไป
นั่งจนเมื่อยก็เปลี่ยนมาเป็นนอน​ นอนพิจารณาร่างกาย
เจริญกายคตาจนสมควรแก่เวลาก็ลุก​ขึ้นมาเขียนบทกวี
ทำอยู่อย่างนี้เกือบทั้งวันทั้ง​คืน ตั้งแต่ตื่นจนกระทั้งหลับ
ตรวจสอบจิตของตนเองถึงที่มาของอ​ารมณ์เหล่านี้ที่เป็นอยู่
จึงได้รู้ว่าเกิดจากความเบื่อแล​ะความอยาก....
       "ความเบื่อกับความอยากเป็นของคู่กัน"
เมื่อความอยากเกิดขึ้นจิตก็ดิ้น​รนขวนขวาย
หาเหตุและปัจจัยมาสนองตอบความอย​าก
ถ้าสนองตอบตัณหาความอยากได้ จิตก็ยินดี
ถ้าไม่ได้ตามที่ปราถนา จิตมันก็เกิดปฏิฆะ
และเมื่อเสพในความอยากนั้นจนเต็​มที่แล้ว
จิตมันก็จะเบื่อในอารมณ์นั้น ความอยากในสิ่งอื่นก็เข้ามาแทนที่
เป็นเช่นนี้เรื่อยมาคือ"อยากๆเบื่อๆแล้วก็เบื่อๆอยากๆ"
ตามกิเลสตัณหาที่เกิดขึ้นในแต่ล​ะช่วงของอารมณ์
ถ้าเราไม่รู้เท่าทันอารมณ์เหล่า​นี้ ชีวิตของเราก็จะไม่มีความสุข
เพราะเราต้องดิ้นรนขวนขวายหาปัจ​จัยมาสนองตอบตัณหาไม่สิ้นสุด...​...
แต่ถ้าเรามีสติสัมปชัญญะที่สมบู​รณ์ พิจารณาอยู่
รู้เท่าทันอารมณ์ที่กำลังเกิดขึ้น รู้จักข่มกิเลส ดับตัณหาลงได้
ใจเราก็จะไม่เร้าร้อนไม่วุ่นวาย​ทุรนทุรายเพราะตามใจกิเลส
การที่จะข่มกิเลส ดับตัณหาลงได้นั้น ต้องอาศัยปัญญา
การคิดพิจารณา ให้เห็นทุกข์ เห็นโทษของกิเลสตัณหา
จนเกิดความเกรงกลัวและละอายในกิ​เลสตัณหานั้นขึ้นในจิต
มันจะเกิดความยับยั้งขึ้นในจิตทำให้เราไม่กล้าคิดและกล้าทำ
องค์แห่งคุณธรรมความละอายและเกร​งกลัวต่อบาปได้เกิดขึ้น
ในจิตของเราแล้วและถ้าเราเพียงแ​ต่คิดได้ แต่ยังทำไม่ได้นั้น
แสดงว่าเรายังอ่อนกำลัง ยังเป็นผู้พ่ายแพ้แพ้ต่อกิเลส แพ้ต่อตัณหา
ยังเป็นผู้ห่างไกลจากองค์ธรรมเป็นได้เพียงใบลานเปล่า
เป็นเช่นภาชนะที่มีรอยรั่วมีประ​โยชน์ใช้สอยเพียงน้อยนิดเพราะคิ​ดแต่ไม่ทำ......
        อารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเพี​ยงน้อยนิด ถ้าจิตขาดการพิจารณา
เผลอสติเข้าไปปรุงแต่งคล้อยตามอ​ารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้น มันเหมือนกับการ
ไปเพิ่มกำลังให้มัน เพลิดเพลินไปกับการปรุงแต่งเหล่​านั้นที่เป็นอกุศลจิต
มันก็ก่อให้เกิดการสร้างภพสร้าง​ชาติใหม่ขึ้นมา ไม่รู้จักจบสิ้นเพราะการ
ปรุงแต่งทำให้มีทำให้เป็นนั้น เราจึงควรมีสติรู้เท่าทันอารมณ์​ที่เกิดขึ้นทั้งหลาย
พิจารณาแยกแยะออกให้ได้ ถึงความเป็นกุศลจิตและความเป็นอ​กุศลจิต
เห็นคุณ เห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ขอ​งอารมณ์เหล่านั้น
ตามดูตามรู้ให้ทันในความคิดที่เ​กิดขึ้นทั้งหลาย ด้วยการเจริญสติพิจารณา
ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ปฏิบัติธรรม​...
          ขอบคุณกิเลสตัณหาที่มาเป็นแบบทด​สอบอารมณ์
               เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้ว​ยไมตรีจิต
                   รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๖.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๓๑ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๔
....รับรู้รับฟังปัญหา เสพข่าวสาร ที่ผ่านเข้ามาในความคิด
นำมาพิจารณาถึงที่มาของปัญหาในแ​ต่ละเรื่องที่ได้เกิดขึ้น
จึงสรุปได้ว่า ปัญหานั้นล้วนเกิดขึ้นมาจากคน คนคือต้นเหตุ
ที่มาของปัญหาทั้งหลาย ยิ่งในสังคมใหญ่ที่มีความหลากหล​าย
ปัญหานั้นก็ย่อมจะมีมากขึ้นเป็น​ธรรมดา เพราะว่ามีความคิดเห็น
ที่แตกต่างกันออกไปและการไม่ยอม​รับฟังในความคิดเห็นของผู้อื่น
มันจึงทำให้เกิดปัญหา (อยู่คนเดียวระวังจิต อยู่กับมิตรระวังวาจา )...
.....มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม คือต้องมีการอยู่รวมกลุ่ม
และอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มก้อน ตามเชื่อชาติและสายพันธ์
และภูมิภาค จากกลุ่มเล็กไปสู่กลุ่มใหญ่ และเมื่อมากคนก็มากความคิด
เพราะทุกคนต่างเคารพความคิดเห็น​ของตนเอง ซึ่งความคิดเหล่านั้น
เป็นสิทธิส่วนบุคคลที่สามารถจะคิดได้ เพราะความคิดเป็นเรื่องของภายใน​
อยู่ในใจไม่มีใครรู้ แต่ที่เกิดมีปัญหาก็เพราะว่าการ​นำเสนอความคิด
การแสดงความดิคเห็นออกมาต่อสาธา​รณะ เพราะอาจจะไปกระทบ
กับความคิดเห็นของผู้อื่น...
.....หลักการในการแสดงความคิดเห็นนั้น มันต้องเริ่มที่เรา
คือตัวเราต้องหาเหตุผลมารองรับค​วามคิดของเราเสียก่อน
(ทำไมเราต้องมีความคิดเห็นเป็นอ​ย่างนี้อย่างนี้ และจะมีผลอย่างไรถ้าเรานำเสนอไป​)
และเมื่อเรานำเสนอไป เราต้องทำใจต่อผลกระทบที่ตามมี(​ถ้ามีความเห็นที่แตกต่างกัน)
เราต้องเคารพในสิทธิส่วนบุคคลขอ​งเขา ที่เขาสามารถจะคิดเห็นที่แตกต่า​งไปจากเราได้
แล้วเอาความคิดที่แตกต่างกันมาป​ระสานหาจุดที่ลงตัว โดยใช้เหตุและผล
(คงความคิดของทั้งสองฝ่ายไว้ อย่าไปทำลายหรือตัดทิ้ง)แล้วมอง​หาสิ่งที่
เป็นจุดกลางระหว่างความคิดทั้งส​องฝ่าย แล้วเราจะได้ความคิดที่ลงตัว
(ไม่มีฝ่ายใดเสีย มีแต่ได้ทั้งสองฝ่าย)....
...สรุปแล้วมันก็คือเราต้องมีสติ ในการคิดการกระทำ คือต้องคิด ก่อนที่จะพูด
(ต้องสรุปความคิดของเราให้ได้ก่​อนที่จะนำเสนอ) ถ้าเราไม่เผลอสติ
การคิดการกระทำก็จะมีความรอบคอบ​ยิ่งขึ้น และจะรู้จักรับฟังความคิดเห็น
ของผู้อื่นได้มากขึ้น เมื่อเราเข้าใจตัวเราได้แล้ว เราก็จะเข้าใจผู้อื่นได้เช่นกัน​...
......ความคิดเห็นของแต่ละคนนั้​น เกิดจากวัยวุฒิ คุณวุฒิ พื้นฐานของครอบครัว
สังคมรอบข้าง และอารมณ์ความรู้สึกของเขาในขณะ​นั้น ถ้าเราเข้าใจในเรื่อง
"จิตวิทยาของมนุษย์"เราจะเข้าใจ​ในเหตุผลของแต่ละคนที่แตกต่างกั​น
และสิ่งนั้นจะไม่สร้างความแตกแย​ก จากความเห็นที่แตกต่าง
แต่จะเป็นพลังในการขับเคลื่อนไป​สู่ความก้าวหน้า เพราะว่าเราจะได้มุมมองใหม่ๆ
ในความที่แตกต่างกัน และมันจะเกิดการพัฒนาทางความคิด​ขึ้นต่อไป...
......การเรียนรู้ของแต่ละบุคคล​นั้น ย่อมจะแตกต่างกันจากพื้นฐานที่ไ​ด้กล่าวมา
และเมื่อเราเข้าใจในเรื่อง " จิตวิทยา " ที่มาของแต่ละบุคคลแล้วนั้น ปัญหามัน
ก็จะไม่เริ่มที่ตัวเรา เมื่อรู้เห็นและเข้าใจ การให้อภัยก็จะตามมา เพราะว่าไม่ยึด
ถือมาเป็นสาระ ไม่เก็บมาเป็นข้อกังวลใจ การที่เราไปทุกข์ใจกับสิ่งเหล่า​นั้น
มันเหมือนการไปเก็บกิเลสของเขาม​าปรุงแต่ง เพิ่มกิเลสให้แก่ตัวของเราเอง
ซึ่งกิเลสภายในใจของเรานั้น มันก็มีมากอยู่แล้ว ยังชำระขัดเกลาไม่หมดเลย
แล้วเราจะไปเก็บกิเลสของผู้อื่น​มาเพิ่มอีกทำไม มองโลกในเชิงบวกเข้าไว้
แล้วเราจะพบกับความสุขใจ ไม่ต้องไปวุ่นวายทุกข์ใจกับกิเล​สตัณหาของผู้อื่น
" บุคคลย่อมแตกต่างกัน ด้วยธาตุและอินทรีย์ บารมีที่สะสมกันมา "....
.....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรี​จิต...
.....รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร....
๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๕.๐๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
ศุกร์ที่ ๒๙ กรกฎาคม พศ. ๒๕๕๔
 .........ปรับโลกเข้าหาธรรม เลือกเฟ้นธรรมที่เหมาะสมกับโลก
นำมาใช้กับสิ่งที่กำลังคิดและกิจที่กำลังทำ ประยุกค์ใช้ให้เข้ากัน
เพื่อความเจริญก้าวหน้าทั้งในทางโลกและทางธรรมแก่ตนเอง
และคนรอบกาย มันจึงไม่ใช่ความวุ่นวาย แต่เป็นการฝึกจิต
ให้รู้จักการระลึกนึกคิด รู้จักการพิจารณาเข้าหาเหตุและผล
บนพื้นฐานของความเป็นจริง จากสิ่งที่เป็นอยู่รอบกายทั้งหลาย
ที่กำลังดำเนินไป วิเคราะห์ไปยังสิ่งที่ยังไม่มาถึง สรุปถึงสิ่งที่ได้
ผ่านพ้นมา โดยใช้สติและปัญญาที่มีธรรม นั้นมานำความคิด
เป็นการฝึกจิตให้อยู่กับปัจจุบันธรรม....
 .....เมื่อก่อนนั้น สมัยปฏิบัติธรรมใหม่ๆ เราชอบใช้การหนีปัญหา
 มาเป็นทางออก เวลาที่มีปัญหามากระทบ มักจะหลบเข้าป่า
เข้าถ้ำ ไปจำศีลภาวนา เบื่อความวุ่นวาย ซึ่งมันก็แก้ได้ชั่วขณะหนึ่ง
และเมื่อเรากลับออกมาจากป่า จากถ้ำ เราก็ต้องเจอกับปัญหาใหม่ๆเข้ามาอีก
เราจะหลีกหนีปัญหาต่างๆนั้นไม่ได้เลย เพราะเราต้องอยู่ในสังคม
 ต้องอาศัยศรัทธาของพุทธบริษัทในการเลี้ยงชีพ ต้องพบปะกับผู้คน
และเมื่อรู้และเข้าใจในจุดนี้ จึงต้องเปลี่ยนแนวคิดและการปฏิบัติใหม่
 มาทำความรู้ความเข้าใจกับกายและจิต กับความคิดของสังคม
เจริญสติวิปัสสนา เพื่อที่จะอยู่กับปัจจุบันธรรมทั้งหลายให้ได้
เพราะว่าเมื่อก่อนนั้นเราไปเน้นหนักในเรื่องของจิตสมถะสมาธิ
 ซึ่งสมถะกรรมฐานนั้นเป็นเรื่องของสมาธิ ความสงบ อาศัยความวิเวก
เป็นอารมณ์ของกรรมฐาน จึงไม่ชอบความวุ่นวาย แต่วิปัสนากรรมฐานนั้น
อยู่กับปัจจุบันธรรม สิ่งที่กำลังเคลื่อนไหว ที่กำลังเกิดขึ้น ตามดู ตามรู้ ตามเห็น
แต่ไม่เอามาเป็นอารมณ์และติดอยู่ มีสติและสัมปชัญญะ รู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา
ซึ่งจะต่างจากอารมณ์ของสมถะกรรมฐาน ที่ต้องการความวิเวก ความสงบเงียบ
มีสติแนบแน่นอยู่กับการภาวนา จนอารมณ์นั้นเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่เพ่งอยู่
คือรู้เฉพาะสิ่งที่กำลังเพ่งอยู่เท่านั้น รู้ในความสงบนิ่ง แต่อารมณ์ของวิปัสสนานั้น
จะรู้เห็นในสิ่งที่เป็นไปรอบกายทั้งหลายที่เกิดขึ้น แต่ไม่เข้าไปยึดติดกับสิ่งเหล่านั้น
 พิจารณาสิ่งที่กำลังเป็นไปเข้าสู่หลักธรรมทั้งหลาย วางจิตวางใจให้อยู่กับธรรม
 มีธรรมคุ้มครองจิตในการคิดและการกระทำ รู้เห็นในสิ่งที่เป็นจริงตามหลักธรรม...
  .......การเผยแพ่ธรรมะนั้น สิ่งที่สำคัญคือการทำอย่างไรที่จะให้เขาเข้ามาหาเรา
ซึ่งต้องใช้หลักจิตวิทยามองหาความชอบพื้นฐานของแต่ละบุคคล นำเสนอในสิ่ง
ที่เขามีความชอบอันประกอบด้วยกุศล สร้างความคุ้นเคยกัน เพื่อลดความกดดัน
ความรู้สึกแปลกแยกและแตกต่างระหว่างกันออกไป ไม่ไปยัดเยียดธรรมให้เขา
ปฏิบัติในขณะที่เขานั้นยังไม่พร้อม น้อมนำธรรมที่เหมาะสมมานำเสนอแก่เขา
แสวงหาจุดร่วม สงวนจุดต่าง ไม่เข้าไปลบล้างพฤติกรรมเก่าๆของเขาในทันที
เพราะมันจะทำให้มีแรงต่อต้าน จึงต้องใช้ระยะเวลาในการละลายพฤติกรรมเก่า
ของเขาเหล่านั้นที่เคยเป็นมา จึงต้องใช้เวลาและความอดทนในการสอนให้เขารู้ธรรม
ตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล โดยใช้กุศโลบายธรมที่แตกต่างกัน....
                         เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                              รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๕.๒๘ น. ณ ตถตาอาศรม บานบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พุธที่ ๒๗ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
          ใช้เวลาที่ว่างจากการฟังธรรม การค้นคว้าพระไตรปิฏก มาทบทวนธรรม
มองย้อยกลับถึงอดีตที่ผ่านมา การศึกษาค้นคว้าและการปฏิบัติทำมาอย่างไร
ได้ผ่านสภาวธรรมใดมาบ้าง เคยหลงทางหลงผิดจิตคลาดเคลื่อนบ้างหรือไม่
อะไรเป็นเหตุและปัจจัยที่ทำให้คิดเห็นเป็นอย่างนั้น ใคร่ครวญทบทวนพิจารณา
เอาอดีตนั้นมาเป็นบทเรียน เพื่อที่จะกำหนดบทบาททำปัจจุบันนั้นให้เหมาะสม
จึงได้รู้ว่าอดีตที่ผ่านมาบางช่วงนั้น  เสียเวลาไปกับสิ่งที่น้อยคุณค่านั้นมากมาย
ไปหลงติดอยู่ในวังวนของโลกธรรมทั้งหลายอยู่ จึงไม่ได้รู้สภาวธรรมที่แท้จริง
 "รู้ธรรม เห็นธรรม เข้าใจธรรม" แต่ยังไม่ได้ทำ เพราะมัวไปหลงในการกล่าวธรรม
 ธรรมที่รู้ ธรรมที่เห็นและธรรมที่เข้าใจ จึงไม่เป็นรูปธรรม  เพราะยังมิได้ตั้งไว้ทรงอยู่ใธรรม
ที่รู้ที่เห็นที่เข้าใจ จึงเพียงได้แต่สัญญาในธรรม คือการจำได้หมายรู้ มิได้ทรงอยู่
เพราะขาดการกระทำที่ต่อเนื่อง....กิเลสมารมันหลอกให้เราหลงทางเสียเวลาไป
 หลงดีใจ ภูมิใจ ตามกิเลสไม่ทัน จึงกล่าวธรรมเพื่อสนองตัณหา คืออยากที่จะให้ผู้ฟัง
ได้รู้และเข้าใจแล้วนำไปปฏิบัติ มิได้กล่าวธรรมเพื่อธรรม เพราะจิตเข้าไปหวังผลในการกล่าวธรรม
เสียเวลาไปหลายปี เพียงเพราะขาดสติไม่ถึงเสี้ยวนาที.....คงต้องกลับมาเริ่มใหม่ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
 ที่จะลบสัญญาเก่าๆได้ในระยะเวลาอันรวดเร็ว จิตมันปรุงแต่งในอารมณ์ มันไปรู้ก่อนที่สภาวธรรมจะเกิด
 ต้องแก้ไขปรับปรุง ควบคุมจิตให้มากขึ้นกว่าเดิม  เพื่อจะให้พบทางเก่าที่เราเคยเดิน ซึ่งเราทิ้งไปนาน
 ทางมันจึงลางเลือนไม่ชัดเจน คงต้องค่อยเป็นค่อยไป คลำทางต่อไปจนกว่าจะเจอ...
  จิตหวนระลึกนึกถึงสมัยที่ไปปฏิบัติอยู่ที่ถ้ำศรีเมือง ป่าช้าเกาะเย็น จังหวัดสุราษฎร์ธานี
และอยู่จำพรรษาปฏิบัติ ณ ที่นั้น ในช่วงเข้าพรรษาฝนจะตกลงมาเป็นประจำ ในถ้ำจะเกิดน้ำหยด
ต้องเอาถังน้ำไปรองรับน้ำที่หยดลงมา เพื่อเก็บไว้เป็นน้ำใช้และไม่ให้เปียกเลอะพื้นถ้ำ น้ำนั้นย้อยลงมา
ทีละหยดอย่างสม่ำเสมอ จนเต็มถังที่นำไปรองรับไว้ จึงอุปมาได้กับการปฏิบัติธรรม ที่ต้องกระทำอยู่อย่าง
สม่ำเสมอ สะสมกำลังไปเรื่อยๆอย่าได้ทอดทิ้งธุระให้ขาดตอน ซึ่งมันจะเหมือนน้ำในถังที่ตั้งลืมไว้กลางแดด
 มันมีแต่จะเหือดแห้งระเหยไป เพราะความร้อนจากแสงแดดที่แผดเผา มันจะระเหยแห้งหายไปไปทุกวัน
ซึ่ง กว่าจะรู้ตัวระลึกได้ น้ำในถังมันก็เหือดแห้งไปหมดแล้ว เหลือแต่ถังเปล่าที่ไม่มีน้ำต้องเสาะหาน้ำมาใหม่
มาใส่ให้เต็ม และนำถังไปเก็บไว้ในที่ที่เหมาะสม หมั่นดูแลรักษาและเติมน้ำให้เต็มอยู่เสมอ....
การปฏิบัตินั้นก็เช่นกันเราต้องหมั่นกระทำให้สม่ำเสมอ รักษาไว้ซึ่งสภาวธรรมที่เกิดขึ้นแล้วให้ได้ อย่าให้เสื่อม
ทำสภาวธรรมตัวใหม่ที่ยังไม่เกิดขึ้น ให้เกิดขึ้นมา ตามกาลเวลาที่เหมาะสม....
                เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
                     รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๗ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๐๗ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่ ๒๕ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๔
......ในวันเสาร์และวันอาทิตย์ที่ผ่านมามีญาติโยมขึ้นเขามาเยี่ยมเยือนกัน
หลายคณะ ได้พบปะสนทนากัน ตามกาลตามเวลา ในเนื้อหาทั้งในทางโลก
และทางธรรม ตามสิ่งที่ควรจะเป็น เป็นการร่วมแสดงความคิดเห็น เสนอแนะ
ในสิ่งที่ควรคิดและในกิจที่ควรทำ เพื่อที่จะนำชีวิตไปสู่ความเจริญก้าวหน้า
ทั้งในทางโลกและทางธรรม ร่วมกันคิดและวิเคราะห์หาความเหมาะสม
ในสิ่งที่ควรจะเป็นและสิ่งที่เป็นไปได้ ตามเหตุและปัจจัยที่พวกเรานั้นมี
คิดจากพื้นฐานหน้าตักตามหลักแห่งความเป็นจริง ไม่ได้หวังพึ่งพิงโชคชะตา
แต่ใช้สติปัญญาความรู้ความสามารถศักยภาพที่พวกเรานั้นมี มาเป็นต้นทุน
ในการคิดพิจารณาว่าควรจะกระทำในสิ่งใดและกระทำได้ดีมากน้อยขนาดไหน
มีอะไรเป็นเหตุและเป็นปัจจัยที่จะเกิดทำให้มีความผิดพลาดขึ้นได้บ้าง
ในการดำเนินงานในสิ่งนั้นๆ ถ้าไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ตั้งใจไว้ มันจะมีผล
กระทบอย่างไรบ้างต่อตัวเราและสังคมรอบข้าง มองหาแนวทางของการแก้ไข
ปัญหาไว้ล่วงหน้า แล้วทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์เต็มที่กันต่อไป
ผลจะออกมาเป็นอย่างไรมันเป็นเรื่องของอนาคต ที่ตั้งอยู่บนกฏของอนิจจัง
แต่การที่เราได้ลงมือกระทำนั้น มันเป็นความภาคภูมิใจ ว่าเราได้ทำสิ่งนั้น
กันไปแล้ว ไม่มาน้อยใจ เสียใจกับโอกาสที่ผ่านไป...
......ในการทำงานนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีสติและมีสมาธิในการทำงาน
เพราะในการทำงานแต่ละอย่างนั้น ย่อมมีอุปสรรคและปัญหาอยู่ตลอดเวลา
การที่เรามีสตินั้นจะช่วยให้เราเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นและสามรถที่จะควบคุม
อารมณ์ความรู้สึกได้ และทำให้สามารถที่จะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นได้เสมอ
เพราะว่าเรามีสมาธิในการทำงานจึงสามารถที่จะควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้
ไม่ตื่นตกใจหรืออารมณ์เสียเมื่อเจอปัญหา ทำให้สามารถที่จะแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้
ขณะออกรับบิณฑบาตร ฝนตกหนักมาก เปียกไปทั้งตัว กลับที่พักแล้วเจริญสติภาวนา
โดยใช้ " โสตกรรมฐาน "คือการใช้โสตสัมผัส ( เสียง )เป็นอารมณ์กรรมฐาน
เอาสติไปจับที่เสียงที่เราได้ยิน จนสามารถที่จะแยกเสียงที่ได้ยินนั้นได้
และจิตจับอยู่กับเสียงเพียงเสียงเดียวที่เราสนใจ จนจิตเป็นสมาธิอยู่กับเสียงนั้น
ซึ่งการปฏิบัติแบบนี้ได้ทำอยู่บ่อยครั้ง ตามโอกาศที่เหมาะสม
ซึ่งวิธีนี้ได้เจอโดยบังเอิญตั้งแต่สมัยที่เป็นฆราวาส ตอนที่นั่งรถไฟจากกรุงเทพฯ
ไปสุราษฎร์เมื่อปี ๒๕๒๙ ตอนนั้นเดินทางคนเดียวและในเที่ยวนั้นผู้โดยสารมีน้อยมาก
ทำให้มีที่นั่งว่างเยอะ สามารถที่จะเอาเบาะที่นั่งมาปูนอนได้ เพราะว่าว่างไม่รู้จะทำอะไร
นอนก็ไม่หลับ จึงนอนฟังเสียงล้อรถไฟกระทบข้อต่อของรางไปเรื่อยๆ
นอนฟังตั้งแต่รถไฟออกจากสถานีนครปฐม ไปรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรถไฟถึงสถานีไชยา
เมื่อรู้สึกตัวและเลิกฟังเสียงล้อรถไฟแล้วนั้น มีความรู้สึกเอิบอิ่ม เป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก
ซึ่งมันเป็นความสุขที่เราไม่เคยเจอมาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมา เพราะในสมัยเป็นฆราวาส
ไม่เคยสนใจเรื่องศาสนา ปฏิเสธศาสนา แต่เมื่อได้เข้ามาศึกษาและปฏิบัติธรรม
จึงได้รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคือความเป็นสมาธิ คืออารมณ์ปิติ สุขและเอตคตารมณ์
ซึ่งเราพบมันโดยบังเอิญและนำมาปฏิบัติอยู่เสมอตามจังหวะและโอกาศที่เหมาะสม...
.......เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต........
...........รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร..............
๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๔๕ น. ณตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
เสาร์ที่ ๒๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
          ฤดูกาลพรรษาผ่านไปแล้ว ๘ วัน ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่ระบบที่กำห​นดไว้
ปรับกาย ปรับจิต ปรับสถานที่ ให้เกิดความพอดีและความเหมาะสมต​ามอัตภาพ
“ เรียบง่าย ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ “ คือสภาวะของความเหมาะสมกับ จังหวะ
เวลา โอกาส สถานที่ บุคคล ตามเหตุผลและปัจจัย องค์ประกอบที่มีในขณะนั้น
ไม่ใช่การ ไร้กฎกติกา ไร้ระเบียบวินัย ที่เป็นไปเพราะความมักง่าย ความขี้เกียจ
ซึ่งสิ่งนั้นมันเกิดจากอกุศลจิต​ แต่เป็นการไม่เข้าไปยึดติดในรูป​แบบและพิธีการ
จนเกินไป โดยดูตามความเหมาะสม มีกฎกติกาในชีวิต ในกิจทั้งหลายที่ควรทำ
เป็นไปตามธรรมชาติความเหมาะสมขอ​งปัจจุบันธรรม....
         บางครั้งจึงเกิดปัญหาแก่ลูกศิษย์ ผู้ที่ไม่รู้ ไม่เข้าใจ แล้วเอาไปกระทำตาม
คืออยากจะทำอะไรตามที่ใจของตนปร​ารถนา แล้วบอกว่าเป็นการไม่ยึดติดในรู​ปแบบ
ซึ่งมันเป็นความเห็นและการกระทำ​ที่ไม่ถูกต้อง เพราะสิ่งนั้นเกิดมาจากความขี้เ​กียจ
ความมักง่าย ไม่ได้เกิดจากความรู้และความเข้​าใจที่ถูกต้อง เป็นไปเพื่อสนองตัณหา
ความอยากกระทำของตนเอง สิ่งนั้นมันไม่ใช่การปล่อยวาง แต่มันเป็นการทอดทิ้งธุระ
คือการละเลยไม่ทำหน้าที่ของตนให้สมบูรณ์ ซึ่งเป็นการปฏิบัติที่มิชอบเพรา​ะไม่ประกอบ
ด้วยกุศลจิตเป็นพื้นฐานในการคิด​และการกระทำ.....
           สิ่งที่ควรกระทำนั้นต้อง ไม่เป็นภัยต่อชีวิตตนเอง ไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อผู้อื่น
ไม่ฝ่าฝืนพระธรรมวินัยและกฎระเบียบของสังคม เป็นไปตามความเหมาะสมของจังหวะ
เวลา โอกาส สถานที่ บุคคล อยู่บนพิ้นฐานของเหตุและผล ปัจจัยองค์ประกอบทั้งหลาย
เป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศล เป็นมงคลแก่ชีวิต จากสิ่งที่คิดและสิ่งที่ทำ นั้นคือความ
“ เรียบง่าย ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ “ เป็นกิจที่สมณะนั้นควรคิดควรทำใ​นการดำเนินชีวิต
เพื่อพัฒนาทางจิต ไปสู่ความสงบเพื่อความจางคลายขอ​งอัตตา กิเลส ตัณหาและอุปทานทั้งหลาย
 เพื่อความเป็นผู้ที่เลี้ยงง่ายไ​ม่สร้างความลำบากใจ ความอึดอัดและความกดดัน
ให้แก่บุคคลรอบข้าง ให้ทุกอย่างเป็นไปตามสามัญลักษณ​ะของธรรมชาติที่มันควรจะเป็น
โดยมีธรรมวินัยเป็นกฎกติกาของชี​วิตและเป็นกิจที่ต้องกระทำ อย่าได้ไปตั้งกฎกติกาใหม่
ขึ้นมาเพื่อสนองตอบตัณหาของตนเอ​ง ไม่ควรตัด ไม่ควรเติม เพิ่มในสิ่งที่พระพุทธองค์นั้น
ทรงตรัสไว้ชอบแล้ว ตรัสไว้ดีแล้ว เพราะสิ่งที่ไปตัดออกหรือเพิ่มเ​ข้ามาใหม่นั้น มันมาจาก
ตัณหา ความอยากความต้องการของเราเองทั้งนั้น ที่อยากจะให้มันเป็นไปตามที่ใจข​องเรา
นั้นปรารถนาและต้องการ มันเป็นการทำเพื่อสนองตอบตัณหาข​องตัวเราเอง......
.....เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต......
.......รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร.....​.
๒๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๓๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๒๑ กรกรฎาคม พ.ศ.๒๕๕๔
        ปรับสภาพร่างกายให้สอดคล้องกับสภาวะจิต ปรับความคิดเข้าสู่กุศล
ใช้จิตถามจิตเมื่อมีความคิดฟุ้งซ่านเกิดขึ้น ถามว่าคิดทำไม คิดแล้วได้อะไร
สิ่งที่คิดเป็นไปได้หรือไม่ สิ่งที่คิดนั้นเป็นกุศลจิตหรืออกุศลจิต สิ่งที่คิดนั้นมี
คุณ มีโทษ มีประโยชน์หรือไม่มีประโยชน์ มากน้อยเพียงใดและเป็นเช่นไร
เป็นเวลาที่ควรจะคิดถึงเรื่องเหล่านี้หรือไม ใจถามใจ จิตถามจิต หาคำตอบ
ให้ตนเอง จนมันเจอต้นเหตุแห่งความคิด จิตมันก็จะหยุดฟุ้งซ่านและปรุงแต่ง
ใช้จิตถามจิตจนมันจบ เพราะว่าพบที่เกิดของปัญหา จิตคลายความสงสัยวิตก
ใช้จิตที่เป็นคติของตนเองเป็นผู้ถาม และต้องวางจิตให้เป็นกลางเมื่อหาคำตอบ
จิตมันจะถูกป้อนคำถามจนจิตมันล้า ขี้เกียจจะหาคำตอบอีกต่อไป เป็นอุบายใน
การแก้ความฟุ้งซ่านคิดในเรื่องที่ไร้สาระ เมื่อจิตหยุดคิด จิตก็จะเข้าสู่ความว่าง
และความสงบ เพราะว่าพบคำตอบของความสงสัยทั้งปวงได้แล้ว...
        การปฏิบัติเจริญสติภาวนานั้น เราต้องทำพื้นฐานเบื้องต้นให้มันคงเสียก่อน
คือมีการระลึกรู้ผิดชอบ ชั่วดี มีการหักห้ามใจในสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย เห็นความคิด
ของตนเองทั้งฝ่ายที่เป็นกุศลและฝ่ายที่เป็นอกุศล คือเห็นทั้งความคิดที่ดีและ
ความคิดที่ไม่ดีในจิตตนเองที่กำลังเกิดขึ้น เรียกว่าคุยกับตนเองให้ได้เสียก่อน
ก่อนที่เราจะไปคุยกับผู้อื่นหรือถ่ายทอดไปยังผู้อื่น มันต้องจบในจิตของเราเสียก่อน
มีคำตอบที่ชัดเจนด้วยเหตุและผล มีที่มาและที่ไปที่แน่นอน บนพื้นฐานแห่งความ
เป็นจริง ความเป็นไปได้และความน่าจะเป็น รู้เห็นในเหตุและปัจจัย องค์ประกอบ
ทั้งหลายของสิ่งเหล่านั้น ปัญหาทุกอย่างมันจึงจะจบลงได้ มันต้องเริ่มที่ตัวของเรา
ต้องรู้และเข้าใจในตัวของเราเองเสียก่อน....
        การปฏิบัติธรรมเจริญจิตภาวนานั้น ถ้าเราไปเน้นหนักในเรื่องสมาธิและเรื่อง
ของสติจนเกินไป มันจะทำให้การคิดพิจารณานั้นน้อยลง เพราะจิตไปทรงอยู่ในอารมณ์
ของความเป็นสมาธิ ความนิ่ง ปฏิเสธสิ่งรอบกายทั้งปวงไป  จึงต้องใช้กำลังของสัมปชัญญะ
เพิ่มเข้ามาในการเจริญภาวนา เพื่อให้มีความตื่นตัว มีความรู้ตัวทั่วพร้อม น้อมจิตเข้าไป
พิจารณาสภาวะที่เกิดขึ้นรอบกายทั้งหลาย จนเห็นที่มาและที่ไป เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่
และการดับไปของสิ่งทั้งหลายที่เกิดขึ้น จนจิตเกิดความจางคลายจากการยึดถือในสิ่งนั้น
เห็นในพระไตรลักษณ์ คือความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จิตยอมรับในความเป็นจริง
ของสรรพสิ่งทั้งหลายในธรรมชาตินี้ ว่าทุกสิ่งมันล้วนเป็นเช่นนั้นเอง..
                    เชื่อมั่น-ศรัทธา-ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
                             รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๑ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๐๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๑๙ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๔
          " สรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหว ไปตามกฏแห่งธรรมชาติ "
มีการเกิดขึ้น  ตั้งอยู่  แล้วดับไป ซึ่งเงื่อนไขของกาลเวลานั้น
อาจจะแตกต่างกันไป ตามเหตุปัจจัยของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้น
จนบางครั้งเราแทบจะไม่เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของความเสื่อม
สลายที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ทุกขณะ จึงเข้าไปยึดติดและยึดถือในสิ่ง
เหล่านั้น อยากจะให้มันเป็นไปตามที่ใจของเรานั้นปรารถนาให้เป็น
ซึ่งถ้าสิ่งเหล่านั้นตอบสนองความต้องการของเราได้ เราก็จะยินดี
และเพลิดเพลินไปกับมัน แต่ถ้าสิ่งนั้นไม่เป็นไปตามที่ใจของเรา
ปรารถนาและต้องการแล้ว ก็จะเกิดความขุ่นใจ ความคับแค้นใจ
ความทุกข์ทั้งหลายก็จะเกิดขึ้นในจิต เพราะว่าเราไปยึดติดในความ
ต้องการของเราเกินไป ไม่เข้าใจและยอมรับในความเป็นจริงของสิ่ง
ทั้งหลายทั้งปวง ที่มันต้องดำเนินไปตามกฏแห่งธรรมชาติทั้งหลาย
         การปฏิบัติธรรมนั้นคือการเจริญสติและการเจริญสัมปชัญญะ
เพื่อให้มีการระลึกรู้และมีความรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ทุกขณะจิต กับสิ่งที่
คิด สิ่งที่ทำและสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยมีองค์แห่งคุณธรรมคุ้มครอง
จิตอยู่ องค์แห่งคุณธรรมที่ว่านั้นคือ ความละอายและเกรงกลัวต่อบาป
คอยกระตุ้นเตือนจิตสำนึก ความรู้สึกผิดชอบและชั่วดีที่กำลังเกิดขึ้น
ในความคิด ในจิตของเรา ทำให้เราสามารถที่จะข่มใจไม่ให้คล้อยตาม
ตัณหาความอยากที่เป็นอกุศลนั้นได้ ซึ่งต้องใช้การหมั่นฝึกฝนปฏิบัติ
เพื่อสร้างความเคยชินให้แก่จิต ในการคิดและการรู้เท่าทันซึ่งอารมณ์
ทั้งหลายที่เกิดขึ้นในจิตของเรา รู้จักการแยกแยะซึ่งกุศลและอกุศล
ข่มใจตนไม่ให้คล้อยตามซึงกิเลสที่เป็นอกุศลทั้งหลาย โดยใช้การ
พิจารณามองให้เห็นถึงคุณ ถึงโทษ ถึงประโยชน์และมิใช่ประโยชน์
ของอารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้น กระตุ้นเตือนจิตสำนึกแห่งการใฝ่ดี
ที่มันมีอยู่ในใจของเราทุกคนให้บังเกิดขึ้น แล้วน้อมนำความคิดนั้น
ไปสู่การปฏิบัติ เพื่อให้เป็นรูปธรรม แล้วความเจริญในธรรมทั้งหลาย
ก็จะบังเกิดมีแก่ผู้ใฝ่ธรรม ตามกำลังของสติ สัมปชัญญะและปัญญา
" เมื่อมีการกระทำ ย่อมต้องมีผลของการกระทำ เป็นสิ่งตอบแทน "
ซึ่งผลของการกระทำนั้น เป็นไปตามเหตุและปัจจัยเงื่อนไขที่เรานั้น
ได้กระทำมา ตามจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคล...
.....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.....
.....รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร.....
๑๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๕๒ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อามิตย์ที่ ๑๗ กรกฎาคม พ.ศ๒๕๕๔
          พบปะพูดคุย ต้อนรับมิตรสหายผู้มาเยือนคณะต่างๆตั้งแต่เช้าจนค่ำ
สนทนากันทั้งในเรื่องทางธรรมและเรื่องทางโลก ทั้งที่เป็นสาระและไร้สาระ
ธรรมะไร้รูปแบบและกาลเวลา ไม่มีสภาวะแห่งการแปลกแยกและแตกต่าง
ทำให้ทุกอย่างลื่นใหลในการสนทนา จนลืมเรื่องของระยะเวลาที่ผ่านไป
ในความมีสาระและไม่มีสาระ แฝงด้วยธรรมะตามเหตุและปัจจัยไปตามกาล
ทุกอย่างจึงพ้นผ่านไปด้วยดี
         มองโลกแล้วปรับเข้าหาธรรม นำมาปรับใช้ให้เข้ากับ จังหวะ เวลา
โอกาศ สถานที่และบุคคล ตามเหตุและปัจจัย องค์ประกอบที่มีในขณะนั้น
ให้เหมาะสมกับพื้นฐานจริตและความรู้สึกนึกคิดของแต่ละบุคคลที่สนทนา
มีสติระลึกรู้ในสิ่งที่กำลังพูดและกำลังกระทำ เสนอนำความคิดเรื่องจิตอาสา
เพื่อตอบแทนคุณค่าให้เป็นประโยชน์แก่สังคม ช่วยกันกระจายความคิดเพื่อ
สร้างจิตสำนึกไปยังบุคคลรอบข้าง สร้างจิตสำนึกและความรู้สึกที่ดีงาม
         โลกและธรรมนั้นต้องก้าวเดินไปพร้อมกัน ไม่มีการกีดกั้นเรื่องเพศ
เรื่องวัย เรื่องสถานะ ไม่มีสภาวะแห่งข้อจำกัด ไม่มีการผูกมัดให้เขากระทำ
เพราะสภาวะธรรม ภูมิธรรมของแต่ละคนนั้น แตกต่างกันด้วยธาตุและอินทรีย์
จึงต้องมองหาความพอดีและความเหมาะสมให้กับบุคคลนั้นๆ ในการกระทำ
ซึ่งความดีทั้งหลาย เพื่อให้เขากระทำได้ในทันที โดยไม่มีอาการเคอะเขิน
มีความเพลิดเพลินและพอใจในสิ่งที่ได้กระทำ น้อมนำเอาธรรมมาสงเคราะห์
ให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา สถานที่และตัวบุคคล
         ทุกอย่างอยู่ที่การเริ่มต้นที่ถูกที่และถูกทาง แล้วทุกอย่างมันก็จะเดิน
ไปตามทางด้วยตัวของมันเอง...
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๑๗ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๖.๕๖ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๑๔ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๔
       พรุ่งนี้เป็นวันอาสาฬหบูชา ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๘ ซึ่งเป็นวันก่อนเข้าพรรษา ๑ วัน
ซึ่งสิ่งที่ได้ทำเป็นประจำในช่วงเข้าพรรษานั้นก็คือการเขียนบันทึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านไป
ในแต่ละวันและสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นในวันที่ผ่านมา เพื่อเป็นสิ่งย้ำเตือนถึงการประพฤติ
ปฏิบัติตน ในแต่ละวันที่ผ่านไป เพื่อนำมาแก้ไขข้อผิดพลาดเพื่อที่จะได้ปรับปรุงตนเอง
ในวันต่อๆไป เป็นการเจริญอิทธิบาท ๔ ในข้อวิมังสาคือการใคร่ครวญทบทวนสิ่งที่ผ่านมา
และในพรรษาที่จะมาถึงนี้ ได้ตั้งความปรารถนาไว้ว่า จะงดซึ่งการเบียดเบียนต่อสิ่งมีชีวิต
และเป็นการล้างพิษในตัว โดยการงดฉันข้าวและอาหารหวานคาวทั้งหลาย มาฉันผลไม้
ในปริมาณที่จำกัด ซึ่งจะทำให้ง่ายต่อการปฏิบัติเพราะจะจับอารมณ์และเจริญสติได้เร็ว
 " กายเบา จิตเบา " ในสติปัฏฐาน ๔ และไม่ต้องไปวุ่นวายเสียเวลากับการปรุ่งแต่ง
เรื่องอาหาร การขบฉัน ออกรับบิณฑบาตรตามกิจของสงฆ์ตามปกติ เลือกเอาเฉพาะ
ผลไม้ที่จากการบิณฑบาตรในปริมาณที่เหมาะสมไว้ฉัน อาหารส่วนที่เหลือก็ถวายพระ
ที่สำนักสงฆ์ด้านล่างและแจกจ่ายญาติโยมไป
       ควบคุมปริมาณการฉันอาหารมาตั้งแต่หลังวันที่ ๑๐ กรกฎาคม หลังงานบุญผ้าป่า
ที่ผ่านมา เพื่อให้กระเพาะอาหารหดตัวเล็กลงมา จนเหลือขนาดเหมาะสมกับการฉันผลไม้
มื้อเดียวต่อวัน ในปริมาณที่จำกัด ซึ่งทำให้ต้องเร่งความเพียร เพื่อรักษาและทรงอารมณ์
กัมมัฏฐานให้ได้ เพื่อข่มเวทนาคือความหิวให้ได้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ได้เคยปฏิบัติมาแล้วบ่อยครั้ง
แต่เป็็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ ๗ วัน ถึง ๑๐ วัน เพราะเมื่อก่อนนั้นมันไม่สะดวกที่จะปฏิบัติใน
วัตรนี้ ต้องดูแลหมู่คณะและรับกิจนิมนต์เพื่อสงเคราะห์ญาติโยม จึงทำใหปฏิบัติได้ไมานาน
แต่เมื่อมาอยู่ ณ จุดนี้ ทำให้มีเวลาที่จะปฏิบัติได้เต็มที่ เพราะอยู่จำพรรษาเพียงรูปเดียวและ
งดรับกิจนิมนต์ออกนอกสถานที่ ส่วนญาติโยมที่จะมาทำบุญนั้น ก็ให้ลงไปทำที่สำนักสงฆ์
ด้านล่าง ซึ่งอยู่ไม่ไกลกัน
        การปฏิบัติอย่างนี้นั้น มันมีเป้าหมายที่ชัดเจนว่าเราปฏิบัติเพื่ออะไร ปรารถนาสิ่งใด
ไม่ได้ทำไปเพราะความหลง หรือไปยึดติดในข้อวัตรปฏิบัตินั้นๆ จนเป็นสีลพรตปรามาส
รู้ว่าทำแล้วจะมีผลอย่างไร ระยะเวลาในการปฏิบัตินั้นเท่าไร และการปฏิบัติมันสิ้นสุดที่จุดไหน
มันเป็นการทบทวนในการฝึกจิตเพื่อรักษาและทรงไว้ในสิ่งที่เคยรู้ เคยเห็น เคยเป็นและเคยมี
มันไม่ใช่ความงมงาย ที่ทำไปโดยสำคัญผิด แต่เป็นการฝึกจิตที่มีเป้าหมายชัดเจน...
                          ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
                          รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๕ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐.๕๑ น. ณ ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี

ชายป่าห้วยขาแข้ง ลานสัก อุทัยธานี
อาทิตย์ที่ ๒๖ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
....การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่.....
เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จงเจริญสติและสัมปชัญญะให้มีความสมบูรณ์
มีความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมในกายและจิตของเรา ตั้งจิตของเรา
ให้เป็นกุสลจิต เพื่อชีวิตในเช้าวันใหม่ เป็นการสร้างเหตุและปัจจัยให้
แก่ชีวิตของเรา เพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามาสู่ชีวิต ต้องเริ่มที่จิตของเรา
จิตของเราเป็นเสมือนเครื่องรับคลื่นสัญญาน มันมีกำลังที่จะดึงดูดคลื่น
สัญญานทั้งหลายได้ ถ้าจิตของเราเป็นกุศลจิต มันก็จะดูดเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามา
ในทางกลับกัน ถ้าจิตของเราเป็นอกุศลจิต มันก็จะดึงเอาสิ่งที่เป็นอกุศล
เข้ามาสู่จิตของเรา สำหรับเช้าวันใหม่ของเรานั้น เราควรจะปลูกพืชพันธุ์
แห่งกุศลจิตขึ้นในจิตใจของเรา เพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามา และพัฒนา
สิ่งที่เป็นกุศลที่เรานั้นได้สร้างไว้ ให้เจริญก้าวหน้าต่อไป ซึ่งต้องเริ่มที่ใจเรา
ซึ่งถ้าวันไหนเรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วไม่รักษาจิต มีอารมณ์หงุดหงิดขุ่นมัว
วันนั้นทั้งวันเราก็จะต้องพบกับความวุ่นวายและเรื่องร้ายๆตลอดเกือบทั้งวัน
เพราะจิตคือเครื่องรับของเรานั้น มันเป็นอกุศลจิต มักก็จะดึงดูดเอาสิ่งที่เป็น
อกุศลเข้ามาหาเรา แต่ถ้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วรักษาจิตให้เป็นกุศล สิ่งที่เป็น
มงคลก็จะเกิดขึ้นแก่เราเสมอ เพราะเมื่อจิตใจเครื่องรับของเราดีแล้ว มันก็จะ
ดึงดูดเอาแต่ของที่ดีๆเข้ามาสู่ตัวเรา ทุกคนนั้นต่างใฝ่ฝันปรารถนาซึ่งสิ่งที่ดี
อยากจะให้มี อยากจะให้เกิดแก่ตนเอง แต่ที่มันไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้นั้น
ก็เพราะว่าเครื่องรับอันคือจิตของเรานั้น มันยังไม่มีความพร้อม ที่จะน้อมรับ
ซึ่งกุศลธรรมทั้งหลาย เมื่อเครื่องรับนั้นยังไม่สะอาดดีพอ กุศลทั้งหลายก็ไม่
อาจที่จะตั้งอยู่ได้หรือเกิดขึ้นได้ เราจึงจำเป็นที่จะต้องปรับใจอันเป็นเครื่องรับ
ซึ่งสิ่งที่จะเกิดขึ้นทั้งหลาย ให้มันสะอาด ให้มันดีเสียก่อน เพื่อรองรับสิ่งที่ดี
ทั้งหลายให้มาเกิดขึ้นและตั้งอยู่ในจิตใจของเรา...
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต....
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๒๖ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๖.๕๖ น. ณ ชายป่าห้วยขาแข้ง อุทัยธานี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๒๓ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
.......ปลิโพธิคือความกังวลทั้งหลายที่เราต้องตัด ต้องวาง
ซึ่งถ้าจิตไม่วางจิตก็ว่างไม่ได้ จึงต้องฝึกจิตให้เริ่มละวางได้
ชั่วคราว ในขณะที่กำลังเจริญสติภาวนาและเพิ่มระยะเวลาที่
จิตนั้นว่างให้มากยิ่งขึ้นไปตามลำดับ นั่นคือการฝึกละวางซึ่ง
ความกังวลทั้งหลาย ฝึกได้โดยการมีสติระลึกอยู่กับปัจจุบัน
ว่าเวลาขณะนั้นเราควรคิดและทำในสิ่งใด ฝึกให้ใจจดจ่อกับ
สิ่งนั้น เรื่องที่ผ่านไปแล้วหรือยังไม่มาถึง จึงไม่ควรนำมาคิด
เมื่อจิตอยู่กับปัจจุบันธรรม โดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่
ก็ชื่อว่ากำลังได้ปฏิบัติธรรม การทำงานทุกชนิดด้วยจิตที่ว่าง
จากปลิโพธิ ความกังวลและอัตตา ปัญญาความรู้เห็นที่เป็นจริง
ก็จะบังเกิดขึ้น ทำให้ผู้นั้นรู้เท่ารู้ทันความรู้สึกนึกคิด เมื่อจิตเห็นจิต
นั่นแหละคือการเข้าถึงซึ่งธรรม...ท่านได้ลงมือฝึกฝนเพื่อพิสูจน์ตนแล้วหรือยัง..?....
...บันทึกไว้ ณ.จุดหนึ่งบนกาลเวลา ( ๔ )...
...ปลิโพธิ  นั้นหรือ  คือความคิด
ไปยึดติด  กังวล  ให้หม่นหมอง
ทำอะไร  ให้คิด   จิตไตร่ตรอง
ฝึกทดลอง  ละวาง  ห่างอัตตา
...เรื่องอดีต  ผ่านมา  อย่าไปคิด
ดูกายจิต  ปัจจุบัน   นั้นดีกว่า
อนาคต   คือสิ่ง   ยังไม่มา
ให้รู้ว่า  สิงควรคิด  กิจควรทำ
...การทำงาน  ทุกชนิด  ด้วยจิตว่าง
คือละวาง  ความคิด   จิตใฝ่ต่ำ
ระลึกดี  ในสิ่งชอบ  ประกอบธรรม
กุศลนำ  คุมจิต  ให้คิดดี
...รู้จังหวะ  เวลา  และโอกาส
ไม่ประมาท  ระลึกรู้  อยู่ทุกที่
ตามกำลัง  ของสติ  ที่พึงมี
ฝึกจิตนี้  ให้มี  ความชำนาญ
...ฝึกละวาง  ออกห่าง  ปลิโพธิ
ให้เห็นโทษ  ของจิต  ที่ฟุ้งซ่าน
มีสติ  ระลึกรู้  อยู่กับงาน
จะทำการ  สิ่งใด  ให้รู้ทัน
...รู้ทันกาย  ทันจิต  ที่คิดอยู่
ระลึกรู้  ในจิต  ใช้คิดฝัน
มีความรู้  ทั่วพร้อม  ปัจจุบัน
กำหนดมัน  ที่จิต  ติดตามไป
...จิตเห็นจิต  ความคิด  ก็บันเจิด
ทำให้เกิด  ปิติ จิตแจ่มใส
มีปัญญา  รู้เห็น  ความเป็นไป
คิดอะไร  ทำอะไร  จิตรู้ทัน
...เพราะหลักธรรม  แท้จริง  นั้นคือจิต
เฝ้าตามติด  ดูจิต  นั้นให้มั่น
จิตเห็นจิต  ความคิด  ปัจจุบัน
ทำสิ่งนั้น  ให้เห็น  และเป็นจริง....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๒๓ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๒๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๒๑ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
.......สิ่งที่ทุกคนปรารถนาและต้องการในขณะที่กำลังทำงานนั้น
ก็คือขวัญและกำลังใจ เพื่อให้มีกำลังที่จะแรงขับเคลื่อนกันต่อไป
ขวัญและกำลังใจจึงเป็นสิ่งสำคัญในการทำงานและสิ่งนั้นสามารถ
เกิดขึ้นได้ทั้งจากภายนอกและภายใน ซึ่งสามารถที่จะสร้างขึ้นมาได้
ด้วยตัวของเราเอง โดยไม่ต้องพึ่งพาจากภายนอก การสร้างศรัทธา
ความเชื่อมั่นให้เกิดขึ้นในจิตใจของตนนั้น เป็นสิ่งที่ทำได้ไม่ยากเลย
มันเป็นขบวนการทางจิต คือหลักแห่งการคิดเพื่อปลุกจิตให้มีกำลังใจ
ด้วยการระลึกย้อนกลับไป หาความภาคภูมิใจในความดีทั้งหลายที่ได้ทำ
และเราได้จดจำบันทึกไว้อยู่ใต้จิตสำนึกของเราเอง เมื่อเราระลึกนึกถึง
สิ่งเหล่านี้ ใจของเราก็จะมีความสุข มีความเพลิดเพลินเมื่อระลึกนึกถึง
ในสิ่งเหล่านี้ ในความดีที่ได้กระทำมา ความเชื่อมั่นและศรัทธาในตนเอง
ก็จะบังเกิดขึ้น จิตใจก็จะมีความโปร่งโล่งเบาสบาย ความกังวลทั้งหลาย
ก็จะลดลง ส่งผลต่อไปสู่ร่างกาย กล้ามเนื้อเส้นประสาทก็จะคลายไม่รัดตึง
สมองไม่มึนงง เพราะร่างกายได้หลั่งสารเอ็นโดฟีนออกมาในขณะที่ใจเรา
นั้นกำลังมีความสุขในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ ในภาษาของนักปฏิบัติจะเรียก
อาการอย่างนี้ว่า การสร้างพลังปิติให้เกิดขึ้นมาในจิต เพื่อเพิ่มกำลังให้แก่ชีวิต
ในการที่จะคิดและจะทำในสิ่งต่อไป ขวัญและกำลังใจ จึงเป็นสิ่งที่เราสามารถ
สร้างขึ้นมาได้ด้วยตัวของเราเอง....
เชื่อมั่น  และศรัทธา         น้อมนำมา ซึ่งพลัง
สู่สิ่ง  ที่คาดหวัง              สร้างด้วยจิต ความคิดตน
ตั้งจิต  คิดให้ดี               ในสิ่งที่ มีเหตุผล
ความดี มีทุกคน              ที่ได้สร้าง และทำมา
ความดี มีในจิต               จงค้นคิด จิตค้นหา
เสริมสร้าง ความศรัทธา      ในความดี สิ่งที่ทำ
ย้ำเตือน และย้ำคิด           ปลุกปลอบจิต กุศลกรรม
ความดี  ที่เคยทำ             เพื่อสร้างขวัญ กำลังใจ
จิตดี  ส่งกายเด่น             มันเฉกเช่น  เครื่องกลไก
ขับเคลื่อน จากภายใน        ให้จิตนี้  มีพลัง
ปลุกกาย และปลุกจิต        ปลุกชีวิต สู่ความหวัง
สร้างเสริม เติมพลัง           ให้ชีวิต เมื่อคิดทำ
ความดี คือกุศล                นันส่งผล  อย่างเลิศล้ำ
มันเป็น กุศลกรรม             ปลุกชีวิต จิตศรัทธา
เริ่มต้น จากความคิด          จงฝึกจิต คิดค้นหา
สิ่งที่ ได้ทำมา                 และเรานั้น ภาคภูมิใจ
เมื่อใจ ระลึกถึง                สิ่งที่ซึ่ง ได้ทำไว้
มีความ ประทับใจ              และจดจำ มิลืมเลือน
เพลิดเพลิน ขณะคิด          ทำให้จิต นั้นขับเคลื่อน
ฝึกทำ เพื่อย้ำเตือน           ปลุกให้จิต  มีพลัง
จิตดี ส่งกายเด่น               สิ่งที่เห็น เป็นความหวัง
เมื่อใจ มีพลัง                  ทุกสิ่งอย่าง  ก็สบาย...
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๒๗ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี 

บนถนนเพชรเกษม ขณะที่ล้อรถกำลังเคลื่อนไหว

วันจันทร์ที่ ๒๐ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๔

......วันเวลาผ่านไปไม่หยุดนิ่ง

สรรพสิ่งเคลื่อนไหวไปข้างหน้า

เมื่อมีคำว่าพบ ก็ย่อมมีคำว่าลา

เพราะหนทางในภายหน้ามีให้เดิน...

.......อดีตที่ผ่านมานั้น ถ้าเรารู้จักการเรียนรู้ วิเคราะห์และศึกษา

นำอดีตเหล่านั้นมาเป็นบทเรียน สรุปความเป็นไปในชีวิตที่ผ่านมา

เก็บเอาข้อดีของชีวิตมาคิดสานต่อและลดละข้อเสียทั้งหลายไป

แก้ไขชีวิตของตนใหม่ กำหนดทิศทางไปของชีวิตไปตามที่จิตนั้น

ปรารถนา มีความเชื่อมั่นและศรัทธาในบุญกศลที่ตนได้กระทำมา

เสริมสร้างขวัญกำลังใจให้แก่ชีวิต ด้วยการคิดต่อโลกในเชิงบวก

คือการมองโลกที่พบเห็นในแง่ดี ชีวิตนี้ก็จะดำเนินไปในทิศทางที่ดี

มีความสุขกาย สบายใจ ชีวิตที่ดำเนินต่อไปนั้น เมื่อไม่มีความกดดัน

ทุกอย่างนั้นย่อมพบกับความโปร่งโล่งเบาและสบาย มุมมองทั้งหลาย

ก็จะเปิดกว้างยิ่งขึ้น ความเข้าใจในโลกและธรรมทั้งหลาย เกิดขึ้นได้

ด้วยการเรียนรู้วิเคราะห์ค้นหา ให้เห็นที่มาและที่ไปในสิ่งที่ได้พบเห็น

รู้จักแยกแยะดีชั่วด้วยองค์แห่งคุณธรรมในจิต คือจิตที่มีความละอาย

และเกรงกลัวต่อบาป มาเป็นพื้นฐานในการที่จะคิดและจิตที่ปรุงแต่ง

ชีวิตในภายหน้านั้นเราจึงสามรถที่จะกำหนดทิศทางไปของมันนั้นได้

โดยการสร้างเหตุและปัจจัยเงื่อนไขขึ้นมาในวันนี้ เพื่อที่จะกำหนดทิศ

ทางของชีวิตในอนาคตนั้นขึ้นมาได้.....

...บันทึกไว้ ณ. จุดหนึ่งบนกาลเวลา...

...เอาอดีต นั้นมา ศึกษาต่อ

เพื่อจะก่อ กำหนด ทิศทางใหม่

ให้ชีวิต นั้นก้าวเดิน กันต่อไป

กำหนดได้ โดยเงื่อนไข การกระทำ

...จงกระทำ ในวันนี้ ให้ดีสุด

จงอย่าหยุด การทำดี จงชี้ย้ำ

สิ่งใดชอบ ประกอบดี จงชี้นำ

กุศลกรรม นั้นจงสร้าง บนทางเดิน

...สร้างพื้นฐาน ความคิด จิตกุศล

สร้างมงคล แก่ชีวิต จิตอย่าเขิน

จงทำดี ให้มันมี ความเพลิดเพลิน

ความเจริญ จะปรากฏ กำหนดไป

...อดีตนั้น คือสิ่ง ที่พ้นผ่าน

คือเหตุการณ์ ที่ไม่อาจ จะแก้ไข

อนาคต นั้นกำหนด กันต่อไป

โดยสร้างเหตุ ปัจจัย ปัจจุบัน

...ทำวันนี้ ให้มันดี ชี้ทางสุข

ก้าวพ้นทุกข์ พบสุข ซึ่งสิ่งขวัญ

ชีวิตนี้ ก้าวต่อไป ในทุกวัน

จงต่อฝัน สร้างเสริม เพิ่มศรัทธา

...จงเชื่อมั่น ในความดี สิ่งที่คิด

จงตั้งจิต ฝึกฝน และค้นหา

จงสร้างเสริม เติมรัก และศรัทธา

วันข้างหน้า อนาคต กำหนดไป....

....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...

...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...

๒๐ มิถุนายน ๒๕๕๔ บนถนนสายเพชรเกษม เข้าสู่เมืองหลวง

วัดถ้ำเสือวิปัสสนา อ.เมือง จ.กระบี่
เสาร์ที่ ๑๘ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
.....ในส่วนลึกของจิตสำนึกนั้น ทุกคนย่อมจะมีจิตสำนึกแห่งความใฝ่ดีซ่อนอยู่เสมอ
เพียงแต่บางครั้งยังไม่ได้แสดงออกมา เพราะเงื่อนไขของเรื่องจังหวะ เวลา โอกาส
สถานที่และตัวบุคคลนั้นยังไม่เอื้ออำนวย ไม่เปิดโอกาสให้แสดงออกมาได้ในสิ่งนั้น
ทุกคนต่างมีเหตุปัจจัยและพื้นฐานความคิดที่แตกต่างกัน ทำให้ความคิดเห็นของแต่
ละคนนั้นแตกต่างกันออกไป การที่จะไปตัดสินว่าความคิดเห็นของใครนั้นถูกหรือผิด
เราไม่ควรเอาพื้นฐานความคิดเห็นของตัวเรานั้นมาเป็นข้อสรุป ว่าสิ่งที่เขาคิดเห็นนั้น
ถูกหรือผิด เพราะทุกคนต่างก็มีจิตสำนึกที่แตกต่างกันโดยพื้นฐานจากเหตุและปัจจัย
ของแต่ละคนนั้นมีที่มาและที่ไปที่แตกต่างกัน ความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นเป็นปัจเจก
การที่จะอยู่ร่วมกันในสังคมโดยสงบสุขนั้น จึงต้องเปิดกว้างรับฟังความคิดเห็นของทุกฝ่าย
โดยใช้หลักของการแสวงหาจุดร่วม สงวนจุดต่าง เป็นแนวทางให้เกิดความสันติสุขขึ้นมา
การเปิดใจรับฟังความคิดเห็นและปัญหาของทุกฝ่ายนั้นเป็นการเปิดกว้างทางความคิด
เป็นการฝึกจิตในการลดละซึ่งทิฏฐิมานะ ความถือตัวถือตนและอัตตา ซึ่งจะนำมาซึ่ง
ความรู้และเข้าใจในชีวิตที่เป็นไปของแต่ละคนมากยิ่งขึ้น เมื่อใจของเรานั้นเปิดกว้าง
มองทุกอย่างให้เข้าใจ ถึงที่มาและที่ไป ถึงเหตุและปัจจัย ที่ทำให้เป็นไปอย่างนั้น
เมื่อเราเข้าใจในโลกเราก็ย่อมจะเข้าใจในธรรม เพราะทั้งสองสิ่งนั้นมันเป้นของคุ่กัน......
.....ในอ้อมกอดของขุนเขา...ใต้ร่มเงามวลพฤกษา...บทที่ ๙.....
...มุมมอง  ของชีวิต        เกิดจากจิต  แห่งพื้นฐาน
เกิดจาก  ประสพการณ์     ที่สะสม  อบรมมา
ความเห็น  ที่แตกต่าง      คือแบบอย่าง  ควรศึกษา
ที่ไป  และที่มา              มีพิ้นฐาน  แตกต่างกัน
ความคิด  เป็นปัจเจก        ความเป็นเอก  ของคนนั้น
พื้นฐาน  แตกต่างกัน        จึงมองเห็น  คนละทาง
อย่าด่วน  รีบตัดสิน          เพียงได้ยิน  ระยะห่าง
เอาเหตุ  มากล่าวอ้าง       เพราะคิดเห็น  คนละมุม
ต่างก็  มีเหตุผล             ปัจเจกชน   ในทุกกลุ่ม
จึงร่วม  กันชุมนุม            เพราะคิดเห็น  นั้นคล้ายกัน
แบ่งแยก  ทางความคิด     แต่ชีวิต   ต้องผูกพัน
อยู่ร่วม  สังคมกัน            ไม่อาจหลีก  หรือหลบไป
ไม่ควร  จะแบ่งแยก          ให้มันแตก  จงแก้ไข
สังคม  จะก้าวไกล           ต้องร่วมกัน  พัฒนา
เปิดใจ  ให้มันกว้าง           ฟังทุกอย่าง โดยปัญญา
จุดร่วม  แสวงหา              ส่วนจุดต่าง  ไม่ล้ำกัน
ผูกใจ  และผูกจิต             รวมความคิด  สมานฉันท์
ก้าวเดิน  ไปพร้อมกัน        สร้างสังคม  ให้มันดี
ลดละ  ซึ่งอัตตา              ตัวปัญหา   ที่มันมี
ร่วมใจ  สามัคคี               ร่วมก้าวเดิน  ไปด้วยกัน...
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวีสัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๔.๒๙ น. ณ วัดถ้ำเสือฯ จ.กระบี่
           
         

เรือนรับรอง วัดถ้ำเสือวิปัสสนา จ.กระบี่
พฤหัสบดีที่ ๑๖ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
.....ไม่ใช่ภาระที่เราต้องแบกรับ ไม่ใช่หน้าที่ที่เราต้องรับผิดชอบ
แต่เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตและกิจที่เรานั้นควรกระทำในขณะนั้น
ทำไปตามบทบาทที่ตนนั้นพึงมี ทำให้สมบูรณ์เต็มที่ตามสติกำลัง
ความรู้ความสามารถของเรา เมื่อเราคิดว่ามันไม่ใช่ภาระที่ต้องแบกรับ
มันไม่ใช่ข้อบังคับตามหน้าที่ เราก็จะมีความรู้สึกที่ โปร่ง โล่ง เบา
ความเครียดอันเกิดจากความกังวลใจ ก็จะลดน้อยถอยลงที่ละนิด
สุขภาพจิตของเราก็จะดีขึ้น " เพียงคุณเปลี่ยนความคิด ชีวิตคุณ
ก็จะเปลี่ยนไป สิ่งใหม่ๆย่อมเกิดขึ้นแก่คุณ " การดำเนินชีวิตนั้น
ทุกอย่างเป็นไปเหมือนเดิมตามปกติที่เคยเป็นมา แต่ว่าความรู้สึก
นึกคิดและจิตสำนึกนั้นเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี ทำหน้าที่ของตน
ไปตามบทบาทที่พึงมีตามจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และบุคคล
เป็นไปเพื่อความเหมาะสม ให้เกิดความพอดีและพอเพียงในสิ่งที่
ต้องคิดและกิจที่ต้องทำ เมื่อเราคิดได้และทำได้อย่างนั้น ความกด
ดันทั้งหลายก็จะหายไป กำลังใจก็ย่อมจะกลับมา ความเชื่อมั่นและ
ศรัทธาในตนเองก็จะเพิ่มขึ้น  เมื่อเรานั้นได้ทำหน้าที่และบทบาท
ของเรานั้นสมบูรณ์แล้ว ผลมันจะออกมาอย่างไร มันเป็นเรื่องของ
เหตุและปัจจัยที่เป็นไปในขณะนั้น สิ่งที่สำคัญจงถามตนเองว่า...
เราทำหน้าที่ของเราสมบูรณ์ดีแล้วหรือยัง....
...ในอ้อมกอดของขุนเขา..ใต้ร่มเงามวลพฤกษา...บทที่๗...
...ทำให้ดู  อยู่ให้เห็น   เป็นตัวอย่าง
เป็นแนวทาง  วางไว้   ให้ศึกษา
ตามสติ    กำลัง   และเวลา
ผลออกมา  อย่างไร  อย่าไปแคร์
...ทำหน้าที่   ของตน  ให้ถูกต้อง
เปลี่ยนมุมมอง  ความคิด  จิตเผื่อแผ่
รักษาจิต  รักษาใจ  คอยดูแล
และหมั่นแก้  สิ่งผิด  ไม่คิดทำ
...มีสติ  ระลึกรู้  อยู่ทั่วพร้อม
และไม่น้อม  นำจิต  คิดใฝ่ต่ำ
สิ่งไม่ดี  ทั้งหลาย   อย่าไปทำ
อย่าถลำ  ในทางชั่ว  ด้วยมัวเมา
...จงมีความ  ละอายใจ  ในสิ่งผิด
ไม่ควรคิด  ปรุงแต่ง   อย่างโง่เขลา
ทำร่างกาย  จิตใจ    ให้โล่งเบา
จงเก็บเอา  แต่สิ่งดี   ที่มีคุณ
...จงภูมิใจ  ในสิ่งดี  ที่ได้สร้าง
บนหนทาง  ผ่านมา  ได้เกื้อหนุน
จงมีใจ   เมตตา       เกื้อการุณ
จงสร้างบุญ  สิ่งกุศล  บนหนทาง
...ทำชีวิต   วันนี้   ให้มีค่า
วันข้างหน้า  อาจไม่มี ที่จะสร้าง
ชีวิตนี้  อาจไม่ยาว   อย่างที่วาง
จงรีบสร้าง  รีบทำ    กรรมที่ดี
...สร้างคุณค่า  ราคา  ให้ชีวิต
นั่นคือกิจ   ที่ต้องทำ  ในวันนี้
บุญกุศล  คือหนทาง  สร้างความดี
ชีวิตนี้   คุณมี  แล้วหรือยัง
...จงทบทวน  ชีวิต  ที่ผ่านมา
สร้างคุณค่า   อะไร  ไว้เบื้องหลัง
สิ่งเหล่านี้   คุณนั้นมี  แล้วหรือยัง
มองกลับหลัง  ดูว่าตรง  หรือหลงทาง....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๑๖ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๑๐.๑๔ น. ณ วัดถ้ำเสือฯ จ.กระบี่

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๑๔ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
......มีผู้คนจำนวนมากที่ปฏิบัติธรรมโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังปฏิบัติธรรมอยู่
เพราะเขาเหล่านั้นไม่ได้ไปยึดติดหรือสนใจในรูปแบบและความหมาย
เพียงแต่ดำเนินชีวิตไปอย่างมีสติในการคิดและการทำงาน มีสมาธิเกิด
ขึ้นโดยไม่รู้ตัว เป็นสมาธิตามธรรมชาติที่ทุกคนนั้นมีอยู่ เพราะความหมาย
ของคำว่าสมาธินั้นคือการมีสติแนบแน่นอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นเวลานาน
ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ สมาธิชนิดนี้เรียกว่า สมาธินอกระบบพุทธศาสนา
ไม่ได้เกิดจากภาวนา แต่เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติจากการมีสติในการคิด
และการทำงาน เกิดจากการคิดและพิจารณาจิตจดจ่ออยู่ในเรื่องที่คิดและ
กิจที่กำลังทำ คนที่มีสมาธินั้นความคิดจะเป็นระบบและมีระเบียบในชีวิต
มีความรับผิดชอบในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ จัดระบบชีวิตของคนนั้นอย่างมี
ระเบียบ สามารถที่จะจดจำเรื่องราวต่างๆในอดีตได้ดี เพราะว่าสติระลึกรู้
สมาธิชนิดนี้เป็นสมาธิที่ใช้ในการทำงานและการดำเนินชีวิตในประจำวัน
เป็นสมาธิพื้นฐานที่ทุกคนนั้นมีอยู่ มากบ้างน้อยบ้างตามกำลังของแต่ละคน
และสามารถที่จะนำมาปรับเข้าสู่สมาธิในระบบของพระพุทธศาสนาได้ง่าย
เพียงแต่เพิ่มกำลังของคุณธรรมลงไป คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป
ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำและการเปิดใจให้กว้างยอมรับฟังทุกอย่างทุกความเห็น
ของผู้อื่น นั้นคือการลดละมานะทิฏฐิและอัตตา ความยึดถือความยึดติดในตัวตน
สมาธิในระบบของพระพุทธศาสนานั้น ต้องเริ่มมาจากจิตที่เป็นกุศลและเป็นไป
เพื่อความจางคลายของกิเลส ตัณหา อัตตา ทิฏฐิมานะและอุปทานทั้งหลาย
ส่วนสมาธินอกระบบนั้น เป็นไปเพื่อการมีการได้ในสิ่งที่ตนปรารถนา เป็นการ
เพิ่มซึ่งกิเลสตัณหา ทิฏฐิมานะ อัตตาและอุปทานให้มีมากยิ่งขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่
ผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายฝึกสมาธิเพื่ออยากจะมีอยากจะได้ไปในสมาธืเชิงพลังงาน
ต้องการซึ่งการมีพลังจิต ต้องการแสดงซึ่งฤทธิ์กันเสียเป็นส่วนใหญ่ จึงทำให้เข้าใจ
คลาดเคลื่อนในเนื้อหาและความหมายของการปฏิบัติธรรมในระบบของพุทธศาสนา
ซึ่งเป็นที่มาของความขัดแย้งในข้อธรรมทั้งหลายดั่งที่เห็นและเป็นอยู่....
...ในอ้อมกอดของขุนเขา...ใต้ร่มเงามวลพฤกษา...บทที่ ๕...
.....ในอ้อมกอดของขุนเขา
ใต้ร่มเงาของมวลพฤกษา
บนจุดหนึ่งของกาลเวลา
จงมีสติเตือนตนเสมอว่า
มีความปรารถนาซึ่งสิ่งใด
ทบทวนสิ่งที่ได้ผ่านมาใหม่
ว่าสิ่งที่ตั้งความหวังไว้ในใจ
สิ่งนั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว
.....ทุกชีวิตย่อมมีจุดหมาย
อย่าปล่อยให้ผ่านไปโดยไร้ค่า
อย่าปล่อยวันเวลาให้สูญเปล่า
ชีวิตเรานั้นควรจะมีเป้าหมาย
ฝันนั้นอาจจะตั้งไว้ไม่ไกล
แต่เรานั้นต้องเดินไปให้ถึง
ทำซึ่งความฝันนั้นให้เป็นจริง
ไม่ใช่สิ่งที่ยากเกินจะกระทำ
.....หนทางสู่ความสำเร็จนั้น
อาจจะยังอยู่อีกยาวไกล
แต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจ
ขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคง
เดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝัน
ระยะทางสู่ความสำเร็จนั้น
มันย่อมสั้นลงมาทุกขณะ
อย่าไปสนใจในระยะของเส้นทาง
.....ทุกอย่างย่อมจะมีความสำเร็จได้
ถ้าหากเรานั้นมีความตั้งใจและพยายาม
เดินตามความฝันของเรานั้นต่อไป
ไม่ท้อถอยหรือหวั่นไหวกับอุปสรรคปัญหา
มีความศรัทธาและเชื่อมั่นในความดีที่กระทำ
สิ่งนั้นย่อมจะนำไปสู่ความสำเร็จของชีวิต
ในสิ่งที่ตนคิดและกิจที่ตนนั้นปรารถนา
เพราะว่าความสำเร็จของชีวิต...อยู่ที่จิตคิดว่าพอ...
.....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.....
.....รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร.....
๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๖.๑๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๑๒ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
.....สิบกว่าวันที่ผ่านมานั้น เร่งสะสางงานที่ค้างคาอยู่ให้เสร็จตามกำหนด
เพราะต้องมีภาระกิจที่จะต้องเดินทางลงไปที่ภาคใต้ประมาณอาทิตย์หนึ่ง
จึงต้องสะสางให้เรียบร้อย เพราะไม่อยากให้ค้างคาไว้ให้ต้องคอยกังวลใจ
มงคลสูตรบทหนึ่งกล่าวไว้ว่า..อะนากุลา จะ กัมมันตา เอตัมมังคะละมุตตะมัง..
การไม่ทำงานโดยไม่ปล่อยให้ค้างคา เป็นมงคลของชีวิต...เพราะจิตของเรานั้น
จะไม่ไปกังวลยึดติด เมื่อย้อนระลึกนึกคิดถึงสิ่งที่สร้างและที่ทำมา ซึ่งมันจะเป็น
ความภาคภูมิใจในความสำเร็จของสิ่งที่ได้กระทำมา ว่าเรานั้นได้ทำหน้าที่ของ
เรานั้นสมบูรณ์แล้ว เต็มที่แล้ว ในทางกลับกันถ้าเราได้ทำอะไรไว้และสิ่งที่ได้
กระทำนั้นมันยังไม่สำเร็จผล เมื่อระลึกนึกถึงสิ่งนั้น ความกังวลใจก็จะเกิดขึ้นในจิต
มันคล้ายกับมีความผิดความบกพร่องความเสียใจความน้อยใจในสิ่งที่เราทำไว้และ
ยังไม่สำเร็จผล มันจะเป็นความกังวลที่ตามหลอกหลอนจิตเราตลอดไป เพราะว่าสิ่ง
ที่ได้ทำไว้นั้นมันยังไม่จบสิ้น มันยังไม่ถึงความสำเร็จตามที่ตั้งใจไว้ ไม่ว่าเราจะกระทำ
การสิ่งใด เราควรมีเป้าหมายและขอบเขตของสิ่งที่เรากระทำ ตั้งความหวังและความพอใจ
ว่ามันควรจะอยู่ในจุดไหน โดยเอาเหตุและปัจจัยที่เรานั้นมีอยู่มาเป็นตัวคิดและพิจารณา
ตามกำลังความรู้ความสามารถของตน มันจึงจะถึงผลของความสำเร็จ ซึ่งบางครั้งเรานั้น
อาจจะคิดดีจนเกินไป เกินเหตุและปัจจัยที่ตนมี จึงไม่สามารถที่จะทำตามความคิดนั้นได้
มันจึงได้เพียงแต่คิดและจินตนาการฝันไป ไม่สามารถที่จะนำมากระทำให้เป็นรูปธรรมได้
การคิดงานแต่ละครั้งนั้นให้คิดจากต้นทุนกำลังของเรามีอยู่มาเป็นสมมุติฐานในการคิดงาน
เพราะเมื่อเราคิดแล้ว เราสามารถที่จะนำความคิดนั้นมาทำให้เป็นรูปธรรมได้ทันที เพราะว่า
มีเหตุและปัจจัยอยู่พร้อมแล้ว...เมื่อฝันไว้แล้วก็จะไปถึงซึ่งความฝัน...
...ในอ้อมกอดของขุนเขา...ใต้ร่มเงามวลพฤกษา...บทที่ ๓...
...มีมากมาย  หลายหลาก  มากที่คิด
เกิดจากจิต    ภายใน       นั้นใฝ่หา
เพราะมีความ   เชื่อมั่น      และศรัทธา
จึงนำมา   ให้คิด    จิตผูกพันธ์
...คิดจากเหตุ   ปัจจัย   ที่มีอยู่
โดยให้รู้   และเห็น   ในปัญหา
ตามกำลัง   หน้าที่    และเวลา
ให้รู้ว่า   สิ่งควรคิด     กิจควรทำ
...คิดในสิ่ง  ที่เรา   นั้นทำได้
อย่าได้ไป  ฝันใฝ่    ให้เลิศล้ำ
เพราะคิดดี  เกินไป   อาจไม่ทำ
ไม่อาจนำ   ทำความคิด  ให้เป็นจริง
...เพราะว่าขาด  เหตุปัจจัย  มาประกอบ
จึงไม่ชอบ   ประกอบใน   สรรพสิ่ง
เพราะคิดดี   จนเกินไป    ในความจริง
ทำให้สิ่ง    ที่คิด   ผิดเวลา
...เมื่อคิดแล้ว   ต้องทำ   ตามความคิด
โดยพินิจ   เหตุผล   เข้าค้นหา
วิธีการ    ทำอย่างไร  จะได้มา
จงค้นหา  ถึงรูปแบบ   วิธีการ
...การทำงาน  ทุกอย่าง   ต้องวางแผน
มีแบบแปลน  กลืนกลม    ประสมสาน
เพื่อให้เกิด   ความสำเร็จ  ขึ้นในงาน
ต้องผ่านการ  วางแผน     อย่างแม่นยำ
...มีสติ  มองงาน    ให้รอบครอบ
และวางกรอบ  ติดตาม  อย่างสม่ำ
มีสติ  อยู่กับงาน    การกระทำ
คิดแล้วนำ  ทำให้เห็น  เป็นความจริง
...ไม่ต้องคิด  ให้ดี  ให้สวยหรู
ให้คิดอยู่    กับเหตุ  สรรพสิ่ง
คิดแล้วทำ   ทำให้เห็น  เป็นความจริง
อย่าคิดทิ้ง   แล้วไม่ทำ   จะช้ำใจ...
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมระไร้นาม-วจีพเนจร...
๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๑๖ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี


 

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี 
    ศุกร์ที่ ๑๐ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๔
........บางครั้งรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับความวุ่นวายของสังคม
จนอยากจะหยุดลมหายใจ เบื่อกับการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
แต่เมื่อจิตระลึกรู้ได้ ว่ายังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ยังไม่ได้ทำ
ชีวิตจึงต้องดำเนินต่อไป เพื่อทำในสิ่งที่ยังไม่ได้ทำหรือทำไป
แล้วแต่ยังไม่สัมฤทธิ์ผล อารมณ์แห่ง " นิพพิทาญาณ "ที่เกิด
จากการพิจารณา เห็นทุกข์เห็นโทษของสิ่งที่เป็นรูปนามทั้งหลาย
แล้วเกิดการเบื่อหน่าย อยากจะหลุด อยากจะพ้นไปจากรูปนาม
ซึ่งถ้าตามดูตามรู้ไม่ทันนั้น มันอาจจะทำให้เราหลงไปในอารมณ์
เบื่อหน่ายสังคมและการมีชีวิตอยู่ต่อไป สติและสัมปชัญญะเท่านั้น
ที่จะเข้าไปแก้ไข ให้รู้เท่าทันซึ่งอารมณ์กรรมฐานที่เกิดขึ้นและตั้งอยู่
จิตรับรู้ด้วยการพิจารณาย้อนกลับไปหาพระไตรลักษณ์หลักของความ
เป็นจริง ว่าสรรพสิ่งนั้นล้วนมีที่มาและมีที่ไป พิจารณาลงไปในอริยสัจ ๔
เห็นการเกิดดับของสรรพสิ่ง ความไม่เที่ยง นำมาซึ่งทุกข์ เพราะไม่สามารถ
ที่จะไปบังคับให้มันคงอยู่ตลอดไปมิได้ นั่นคือพระไตรลักษณ์ ทุกข์คือโจทย์
ที่ต้องนำมาคิดพิจารณา ให้เห็นที่มาต้นเหตุของมัน นั่นคือสมุทัย พิจารณาต่อไป
ให้เห็นความเสื่อมสลายและการดับไปของมัน นั่นคือนิโรธ ตอบโจทย์ได้ทุกปัญหา
แล้วนำสิ่งที่ได้จากการคิดพิจารณาซึ่งเป็นเพียงนามธรรม มาลงมือปฏิบัติให้เห็นจริง
สิ่งนั้นเรียกว่ามรรค นี้คือหัวใจหลักของนักปฏิบัติธรรมทั้งหลาย ที่ต้องคิดพิจารณา
และต้องลงมือกระทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ นี้คือสิ่งที่ควรคิดและกิจที่ควรทำ......
....ในอ้อมกอดของขุนเขา...ใต้ร่มเงามวลพฤกษา...บทที่ ๑...
...ในบางครั้ง   ท้อแท้    และเบื่อหน่าย
ความวุ่นวาย      ที่ได้    ไปพบเห็น
ความอยากมี   อยากได้  และอยากเป็น
สิ่งที่เห็น       ล้วนเป็น   สิ่งมายา
...อยากจะหลบ  ให้ไกล   ไปให้พ้น
เบื่อผู้คน    เบื่อกิเลส    เบื่อปัญหา
และเบื่อความ  วุ่นวาย    ที่ตามมา
นิพพิทา    เบื่อหน่าย     ในรูปนาม
...แต่เมื่อมี    สติ          ระลึกรู้
และตามดู    ตามเห็น     ไม่มองข้าม
ดูอารมณ์   แล้วพินิจ       เฝ้าติดตาม
เห็นรูปนาม  เกิดดับ        ธรรมดา
...เห็นถึงความ  ไม่เที่ยง   ของทุกสิ่ง
เห็นความจริง   ว่ามันเป็น   เช่นนั้นหนา
พระไตรลักษณ์  คือหลัก   แห่งธรรมา
เกิดขึ้นมา    ตั้งอยู       แล้วดับไป
...อนิจจัง    ทุกขัง      อนัตตา
มันเป็นมา    ทุกยุค     ทุกสมัย
และก็ยัง     สืบต่อ      อยู่เรื่อยไป
ต้องฝึกใจ   ให้ยอมรับ  กับความจริง
...โจทย์คือทุกข์  ให้เรา  ได้ศึกษา
ถึงที่มา   และที่ไป    ในทุกสิ่ง
ค้นหาเหตุ  ที่เป็นไป   ในความจริง
เห็นในสิ่ง   ที่เป็นเหตุ  ให้เกิดมา
...เห็นที่เกิด  แล้วเข้าใจ  ในทุกขัง
อนิจจัง    ความไม่เที่ยง   คือปัญหา
ไม่สามารถ  บังคับได้       อนัตตา
รู้ที่มา     เห็นที่ดับ     สลับกัน
...เห็นซึ่งทุกข์  สมุทัย   และนิโรธ
เห็นทุกข์โทษ  เห็นภัย   ในสิ่งนั้น
เห็นมรรคา   ทางไป      ให้แก่มัน
จิตก็พลัน    สงบ         พบความจริง....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๕.๒๑ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พุธที ๘ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
........ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น ล้วนมีที่มาและมีที่ไป
มีเหตุและปัจจัยในการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป
มีการเสื่อมสลายไปตามกาลเวลา มิอาจจะตั้งอยู่
ได้นานตลอดไป บุคคลจึงควรทำใจให้รับกับสภาพ
ที่จะแปรเปลี่ยนไปทั้งหลายนั้นให้ได้ อย่าไปยึดติด
มากเกินไปกับภาพแห่งอดีตทั้งหลายที่ได้จดจำมา
เพราะกาลเวลานั้นได้ผ่านเลยไป สิ่งทั้งหลายย่อม
แปรเปลี่ยนตาม ซึ่งเราไม่อาจห้ามไม่ให้มันเปลี่ยน
แปลงไปไม่ได้ เพราะทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ย่อมเป็น
ไปตามกฎของพระไตรลักษณ์ คือความไม่เทียงแท้
ที่นำมาให้เกิดความทุกข์ทั้งหลายเพราะไม่อาจจะเข้า
ยึดถือให้มันคงสภาพอยู่เช่นเดิมตลอดไปได้ ทุกอย่าง
ย่อมจะเปลี่ยนแปลงไป ไม่มากไม่น้อยตามระยะเวลา
บุคคลจึงควรฝึกทำใจให้รับกับสภาพที่จะเกิดขึ้นได้
ต่อการสูญเสีย การพลัดพราก การจากไปและการเสื่อม
สลายที่จะมาถึง ซึ่งวันหนึ่งนั้นย่อมจะต้องเกิดขึ้นกับเรา
และเมื่อเราทำใจยอมรับได้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นนั้น เมื่อถึง
วันที่สิ่งนั้นมาถึง ใจของเรานั้นย่อมจะทุกข์น้อยลง....
..............................................................
...ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๙...
.....สรรพสิ่ง    ตั้งอยู่ใน      พระไตรลักษณ์
ซึ่งเป็นหลัก     ธรรมชาติ     ควรศึกษา
ความไม่เที่ยง  แปรเปลี่ยน    อนิจจา
ย่อมนำมา     ซึ่งความทุกข์  ไม่สุขใจ
.....ทุกข์เพราะว่า  ใจนั้น    ไปยึดมั่น
ไม่แปรผัน    ยอมรับ    กับสิ่งใหม่
ไม่ยอมรับ   กับสิ่งที่   แปรเปลี่ยนไป
ทำให้ใจ     นั้นทุกข์   ไม่ผ่อนคลาย
.....กาลเวลา  หมุนเวียน  แปรเปลี่ยนผัน
ทุกสิ่งนั้น   ย่อมจะมี     เสื่อมสลาย
มีเกิดขึ้น   ตั้งอยู่       แล้วก็ตาย
ทุกสิ่งหาย   ไปกับ    กาลเวลา
.....วันเวลา  แห่งชีวิต  นี้สั้นนัก
ควรรู้จัก    เสริมสร้าง    ซึ่งคุณค่า
ทำชีวิต    ของตนนี้      มีราคา
สร้างคุณค่า ต่อชีวิต     ด้วยจิตดี
.....วันเวลา   ผ่านไป   ควรใคร่คิด
ถึงชีวิต    ที่ผ่านมา     จนวันนี้
ว่าเคยทำ   อะไรบ้าง   ในสิ่งดี
ชีวิตนี้      มีคุณค่า     มารึยัง
.....อย่าปล่อยให้  ผ่านไป  โดยไร้ค่า
วันเวลา   นั้นไม่อาจ   จะคืนหลัง
ชีวิตนี้     ใช่จะอยู่     อย่างจีรัง
สิ่งที่หวัง  และตั้งใจ   อาจไม่มา
.....วันพรุ่งนี้   อาจไม่มี   ให้ได้เห็น
อาจไม่เป็น  อย่างที่ใจ   ปรารถนา
สิ่งที่หวัง    และตั้งใจ    อาจไม่มา
วันเวลา     หมุนเวียน   และเปลี่ยนไป
.....วันเวลา   ผ่านไป    ไม่หยุดนิ่ง
สรรพสิ่ง    เปลี่ยนตาม   ยุคสมัย
เราจึงควร   ฝึกจิต       และฝึกใจ
ให้รับได้   ในความเป็น   เช่นนั้นเอง....
....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
....รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๘ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๑๘ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบรี
จันทร์ที่ ๖ มิถุนายน พ.ศ๒๕๕๔
........วันเวลาแห่งชีวิตของทุกคนนั้นสั้นลงทุกขณะ
ทุกชีวิตกำลังเดินไปสู่ความตาย ช้าหรือเร็วนั้นขึ้นอยู่
กับเหตุและปัจจัยของแต่ละคนที่ทำมา ซึ่งแตกต่างกัน
แต่ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วนั้น ทุกคนก็ไม่อาจจะหนีความตาย
เวลาที่เหลืออยู่ของชีวิตนั้นมันสั้นลงทุกวินาทีที่ผ่านเลยไป
จงใช้เวลาที่เหลืออยู่นั้นให้เป็นประโยชน์ต่อตนเองและสังคม
ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่าได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเปล่า
โดยไร้สาระ ทบทวนใคร่ครวญในสิ่งที่ผ่านมา ว่าเรานั้นได้สร้าง
ได้ทำอะไรมาบ้างแล้ว เรามีความภาคภูมิใจในสิ่งที่เราได้สร้าง
ได้ทำมาแล้วหรือไม่ ชีวิตนี้มีความทรงจำที่ดีเก็บไว้แล้วหรือยัง
" ดูหนังดูละคร แล้วจงย้อนมาดูตัว " จงมีสติระลึกรู้ในสิ่งที่ผ่านมา
มีความรู้ตัวทั่วพร้อม ในสิ่งกำลังเป็นไป มองอะไรให้มองทั้งสองด้าน
ทั้งที่เป็นคุณและเป็นโทษ ที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ทั้งสองสิ่ง
มองให้เห็นความเป็นจริง มองทุกสิ่งด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่เข้าข้างความคิด
ของตนเอง โดยเอาความชอบหรือความไม่ชอบของตนเป็นตัวตัดสิน
ทุกอย่างต้องเริ่มต้นที่จิต จงฝึกคิดและฝึกทำ......
...ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๗...
...รุ่งอรุณ   วันใหม่   ฟ้าใสสด
ฟ้างามงด   ด้วยแสงทอง   ที่ส่องฉาย
ลมอ่อนอ่อน  พัดผ่าน       ให้สบาย
ปลุกใจกาย   ให้ตื่น         รับตะวัน
...เมื่อแสงเงิน   แสงทอง   ส่องขอบฟ้า
เหล่าวิหก   นกกา     ต่างสุขสันต์
ต่างส่งเสียง  สื่อสาร   ประสานกัน
ต้อนรับวัน   ฟ้าใหม่    ที่ใกล้มา
...บรรยากาศ  เป็นใจ   ให้เหมาะสม
ฝากสายลม  ผ่านร่มไม้   จากภูผา
ร่ายกวี   สุนทร   เป็นกลอนมา
ส่งฝากฟ้า  ผ่านสายลม   ให้ชมกัน
...ชีวิตนี้   มีอะไร   มากมายนัก
หากรู้จัก   ค้นคิด   จิตสร้างสรรค์
ไม่ปล่อยเปล่า  ล่วงไป  ในคืนวัน
อย่าให้มัน   ผ่านไป   โดยไร้การ
...จงทบทวน  ถึงชีวิต  ที่ผ่านมา
จะได้เห็น   คุณค่า    มหาศาล
จงเก็บเกี่ยว   สิ่งที่พบ   ประสพการณ์
สิ่งที่ผ่าน    มาพินิจ      คิดใคร่ครวญ
...เพื่อจะเดิน  ก้าวไป    สู่ข้างหน้า
วันเวลา    ผ่านไป   ไม่กลับหวน
ทำอะไร    ให้ใจรู้    สิ่งคู่ควร
จงทบทวน  ฝึกจิต    คิดให้เป็น
...จงรู้จัก   แยกแยะ  ดีและชั่ว
สิ่งที่ตัว  นั้นได้รู้     และได้เห็น
สิ่งที่ทำ  สิ่งที่คิด    จิตที่เป็น
มองให้เห็น  ตัวตน  ค้นให้เจอ
...มีสติ   รู้ตัว   อยู่ทั่วพร้อม
มีใจน้อม  สู่ธรรม   ไม่พลั้งเผลอ
รู้เท่าทัน  กับจิต    เมื่อเจอะเจอ
รู้เสมอ    รู้ทัน    กับอารมณ์
...รู้อะไร    ก็ไม่สู้  เท่ารู้จิต
รู้ความคิด   สิ่งผิด  จิตนั้นข่ม
อะไรดี    อะไรชอบ   จงชื่นชม
ฝึกอบรม  ข่มจิต   ให้คิดดี...
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๖. มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๖.๔๗ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
เสาร์ที่ ๔ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
......" ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็น แล้วก็ปล่อย "เป็นคติธรรมที่ใช้
ในการสอนศิษย์และคนใกล้ชิดทั้งหลาย เพื่อที่จะได้รู้พื้นฐานความคิด
และจิตสำนึกของเขาเหล่านั้น ว่ามีพื้นฐานเป็นอย่างไร โดยการกระทำ
ทางกายให้เห็น ทำให้เป็นตัวอย่าง ไม่ต้องกล่าวไม่ต้องสอนด้วยวาจา
ในเบื้องต้น บุคคลผู้มีจิตสำนึกที่ดี เขาจะจดจำแบบอย่างที่ดีที่เขาได้เห็น
เอามาเป็นตัวอย่าง แล้วลงมือกระทำตาม ส่วนบุคคลที่มีจิตสำนึกปานกลาง
เขาจะจดจำแบบอย่าง แต่ยังไม่ลงมือกระทำ ส่วนคนที่มีจิตสำนึกต่ำ เขาจะไม่
จดจำ ไม่สนใจและไม่เอาไปเป็นแบบอย่าง เรียกว่าการสอนโดยไม่ต้องสื่อภาษา
ทางวาจา แต่เป็นการกระทำทางกายให้เห็น
......เมื่อเรารู้พื้นฐานความคิดและจิตสำนึกของเขาแล้ว เราจะได้กำหนดบทบาท
และหากุศโลบายที่จะมาใช้ให้เหมาะกับเขา เรื่องเหล่านี้เป็นหลักจิตวิทยาที่ง่ายๆ
ที่บางครั้งเรานั้นอาจจะมองข้ามไป ไม่ได้นำมาใช้และพิจารณา ส่วนใหญ่เราจะใช้วาจา
เพื่อเสาะหาข้อมูล ความคิดและจิตสำนึกของผู้อื่น มิได้สังเกตุพฤติกรรมของเขา
เพราะการใช้วาจานั้น เราสามารถที่จะปั้นแต่งและจินตนาการออกมาเป็นคำพูดได้
ซึ่งขึ้นอยู่กับการศึกษาและสำนวนโวหารประสพการณ์ในการพูดของเขาที่ออกมา
บางครั้งมันเป็นมายามิใช่ของจริงเสมอไป แต่พฤติกรรมทางกายที่เขาเคยชินนั้น
มันจะแสดงถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา....
....ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๕....
เก็บมา  ใคร่ครวญ  ขบคิด...    ตั้งจิต  สนใจ   ใฝ่หา
เรียนรู้   กับโลก     มายา...    ค้นหา  ให้เห็น   ตัวตน
ค้นหา   ให้เห็น     พื้นฐาน...  คือการ  เรียนรู้   เบื้องต้น
รู้จิต      รู้ใจ        ของคน...   เริ่มต้น  ที่ตัว     ของเรา
รู้กาย    รู้จิต        ของตัว...    รู้ทั่ว   รู้พร้อม   ไม่เขลา
ตามดู   รู้เห็น       จิตเรา....    ขัดเกลา  ฝึกจิต  คิดดี
เมื่อไหร่  ที่เห็น     จิตเรา....    ก็เข้า   ใจซึ่ง    จิตนี้
จิตเรา    จิตเขา     ที่มี...       จิตนี้    ก็คล้าย  คลึงกัน
ล้วนมี    กิเลส      ตัณหา...    อัตตา  ตัวตน    ทั้งนั้น
ตามดู    ตามรู้      ให้ทัน....   จิตนั้น   เคลื่อนไหว  ไปมา
เคลื่อนตาม  สิ่งที่  กระทบ...    เมื่อพบ   เจอกับ  ปัญหา
ผัสสะ    ที่ผ่าน      เข้ามา...    ทางตา   ทางลิ้น  กายใจ
จิตนั้น    เข้าไป     รับรู้...       ติดอยู่     จึงให้   หวั่นไหว
ปรุงแตก  คล้อยตาม  มันไป...  หวั่นไหว  เพราะจิต  คิดตาม
หยุดคิด  หยุดจิต  ที่ปรุง....      เรื่องยุ่ง   ก็จะ   ก้าวข้าม
วางสิ่ง   รู้เห็น    ไม่ตาม...       เห็นความ  สงบ  พบจริง
สยบ   ซึ่งความ  เคลื่อนไหว...  ทำใจ   ของเรา  ให้นิ่ง
รู้เห็น    ตามที่    เป็นจริง...      ทุกสิ่ง  สมมุติ   ขึ้นมา
เข้าใจ  ในพระ    ไตรลักษณ์...  รู้หลัก   ต้นเหตุ  ปัญหา
เกิดขึ้น   ตั้งอยู่   จากลา...        อัตตา   ก็จะ  ลดลง...
........ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.......
........รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร......
๔ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๒๔ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

   

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๒ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
.......ธรรมะทั้งหลายเป็นเรื่องใกล้ตัวและทุกท่านก็ได้ปฏิบัติอยู่ในกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว
เพราะว่าการปฏิบัติธรรมนั้น คือการทำหน้าที่ของตนให้สมบูรณ์ ตามหลักของมรรคองค์ ๘
มีสติระลึกรู้อยู่ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ มีองค์แห่งคุณธรรม คือความละอายและเกรงกลัวต่อ
บาปกรรมคุ้มครองจิตอยู่ ก็ได้ชื่อว่าผู้นั้นกำลังปฏิบัติธรรมอยู่
......แต่บุคคลส่วนใหญ่ไปติดยึดในรูปแบบจนเกินไป จึงทำให้คิดว่าการปฏิบัติธรรมนั้น
เป็นเรื่องที่ทำได้ยาก ต้องมีเวลาว่าง ต้องไม่มีภาระอะไร ต้องไปถือศีล นุ่งขาวห่มขาว
ต้องไปไหว้พระสวดมนต์ เดินจงกรมนั่งสมาธิ จึงจะเป็นการปฏิบัติธรรม ซึ่งเป็นการเข้าใจ
ที่คลาดเคลื่อนไม่ถูกต้องไปทั้งหมด เพราะว่าไปจดจำเอาสิ่งที่ได้รับรู้และสิ่งได้เห็นมา
โดยไม่ได้พิจารณาและศึกษาว่าการปฏิบัติธรรมนั้นทำได้อย่างไรบ้าง
......การปฏิบัติธรรม เป็นการกระทำที่เริ่มจากจิต จากความคิดแล้วแสดงออกมาซึ่งทางกาย
การปฏิบัติธรรมนั้น มิใช่เป็นไปเพื่อความโอ้อวดเพื่อให้ผู้อื่นเขายกย่องสรรเสริญชื่นชม
แต่เป็นการอบรมกายและจิตของเรา โดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่ มีความระลึกรู้
และมีความรู้ตัวทั่วพร้อมในกายในจิตในความคิดและการกระทำ เพิ่มพูนคุณธรรมให้แก่จิต
ปรับเปลี่ยนความคิดเพื่อให้จิตเป็นบุญกุศล ไม่เอาแต่ความคิดตนมาเป็นใหญ่ เปิดจิตเปิดใจ
ให้เปิดกว้าง พิจารณาทุกอย่างโดยเหตุและผล ไม่เห็นแก่ประโยชน์ตนจนเกินไป รู้จักการให้
และการแบ่งปัน สิ่งที่กล่าวมานั้นคือการปฏิบัติธรรม....
...............................................................
.......ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๓.......
...บนเส้นทาง  ของชีวิต  ที่ผิดพลาด
เพราะประมาท  มัวเมา    และลุ่มหลง
สิ่งไม่ดี   ทั้งหลาย   ให้มึนงง
มันจึงส่ง  ผลมา  หาร่างกาย
...เพราะมัวเมา  เหล้ายา  สารพัด
จิตอ่อนหัด   ไม่รู้เห็น  ในความหมาย
ว่าที่ทำ   นั้นเป็นภัย    ต่อร่างกาย
เกือบจะสาย  ก่อนที่จิต   คิดได้ทัน
...คิดว่าเป็น  ทางสุข   กลับทุกข์หนัก
ไม่รู้จัก  ความดีชั่ว   เพราะโมหัน
หลงในกิน  กามเกียรติ  ทุกคืนวัน
สารพัน   สารพัด   ที่จัดมา
...ไม่รู้จัก  บาปบุญ   คุณและโทษ
ถือประโยชน์  ส่วนตน   เป็นเนื้อหา
ทำอย่างไร   ให้ได้มี    และได้มา
สนองตอบ    ตัณหา    ของตัวตน
...จนวันหนึ่ง   ได้รู้ซึ้ง   ถึงทางจิต
มีความคิด  และเข้าใจ   ในเหตุผล
จึงถอนตัว   ออกห่าง     ทางมืดมน
ไปสู่หน    ทางใหม่     ไม่กลับมา
...ละทางโลก  สู่ทางธรรม  น้อมนำจิต
เปลี่ยนความคิด   มุมมอง   และเนื้อหา
เข้าสู่การ   ลดละ   ซึ่งอัตตา
ใช้ปัญญา   มองสิ่งเห็น  ให้เป็นธรรม
...ทุกอย่างนั้น   เกิดจาก   จิตสำนึก
ความรู้สึก   ส่วนใน    ไม่ใฝ่ต่ำ
กระตุ้นเตือน  ความคิด  และชี้นำ
คิดแล้วทำ   ตามจิต    ที่คิดดี
...ความคิดนั้น  เป็นเพียง  นามธรรม
จึงต้องนำ   มาทำ   ให้เต็มที่
รูปธรรม     ทำให้เห็น  และให้มี
ทำให้ดี     ตามที่จิต   นั้นคิดมา....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม.วจีพเนจร...
๒ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๒๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๓๑ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
.....บางครั้งความคุ้นเคยและความเคยชิน มันอาจจะนำไปสู่ความหย่อนยาน
จนกลายเป็นความขี้เกียจ มักง่าย ถ้าเราไม่หมั่นตรวจสอบควบคุมจิตของเรา
ไม่มีความรับผิดชอบต่อภาระหน้าที่ ข้อวัตรปฎิบัติ มันก็จะนำไปสู่ความเสื่อม
จิตคล้อยตามไปในกระแสโลก ออกห่างจากทางธรรม แต่ถ้าเรามีความมั่นคง
มีศรัทธาที่หนักแน่น ตามดู ตามรู้จิตนั้นอยู่เสมอ ไม่พลั้งเผลอขาดสติและองค์
แห่งคุณธรรมแล้ว ความเสื่อมย่อมไม่เกิดขึ้นแก่เรา ความเจริญในธรรมทั้งหลาย
ก็จะบังเกิดขึ้นแก่ผู้ที่ปฏิบัติเช่นนั้น สิ่งสำคัญมันอยู่ที่จิตสำนึกแห่งการใฝ่ดี ว่าเรา
นั้นมีแล้วหรือยังและเราได้ทำในสิ่งนั้นแล้วหรือยัง....
...ฝากสายลม...ผ่านร่มไม้...จากภูผา...บทที่ ๑...
.....พบสิ่งใหม่  และที่ใหม่   ใจจะตื่น
จะพลิกฟื้น      จิตใหม่   ให้ค้นหา
เพราะที่ใหม่    สิ่งใหม่   นั้นแปลกตา
อยากรู้ว่า       สิ่งที่เห็น   เป็นเช่นไร
.....เมื่อได้ดู   ได้รู้         และได้เห็น
มันก็เป็น       อย่างนั้น    สิ้นสงสัย
ความแปลกตา  แตกตื่น   ก็หมดไป
จากสิ่งใหม่  กลายเป็นเก่า   ก็เท่ากัน
.....ความคุ้นเคย   อาจทำให้   ใจนั้นหย่อน
จิตถอดถอน      หย่อนยาน     ไม่แข็งขัน
ความเคยชิน     นั้นทำให้       ใจผูกพันธ์
เห็นทุกวัน      ทำทุกวัน        กันเรื่อยไป
.....แต่ถ้าใจ     ของเรา     นั้นตั้งมั่น
จะกี่ปี     หรือกี่วัน    และที่ไหน
ทุกอย่างเกิด  จากจิต   และจากใจ
คิดอะไร  ทำอะไร   ใจมั่นคง
......มีสัจจะ  รับผิดชอบ   ต่อหน้าที่
สิ่งที่มี   สิ่งที่เป็น    ไม่ลืมหลง
รักษาจิต   รักษาใจ  ให้ยืนยง
และมั่นคง  ต่อข้อวัตร  ด้วยศรัทธา
.....จิตสำนึก   การใฝ่ดี  นั้นมีอยู่
จิตรับรู้   เร่งฝึกฝน   เพื่อค้นหา
ปลุกสำนึก  การใฝ่ดี   ให้ตื่นมา
เพื่อนำพา   สู่ชีวิต  ทิศทางดี
.....ต้องเริ่มทำ  ที่ตัวเรา  เอาแบบอย่าง
สู่เส้นทาง   สายใหม่    ในวิถี
ลบสลาย   พฤติกรรม   ที่ไม่ดี
ที่มันมี      ที่มันทำ      แต่ก่อนมา
.....เพียงคุณเปลี่ยน   ความคิด   ชีวิตเปลี่ยน
ไม่วนเวียน    อยู่ใน     ห้วงตัณหา
มีสติ     คุณธรรม      นำปัญญา
ก็จะพา   สู่ชีวิต       นิมิตดี
.....ทุกสิ่งนั้น   ไม่ยาก    เกินแก้ไข
ถ้าหากใจ    ยอมทำ       ตามหน้าที่
รับผิดชอบ    ในบทบาท   ตามที่มี
เพียงเท่านี้    ก็ชื่อว่า      เข้าหาธรรม ....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๓๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๒๘ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึงชลบุรี 

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อาทิตย์ที่ ๒๙ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
.....ลองออกไปท่องเที่ยวในโลกไอที พบว่ามีบทความธรรมะและบทกวีที่ได้เขียน
แพร่กระจายอยู่ในที่ต่างๆมากมาย ซึ่งบางที่ก็มีมารยาท ให้เครดิตต่อเจ้าของผลงาน
และเว็บฯที่นำมา บางที่ก็ขโมยทรัพย์สินทางปัญญา ลบที่มาและใส่ชื่อตนเองลงไป
ซึ่งสิ่งทั้งหลายเป็นธรรมดดาของมนุษย์โลก ที่มีความคิดและจิตสำนึกที่แตกต่างกัน
ซึ่งตัวผู้เขียนนั้นไม่ได้สงวนลิขสิทธิ์ เพียงเพื่อจะถ่ายทอดความรู้สึกคิดและมุมมอง
เผยแผ่ธรรมะออกไป ซึ่งธรรมะทั้งหลายนั้นไม่มีใครเป็นเจ้าของ เป็นของที่อยู่คู่กับ
ธรรมชาติ คู่โลกกันมา เพียงแต่การใช้ภาษานั้น อาจจะแตกต่างกันในสำนวนและลีลา
แต่เนื้อหาและความหมายต่างก็ไปในทิศทางเดียวกัน คือการสร้างสรรค์ให้โลกนี้นั้น
สงบและร่มเย็น ชี้ให้เห็นคุณและโทษของกิเลสทั้งหลาย เป็นไปเพื่อความจางคลาย
ในทิฏฐิมานะและอัตตา ตัณหาและอุปทาน ธรรมะนั้นจึงไม่ควรมีการสงวนลิขสิทธิ์
ยึดถือมาเป็นของผู้ใดแต่ผู้เดียว ทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับความรู้สึกนึกคิดและจิตสำนึก
ของแต่ละคน ที่จะแสวงหาผลประโยชน์จากธรรมะนั้น....
.....เรื่องเล่าจากเขาเรดาร์ "ตถตาอาศรม "บทที่เก้า.....
...กาพย์ยานี๑๑...
...มองหา  ก็มองเห็น           ซึ่งความเป็น  ในโลกนี้
หลายหลาก  และมากมี        ได้พบเห็น  เป็นประจำ
เห็นแล้ว  เก็บมาคิด             มาพินิจ  ให้เห็นธรรม
ก่อเกิด  กุศลกรรม               รู้เข้าใจ  ในความจริง
ทุกสิ่ง  นั้นเคลื่อนไหว          แปรเปลี่ยนไป  ในทุกสิ่ง
ไม่เคย  จะหยุดนิ่ง              ล้วนเกิดดับ  ธรรมดา
เกิดขึ้น แล้วตั้งอยู่               มองให้รู้  เห็นปัญหา
ใช้จิต  ใช้ปัญญา                มองทุกอย่าง  ว่างอัตตา
วางจิต  ให้เป็นกลาง            จะไม่สร้าง  ซึ่งปัญหา
ลดละ  ในอัตตา                 เดินตามธรรม ดำเนินไป
มองหา ทั้งสองด้าน             มองให้ผ่าน  สู่ข้างใน
ดีชั่ว  จงดูไป                     มองให้เห็น  ทั้งสองทาง
ทั้งโทษ  และทั้งคุณ           มองและหมุน หาช่องว่าง
รู้แล้ว  ก็ละวาง                  จิตเข้าใจ ก็เห็นธรรม
ดีชั่ว  ใครกำหนด               หรือเป็นกฏ  ผลของกรรม
สิ่งคิด  และสิ่งทำ               ล้วนใจเรา  กำหนดมา
ทุกอย่าง เริ่มจากจิต            จากความคิด  ส่งออกมา
จึงเกิด  เป็นปัญหา              เพิ่มกิเลส ให้แก่ตน
เพ่งโทษ  ผู้อื่นเขา              เท่ากับเอา  มาปะปน
กิเลส  ในใจตน                  เป็นทบเท่า ทวีคูณ
...มองหา  ก็มองเห็น           มองให้เป็น  สิ่งดับสูญ
อย่าเอา  มาเพิ่มพูน             จงปล่อยปละ  และละวาง
วางใจ  และวางจิต              จงอย่าคิด  จิตเข้าข้าง
มองหา  ในเส้นทาง             สู่สงบ  และร่มเย็น
สงบ  สยบได้                    สิ่งเคลื่อนไหว  ในที่เห็น
วางใจ  วางจิตเป็น               ใจสงบ  เมื่อพบธรรม....
          ...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
          ...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๒๙ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๐๙ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
ศุกร์ที่ ๒๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
     ......เคยเบื่อความวุ่นวายของสังคม หลีกเร้นไปอยู่ตามถ้ำในป่าเขาและบนดอย
แต่ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม ย่อมต้องอยู่ร่วมและอาศัยศรัทธาของผู้คนในถิ่นนั้น
ในการหาเลี้ยงชีพและเมื่อมีการพบปะกัน ความวุ่นวายย่อมตามมา ปัญหามันมีอยู่ใน
ทุกที่ที่มีคน เมื่อได้รู้และเห็นเป็นอย่างนั้น จึงต้องกลับมาทบทวนใหม่ ว่าจะดำเนิน
ชีวิตอย่างไรในสังคมอันวุ่นวาย จึงได้เอาปัจจุบันธรรมนั้นมาคิดพิจารณาเป็นอารมณ์
กรรมฐาน...ดูโลกที่เคลื่อนไหว แต่จิตไม่หวั่นไหว นิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว..
เพิ่มกำลังของสัมปชัญญะความรู้ตัวทั่วพร้อม ให้มีกำลังเท่าทันเสมอกันกับกำลังของสติ
ลดกำลังของสมาธิซึ่งเป็นสมถะกรรมฐาน ยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนาญาณ ด้วยการตามดู ตามรู้
และตามเห็น ความเป็นไปของ กาย เวทนา จิต ธรรม มองเห็นคุณ เห็นโทษ เห็นประโยชน์
และมิใช่ประโยชน์ในสรรพสิ่ง มองให้เห็นความเป็นจริงตามกฏของพระไตรลักษณ์ อันได้แก่
อนิจจัง ความไม่เที่ยงแท้และแน่นอน ทุกขัง ความเป็นทุกข์ทั้งทางกายและทางใจจากสิ่งนั้น
อนัตตา ความเป็นสิ่งที่สมมุติขึ้นมา เข้าไปยึดถือไม่ได้ เห็นการเกิดขึ้น การตั้งอยู่และการดับไป
จนเกิดความเข้าในในสรรพสิ่ง เห็นความเป็นจริงในสิ่งทั้งหลายว่า...มันเป็นเช่นนั้นเอง...
       .....เรื่องเล่าจากเขาเรดาร์ " ตถตาอาศรม ".....
...เบื่อเบื่อ อยากอยาก หลายครั้ง    ครั้งยัง ฝึกฝน ใหม่ใหม่
หลบหลีก อยู่ตาม พงไพร             หวั่นไหว ต่อโลก มายา
ไม่ว่า จะอยู่ ที่ไหน                     ไม่ไร้ วุ่นวาย ปัญหา
เพราะต้อง พบปะ พึ่งพา               ศรัทธา หาเลี้ยง ชีพตน
มีคน ก็มี ปัญหา                         เพราะว่า หลบหลีก ไม่พ้น
จึงต้อง ฝึกความ อดทน                ฝึกจน ให้เกิด ชำนาญ
ตามดู ตามรู้ ตามเห็น                  ให้เป็น อารมณ์ กรรมฐาน
รู้กาย รู้จิต เหตุการณ์                   คิดอ่าน อารมณ์ ปัจจุบัน
รู้ตัว รู้ทั่ว รู้พร้อม                        นำน้อม ความคิด สร้างสรรค์
ตามดู รู้จิต ให้ทัน                      สิ่งนั้น วิปัส-สนา
ถอนจิต จากความ สงบ                เมื่อพบ กับตัว ปัญหา
แก้ไข โดยใช้ ปัญญา                 มองหา ให้เห็น เป็นจริง
มองให้ เห็นคุณ และโทษ            ประโยชน์ หรือไม่ ในสิ่ง
รู้เห็น ตามความ เป็นจริง              จิตนิ่ง ก็มอง เห็นธรรม
เห็นการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่                และรู้ การดับ ลึกล้ำ
ชั่วดี ก่อเกิด บุญกรรม                 น้อมนำ สู่จิต คิดตาม
เคลื่อนไหว แต่ไม่ หวั่นไหว          ถ้าใจ มั่นใน ข้อห้าม
เฝ้าดู จิตอยู่ ทุกยาม                  เดินตาม ธรรมะ ชี้นำ
...เคลื่อนไหว วุ่นวาย สับสน         เหตุผล ปัญหา ตอกย้ำ
มนุษย์ เป็นไป ตามกรรม              ใครทำ ต้องรับ กรรมไป....
               .....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.....
                 ...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๒๗ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๐๙ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี         

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พุธที่ ๒๕ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
........วันนี้เขียนบทกวีช้าไป เพราะมีภาระกิจมากมายในยามเช้า
สืบเนื่องจากเมื่อคืนที่ผ่านมา มีทั้งลมและฝน ทำให้ใบไม้ร่วงหล่น
มากกว่าปกติที่เคยเป็นมา ทำให้ต้องใช้เวลาในการทำความสะอาด
ปัดกวาดทางเดินและที่พักมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา กวาดใบไม้ไป
ก็พิจารณาธรรมไปด้วย ใบไม้ที่หล่นลงมาก็เปรียบเหมือนกิเลสที่จรมา
ถ้าเราไม่เฝ้าระวังรักษา มันก็จะทับทม ทำให้ยากยิ่งขึ้นในการที่จะจัดการ
ทำความสะอาดปัดกวาดมัน ฉันใดก็ฉันนั้น กิเลสที่จรเข้ามา ถ้าเราไม่พิจารณา
ขจัดมันออกไป ปล่อยให้มันเกาะกุมจิตของเราอยู่ มันก็เหมือนดินพอกหางหมู
ที่นับวันจะเพิ่มขึ้น...จิตนี้บริสุทธิ์ประภัสสร แต่กิเลสที่จรมาทำจิตนี้ให้เศร้าหมอง...
....เรื่องเล่าจากเขาเรดาร์ " ตถตาอาศรม ".....
...ร่วงหล่นบนทางเท้า   ทุกค่ำเช้าเฝ้าปัดกวาด
รักษาความสะอาด        มิให้ขาดในทุกวัน
ใบไม้เจ้าร่วงหล่น         ตามกาลกลเป็นเช่นนั้น
ร่วงหล่นทุกคืนวัน         เปลี่ยนแปรผันตามเวลา
ร่วงหล่นลงสู่พื้น           ร่วงลงคืนพสุธา
ตามกาลและเวลา         มีเกิดมามีดับไป
ใบไม้ให้ร่มเงา             เมื่อยามเจ้าเขียวสดใส
ไม่นานก็จากไป           ใบไม้ใหม่มาทดแทน
ร่วงหล่นลงสู่พืน           เจ้ากลับคืนสู่ดินแดน
มิเคยจะหวงแหน         เจ้าทดแทนคุณแผ่นดิน
เปื่อยเน่าย่อยสลาย      มีความหมายไปทั้งสิ้น
พันธุ์ไม้ได้ดูดกิน         ตอบแทนดินถิ่นที่มา
...ใบไม้แม้นน้อยนิด     แต่ชีวิตไม่ไร้ค่่า
ตั้งแต่กำเนิดมา           มีคุณค่านับอนันต์
คนเรานั้นควรคิด          ถึงชีวิตที่เป็นนั้น
ผ่านคืนและผ่านวัน       เคยสร้างสรรค์ประโยชน์ใด
ชีวิตอย่าไร้ค่า             อย่าน้อยกว่าเจ้าใบไม้
รีบสร้างหนทางไป        เพื่อสิ่งใหม่ที่มั่นคง
มั่นคงดำรงค์อยู่           และเป็นผู้ไม่โลภหลง
ความดีนี้ยืนยง            จะเสริมส่งซึ่งศรัทธา
ชีวิตที่เหลืออยู่            จงเรียนรู้และศึกษา
เสริมสร้างทางปัญญา    และรักษาคุณธรรม
คุณธรรมนำชีวิต          คุ้มครองจิตและชี้นำ
ก่อเกิดกุศลกรรม         ที่จะนำสู่ความดี....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๒๕ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๒๘ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี
                   

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่ ๒๓ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
...เก็บเกี่ยวเรื่องราวที่ได้พบเห็น มาถ่ายทอดเป็นบทกวี
เพื่ออนุรักษณ์ซึ่งศักดิ์ศรี ความสวยงามของภาษาไทย
ฝากไว้ให้คนรุ่นต่อไปได้ศึกษา...
...เรื่องเล่าจากเขาเรดาร์ "ตถตาออาศรม " บทที่สาม...
...ได้รู้และได้เห็น ความที่เป็นในโลกนี้
คละเคล้าทั้งชั่วดี ล้วนแต่มีให้พบเจอ
มองหาคุณประโยชน์ และทุกข์โทษอยู่เสมอ
วางใจไม่เพลอเรอ สิ่งที่เจอต้องจดจำ
จำไว้เป็นบทเรียน และหมั่นเพียรอย่างสม่ำ
ฝึกคิดและฝึกทำ ฝึกน้อมนำสู่ทางดี
ดีชั่วตัวกำหนด ไปตามบทที่มันมี
เก็บไว้แต่สิ่งดี ความชั่วนี้อย่าได้ทำ
ทุกอย่างเกิดจากจิต ความนึกคิดก่อเกิดกรรม
คิดพูดและกระทำ เป็นสิ่งนำกรรมตามมา
สร้างเหตุและปัจจัย สร้างสิ่งใหม่มีเนื้อหา
เชื่อมั่นและศรัทธา จิตก้าวหน้าไร้กังวล
วางใจและตั้งใจิต ก่อนที่คิดพูดทุกหน
กล่าวสิ่งเป็นมงคล สร้างกุศลให้ตนเอง
อย่าเอาความคิดตน สร้างเหตุผลไปข่มเหง
ข่มขู่ให้เขาเกรง ทางนักเลงอันธพาล
ผูกใจและผูกจิต สร้างมวลมิตรจิตประสาน
ร่วมคิดร่วมสร้างงาน จิตเจือจานมีเมตตา
อ่อนน้อมและถ่อมตน เคารพคนที่เนื้อหา
กล่าวถ้อยเจรจา แสวงหาจุดร่วมกัน
จุดต่างควรสงวน และไม่ควรจะเดียจฉันท์
ไม่ควรตำนิกัน ร่วมสร้างสรรค์สามัคคี
สังคมจะร่มเย็น ถ้าโลกเป็นเช่นว่านี้
ทุกคนจะยินดี ถ้าโลกนี้รักใคร่กัน...
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร...
๒๓ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๙.๐๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
วันเสาร์ที่ ๒๑ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
...เรียบเรียงอักษรเป็นบทกลอนบทกวีเพื่อที่จะทบทวนความทรงจำ
ในฉันทลักษณ์คำประพันธ์และรักษาไว้ซึ่งภาษาที่สวยงาม...
.....เรื่องเล่าจากเขาเรดาร์.....
ซ่อนเร้นอยูบนภูเขา...ใต้เงาของมวลพฤกษา
หลบหลีกซึ่งกาลเวลา...ค้นหาซึ่งสัจจธรรม
โดดเดี่ยวแต่ไม่เดียวดาย...สหายมีมาเช้าค่ำ
มาเพื่อขอคำแนะนำ...ทางธรรมทางโลกมีมา
แนะนำส่่งเสริมแก้ไข...สิ่งใดที่เป็นปัญหา
ตรึกตรองลองใช้ปัญญา...มองหาทางออกให้มัน
ปัญหาทุกอย่างแก้ได้...หากใช้ธรรมะจัดสรรค์
พอเพียงพอดีมีกัน...แบ่งปันทุกอย่างลงตัว
เอาธรรมมานำความคิด...วางจิตไม่คิดทำชั่ว
บาปกรรมนั้นต้องเกรงกลัว...ความชั่วจงอายอย่าทำ
หิริและโอตตัปปะ...ธรรมะที่มีค่าล้ำ
สิ่งนี้คือเทวธรรม...ชี้นำให้เป็นคนดี
อัตตาทิฏฐิมานะ...มักจะเป็นตัวบ่งชี้
ปัญหาทุกอย่างที่มี...สิ่งนี้แหละเป็นตัวการ
ตัวกูของกูยึดถือ...มันคือต้นเหตุพื้นฐาน
ยึดถือกันมานมนาน...เกิดการไม่ยอมละวาง
มองเพียงประโยชน์ของตน...เหตุผลเอามากล่าวอ้าง
ตนเองถูกไปทุกทาง...ทุกอย่างต้องตามใจตน
มันจึงเกิดเป็นปัญหา...เพราะว่าไม่ฟังเหตุผล
ยึดถือความคิดของตน...ของคนอื่นนั้นผิดทาง
เมื่อใดที่ยอมลดละ...ก็จะเห็นทางสว่าง
เมื่อใดทำใจเป็นกลาง...ทุกอย่างก็จบสิ้นกัน
...ปัญหาเกิดจากอัตตา...เพราะว่าไปติดยึดมั่น
ทิฏฐิมานะละกัน...เมื่อนั้นจะพบเส้นทาง...
.....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.....
.....รว สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร......
๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๙.๑๔ น. ณ ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
   ๑๔ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
                 บทกวีในตอนใกล้ค่ำ คือลำนำของชีวิต เป็นความรู้สึกนึกคิด ของจิตวิญญาณกวี
ถ่ายทอดผ่านตัวอักษร เป็นกาพย์ เป็นกลอนตามห้วงวิถี สร้างสรรค์ในสิ่งที่ดี เท่านี้ก็พึงพอใจ..
....โดดเดี่ยวบนภูผาในเวลาใกล้ค่ำ....
รอนรอนตะวันลับ เสียงนกขับกังวาลมา
ใกล้ค่ำสนธยา หมู่นกกาบินกลับรัง
เมฆน้อยลอยเคว้งคว้าง ลอยไปอย่างคนสิ้นหวัง
สายลมมีพลัง พัดเมฆบังทั่วนภา
ฟ้าครึ้มเมื่อใกล้ค่ำ หม่านเมฆดำปกคลุมฟ้า
ไม่นานฝนคงมา ปลุกชีวาให้พืชพันธุ์
โดดเดี่ยวและเดียวดาย ซุกซ่อนกายตามหาฝัน
ผ่านคืนและผ่านวัน เดินตามฝันในหนทาง
โดดเดี่ยวไม่เปลี่ยวเหงา อยู่บนเขาไม่อ้างว้าง
เอาธรรมมานำทาง แสงสว่างในทางเดิน
มองโลกและมองธรรม ก็สุขล้ำไม่มีเกิน
พาใจให้เพลิดเพลิน เมื่อได้เดินในทางธรรม
เอาธรรมนำชีวิต ปกป้องจิตมิให้ต่ำ
กุศลบุญหนุนนำ ประกอบกรรมในสิ่งดี
ชีวิตที่ผ่านมา ได้เห็นค่าชีวิตนี้
หลายหลากและมากมี ในสิ่งที่ต้องกระทำ
ทางกายและทางจิต ทำชีวิตให้เลิศล้ำ
ความชั่วไม่ครอบงำ เพราะมีธรรมนำชีวี
สร้างคุณบุญกุศล เป็นมงคลบารมี
ต่อเติมเสริมราศรี สร้างสิ่งดีตลอดไป
...รอนรอนตะวันลับ เพื่อพบกับสิ่งแปลกใหม่
ชีวิตดำเนินไป อยู่ภายใต้เส้นทางธรรม....
...ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต...
........รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม.......
๑๔ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๑๘.๓๓ น. ณ ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี

ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
    ๑๓ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๔
           ห่างหายไปหลายวันต้องกลับมาลับสมองใหม่
เขียนบทกวีเรื่อยไป เป็นกาพย์ เป็นกลอน เพื่อให้ไม่ลืม
ภาษาและฉันทลักษณ์ รักษาและสืบทอดไว้ในภาษาที่สวยงาม
...จากภูผาสู่นาครตอนที่สอง...
หลีกหนี สังคม วุ่นวาย
มุ่งหมาย ความเงียบ สงบ
หลบหน้า ผู้คน ไม่พบ
แอบหลบ อยู่ตาม ภูดอย
สัญจร รอนแรม เรื่อยเรื่อย
ยามเหนื่อย หยุดพัก รอคอย
แสงแดด แผดร้อน ซ่อนรอย
แสงคล้อย จึงออก เดินทาง
ร้อยป่า ร้อยภู พันผา
ข้ามมา เพื่อสู่ โลกกว้าง
ศรัทธา ไม่เคย เจือจาง
หนทาง สายนี้ ยาวไกล...
...วันหนึ่ง ต้องออก จากป่า
ค้นหา ซึ่งเส้น ทางใหม่
เรียนรู้ ชีวิต ต่อไป
เพื่อให้ เข้าถึง หลักธรรม
ผัสสะ คือสิ่ง กระทบ
ต้องพบ อยู่ทุก เช้าค่ำ
ชีวิต มีกิจ ต้องทำ
ชี้นำ หนทาง ให้คน
ชี้ทาง ชี้โทษ ชี้ทุกข์
ประยุกต์ เข้ากับ เหตุผล
ส่งเสริม สิ่งเป็น มงคล
เหตุผล ที่ต้อง ออกมา...
...ไม่ว่า จะอยู่ ที่ไหน
ขอให้ ตั้งจิต รักษา
สำรวม กายจิต วาจา
รักษา จิตใจ ให้เย็น
ใจเย็น ใจนิ่ง ใจสุข
หมดทุกข์ จากสิ่ง ที่เห็น
วางใจ วางจิต ให้เป็น
ใจเย็น ใจนิ่ง..นิพพาน....
...เชื่อมั่นและศรัทธา...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม..
๑๓ พฤษภาคม ๒๕๕๔ เวลา ๑๔.๐๕ น. ณ ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี