ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๓
.......เขียนถึงแม่.....
๑๒ สิงหาคม...วันนี้สำหรับชาวไทย เขาสมมุติให้เป็น" วันแม่แห่งชาติ "
เลยถือโอกาศเขียนถึงแม่ตามความรู้สึกที่เป็นจริง จากใจไม่เสริมแต่ง แม่เป็นผู้หญิงแกร่ง
แม่เลี้ยงลูกสี่คนด้วยแรงของแม่เอง ส่งเสียลูกทั้งสี่คนให้ได้รับการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย
ทุกคน ตั้งแต่ข้าพเจ้ากำเนิดมา แม่กับพ่อก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม่เลือกที่จะอยู่กับลูกทั้งสี่
ไม่ยอมย้ายตามพ่อที่ต้องไปทำงานต่างจังหวัด หลังจากทุกคนเติบโต จบการศึกษาแล้ว
แม่จงมีเวลาว่างมากขึ้น และได้มีโอกาศได้ปฏิบัติธรรมตามกำลังศรัทธาของท่าน ที่สวนโมกข์
กับหลวงพ่อพุทธทาส ตั้งแต่ปี ๒๕๒๐
ข้าพเจ้าได้รับรู้ถึงการปฏิบัติธรรมของท่านอย่างชัดเจน ในวันที่พระพี่ชายมรณภาพ
แม่ควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้ดี มีสติอยู่ตลอดเวลา ไม่มีน้ำตาของแม่ใหลออกมาให้เห็นเลย
แม่คอยเตือนสติพระพี่ชายให้ภาวนาอยู่ตลอดเวลา ภาพที่ข้าพเจ้าได้เห็นนั้น ทำให้ข้าพเจ้าเบาใจ
ไม่เป็นห่วงท่าน เพราะว่าแม่ท่านเข้าใจธรรมและทำได้มาระดับหนึ่งแล้ว
ครั้งที่ข้าพเจ้าบอกท่านว่าจะบวชนั้น แม่ดีใจมากที่จะได้บวชลูกชาย ได้เห็นชายผ้าเหลือง
และเมื่อข้าพเจ้าบอกว่าจะไม่สึก ท่านเสียใจเล็กน้อยเพราะเสียดายหน้าที่การงานที่ข้าพเจ้าทำอยู่
เสียดายความรู้ที่ร่ำเรียนมา เสียดายความก้าวหน้าที่กำลังดำเนินไป ยังไม่ได้ทำงานให้คุ้มค่ากับเวลา
ที่เสียไปในการศึกษา แต่ก็เป็นเวลาเพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น เมื่อท่านระลึกได้ แม่ได้กล่าวกับข้าพเจ้าว่า
" เมื่อคิดจะบวชไม่สึก แม่ก็ไม่ว่า แต่ขอให้ปฏิบัติและศึกษาหลักธรรมให้จริงจัง อย่าบวชและอยู่ไปวันๆไม่ได้ทำอะไร "
นี่คือคำกล่าวสอนของแม่ครั้งสุดท้ายที่ข้าพเจ้าได้ยินจากปากท่าน
แต่เมื่อมาถึงวันนี้แม่ท่านได้เห็นในสิ่งที่ข้าพเจ้าเป็น และในสิ่งที่ข้าพเจ้าทำ ท่านเข้าใจและได้กล่าวอนุโมทนา
กับข้าพเจ้าในสิ่งที่ข้าพเจ้าเป็นและในสิ่งที่ข้าพเจ้าทำ สำหรับข้าพเจ้านั้น จะไม่ทำให้ท่านเสียใจและทุกข์ใจ จะตั้งใจ
ศึกษาและปฏิบัติธรรม สร้างคุณงามความดี สร้างบารมีต่อไป ให้แม่ท่านได้ภาคภูมิใจในตัวพระลูกชาย....
ด้วยรักและศรัทธา ปรารถนาดี ระลึกสำนึกถึงพระคุณของแม่เสมอ
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๓ เวลา ๐๗.๐๙ น ณ ศาลาน้อย ริมน้ำโขง ชายขอบประเทศไทย
