ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
อังคารที่ ๑๔ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
......มีผู้คนจำนวนมากที่ปฏิบัติธรรมโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังปฏิบัติธรรมอยู่
เพราะเขาเหล่านั้นไม่ได้ไปยึดติดหรือสนใจในรูปแบบและความหมาย
เพียงแต่ดำเนินชีวิตไปอย่างมีสติในการคิดและการทำงาน มีสมาธิเกิด
ขึ้นโดยไม่รู้ตัว เป็นสมาธิตามธรรมชาติที่ทุกคนนั้นมีอยู่ เพราะความหมาย
ของคำว่าสมาธินั้นคือการมีสติแนบแน่นอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นเวลานาน
ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ สมาธิชนิดนี้เรียกว่า สมาธินอกระบบพุทธศาสนา
ไม่ได้เกิดจากภาวนา แต่เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติจากการมีสติในการคิด
และการทำงาน เกิดจากการคิดและพิจารณาจิตจดจ่ออยู่ในเรื่องที่คิดและ
กิจที่กำลังทำ คนที่มีสมาธินั้นความคิดจะเป็นระบบและมีระเบียบในชีวิต
มีความรับผิดชอบในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ จัดระบบชีวิตของคนนั้นอย่างมี
ระเบียบ สามารถที่จะจดจำเรื่องราวต่างๆในอดีตได้ดี เพราะว่าสติระลึกรู้
สมาธิชนิดนี้เป็นสมาธิที่ใช้ในการทำงานและการดำเนินชีวิตในประจำวัน
เป็นสมาธิพื้นฐานที่ทุกคนนั้นมีอยู่ มากบ้างน้อยบ้างตามกำลังของแต่ละคน
และสามารถที่จะนำมาปรับเข้าสู่สมาธิในระบบของพระพุทธศาสนาได้ง่าย
เพียงแต่เพิ่มกำลังของคุณธรรมลงไป คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป
ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำและการเปิดใจให้กว้างยอมรับฟังทุกอย่างทุกความเห็น
ของผู้อื่น นั้นคือการลดละมานะทิฏฐิและอัตตา ความยึดถือความยึดติดในตัวตน
สมาธิในระบบของพระพุทธศาสนานั้น ต้องเริ่มมาจากจิตที่เป็นกุศลและเป็นไป
เพื่อความจางคลายของกิเลส ตัณหา อัตตา ทิฏฐิมานะและอุปทานทั้งหลาย
ส่วนสมาธินอกระบบนั้น เป็นไปเพื่อการมีการได้ในสิ่งที่ตนปรารถนา เป็นการ
เพิ่มซึ่งกิเลสตัณหา ทิฏฐิมานะ อัตตาและอุปทานให้มีมากยิ่งขึ้น ซึ่งส่วนใหญ่
ผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายฝึกสมาธิเพื่ออยากจะมีอยากจะได้ไปในสมาธืเชิงพลังงาน
ต้องการซึ่งการมีพลังจิต ต้องการแสดงซึ่งฤทธิ์กันเสียเป็นส่วนใหญ่ จึงทำให้เข้าใจ
คลาดเคลื่อนในเนื้อหาและความหมายของการปฏิบัติธรรมในระบบของพุทธศาสนา
ซึ่งเป็นที่มาของความขัดแย้งในข้อธรรมทั้งหลายดั่งที่เห็นและเป็นอยู่....
...ในอ้อมกอดของขุนเขา...ใต้ร่มเงามวลพฤกษา...บทที่ ๕...
.....ในอ้อมกอดของขุนเขา
ใต้ร่มเงาของมวลพฤกษา
บนจุดหนึ่งของกาลเวลา
จงมีสติเตือนตนเสมอว่า
มีความปรารถนาซึ่งสิ่งใด
ทบทวนสิ่งที่ได้ผ่านมาใหม่
ว่าสิ่งที่ตั้งความหวังไว้ในใจ
สิ่งนั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว
.....ทุกชีวิตย่อมมีจุดหมาย
อย่าปล่อยให้ผ่านไปโดยไร้ค่า
อย่าปล่อยวันเวลาให้สูญเปล่า
ชีวิตเรานั้นควรจะมีเป้าหมาย
ฝันนั้นอาจจะตั้งไว้ไม่ไกล
แต่เรานั้นต้องเดินไปให้ถึง
ทำซึ่งความฝันนั้นให้เป็นจริง
ไม่ใช่สิ่งที่ยากเกินจะกระทำ
.....หนทางสู่ความสำเร็จนั้น
อาจจะยังอยู่อีกยาวไกล
แต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจ
ขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคง
เดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝัน
ระยะทางสู่ความสำเร็จนั้น
มันย่อมสั้นลงมาทุกขณะ
อย่าไปสนใจในระยะของเส้นทาง
.....ทุกอย่างย่อมจะมีความสำเร็จได้
ถ้าหากเรานั้นมีความตั้งใจและพยายาม
เดินตามความฝันของเรานั้นต่อไป
ไม่ท้อถอยหรือหวั่นไหวกับอุปสรรคปัญหา
มีความศรัทธาและเชื่อมั่นในความดีที่กระทำ
สิ่งนั้นย่อมจะนำไปสู่ความสำเร็จของชีวิต
ในสิ่งที่ตนคิดและกิจที่ตนนั้นปรารถนา
เพราะว่าความสำเร็จของชีวิต...อยู่ที่จิตคิดว่าพอ...
.....ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต.....
.....รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร.....
๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๖.๑๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี
