ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่ ๒๕ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๔
......ในวันเสาร์และวันอาทิตย์ที่ผ่านมามีญาติโยมขึ้นเขามาเยี่ยมเยือนกัน
หลายคณะ ได้พบปะสนทนากัน ตามกาลตามเวลา ในเนื้อหาทั้งในทางโลก
และทางธรรม ตามสิ่งที่ควรจะเป็น เป็นการร่วมแสดงความคิดเห็น เสนอแนะ
ในสิ่งที่ควรคิดและในกิจที่ควรทำ เพื่อที่จะนำชีวิตไปสู่ความเจริญก้าวหน้า
ทั้งในทางโลกและทางธรรม ร่วมกันคิดและวิเคราะห์หาความเหมาะสม
ในสิ่งที่ควรจะเป็นและสิ่งที่เป็นไปได้ ตามเหตุและปัจจัยที่พวกเรานั้นมี
คิดจากพื้นฐานหน้าตักตามหลักแห่งความเป็นจริง ไม่ได้หวังพึ่งพิงโชคชะตา
แต่ใช้สติปัญญาความรู้ความสามารถศักยภาพที่พวกเรานั้นมี มาเป็นต้นทุน
ในการคิดพิจารณาว่าควรจะกระทำในสิ่งใดและกระทำได้ดีมากน้อยขนาดไหน
มีอะไรเป็นเหตุและเป็นปัจจัยที่จะเกิดทำให้มีความผิดพลาดขึ้นได้บ้าง
ในการดำเนินงานในสิ่งนั้นๆ ถ้าไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ตั้งใจไว้ มันจะมีผล
กระทบอย่างไรบ้างต่อตัวเราและสังคมรอบข้าง มองหาแนวทางของการแก้ไข
ปัญหาไว้ล่วงหน้า แล้วทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์เต็มที่กันต่อไป
ผลจะออกมาเป็นอย่างไรมันเป็นเรื่องของอนาคต ที่ตั้งอยู่บนกฏของอนิจจัง
แต่การที่เราได้ลงมือกระทำนั้น มันเป็นความภาคภูมิใจ ว่าเราได้ทำสิ่งนั้น
กันไปแล้ว ไม่มาน้อยใจ เสียใจกับโอกาสที่ผ่านไป...
......ในการทำงานนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีสติและมีสมาธิในการทำงาน
เพราะในการทำงานแต่ละอย่างนั้น ย่อมมีอุปสรรคและปัญหาอยู่ตลอดเวลา
การที่เรามีสตินั้นจะช่วยให้เราเห็นปัญหาที่เกิดขึ้นและสามรถที่จะควบคุม
อารมณ์ความรู้สึกได้ และทำให้สามารถที่จะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นได้เสมอ
เพราะว่าเรามีสมาธิในการทำงานจึงสามารถที่จะควบคุมอารมณ์ความรู้สึกได้
ไม่ตื่นตกใจหรืออารมณ์เสียเมื่อเจอปัญหา ทำให้สามารถที่จะแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้
ขณะออกรับบิณฑบาตร ฝนตกหนักมาก เปียกไปทั้งตัว กลับที่พักแล้วเจริญสติภาวนา
โดยใช้ " โสตกรรมฐาน "คือการใช้โสตสัมผัส ( เสียง )เป็นอารมณ์กรรมฐาน
เอาสติไปจับที่เสียงที่เราได้ยิน จนสามารถที่จะแยกเสียงที่ได้ยินนั้นได้
และจิตจับอยู่กับเสียงเพียงเสียงเดียวที่เราสนใจ จนจิตเป็นสมาธิอยู่กับเสียงนั้น
ซึ่งการปฏิบัติแบบนี้ได้ทำอยู่บ่อยครั้ง ตามโอกาศที่เหมาะสม
ซึ่งวิธีนี้ได้เจอโดยบังเอิญตั้งแต่สมัยที่เป็นฆราวาส ตอนที่นั่งรถไฟจากกรุงเทพฯ
ไปสุราษฎร์เมื่อปี ๒๕๒๙ ตอนนั้นเดินทางคนเดียวและในเที่ยวนั้นผู้โดยสารมีน้อยมาก
ทำให้มีที่นั่งว่างเยอะ สามารถที่จะเอาเบาะที่นั่งมาปูนอนได้ เพราะว่าว่างไม่รู้จะทำอะไร
นอนก็ไม่หลับ จึงนอนฟังเสียงล้อรถไฟกระทบข้อต่อของรางไปเรื่อยๆ
นอนฟังตั้งแต่รถไฟออกจากสถานีนครปฐม ไปรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อรถไฟถึงสถานีไชยา
เมื่อรู้สึกตัวและเลิกฟังเสียงล้อรถไฟแล้วนั้น มีความรู้สึกเอิบอิ่ม เป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก
ซึ่งมันเป็นความสุขที่เราไม่เคยเจอมาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมา เพราะในสมัยเป็นฆราวาส
ไม่เคยสนใจเรื่องศาสนา ปฏิเสธศาสนา แต่เมื่อได้เข้ามาศึกษาและปฏิบัติธรรม
จึงได้รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นคือความเป็นสมาธิ คืออารมณ์ปิติ สุขและเอตคตารมณ์
ซึ่งเราพบมันโดยบังเอิญและนำมาปฏิบัติอยู่เสมอตามจังหวะและโอกาศที่เหมาะสม...
.......เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต........
...........รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร..............
๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๔๕ น. ณตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี
