คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๒๘ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
จันทร์ที่ ๒๙ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
ฤดูกาลแห่งพรรษาผ่านมาครึ่งฤดูกาลแล้ว
รู้สึกธรรมดากับวันเวลาที่ผ่านไปเพราะว่าใจเราไม่ได้มีความกังวล
สมัยเมื่อแรกบวชนั้น เรายังทำใจไม่ได้ ไม่เข้าใจธรรม ไม่มีธรรมเป็นเครื่องอยู่
พอถึงฤดูเข้าพรรษา ใจเรามันเร้าร้อน มีความกังวลกับวันเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวัน
นั่งนับวัน นับคืน ดูปฏิทิน อยากจะให้วันเวลานั้นผ่านไปให้ถึงวันออกพรรษาเร็วๆ
เพื่อจะได้เดินทางท่องเทียวเปลี่ยนสถานที่ ไปแสวงหาครูบาอาจารย์ตามที่ต่างๆ.....
แต่เมื่อรู้ เมื่อเข้าใจ ความรู้สึกเช่นนั้นก็หายไป
ใจก็สบาย ไม่กังวล ไม่รุ่มร้อน มีบ้างในบางครั้งที่จิตเกิดปลิโพธถึงหมู่คณะ
ถึงการงาน ถึงกาลเดินทาง แต่เราสามารถตัดอารมณ์เหล่านั้นได้เร็วขึ้น
ไม่ปล่อยให้มันตั้งอยู่นาน เพราะจิตได้ผ่านการฝึกฝนอบรมควบคุมมามากขึ้น
โดยการมีสติระลึกรู้ ทำให้รู้ภาระและหน้าที่ว่าเวลานี้เราควรจะทำอะไรและคิดอะไร
เพราะบางอย่างนั้นเราคิดปรุงแต่งไป ก็ทำไม่ได้ในตอนนี้ จังหวะ เวลา โอกาศ สถานที่
และบุคคลมันยังไม่พร้อม เหตุและปัจจัยยังไม่เอื้ออำนวย คิดไปก็เสียเวลาเปล่าทำไม่ได้
เอาสมองมาคิดอยู่กับปัจจุบันธรรมสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ดีกว่า เพราะว่ามันเป็นของจริง
สิ่งที่กำลังเห็นและกำลังเป็นอยู่.....
ถามตัวเองเสมอว่า วันเวลาที่ผ่านไป เราได้อะไรจากวันเวลา
และคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่ เพื่อไม่ให้เราหลงกับวัยและเวลา
ชีวิตที่เหลืออยู่จะได้เร่งสร้างคุณค่าให้กับชีวิต แม้นเพียงสักน้อยนิดก็ยังดี
กว่าที่เรานั้นจะไม่ได้ทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอัน ทั้งประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน
ไม่ได้หวังว่าจะต้องได้ในชาตินี้หรือชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจว่าจะทำเรื่อยๆไป
ถึงเมื่อไหร่ไปเมื่อนั้น จะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเองเหมือนที่เคยผ่านมา
เพราะว่าจะทำให้เกิดอาการเกร็ง เพราะไปเคร่งแล้วมันจะเครียด เป็นการเบียดเบียนตนเอง
ความเจริญในธรรมทั้งหลายก็จะไม่เกิดขึ้น เพราะว่าความกังวลกดดันมาขวางกั้น
ความเจริญในธรรมทั้งหลายมิให้เกิดขึ้น......
มีผู้ปรารถนาดีหวังดีมาถามอยู่เสมอว่า ทำไม่ไม่อยู่อย่างผู้อื่นเขา ไม่เอาอย่างเขา
ก็ตอบไปว่า เราอยู่กับตัวตนที่แท้จริงของเรา ไม่เคยคิดที่จะสร้างภาพมายาให้คนมาศรัทธา
ชื่นชมกล่าวยกย่องสรรเสริญ อยู่กับความเป็นจริง ทำในสิ่งที่ควรทำและทำได้ในขณะนั้น
เพราะกระบวนการแห่งการลดละกิเลสตัณหานั้น มันเป็นเรื่องของจิตและคุณธรรมภายใน
ไม่ใช่การแสดงออกทางกาย ขอเพียงให้เรามีสติและสัมปชัญญะ ระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อม
ในสิ่งที่คิดและในกิจที่ทำ มีองค์แห่งคุณธรรมควบคุมกายจิตอยู่ มีความอดกั้นอดทนต่อสิ่ง
ยั่วยุทั้งหลายที่เป็นอกุศล ไม่เผลอใจคล้อยตามกิเลสฝ่ายต่ำ พยายามปรับปรุงตนเองอยู่เสมอ
ก้าวเดินไปอย่างช้าๆเก็บรายละเอียดระหว่างรายทาง คือการก้าวย่างที่มันคงและไม่หลงทาง
ไม่ใช่การขันแข่ง ไม่ใช่การแสดง ไม่ใช่การโอ้อวด แต่มันคือความเป็นจริงของชีวิตที่เป็นอยู่
เรียนรู้เพื่อพัฒนาให้จิตนั้นก้าวหน้ามีความเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป....
ขอบคุณลมหายใจที่ยังมีอยู่และขอบคุณกาลเวลาที่ให้โอกาศ
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๒๙ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๘.๒๐ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึง ชลบุรี
