ผู้เขียน หัวข้อ: ...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒...  (อ่าน 469 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒...

...เวลาจะช้าหรือจะเร็วนั้น มันขึ้นอยู่
กับความรู้สึกของเรากับสถานการณ์
ที่เป็นอยู่ ถ้าเรารู้สึกยินดีกับสิ่งที่
กำลังเป็นและเพลิดเพลินกับสิ่งนั้น
เราจะรู้สึกว่าเวลานั้นมันแสนสั้น
เพราะว่าใจของเรานั้นผูกพันธุ์ยึดถือ
อยู่กับสิ่งนั้น ไม่อยากจะให้มันผ่าน
พ้นไป ในทางกลับกัน ถ้าในเวลานั้น
เรารู้สึกไม่พอใจไม่ยินดีกับสิ่งที่
กำลังมีและกำลังเป็น อยากจะให้
มันผ่านไปจบสิ้นไปโดยเร็ว เราก็จะ
รู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปช้าเหลือเกิน
เพราะใจของเราไม่ชอบและปฏิเสธ
ในสิ่งที่กำลังเป็นไป มันจึงรู้สึกว่า
เวลานั้นผ่านไปช้ามาก เวลาใน
แต่ละช่วงนั้นมันมีระยะที่เท่ากัน
อยู่เสมอ ไม่มีช้าหรือเร็ว มันเป็นไป
ตามปกติวิสัยที่เราสมมุติขึ้นมา
แต่ที่ทำให้รู้สึกว่าช้าหรือเร็วนั้น
มันขึ้นอยู่ที่ใจของเรา...

...รำพึงธรรมกับกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป...

...วันเวลา ผ่านไป ไม่หยุดนิ่ง
สรรพสิ่ง เคลื่อนไหว ในทุกหน
แม้นแต่จิต และใจ ภายในตน
ยังดิ้นรน ไขว่คว้า หาทางไป
...ภายนอกนั้น อาจจะดู ว่าสงบ
แต่ค้นพบ ว่าจิตนั้น ยังหวั่นไหว
กระแสโลก ที่กระทบ จบที่ใจ
จิตหวั่นไหว เพราะว่าใจ ไม่มั่นคง
...จึงตามดู ตามรู้ ดูที่จิต
ดูความคิด ของจิต เมื่อมันหลง
ดูให้เห็น ความเป็นอยู่ แล้วก็ปลง
จิตมั่นคง เมื่อมีธรรม นั้นนำทาง
...ความเคยชิน ที่สะสม มานมนาน
เพราะว่าผ่าน หลายเรื่องราว ในโลกกว้าง
การจะลด การจะเลิก การจะวาง
จึงต้องสร้าง ความชินใหม่ ไปทดแทน
...นั้นคือการ ละลาย พฤติกรรม
ที่เคยทำ จนเกาะกุม เป็นปึกแผ่น
จึงต้องสร้าง สิ่งใหม่ ไปทดแทน
แม้นจะแสน ยากนัก จักต้องทำ
...ทุกอย่างนั้น มีแนวทาง จะแก้ไข
อยู่ที่ใจ ของเรา จะหนุนค้ำ
ยอมแก้ไข ในสิ่ง ที่เคยทำ
พฤติกรรม เก่าเก่า ยอมละวาง
...ยอมลดละ อัตตา และมานะ
ยอมลดละ ทำใจ ให้เปิดกว้าง
โลกทัศน์ ชีวทัศน์ ต้องจัดวาง
เปลี่ยนทุกอย่าง ที่เคยทำ กรรมไม่ดี
...ไม่มีคำ ว่าสาย หากเริ่มต้น
ความหลุดพ้น มีได้ ในทุกที่
เริ่มจากใจ จากจิต คิดให้ดี
ต้องเริ่มที่ ใจของเรา เท่านั้นเอง...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๘ เมษายน พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๑๖:๕๒ น. ...