...เมื่อจิตระลึกถึงธรรมบทที่ ๑๓...
...บอกกล่าวแก่พระที่อยู่ร่วมด้วย
เสมอว่า เสน่ห์ของวัดป่านั้นคือ
ความสะอาดและความมีระเบียบ
วินัย ไม่ใช่อยู่ที่สิ่งก่อสร้างที่
วิจิตรอลังการ ยามเช้าปัดกวาด
วิหารลานธรรม เพื่อให้คนได้
เจริญตา ยามเย็นกวาดสถานที่
ให้เทวดาได้ชื่นชมและเป็นการ
ปฏิบัติธรรมไปในตัว เพราะใน
ขณะที่เรากวาดใบไม้อยู่นั้น
เราเจริญสติสัมปชัญญะไปด้วย
จิตก็พิจารณาเข้าหาหลักธรรม...
...ร่วงหล่น บนทางเท้า
ทุกค่ำเช้า เฝ้าปัดกวาด
รักษา ความสะอาด
กิจวัตร ในทุกวัน
...ใบไม้ เจ้าร่วงหล่น
ตามกาลกล เป็นเช่นนั้น
ร่วงหล่น ทุกคืนวัน
แปรเปลี่ยนไป ตามเวลา
...ร่วงหล่น ลงสู่พื้น
ร่วงลงคืน พสุธา
ตามกาล และเวลา
มีเกิดดับ สลับไป
...ใบไม้ ให้ร่มเงา
เมื่อยามเจ้า เขียวสดใส
ไม่นาน ก็จากไป
สลับเปลี่ยน มาทดแทน
...ร่วงหล่น ลงสู่พื้น
เจ้ากลับคืน สู่ดินแดน
มิเคย จะหวงแหน
ทดแทนคุณ ต่อแผ่นดิน
...เปื่อยเน่า ย่อยสลาย
มีความหมาย ไปทั้งสิ้น
พันธุ์ไม้ ได้ดูดกิน
ตอบแทนคุณ พงพนา
...ใบไม้ แม้นน้อยนิด
แต่ชีวิต ไม่ไร้ค่า
ตั้งแต่ กำเนิดมา
คุณค่ามาก นับอนันต์
...คนเรา นั้นควรคิด
ถึงชีวิต ที่เป็นนั้น
ผ่านคืน และผ่านวัน
เจ้าเคยสร้าง ประโยชน์ใด
...ชีวิต อย่าไร้ค่า
อย่าน้อยกว่า เจ้าใบไม้
รีบสร้าง หนทางไป
เพื่อชีวิต ที่มั่นคง
...มั่นคง ดำรงอยู่
และเป็นผู้ ไม่โลภหลง
ความดี นี้ยืนยง
จะส่งเสริม ซึ่งศรัทธา
...ชีวิต ที่เหลืออยู่
จงเรียนรู้ และศึกษา
เสริมสร้าง ทางปัญญา
เพื่อก่อเกิด คุณธรรม
...คุณธรรม นำชีวิต
คุ้มครองจิต และชี้นำ
ก่อเกิด กุศลกรรม
ให้พบสุข สงบเย็น...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๐๓:๕๕ น. ...
