ผู้เขียน หัวข้อ: ...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๓...  (อ่าน 498 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๓...

...ไม่เคยยึดติดอยู่กับผลงานหรือสถานที่
เพียงทำหน้าที่ให้เสร็จสมบูรณ์แล้วจากไป
ทิ้งไว้และเก็บไปเพียงความทรงจำที่ดีงาม
ผ่านมาแล้วก็จากไป อาจจะหวนมาใหม่
เมื่อถึงกาลเวลา ชีวิตที่ผ่านมาจึงคล้าย
กับสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา
...มาเพื่อเติมเต็มในสิ่งที่ได้ขาดหายไป
นั้นคือความมั่นใจในตนเองของผู้คนที่
เขา ขาดความเชื่อมั่น ซึ่งทุกคนนั้น
มีพลังความสามารถอยู่ในตัวเอง
กันทุกคน เพียงแต่บางครั้งนำมา
ใช้ไม่เป็น จึงต้องหาที่พึ่งทางใจ
พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ วัตถุมงคล ครูบา
อาจารย์ เพื่อเพิ่มความมั่นใจและ
สร้างขวัญกำลังใจให้แก่ตนและ
สิ่งที่จะเสริมศรัทธา ความเชื่อมั่น
ให้แก่เขาได้นั้น มันต้องเป็นสิ่งที่
จับต้องได้และเห็นได้ด้วยตาเนื้อ
เขาจึงจะเชื่อและศรัทธา
...ทำให้ในบางครั้งจึงจำเป็นต้อง
ใช้พิธีกรรมและวัตถุมงคลเป็นตัวนำ
เอามาใช้เป็นอุบายธรรม ในการสร้าง
ขวัญและกำลังใจให้แก่เขา เพราะการ
ให้ธรรมะล้วนๆนั้น มันเป็นสิ่งที่ไม่
สามารถเห็นผลได้ในทันที่ มันยังเป็น
เพียงรูปธรรม ต้องนำไปปฏิบัติให้เป็น
รูปธรรมเสียก่อน จึงจะเห็นผลและ
บุคคลนั้นต้องมีพื้นฐานในทางธรรม
มาก่อนด้วย จึงจะเข้าใจและง่ายต่อการ
แสดงธรรม วัตถุมงคลและพิธีกรรม
จึงเป็นเบื้องต้นที่จะทำให้คนนั้นสนใจ
ศรัทธาและเข้าหา
...จึงเป็นสิ่งที่ทิ้งไม่ได้จำเป็นต้องมี
และต้องทำ แต่ต้องไม่เข้าไปยึดติด
จนกลายเป็นความงมงาย เพราะมันยัง
ไม่ใช่ที่สุดของการปฏิบัติธรรม สิ่งนั้น
เป็นเพียงกุศโลบายธรรม ที่ใช้ในการ
รักษาโรคอุปาทานให้แก่ผู้ที่ยังหลง
ติดอยู่เพราะต้องการสร้างขวัญและ
กำลังใจให้แก่ญาติโยม สร้างความ
เชื่อมั่นศรัทธาในตัวของเขาเองและ
ศรัทธาในบุญกุศลให้แก่เขา เพราะว่า
ศรัทธานั้นคือบ่อเกิดแห่งความสำเร็จ
ในทุกสิ่ง แม้แต่ มรรคผล นิพพาน
ก็ต้องส่งผ่านด้วยพลังแห่งศรัทธา...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๕ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๑๘:๐๐ น. ...