...เมื่อจิตระบึกถึงธรรม บทที่ ๒๔...
๐ บางครั้งเหนื่อยล้ากับการแรมรอน
ของชีวิต จนเคยคิดที่จะหยุด
ซึ่งลมหายใจ อยากจะจากไป
โดยไม่ต้องหวนกลับมา บอกลาซึ่ง
การเกิดแก่และเจ็บตาย แต่ยังทำไม่ได้
เพราะบุญกุศลไม่เพียงพอ จึงต้องมี
ชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่แสนจะวุ่นวาย
ฝึกทำใจให้ยอมรับกับความจริงสิ่ง
เหล่านั้นให้ได้
๐ สิ่งทั้งหลายมันก็เป็นเช่นนั้นเอง
มันเป็นเรื่องของกิเลสตัณหาอุปาทาน
ความทะยานอยาก ที่มีมากน้อย
แตกต่างกันไปในทุกผู้คนบนโลกใบนี้
เพราะความไม่พอดีและพอเพียง
ของจิตที่คิดกันไป ทำให้ธรรมชาติ
ทั้งหลายนั้นต้องเปลี่ยนแปลงไปตาม
แรงของกิเลสและตัณหาของมนุษย์
ทั้งหลาย ธรรมชาตินั้นจึงเอาคืน
เมื่อเราไปฝืนกฎของธรรมชาติ
๐ อนาถ สลด สังเวช เป็นเหตุแห่ง
ความเบื่อหน่าย ทำให้จิตนั้นจางคลาย
จากกิเลสตัณหาและอัตตา เข้าใจใน
ปัญหาที่เกิดขึ้นในจิตและความคิด
ของตน แม้แต่ความอยากจะหลุดพ้น
มันก็คือตัวตัณหา เมื่อจิตนั้นได้คิด
และพิจารณาถึงปัญหาที่เกิดขึ้น
เห็นที่มาและที่ไป เหตุและปัจจัย
ที่ทำให้มันเกิด เมื่อเห็นจิตรู้ใจ
ก็ให้เห็นธรรมว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๖ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๐๖:๐๐ น. ...
