...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๘...
...การปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ได้ทำให้
เราฉลาดขึ้นกว่าคนอื่น แต่ทำให้
เราได้เห็นความโง่ ความหลงผิด
ในอดีตของเราที่ผ่านมา ยิ่งปฏิบัติ
ก็ทำให้เราได้เห็น ในสิ่งที่เรายังไม่รู้
ในสิ่งที่ยังไม่เข้าใจ ซึ่งที่ผ่านมานั้น
เราคิดว่าเรารู้ถูกต้องและเข้าใจ
หมดแล้ว ซึ่งมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
เรายังไม่รู้จริง เรายังไม่เข้าใจใน
ความจริงอย่างที่เราเคยคิด ยังมี
อีกมากมายที่เรายังไม่รู้และไม่เข้าใจ...
...จงเตรียมกาย เตรียมจิต เพื่อคิดทำ
แล้วน้อมนำ ทำด้วย มีสติ
ทำจิตนั้น ให้เป็น สมาธิ
ฝึกดำริ คือคิด ก่อนจะทำ
...จงมองงาน ให้แตก แล้วแยกงาน
อย่าข้ามผ่าน พินิจ จงคิดซ้ำ
วางแผนงาน มองด้วย หลักของธรรม
ความเพลี่ยงพล้ำ ไม่เกิด แก่ตัวเรา
...ให้รู้เห็น เข้าใจ ในปัญหา
ใช้ปัญญา ทำให้ ไม่โง่เขลา
จงทำกาย ทำจิต ให้โปร่งเบา
ให้รู้เท่า รู้ทัน ในอารมณ์
...ชีวิตนั้น เกิดมา เพื่อทำงาน
มันต้องผ่าน ซึ่งการ ที่สั่งสม
ได้เรียนรู้ สู่โลก และสังคม
ให้เหมาะสม กับกาล วันเวลา
...เมื่อรู้โลก รู้ธรรม มานำจิต
เพ่งพินิจ มุ่งมั่น การศึกษา
จงเจริญ สติ ภาวนา
ให้ปัญญา เกิดได้ จากสายธรรม
...จงเอาธรรม นำทาง สร้างชีวิต
เพื่อยกจิต ไม่ให้ ไปใฝ่ต่ำ
ประกอบการ งานดี กุศลกรรม
เดินตามธรรม สายทาง สร้างความดี...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๐ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
