ผู้เขียน หัวข้อ: ...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๓๒...  (อ่าน 473 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๓๒...

...บอกกับตนเองเสมอว่า อย่าให้วันเวลา
ของชีวิตผ่านไปโดยไร้ค่า เสียเวลาโดยเปล่า
ประโยชน์ และเป็นโทษต่อชีวิตของเราเลย
ทุกสิ่งทุกอย่างเรากำหนดขึ้นมาได้ด้วยตัว
ของเราเอง คือการกระทำที่เรียกว่ากรรม
ของเราในวันนี้
...ซึ่งพรุ่งนี้ก็จะกลายเป็นอดีตไปแล้ว ยอมรับ
ในความเป็นจริงของสรรพสิ่งที่เผชิญอยู่ รู้ตน
รู้ประมาณ รู้กาลเวลา ว่าเราควรจะปรารถนา
ได้ในสิ่งใด เพียงใดที่เราคิดว่ามันไม่สำเร็จ
ไม่สมปรารถนา ก็เพราะว่าเราไม่ได้สร้างเหตุ
และปัจจัย อาจจะเป็นการมุ่งหวังที่มากเกินไป
เกินประมาณกับเหตุและปัจจัยที่เราได้กระทำไว้
ในอดีตที่ผ่านมา
...แต่ถ้าเรารู้ตน รู้ประมาณ รู้กาล รู้โอกาส
และได้ทำหน้าที่สร้างเหตุและปัจจัยให้
สมบูรณ์ในวันนี้ สิ่งที่เรามุ่งหวังตั้งใจไว้
คงจะไม่ไกลเกินปรารถนา
..."อย่ามัวหลงติดอยู่กับความคิด ซึ่งเป็นเพียง
จินตนาการ เป็นเพียงนามธรรมที่จับต้องมิได้
จงเอาความคิดนั้นมาแปรเปลี่ยนเป็นการกระทำ
ทำให้เป็นรูปธรรมที่จับต้องและเห็นได้"
อย่าได้กระทำเพียงน้อยนิดแล้วคิดหวังผล
ที่ยิ่งใหญ่ เพราะจะเป็นค้ากำไรเกินควร
และมันจะสำเร็จได้ยาก ต้องใช้เวลาในการ
สะสมสั่งสมกำลังของเหตุและปัจจัยอีกยาวนาน
...ทุกวันของชีวิต เมื่อคิดดีและทำดี ก็เป็นวัน
ที่เป็นมงคลต่อชีวิตของเรา ไม่มีคำอวยพร
อันใด ที่จะประเสริฐล้ำเลิศไปยิ่งกว่าการที่
เราได้สร้างสรรค์สิ่งที่ดีให้แก่ชีวิตของเรา
เพราะคำพรนั้น คือคำชี้แนะแนวทางที่เป็น
กุศลให้เราประพฤติปฏิบัติ เพื่อจะให้ชีวิต
ของเราจะได้เจริญรุ่งเรืองก้าวหน้า ไปใน
ทำนองคลองธรรมอันประกอบด้วยกุศล
เป็นที่ตั้ง ซึ่งจะทำให้สมหวังดั่งที่ใจของ
ท่านปรารถนาตั้งไว้...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๒๔ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...