...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๑๕...
...โศลกธรรมนำสู่บทกวี...
...เมื่อน้ำนั้นนิ่งใส ก็จะเห็นสิ่งที่
อยู่ภายในนั้นชัดเจน
แต่ถ้าน้ำนั้นยังกระเพื่อมอยู่
ก็เห็นได้ไม่ชัดเจน
เปรียบกับจิตที่สงบนิ่งเป็นหนึ่ง
หยุดนิ่งย่อมรู้หมด มีอะไรรู้หมด
เห็นกายเห็นจิตของตนเองได้แล้ว
ก็ย่อมจะรู้และเข้าใจในกาย
และจิตของผู้อื่นเช่นกัน ...
๐ น้อมธรรม นำมา พินิจ
ทำจิต ของเรา ให้ว่าง
เอาธรรม มาเป็น แนวทาง
เพื่อสร้าง ผลงาน กวี
๐ ธรรมะ เกิดขึ้น ในจิต
ลิขิต ตามธรรม นำชี้
เรียบเรียง อักษร วลี
ตามที่ รู้เห็น เข้าใจ
๐ น้อมจิต พินิจ ในธรรม
ดื่มด่ำ ธรรมะ ลื่นไหล
โศลก แห่งธรรม นำไป
รู้ได้ ด้วยธรรม นำพา
๐ ความจำ ใต้จิต สำนึก
ส่วนลึก ถูกปลุก ขึ้นมา
ก่อเกิด กำลัง ศรัทธา
ที่มา ของบท กวี...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๓ ธันวาคม ๒๕๖๔...
