กาลครั้งหนึ่ง ยังไม่นานเท่าไหร่นัก ยังมีพระมหาอยู่รูปหนึ่ง เรียนจบดอกเตอร์มาหมาดๆ เดินทางกลับมาเยี่ยมโยมที่บ้านเกิด ทางที่จะไปหมุ่บ้านนั้นจะต้องข้ามแม่นำไหญ่ จึงได้ขออาศัยเรือข้ามน้ำไปกับชายหาปลาที่แก่ชราเช่อๆช่าๆท่าทางไร้การศึกษา พอลงไปนั่งบนเรือท่านมหาก็ชวนชายชราคุยเรื่องต่างๆพร้อมกันนั้นก็ได้อวดความรุ้ที่ตนได้เรียนมาไห้ชายชราฟัง และได้พูดถึงน้ำที่ตนเองกำลังนั่งเรือผ่านว่า ไนโลกนี้น้ำเยอะกว่าแผ่นดินมากนะ มีทั้งทะเลอันดามัน อ่าวไทย ทะเลจีนไต้ ทะเลแดงอีกมากมายหลายที่ แต่ละแห่งก็ลึกต่างกัน และมีปลาอาศัยอยู่มากมายหลายชนิดทั้งปลาน้ำตื้น และน้ำลึก ปลาแต่ละแห่งก็แตกต่างกันนะเคยรู้มั๊ย ชายชราตอบว่า ผมไม่เคยรู้เรื่องของทะเลและปลาทะเลเลย ผมรู้แถวนี้ที่ไหนปลาชุม ท่านมหาพูดต่อไปอีกว่า ปลาน้ำจืดก็เช่นกันนะ ถ้าน้ำลึกปลาตัวไหญ่จะอาศัยอยู่ ปลาตัวเล็กส่วนไหญ่จะอาศัยน้ำตื้นอาศัยอยู่นะ ชายชราถามว่า จริงหรือครับท่าน จริงชิท่านมหาสำทับอีกครั้ง ไนขณะนั้นเองได้เกิดพายุฝนอยางหนักเรือที่ทั้ง2นั่งมาได้เกิดชนเข้ากับโขลดหินไหญ่เรือแตกอับปลางลง ชายชราได้ถามท่านมหาว่า ท่านมหาครับท่านว่ายน้ำเป็นไหม ท่านมหาตอบว่า ไม่เป็น งั้นผมไปก่อนนะ ชายชราร้องบอก ช่วยเราด้วยชิมหาร้องวิงวอน ชายชราร้องบอกว่า ถ้าผมช่วยท่านก็คงจะจมน้ำตายทั้ง2คนแน่ๆ ผมถึงฝั่งแล้วผมจะบอกคนมาช่วยนะ
กว่าที่ชาวบ้านจะมาช่วยท่านมหาได้ ท่านก็จมน้ำตายเสียแล้ว อนิจจา ความรู้ที่ท่านร่ำเรียนมาไม่ได้ช่วยอะไรท่านเลยไนเวลาที่ท่านประสบกับปัญหาไนชีวิต ส่วนชายชราท่าทางเช่อช่านั้นได้ไช้ประสบการและความคุ้นเคยกับน้ำสามารถว่ายเข้าฝั่งอย่างปลอดภัย เรื่องนี้สอนไห้รุ้ว่าอย่างไรควรจะชัดเจนไนตัวของมันเองแล้วนะครับ
