ผู้เขียน หัวข้อ: ...รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๐...  (อ่าน 459 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๐...

...ใคร่ครวญทบทวนสรุปเรื่องราว
ที่ผ่านมา มีหลากหลายบทบาท
และลีลาที่ได้ดำเนินไปในทุกศาสตร์
ทุกศิลป์ที่ได้ร่ำเรียนฝึกฝนมา
จนเกิดความกระจ่างแก่ใจ
สิ้นความสงสัยในเรื่องพลังจิต
ที่ทำให้เป็นอิทธิปาฏิหาริย์
คงจะถึงกาลที่จะต้องละวาง
จากพิธีกรรมเข้าสู่การปฏิบัติ
สติปัฏฐาน ๔ อย่างจริงจัง
เพราะวันเวลาของชีวิตนั้น
ยังอีกไม่ยาวไกล จึงต้องตั้งใจ
เร่งความเพียรให้มากขึ้น
...เคยมีผู้ปรารถนาดีที่อยากจะให้
เรามีชื่อเสียง เป็นที่รู้จักของคนทั่วไป
มาติดต่อให้ไปออกในสื่อต่างๆเพื่อ
เผยแพร่ธรรมะทั้งงานเขียนและการ
บรรยายธรรม แต่ก็ได้ปฏิเสธเขาไป
เพราะว่าเราพึงพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่
...งานเขียนทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นจาก
สภาวจิต จากความคิดในขณะนั้น
เพียงเพื่อต้องการจะบันทึกไว้เพื่อ
เตือนใจตนและแบ่งปันแก่ผู้คน
ที่สนใจในธรรมทั้งหลาย ยังอยาก
จะอยู่อย่างเรียบง่าย เป็นสมณะไร้นาม
ตามปกติที่เป็น
...เพราะการเปิดตัวต่อสาธารณะชน
นั้น มันมีทั้งผลดีและผลเสีย ย่อมมี
ทั้งคนชอบและคนชัง กลายเป็นบุคคล
สาธารณะ ที่ต้องพร้อมจะรับฟังคำ
ติชมทั้งหลาย ชีวิตส่วนตัวนั้นก็จะ
หายไป เพราะสังคมจะเข้ามาบังคับ
ให้วิถีชีวิตนั้นเปลี่ยนไปตามกระแส
ความต้องการของสังคม
...ความเป็นตัวตนที่แท้จริงจะหายไป
เพราะกระแสสังคมแห่งโลกธรรมจะเข้า
มามีบทบาทในการกำหนดชีวิตเรา
จึงยินดีและพอใจที่จะเป็นอยู่อย่างนี้
อย่างที่เคยเป็นมา อยู่กับสภาวะแห่ง
ความเป็นจริงในสิ่งที่เราเป็นอยู่
คืออยู่กับปัจจุบันธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๑๑ มีนาคม ๒๕๖๕...