แสดงกระทู้

This section allows you to view all posts made by this member. Note that you can only see posts made in areas you currently have access to.


Topics - พุทธสาวก

หน้า: [1]
1

เรื่องนี้แบ่งเรื่องราวเป็น4ตอน

ตอนที่1ว่าด้วยประวัติพ่อแก่นาม วิศวามิตร ผู้สร้างสวรรค์ให้จัณฑาล

ตอนที่2 พ่อแก่วิศวามิตร หรือฤๅษีสวามิตรในรามเกียรติ์ เดิมที่เป็นกษัตริย์ตระกูลสุริยวงศ์ ภายหลังมีปัญหากับฤๅษีวสิษฐ์ ไปอาละวาดที่อาศรมของท่าน แล้วต่อสู้กันด้วยอาวุธคาถาอาคม สุดท้ายสู้ต่อไม่ได้ ภายหลังฤๅษีวิศวามิตรท่านออกบวชบำเพ็ญตบะ สุดท้ายได้เป็นพรหมฤๅษี

ตอนที่3 ว่าด้วยการสร้างสวรรค์ให้กษัตริย์นาม ตรีศังกุ กษัตริย์ผู้นี้อยากขึ้นสวรรค์ทั้งที่ไม่สิ้นลม ไปขอให้ฤๅษีวสิษฐ์ช่วยทำพิธีให้ตนเองได้ขึ้นสวรรค์แต่ไม่ทำให้ ท่านเลยไปขอให้ลูกชายฤๅษีวสิษฐ์ช่วย แต่ไม่ทำให้ แกเลยด่ากราดลูกชายฤๅษี แล้วลูกชายโกรธสุดๆสาปแช่งกษัตริย์องค์นี้ให้เป็นจัณฑาล สุดท้ายขอให้ฤๅษีวสิษฐ์ช่วยเหลือ การช่วยเหลือครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะมีปัญหากับฤๅษีวสิษฐ์ ท่านเลยทำพิธีให้ขึ้นสวรรค์ทั้งเป็น พอถึงสวรรค์ร้อนถึงพระอินทร์ พระอินทร์ไม่ต้องรับ เพราะเป็นจัณฑาล ทำให้สวรรค์แปดเปื้อน เลยไล่ลงจากสวรรค์ ฤๅษีท่านโกรธสุดๆ ขู่จะสร้างเทพต่างๆขึ้นเอง และสร้างดวงดาวเพิ่ม ภายหลังสร้างสวรรค์ให้ท้าวตรีศังกุอยู่เอง แต่ก็ไม่ได้ขึ้นสวรรค์อยู่ดี ต้องบอกว่าเป็นสวรรค์ปลอมๆมากกว่า ขึ้นสวรรค์โดยที่ไม่มีเทพองค์ไหนยอมรับ สุดท้ายก็ลอยอยู่ท่ามกลางสวรรค์วิมานปลอมๆที่สร้างไว้บนฟ้าท่ามกลางดวงดาวปลอมๆ 

ตอนที่4 ว่าด้วยเรื่องกำเนิดศกุนตลา เมื่อฤๅษีตนนี้มีตบะแรงกล้ามากขึ้น พระอินทร์ส่งนางอัปสราชื่อเมนกาไปทำลายตบะ เพื่อแก้แค้นกรณีกษัตริย์ตรีศังกุ ภายหลังนางเมนการักกับฤๅษีวิศวามิตรจริงๆ ภายหลังมีลูกชื่อ ศกุนตลา นางเมนกาพาลูกไปฝากที่อาศรมฤๅษีอตริและนางฤๅษีอนสูยาให้ดูแล สุดท้ายดำเนินเรื่องเกี่ยวกับนางศกุนตลา

ฤๅษีในเรื่องที่อยู่บนสวรรค์คือพ่อแก่พฤหัสบดี เป็นอาจารย์เหล่าทวยเทพ องค์ที่ร้องว่า นาร้าย นารายณ์ คือพ่อแก่นารอดหรือนารถมุนีผู้เป็นสาวกของพระนารายณ์

2
อันนี้เป็นข้อสังเกตครับ เวลามีการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับเครื่องราง ถ้ามีการอ้างว่าเป็นตำรับเขมรโบราณ พิธีกรรมแบบเขมร สงสัยว่ามันเป็นความจริงแค่ไหน แล้วอะไรคือนิยามของความเป็นเขมร
ตรงนี้ผมสันนิษฐานว่าพวกยันต์ต่างๆที่ภาคกล่างนิยมใช้ เป็นพวกอักษรเขมรหรือตัวขอม แล้วพระไทยส่วนใหญ่มีการเรียนตัวขอม ทำให้คนส่วนใหญ่เข้าใจว่าเครื่องรางของขลังสารพัดมากมายมาจากเขมร ซึ่งเป็นมายาคติ เลยเกิดคำถามว่าแล้วล้านนา ล้านช้าง ศรีวิชัย ทวารวดี พวกลาว พวกมอญ เขาทำเครื่องรางไม่เป็นหรืออย่างไร ผมก็ไม่เคยได้ยินการโฆษณาว่าเป็นเครื่องรางแบบอยุธยาโบราณ แบบล้านนาโบราณ แบบล้านช้างโบราณ ผมก็ไม่เคยได้ยิน แต่รู้สึกเหมือนคำว่า"เขมร"เป็นที่ในอุดมคติของคนที่สนใจเครื่องรางของขลัง ทั้งที่เครื่องรางหลายอย่างก็ไม่มีประวัติว่ามาจากเขมรโดยตรง เครื่องรางเขมรบางอย่างผมคิดว่ารับมาจากไทย หรือจะเรียก สยาม อยุธยา สุโขทัย ก็แล้วแต่ ผมไม่คิดว่าเขมรเป็นต้นตำรับเรื่องเวทมนต์คาถาเครื่องรางของขลัง การที่ไทยรับเครื่องรางจากเขมรนี่ไม่ปฏิเสธ สมัยอยุธยาก็นำความรู้ภูมิปัญญาแบบเขมรโบราณเข้ามาเยอะ การปกครองแบบเทวราชา พิธีกรรมต่างๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าความรู้ทั้งหลายแหล่ในอยุธยา เครื่องรางของขลังในอยุธยาที่ดังๆไม่ได้หมายความ่ามาจากเขมร ก่อนสุโขทัยก็มีคนเขมรมาอยู่ในภาคกลางเยอะมาก อยู่ปะปนกัน แต่เวลาคนบอกว่าอะไรสักอย่างมาจากเขมร ภาพในความคิดคือมันมาจาก ปอยเปต เสียมเรียบ พนมเปญ สรุปว่ามาจากฝั่งประเทศกัมพูชาทั่งหมด จนลืมนึกไปว่าเมื่อหลายร้อยปีก่อนคนเขมรอยู่ในภาคกลางเยอะมากๆ ประวัติศาสตร์ส่วนหนึ่ง คิดเอาเองก็ส่วนหนึ่ง ทำให้คนส่วนใหญ่สรุปว่าความรู้ภูมิปัญญาเครื่องเวทมนต์คาถาเครื่องรางของขลังมาจากเขมรหมด จนลืมนึกไปว่าภาคใต้มีเขาอ้อ แต่ไม่ค่อยมีใครอ้างถึง เวลามีใครสักคนที่โดนของบอกว่าโดน"ของเขมร" แล้วรู้ได้อย่างไรว่าของเขมร? ผมคิดว่าคนส่วนใหญ่รับรู้แค่ว่าไสยศาสตร์หรือคุณไสยสารพัดมีแค่ของเขมร ของแขก(ซึ่งไม่มีใครมาบอกว่าแขกอิสลาม หรือแขกฮินดู) ผมยังสงสัยว่าทำไมไม่บอกว่าโดน"ของไทย" "ของสยาม" "ของอยุธยา" "ของมอญ" "ของพม่า" "ของลาว" "ของล้านนา" อะไรพวกนี้ที่ไม่ใช่คำว่า"ของเขมร"

ผมคิดว่าไม่ใช่มีแต่เขมรที่เป็นต้นตำรับ ทุกชาติทุกภาษาทำเครื่องรางของขลังเป็นหมด ไม่ใช่ว่าเอะอะมาจากเขมรอย่างเดียว ต้องพิธีกรรมแบบเขมร หรือบอกว่าเครื่องรางชิ้นนี่เป็นของเขมร ซึ่งไม่มีใครยืนยันว่ามันมาจากเขมรจริงหรือไม่ 

หน้า: [1]