ทบทวนการปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐาน ๔
เริ่มจากเดินจงกรม ๖ ระยะและการนั่งกำหนด
การเดินจงกรมนั้นต้องเริ่มจากระยะที่ ๑ ทุกครั้ง
จนกายและจิตมีความสัมพันธ์เสมอกัน รู้เท่าทันความเคลื่อนไหวของกาย
จึงได้การเดินจงกรมระยะที่ ๒ เป็นลำดับต่อไปจนกายและจิตมีความสัมพันธ์เสมอกัน
ทำเช่นนั้นจนถึงการเดินจงกรมระยะที่ ๖ ซึ่งเป็นระยะสุดท้ายของการกำหนดในท่าเดิน
วิธีเดินจงกรม ๖ ระยะ
๑.จงกรม ๑ ระยะ กำหนดว่า....
ซ้ายย่างหนอ-ขวาย่างหนอ
๒.จงกรม ๒ ระยะ กำหนดว่า....
ยกหนอ-เหยียบหนอ
๓.จงกรม ๓ ระยะ กำหนดว่า....
ยกหนอ-ย่างหนอ-เหยียบหนอ
๔.จงกรม ๔ ระยะ กำหนดว่า....
ยกส้นหนอ-ยกหนอ-ย่างหนอ-เหยียบหนอ
๕.จงกรม ๕ ระยะ กำหนดว่า....
ยกส้นหนอ-ยกหนอ-ย่างหนอ-ลงหนอ-ถูกหนอ
๖.จงกรม ๖ ระยะ กำหนดว่า....
ยกส้นหนอ-ยกหนอ-ย่างหนอ-ลงหนอ-ถูกหนอ-กดหนอ
ซึ่งการเดินจงกรมนั้น ต้องเริ่มจาก ๑ ระยะเสมอไป
เพื่อปรับกายปรับจิตให้สอดคล้องกัน มีความสัมพันธ์ที่เสมอกัน
ซึ่งเราจะรู้ได้จากอาการเดินของเรานั้น ถ้ากายและจิตไม่สัมพันธ์กัน
การเดินนั้นจะเกิดอาการเกร็ง มีการซวนเซ และไม่เป็นธรรมชาติ
เพราะจิตที่กำหนดภาวนากับการเคลื่อนไหวไม่ตรงกัน การเคลื่อนไหวนั้นจึงมีการสะดุด
มีการหยุดเพื่อรอจังหวะของกาย จึงมีอาการคล้ายนกกระยางกำลังย่างเดิน คือมีการค้างในจังหวะ
ยกแล้วค้าง ย่างแล้วหยุด สะดุดในจังหวะการเดิน เพราะกายไม่ทันจิต หรือไม่ก็จิตไม่ทันกาย
ซึ่งเราต้องปรับกายปรับจิตตั้งแต่การเดินจงกรม ๑ ระยะ จนจังหวะมันลงตัว
คือพร้อมกันของกายและจิตจนมีท่าเดินที่เป็นปกติเหมือนที่เราเราเดินอยู่ในชีวิตประจำวัน
ทำจนมีความชำนาญ รู้การเคลื่อนไหวของกายขณะเดินทุกขณะจิต เป็นหนึ่งเดียวกัน
แล้วจึงจะปฏิบัติในขั้นต่อไป คือดูการเคลื่อนไหวของการเดินจงกรม ๒ ระยะ ในโอกาศต่อไป
จนกำหนดได้ทันในการเดินตามปกติของเรา ให้กายและจิตมีความสอดคล้องสัมพันธ์เสมอกัน
การปฏิบัติธรรมทุกอย่างนั้น อย่าได้ใจร้อนหวังผลในระยะเวลาอันสั้นและเร็วเกินไป
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเพื่อสร้างความเคยชินให้กับกายและจิต ให้มีพละกำลังและสั่งสมจนเป็นอินทรีย์
ทุกคนต่างมีบุญและบาปเก่าไม่เท่ากัน ความเจริญก้าวหน้าในธรรมนั้นจึงแตกต่างกันเอามาเปรียบเทียบกันมิได้
อย่าน้อยใจและดีใจในบุญและบาปเก่าของเราที่เคยทำมา หน้าที่ของเราคือการปฏิบัติธรรมต่อไปให้เกิดความเจริญในธรรม
คือทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ตามกำลังและสติปัญญาของเรา จงอย่าได้เอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับผู้อื่น
ถ้าเราเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ด้อยกว่าเราอาจจะหลงลำพองใจว่าเราดีกว่าเขา เก่งกว่าเขา ฉลาดกว่าเขา
ถ้าเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ดีกว่าสูงกว่า อาจจะเกิดความน้อยใจ อิจฉาในวาสนาและบารมี เกิดความไม่พอดีขึ้นในจิต
และถ้าเราไปเปรียบเทียบกับคนที่เสมอกัน ก็อาจจะเกิดการแข่งขัน อยากจะดีกว่าเขา อยากจะเก่งกว่าเขา
กิเลสทั้งหลายจะเกิดขึ้นในใจของเราโดยที่เราไม่ทันรู้ตัว เพราะว่าเราลืมดูกายดูจิตดูความคิดของตัวเรา.....
:059:ฝากไว้เป็นข้อคิดสำหรับมิตรสหายผู้ใฝ่ในการปฏิบัติธรรม
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๒๕ กันยายน ๒๕๕๒ เวลา ๐๖.๕๑ น. ณ ศาล่าน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
