กระรอกโพธิสัตว์
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQdhT6amNZ5gQZYuUzei8g28S7pMOSzFFFz-G7f-YtX2GpZUtpWY6I7TsVKsQ)
วันนี้เล่าถึงเรื่องกระรอกพระโพธิสัตว์
กิรดังได้สดับมาว่า
ครั้งนั้นยังมีกระรอกตัวหนึ่ง
ลูกของกระรอกตัวนี้ตกลงไปในบึงใหญ่
กระรอกก็พยายามจะช่วยลูกตนเอง
โดยการเอาหางไปจุ่มน้ำ
แล้วก็วิ่งไปสลัดออก
พูดง่าย ๆ ก็คือ เอาหางวิดน้ำนั่นเอง
เทวดาที่อยู่ตรงนั้นเห็นเข้าก็หัวเราะเยาะแล้วว่า
"เจ้ากระรอกโง่ เหตุไฉนมาเอาหางวิดน้ำอยู่อย่างนี้เล่า"
กระรอกก็บอกว่า
"ลูกของข้าพเจ้าตกลงไปในบึงนี้ ข้าพเจ้าจะวิดน้ำในบึงให้แห้งเพื่อช่วยลูกขึ้นมา"
เทวดาก็ว่า
"เจ้าโง่เอ๊ย หางเล็ก ๆ ของเจ้า จะวิดน้ำสักกี่ชาติกันบึงใหญ่นี้มันถึงจะแห้ง ดีไม่ดีจะตายซะก่อน เจ้านี่ช่างโง่นัก"
กระรอกก็ตอบว่า
"ถึงจะต้องวิดจนตัวตายก็ทำ เพราะข้าพเจ้านี้เป็นกระรอก
กระรอกก็ทำได้แต่เพียงเท่านี้
แม้จะรู้วิธีการอย่างอื่นแต่ก็ทำไม่ได้
อนึ่ง นี้เป็นความเพียร หากว่าเราเพียรพยายามเสียแล้ว
ทุกสิ่งต้องสำเร็จ แต่หากไม่สำเร็จ
ก็ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้มีความเพียร ตายไปก็ไม่ตายเปล่า
ไม่เป็นที่ตำหนิติเตียนของปวงปราชญ์ทั้งหลาย"
เทวดาได้ฟังดังนั้นแล้วก็ซาบซึ้งในธรรมของกระรอก
จึงอาสาช่วยเอาลูกกระรอกขึ้นมาจากน้ำให้
เรื่องก็จบแต่เท่านี้
ความเพียร เป็นองค์ประกอบแห่งคุณธรรมอันจะนำไปสู่ความหลุดพ้นทั้งปวง
เป็นองค์ประกอบในหลายข้อธรรม
แม้ในการบำเพ็ญบารมีก็มี วิริยบารมี
ในพละ ๕ อินทรีย์ ๕ หรือ โพชฌงค์ ๗ ก็มี วิริยะ
ก่อนที่เราจะปล่อยวางทุกสิ่ง เราต้องทำให้ถึงที่สุด แม้ด้วยชีวิต
นั่นหมายความว่า หากจะเกิดการปล่อยวาง ก็ย่อมเป็นเพราะจิตเห็นแจ้งด้วยจิตเองจึงเกิดการปล่อยวางตามธรรมชาติ หาใช่มาคิดปล่อยวางเองไม่
นายธรรมะขอขอบคุณข้อมูลดีๆจาก http://artyhouse.blogspot.com/2011/11/blog-post_08.html