วันนี้ได้ไปวัดบางพระเป็นครั้งที่สองครับ
มีเรื่องเล่า
พอไปถึงวัดจะเดินเข้าไปที่กุฏิใหญ่ก็พบหลวงพ่อสำอางค์เดินสวนออกมาพอดี ก็จังหวะท่านมองมาพอดีเราก็ทำตัวไม่ถูก(ยังไม่ได้ตั้งตัวครับ) ท่านมองเราอยู่นานเราก็ได้แต่ยิ้มตอบ จนท่านเดินต่อไปเจิมรถให้ลูกศิษย์ (อยากจะกราบท่านสักทีก็ไม่ทันแล้ว)
เราก็เข้าไปกราบหลวงปู่เปิ่นในกุฏิใหญ่ต่อ ก็ได้พบหลวงพี่รูปหนึ่งกำลังคุมผ้าเพื่อเก็บของ ก็จังหวะท่านมองมาพอดีเราก็ทำตัวไม่ถูก(ยังไม่ได้ตั้งตัวครับ) ท่านมองเราอยู่นานเราก็ได้แต่ยิ้มตอบ
ไปกุฏิพระอาจารย์ญาเพื่อไปกราบท่านครั้งแรก ท่านมองเราอยู่นานเราก็แนะนำตัวว่าเป็นลูกศิษย์พระอาจารย์พัน ตั้งใจมากราบท่าน ก็ได้มีการซักถามถึงวัดโคปูนว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่ท่านก็ติดลูกศิษย์ที่รอสักอยู่มากพอสมควร ก็เลยกราบลาท่าน (รู้สึกได้เลยว่าท่านดุและชอบความชัดเจน)
ไปกุฏิพระอาจารย์แป๋วเพื่อไปกราบท่านครั้งแรก พอดีท่านจำวัดอยู่ก็เลยนั้งรอจนท่านเริ่มรับลูกศิษย์ต่อ ท่านมองเราอยู่นานเราก็แนะนำตัวว่าเป็นลูกศิษย์พระอาจารย์พัน แล้วท่านก็ยิ้มแล้วเรียกให้เข้าไปใกล้ๆท่านเพื่อพูดคุยกันเล็กน้อย ก็เลยกราบลาท่าน (รู้สึกได้เลยว่าท่านเปี่ยมเมตตาและเย็นด้วยสมาธิมากๆครับ)
จะไปกุฏิพระอาจารย์ต้อยกับพระอาจารย์ติ่งก็ไม่ทันเวลาหมดเสียก่อน ก็เลยต้องกลับ
จุดสำคัญ คือ แววตาของพระอาจารย์ทั้งสี่รูปที่มองผมเป็นแววตาเดียวกันคือ พิจารณาผมอยู่นาน ยิ้มให้ แล้วพิจารณาผมด้วยการมองต่อ ที่ผมแปลกใจคือทำไมเป็นลักษณะแววตาจึงเหมือนกันได้
แต่จะมีหรือไม่มีเหตุผลใดก็ผ่านไปแล้วครับ อย่างไรผมก็ได้ไปกราบครูบาอาจารย์ตามที่ตั้งใจไว้
