โบยบินขึ้นสู่ฟ้า แสวงหาภักษาหาร
อิ่มหนำสุขสำราญ ก็กลับบ้านสู่รวงรัง
รวงรังที่ตั้งอยู่ ยังมีผู้รอความหวัง
อาหารมาประทัง ผู้อยู่หลังตั้งตารอ
แม่นกและพ่อนก ต่างป้องปกไม่ย่อท้อ
ความฝันวันที่รอ ลูกของพ่อเจริญวัย
ปีกกล้าและขาแข็ง มีเรี่ยวแรงชีวิตใหม่
สืบทอดเผ่าพันธ์ไป อยู่คู่ไพรคู่พนา...
ผืนป่าที่กว้างใหญ่ มวลหมู่ไม้ไพรพฤกษา
หลายหลากเกินพรรณา คือผืนป่าของเมืองไทย
ป่าไม้คู่สายน้ำ ป่าเย็นฉ่ำน้ำรินใหล
หล่อเลี้ยงพืชพงไพร ต่างอาศัยเกื้อกูลกัน
ป่าหมดน้ำก็หมด นั้นคือกฏความสัมพันธ์
น้ำ-ป่าสมานฉันท์ เกื้อกูลกันมานานปี
มนุษย์รุกรานป่า ด้วยตัณหาที่มากมี
กอบโกยไปทุกที่ ด้วยหวังมีผลกำไร
กำไรเพราะทำลาย มันจึงสายเกินแก้ไข
ป่าไม้ใกล้หมดไป ป่าเมืองไทยใกล้วอดวาย...
รอนแรมมาเรียงราย สู่จุดหมายที่เดียวกัน
ตามล่าหาความฝัน จึงบากบั่นดั้นด้นมา
ตามแนวของพุทธะ สมณะผู้ค้นหา
สำรวมกายวาจา ตั้งใจมาสู่ทางธรรม
ฝึกฝนปฏิบัติ อย่างเคร่งครัดไม่ใฝ่ต่ำ
คิดชอบประกอบกรรม กุศลนำจึงได้มา
ฝึกกายให้อดทน บทเริ่มต้นแสวงหา
สติคุมกายา ภาวนาขณะเดิน
พุทโธคือพุทธะ เป็นธรรมะคิดให้เพลิน
จะพบความเจริญ และเพลิดเพลินในทางธรรม..
.......................................................
ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๓ เวลา ๑๑.๓๘ น. ณ ตถตาอาศรม ริมฝั่งโขง ชายขอบประเทศไทย
