กระดานสนทนาวัดบางพระ

ผมมีโอกาสได้พูดคุยกับคนแถวบ้าน  ครับท่านเองก็สักยันต์ทั้งหน้าและหลังครับ จากที่ได้สอบถามพบว่าท่านมีครูสักถึง 9 คน น้ำมัน+หมึก  ประสบการณ์จากที่ได้ฟังมานั้นก็เยอะเหมือนกันครับ เพราะสมัยที่ท่านหนุ่ม ๆ นั้น เป็นยุคเถื่อนเสือเยอะพอสมควร  ผู้ชายสมัยนั้นส่วนมากจะสักยันต์กันแทบทุกคนครับ ท่านเล่าให้ฟังว่า แค่คนถือมีดเดินเข้ามาของก็ขึ้นแล้วครับ

ผมก็ได้ถามถึงเรื่องการปฏิบัติว่าทำยังไงถึงได้รักษาของได้  ท่านเล่าว่า เวลาเข้าห้องน้ำ ถ่ายหนัก จะต้องการมีปักทูป ก่อนถ่ายหนักครับ  ผมก็ปากหนักครับที่ไม่ได้ถามต่อว่า ทำไมถึงต้องปักทูป ส่วนบทคาถาที่ท่านสวดก็คือ  อิทธิ ฤทธิ พุทธนิมิตตัง ขอเดชะเดชัง จงเป็นที่พึ่งแก่มะอะอุ นี่เถิด (บทสวดผมไม่แน่ใจครับว่า ขาดตกหรือเปล่า)

ส่วนตัวผมเองที่รู้จัก ท่านจะไม่ค่อยกินเหล้าครับ และที่สำคัญท่านจะรักพ่อแม่มาก ๆ รักมากขนาดไหน ก็ขนาดที่ว่าพ่อแม่ดุด่า ท่านบอกว่าเหมือนเทวดาให้พร .........ไม่มีคำว่าโกรธ หรือมีความเคืองในใจเลยครับ  ท่านบอกว่าพ่อแม่ ครูอาจารย์สำคัญมาก ๆ  ผมเคยเห็นเวลาพ่อแม่บ่นด่า ท่านจะนั่งยิ้มแบบมีความสุข  ท่านบอกว่าดีแค่ไหนแล้วที่พ่อแม่ยังพูดคุยกับเราได้

และท่านยังแนะนำอีกครับว่า ลูกไม่มีสิทธิที่จะเถียงพ่อเถียงแม่  ถึงแม้พ่อแม่จะพูดผิดก็ตาม นี่เป็นข้อปฏิบัติหลัก ๆ ที่ท่านปฏิบัติครับ  ส่วนเรื่องอาหารท่านก็กินทุกอย่างครับไม่เห็นจะไม่กินอะไร

ส่วนเรื่องความขลังนั้น  ไม่กี่ปีมานี่ก็เกิดครับมีพยานอยู่ในเหตุการณ์หลายคนที่เห็นครับ ท่านถูกคนร้าย 3 คนใช้ปืนอาก้า รั่วใส่จนหมดแม็กในระยะที่ไม่มีโอกาสรอดได้  ปรากฏว่าท่านไม่เป็นอะไรครับ

จนคนร้าย 3 คนนั้นตกใจวิ่งหนีไปเลยครับ  นี่เป็นเรื่องเล่าของคนรุ่นเก่าที่ท่านสักยันต์ ผมก็อยากให้คนรุ่นใหม่ที่สักยันต์อ่านแล้ว  คงจะได้สาระสำคัญในการใช้ชีวิตนะครับ ว่าการที่จะรักษาความขลังนั้นต้องปฏิบัติตัวอย่างไร หรืออย่างที่เราเห็นตามสุสาน เวลาล้างป่าช้าแล้วปรากฏว่าคนที่สักยันต์นั้น เนื้อไม่เน่า ทำไมเขาถึงรักษาของได้ ...............

รบกวนช่วยดูทีครับ

ผมได้ไปอ่านในกระทู้ของ ผู้การเสือ ที่สักยันต์เกาะเพชรกับหลวงพี่ญา  ในส่วนตัวผมเองก็นับถือในหลวงปู่ปานและหลวงพ่อฤาษีลิงดำมาก ๆ  จนทำให้ผมได้เลิกเหล้าได้เด็ดขาด

ก็เลยสนใจอยากสักยันต์เกาะเพชรครับเพราะเดินทางต่างจังหวัดบ่อยเหมือนกัน ก็เลยอยากสอบถามว่านอกจากหลวงพี่ญาแล้ว มีกุฏิไหนบ้างครับที่สัก  ที่ถามเพราะกลัวเข็มหลวงพี่ญา มือหนัก  อิอิอิ

ช่วงนี้รู้สึกอยากจะเข้าวัด  ไปหาหลวงพี่แป้วครับ รู้สึกจะฝันถึงหลวงพี่แป้ว หลายคืนแล้วและฝันถึงหลวงพ่อเปิ่น ไม่รู้ว่าหลวงพี่แป้วกับหลวงพ่อท่านจะมาเตือนอะไรหรือเปล่า

ก็เลยอยากรู้ว่าต้องติดต่อ ยังไงหรือว่าแจ้งที่หลวงพี่แป้วเลยว่าขอนอนวัด 1 คืน แล้วกิจวัตรตอนเช้ามีอะไรบ้างครับ จะได้เตรียมตัวได้ถูก

มูลมรดกอันเป็นต้นทุนทำการฝึกฝนตน
         
            เหตุใดหนอ ปราชญ์ทั้งหลาย จะสวดก็ดี จะรับศีลก็ดี หรือจะทำการกุศลใดๆ ก็ดี จึงต้องตั้ง นโม ก่อน จะทิ้ง นโม ไม่ได้เลย เมื่อเป็นเช่นนี้ นโม ก็ต้องเป็นสิ่งสำคัญ จึงยกขึ้นพิจารณา ได้ความว่า น คือธาตุน้ำ โม คือ ธาตุดิน พร้อมกับบาทพระคาถา ปรากฏขึ้นมาว่า มาตาเปติกสมุภโว โอทนกุมฺมาสปจฺจโย สัมภวธาตุของมารดาบิดาผสมกัน จึงเป็นตัวตนขึ้นมาได้ น เป็นธาตุของ มารดา โม เป็นธาตุของ บิดา ฉะนั้นเมื่อธาตุทั้ง ๒ ผสมกันเข้าไป

           ไฟธาตุของมารดาเคี่ยวเข้าจนได้นามว่า กลละ คือ น้ำมันหยดเดียว ณ ที่นี้เอง ปฏิสนธิวิญญาณเข้าถือปฏิสนธิได้ จิตจึงได้ถือปฏิสนธิในธาตุ นโม นั้น เมื่อจิตเข้าไปอาศัยแล้ว กลละ ก็ค่อยเจริญขึ้นเป็น อัมพุชะ คือเป็นก้อนเลือด เจริญจากก้อนเลือดมาเป็น ฆนะ คือเป็นแท่ง และ เปสี คือชิ้นเนื้อ แล้วขยายตัวออกคล้ายรูปจิ้งเหลน จึงเป็นปัญจสาขา คือ แขน ๒ ขา ๒ หัว ๑ ส่วนธาตุ พ คือลม ธ คือไฟ นั้นเป็นธาตุเข้ามาอาศัยภายหลังเพราะจิตไม่ถือ เมื่อละจากกลละนั้นแล้ว กลละก็ต้องทิ้งเปล่าหรือสูญเปล่า ลมและไฟก็ไม่มี คนตาย ลมและไฟก็ดับหายสาปสูญไป

           จึงว่าเป็นธาตุอาศัย ข้อสำคัญจึงอยู่ที่ธาตุทั้ง ๒ คือ นโม เป็นเดิม ในกาลต่อมาเมื่อคลอดออกมาแล้วก็ต้องอาศัย น มารดา โม บิดา เป็นผู้ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงมาด้วยการให้ข้าวสุกและขนมกุมมาส เป็นต้น ตลอดจนการแนะนำสั่งสอนความดีทุกอย่าง ท่านจึงเรียกมารดาบิดาว่า บุพพาจารย์ เป็นผู้สอนก่อนใครๆ ทั้งสิ้น มารดาบิดาเป็นผู้มีเมตตาจิตต่อบุตรธิดาจะนับจะประมาณมิได้ มรดกที่ทำให้กล่าวคือรูปกายนี้แล เป็นมรดกดั้งเดิมทรัพย์สินเงินทองอันเป็นของภายนอกก็เป็นไปจากรูปกายนี้เอง

            ถ้ารูปกายนี้ไม่มีแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ ชื่อว่าไม่มีอะไรเลยเพราะเหตุนั้นตัวของเราทั้งตัวนี้เป็น "มูลมรดก" ของมารดาบิดาทั้งสิ้น จึงว่าคุณท่านจะนับจะประมาณมิได้เลย ปราชญ์ทั้งหลายจึงหาได้ละทิ้งไม่ เราต้องเอาตัวเราคือ นโม ตั้งขึ้นก่อนแล้วจึงทำกิริยาน้อมไหว้ลงภายหลัง นโม ท่านแปลว่านอบน้อมนั้นเป็นการแปลเพียงกิริยา หาได้แปลต้นกิริยาไม่ มูลมรดกนี้แลเป็นต้นทุน ทำการฝึกหัดปฏิบัติตนไม่ต้องเป็นคนจนทรัพย์สำหรับทำทุนปฏิบัติ

มูลฐานสำหรับทำการปฏิบัติ
         นโม นี้ เมื่อกล่าวเพียง ๒ ธาตุเท่านั้น ยังไม่สมประกอบหรือยังไม่เต็มส่วน ต้องพลิกสระพยัญชนะดังนี้ คือ เอาสระอะจากตัว น มาใส่ตัว ม เอาสระ โอ จากตัว ม มาใส่ตัว น แล้วกลับตัว มะ มาไว้หน้าตัว โน เป็น มโน แปลว่าใจ เมื่อเป็นเช่นนี้จึงได้ทั้งกายทั้งใจเต็มตามส่วน สมควรแก่การใช้เป็นมูลฐานแห่งการปฏิบัติได้ มโน คือใจนี้เป็นดั้งเดิม เป็นมหาฐานใหญ่ จะทำจะพูดอะไรก็ย่อมเป็นไปจากใจนี้ทั้งหมด ได้ในพระพุทธพจน์ว่า มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฐา มโนมยา ธรรมทั้งหลายมีใจถึงก่อน มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จแล้วด้วยใจ พระบรมศาสดาจะทรงบัญญัติพระธรรมวินัย ก็ทรงบัญญัติออกไปจาก ใจ คือมหาฐาน นี้ทั้งสิ้น เหตุนี้เมื่อพระสาวกผู้ได้มาพิจารณาตามจนถึงรู้จัก มโน แจ่มแจ้งแล้ว มโน ก็สุดบัญญัติ คือพ้นจากบัญญัติทั้งสิ้น สมมติทั้งหลายในโลกนี้ต้องออกไปจากมโนทั้งสิ้น ของใครก็ก้อนของใคร ต่างคนต่างถือเอาก้อนอันนี้ ถือเอาเป็นสมมติบัญญัติตามกระแสแห่งน้ำโอฆะจนเป็นอวิชชาตัวก่อภพก่อชาติด้วยการไม่รู้เท่า ด้วยการหลง หลงถือว่าเป็นตัวเรา เป็นของเราไปหมด

จากหนังสือ มุตโตทัย หลวงปู่มั่นครับ

ผมก็เห็นหลาย ๆ คนตั้งกระทู้ถามเรื่องทำแบบนี้เสื่อมไม่เสื่อม 

ไม่ว่าจะเป็นของขลังอะไรก็แล้วแต่  ที่เน้นด้านพุทธคุณ  ไม่ว่าจะเป็นพระปลอม (พระจริงเดินได้ ขอเล่นมุข ครับ อิอิ)  ซึ่งก็มีเยอะแยะมากมาย หรือจะเป็น ตะกรุด หรือสักยันต์ 

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ปลุกเสกโดยอาศัยการอาราธนาบารมี  ครูบาอาจารย์ เทพเทวดา บิดามารดา หรือแม้แต่ บารมีของ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ 

แล้วบารมีของเทพเทวดา ครูบาอาจารย์ ท่านเอามาจากไหน ง่าย ๆ เลยนะครับ

1.การถือศีล อย่างเทวดาการที่จะได้เป็นนั้น อย่างน้อย ๆ ก็ต้องถือศีล 5 เป็นประจำครับ
2.การให้ทาน ซึ่งก็มีมากมายหรือเกิน
3.ภาวนา

สิ่งเหล่านี้คือบารมีที่ครูบาอาจารย์ทั้งหลายสะสมมา  หรือแม้แต่เทพเทวดา ทั้งหลายก็สะสมมาเหมือนกัน  ฉะนั้น การที่จะให้บารมีของครูบาอาจารย์ทั้งหลาย เสื่อม หรือเทพเทวดา เสื่อม ก็คือสิ่งที่ตรงกันข้ามกับ 3 สิ่งที่กล่าวมาข้างต้นครับ

1. คือผิดศีล ทุกข้อ หรือแม้แต่ข้อใดข้อหนึ่ง
2. ไม่เคยให้ทาน มีแต่จะเอาทานอย่างเดียว
3. ไม่เคยภาวนา สวดมนต์ทั้งสิ้น

ของขลังในโลกนี้ไม่มีอะไรเหนือไปกว่าพุทธคุณของ   พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ 

ทีนี้มาดูเรื่องของสักยันต์  หลาย ๆ คนกลัวของเสื่อมจากการหลอดร้าวผ้าบ้างละ  รอดระหว่างขาผู้หญิงบ้างละ หรือแม้แต่ประจำเดือนผู้หญิงบ้างละ   ทำไมครูบาอาจารย์บางที่ห้าม บางที่ไม่ห้าม

ลายสักย์ก็คือคาถา  หรือพูดง่าย ท่านทั้งหลายก็เปรียบเสมือน หนังสือสวดมนต์เคลื่อนที่  เป็นการอันเชิญบารมี คุณของพระธรรม  ฉะนั้นการที่ว่าท่านให้เด็กหรือใครมานั่งทับท่าน  มันก็เปรียบเสมือน นั่งทับหนังสือสวดมนต์  ถามว่าดีหรือไม่ดี   

พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ   ข้าพเจ้าขอยึดพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่ง
ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ    ข้าพเจ้าขอยึดพระธรรมเป็นที่พึ่ง
สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ    ข้าพเจ้าขอยึดพระสงฆ์เป็นที่พึ่ง

ผมอยากให้ทุกคนลองคิดดูดี ๆ ครับว่าเราได้นับถือยึดถือใน พระพุธ พระธรรม พระสงฆ์ แค่ไหน ผมรู้สึกเสียวแทนท่านหลายคนที่คิดว่า ผิดครูนิดหน่อย  ไม่เป็นไหรหรอก เดียวไปครอบครู ไปขอขมาก็ได้  การที่เราทำผิดโดยทีรุ้ว่าผิด มันร้ายแรงมากเลยนะครับ  แต่ถ้าเราทำผิดไปโดยที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ยังถือว่าไม่เสียหายมากนัก    อยากให้พวกเราลองพิจารณาดูนะครับ พยายามแยกให้ออก ระหว่าความเชื่อ กับ งมงาย
คุณจะเลือกเชื่อแบบศรัทธา หรือ งมงาย อย่างไร้เหตุผล