กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: รวี สัจจะ... ที่ 31 ก.ค. 2552, 08:55:31
-
:059:นักเดินทาง....
ทุกย่างก้าวที่เราเดินผ่าน
คือตำนานของชีวิต
ที่เราลิขิตขึ้นมาเอง
ไม่ใช่โชคชะตา
ไม่ใช่ฟ้าลิขิต
ไม่ใช่นิมิตแห่งสวรรค์
ไม่ใช่พรหมนั้นบันดาล
แต่สิ่งที่ชีวิตต้องพบพาน
ล้วนเกิดมาจากกรรม
....เมื่อใจเรายอมรับ....
ในอุปสรรคและปัญหาที่เข้ามา
มันก็ไม่อาจทำให้เราทุกข์
หรือเมื่อในยามที่เราสุขสมหวัง
ก็ไม่อาจทำให้เราหลงระเริง
เพราะเราเข้าใจในชีวิต
ที่ถูกลิขิตบนเส้นทางพระไตรลักษณ์
เดินอยู่บนหลัก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
สิ่งที่นำมาและติดตัวไปได้
.....สิ่งนั้นไซร้คือ...กรรม...
:059:ด้วยความเชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารณนาดี :059:
รวี สัจจะ-ธรรมะพเนจร
" คนไร้ราก ร่อนเร่ พเนจร
ไร้ถิ่นฐาน ถาวร อยู่อาศัย
เพราะเกิดมา มีกรรม จึงจำใจ
รอ่นเร่ไป ทำหน้าที่ เพราะมีกรรม"
""""""""""""""""""""""""""""""""""
๐กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป
ไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุด
แต่จิตของมนุษย์
สิ้นสุดได้..ถ้ารูจักพอ..
...........................................
:069:เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสม
จิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรม
จึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้
อดทนรอให้เขาพร้อม...จึงกล่าวธรรม...
ตราบใดที่ยังมีหนทางไป
ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม
แต่เมื่อคุณชอกช้ำ
พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ....
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
:054:ธรรมะวันละนิด เพื่อเติมความคิด เติมจิตให้มีคุณธรรม :054:
๓๑ กรกฎาคม ๒๕๕๒ เวลา ๐๘.๕๕ น. ณ ศาลาน้อยริมน้ำโขง ชายแดนประเทศไทย
-
กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ ผมพิสูจน์ด้วยตัวผมเองกับท่อนนี้ครับ เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสม จิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรม
-
แต่เมื่อคุณชอกช้ำ
พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ....
นี่ก็ออกตรงๆ เลยไม่โต้ด :008:
-
นมัสการ :054: :054: :054: ท่านพระครู และขอบคุณครับ
-
กราบนมัสการค่ะ ชอบท่อนนี้นะคะ :003:
ตราบใดที่ยังมีหนทางไป
ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม
แต่เมื่อคุณชอกช้ำ
พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ....
-
ตราบใดที่ยังมีหนทางไป
ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม
แต่เมื่อคุณชอกช้ำ
พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ....
....กราบนมัสการขอบพระคุณพระอาจารย์ครับ ที่เมตตาสอน...
...ชอบท่อนนี้จริงๆครับ....
-
กราบนมัสการและขอบพระคุณพระอาจารย์ที่เมตตาสั่งสอนศิษย์
ครับ
.ถ้าใจเรายอมรับกับปัญหา มันก็ไม่อาจจะทำให้เราทุกข์" :054:
-
02; :054:กราบนมัสการพระอาจารย์.........
ขอขอบพระคุณที่เขียนลำนำมาเตือนสติเตือนใจให้กับศิษย์.....
ตราบใดที่ยังมีหนทางไป
ใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม
แต่เมื่อคุณชอกช้ำ
พระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ....
ทุกคนเมื่อมีทุกข์จะนึกถึงพระธรรม.....
ทุกข์นั้นอยู่ที่ตัวเราเป็นผู้กระทำ......
17;