กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: ธรรมะรักโข ที่ 11 พ.ย. 2552, 10:21:05
-
บทปลงสังขาร
สังขารร่างกายต้องตายเป็นผี อยู่ในโลกนี้ไม่มีแก่นสาร
ทรัพย์สินเงินทองเป็นของสาธารณ์ ไม่ใช่ของท่านลูกหลานต้องลา
อย่ามัวประมาทโอกาสยังมี อย่าหลงโลกีย์จะมีปัญหา
โลกนี้แท้จริงเป็นสิ่งมายา เป็นสิ่งลวงตาใช่ว่าจีรัง
สังขารร่างกายอยู่ไม่กี่ปี ก็ตายเป็นผีไม่มีความหวัง
เกิดแก่เจ็บตายร่างกายผุพัง ทุกวันเดินทางสู่ยังกองฟอน
จะห้ามไม่ฟังจะรั้งไม่อยู่ เป็นสิ่งสมมติตามพุทธะสอน
อำนาจใดๆอย่าไปวิงวอน ให้ช่วยเราตอนที่วันสิ้นใจ
สังขารเรานี้เป็นสิ่งที่สังเวช มันเป็นสาเหตุสังเกตเอาไว้
เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวปวดร้าวอาลัย หิวอิ่มเกินไปก็อยู่ไม่นาน
หนาวก็จะตายร้อนไปก็จะแย่ ลำบากแท้ๆนี่แลสังขาร
ต้องกินต้องถ่ายทนไปทุกวัน ดูน่าสงสารคิดกันให้ดี
สังขารร่างกายทั่วไปเน่าเหม็น มีของกากเดนมองเห็นทุกที
ไหลเข้าไหลออกย้อยยอกมากมี ล้วนเป็นสิ่งที่มีอยู่ทั่วกัน
น้ำเลือดน้ำหนองล้วนของปฏิกูล ไหลมาเป็นมูลพอกพูนหลายชั้น
ข้างนอกเน่าเหม็นมองเห็นทุกวัน อีกข้างในนั้นล้วนขั้นไม่งาม
สังขารร่างกายไม่ใช่ตัวตน เกิดมาเป็นคนไม่พ้นโดนห้าม
ต้องนอนเปลือยกายให้ไฟลุกลาม เมื่อเจ้าโดนหามสู่เชิงตะกอน
ผู้ดีเข็ญใจก็ตายเหมือนกัน อย่าหลงสังขารปลงกันไว้ก่อน
ลูกหลานหญิงชายส่งได้แน่นอน ก็แค่กองฟอนแล้วย้อนกลับมา
สังขารร่างกายล้วนตายเป็นศพ ถูกแผ่นดินกลบอยู่ในป่าช้า
หมู่หนอนชอนไชตามไต่กายา เป็นเหยื่อนกกาหมูหมาในดง
กระดูกเกลื่อนกลาดเรี่ยราดทั่วไป เอ็นเล็กเอ็นใหญ่ไร้จุดประสงค์
ต้องถูกทอดทิ้งนอนกลิ้งในดง เป็นป่ารกพงเฝ้าดงกันดาร
กระทำให้แจ้งเจาะแทงตลอด ให้จิตนี้ปลอดหลุดลอดสังขาร
หยุดความกระหายมุ่งไปนิพพาน ไม่หลงสังขารทั่วกันด้วยเถิด
จะได้หยุดเกิดมันไม่ประเสริฐ ตราบใดยังเกิดอยู่ในสงสาร
รีบภาวนาเพื่อละอัตตา ข้ามพ้นมายาทั่วหน้ากันเทอญฯ
อะหัง วันทามิ สัพพะโส
อะหัง วันทามิ นิพพานะปัจจะโยโหตุ
-
อนิจจา วัตตสังขารา...
..ขอบคุณท่านธรรมะรักโข สำหรับบทปลงสังขารครับ...
-
อ่านแล้วปลงเลยครับชีวิตคนเราก้มีเท่านี้เนอะเกิดแก่เจ็บตายบางคนเกิดแล้วตายเลยก็มีไม่ทันแก่ตายก้มี
ไม่มีอะไรที่แน่นอนเลยครับ :065:
-
....ดีครับดี...มาอีกเรื่อยๆนะครับ....เพชรยังไงก็คือเพชร...... :058: