กระดานสนทนาวัดบางพระ
หมวด มิตรไมตรี => บทความ บทกวี => ข้อความที่เริ่มโดย: ۞เณรน้อยเส้าหลิน۞ ที่ 12 เม.ย. 2552, 11:11:33
-
(http://i2.photobucket.com/albums/y20/namsirin/me.jpg)
ทุกเย็น ?ตั้ง? จะนั่งรถโรงเรียนกลับบ้าน
แต่เย็นนี้เขารู้สึกหงุดหงิดมาก
เมื่อเห็นนักเรียนชายรุ่นน้องรังแกเพื่อนผู้หญิง
ที่นั่งมาในรถด้วยกัน เด็กหญิงตัวเล็กกว่าจึงได้แต่ร้องห้าม
แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนกับยิ่งยุ เด็กชายก่อกวนหนักมือขึ้น
ตั้งเข้าไปตักเตือนแต่เด็กชายก็ไม่สนใจ
ยังคงก่อกวนเด็กหญิงต่อไป
ตั้งพยายามสะกดอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
เขาจึงตบหัวเด็กชายอย่างแรง จนเขาร้องไห้ดังลั่น
ตั้งกลับถึงบ้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
เขารู้สึกผิดที่เล่นงานเด็กคนนั้นหนักเกินไป
เย็นนั้นเขาจึงไม่มีอารมณ์จะเจื้อยแจ้วกับแม่เช่นเคย
แม่รู้สึกผิดสังเกต เดาว่าลูกชายคงไปก่อเรื่องมาแน่
จึงถามว่า ?ตั้ง วันนี้มีเรื่องอะไรมาหรือเปล่า บอกแม่มานะ?
ตั้งทำท่าอึกอัก นึกสรรหาคำแก้ตัว
แล้วเขาก็บอกแม่พร้อมกับชูมือขึ้นมาว่า
?แม่ ตั้งไม่อยากเชื่อเลยว่า มือข้างนี้จะตบหัวเด็กจนร้องไห้?
ตั้งรู้ตัวว่าทำผิด แต่แทนที่จะยอมรับผิดตรง ๆ
ว่าตนไปตบหัวเด็กจนร้องไห้
กลับบอกว่า เป็นการกระทำของมือข้างนั้นต่างหาก
เหมือนกับจะบอกแม่ว่า
เป็นความผิดของมือ ไม่ใช่ความผิดของตัวเขา
ด้วยคำพูดเช่นนี้ เขาหวังว่าแม่จะไม่โกรธเขา
และเห็นใจเขามากขึ้น
ดูเผิน ๆ นี้คืออุบายของเด็กที่ทำให้ตัวเองพ้นผิด
แต่ตั้งอาจไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาแฝงนัยยะที่ลึกซึ้ง
ซึ่งเป็นหัวใจของพุทธศาสนา
นั่นก็คือมือนั้นไม่ใช่ ?ตัวฉัน?
จะว่าไปแล้วสิ่งที่เรียกว่า ?ตัวฉัน? นั้นหามีจริงไม่
เพราะตัวฉันเป็นเพียงแค่คำสมมุติ
ที่ใช้เรียกเมื่ออวัยวะหรือชิ้นส่วนต่าง ๆ มารวมกัน
เช่นเดียวกับบ้านนับร้อยเมื่อมารวมกันเราก็เรียกว่า ?เมือง?
แต่แท้จริงแล้วตัวเมืองนั้นหามีไม่
ขอขอบคุณ คุณเต้ ทีมงานเว็บพลังจิตด้วยครับ
-
บทความดีๆมาอีกแล้วขอบคุณครับ
-
ขอบคุณมากนะครับที่นำสาระดีๆมาฝากกัน :015:
-
ข้อมูลดีนะครับ
-
ขอบคุณค่า
ดีจังค่ะ
ม่ายมีอะไรเป็นของเราเนอะ
-
ขอขอบตุณสำหรับบทความดีๆนะครับท่าน............ :002:
-
ขอบคุณสำหรับเนื้อหาดีๆ
-
ขอบคุณสำหรับเนื้อหาดีครับท่าน.. :002: