ในแต่ละวันเราสามารถทำบุญได้ง่ายมากกว่าร้อยครั้ง
การทำบุญในชีวิตประจำวันนั้น ไม่ใช่เรื่องยาก ปฏิบัติง่าย
การทำบุญที่เราทำได้มากในแต่ละวันนี้ คือการอ่อนน้อมถ่อมตน
ในแต่ละวันเราพบปะผู้คนมากมายหลายคน ตั้งแต่ตื่นนอนเราพบเจอพ่อแม่หรือผู้ปกครอง เราก็สามารถทำบุญได้แล้ว คือการแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนต่อท่าน เมื่อออกไปภายนอก เราพบเจอคนมากมาย เราก็ทำบุญได้ตลอดเวลาเช่นกัน
ความอ่อนน้อมถ่อมตนนั้น ต้องเป็นไปด้วยความจริงใจ ไม่ใช่การเสแสร้ง
ต้องประกอบไปด้วยความจริงใจทางกาย-ทางวาจา-และทางใจ
ความจริงใจทางกาย คือ แสดงความเคารพ เช่น การไหว้ หรือการโค้งคำนับ เป็นต้น
ความจริงใจทางวาจา คือ พูดจาไพเราะ สุภาพ อ่อนโยน พูดด้วยความสัตย์จริงและมีประโยชน์
ความจริงใจทางใจ คือ มีความเคารพนอบน้อมด้วยใจจริง มีความหวังดีและไม่ต้องการหวังผลตอบแทน
ความอ่อนน้อมถ่อมตนที่ประกอบด้วยความจริงใจทั้ง ๓ อย่างนี้ คือความอ่อนน้อมถ่อมตนที่แท้จริง สามารถทำได้ทุกที่-ทุกเวลา-ทุกวัน ทำบ่อยๆ เพื่อสั่งสมบุญบารมี ในการทำเป็นร้อยครั้งในแต่ละวัน ไม่ใช่ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนต่อร้อยคน ในแต่ละคนที่เราพบเจอเราแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนได้หลายๆ ครั้ง เช่น พ่อแม่ เราเจอท่านตั้งแต่ตื่นนอนกลับมาบ้านเราก็เจอท่านอีก เราจึงทำบุญด้วยวิธีนี้ได้อย่างมากมาย ทำได้แม้แต่ความอ่อนน้อมถ่อมตนต่อตนเองครับ
ตามหลักพุทธศาสนา มีการทำบุญด้วยกัน ๑๐ วิธี เรียกว่า บุญกิริยาวัตถุ ๑๐ (สิ่งอันเป็นที่ตั้งแห่งการทำบุญ ๑๐ ประการ) คือ
๑. ให้ทาน (ทานมัย) แบ่งปันผู้อื่นด้วยสิ่งของ ไม่ว่าจะให้ใครก็เป็นบุญ การให้ทานเป็นการช่วยขัดเกลาความเห็นแก่ตัว ความตระหนี่ถี่เหนียว และความยึดติดในวัตถุ นอกจากนี้สิ่งของที่เราแบ่งปันออกไปก็จะเป็นประโยชน์แก่บุคคลหรือชุมชนโดยส่วนรวม
๒. รักษาศีล (ศีลมัย) ก็เป็นบุญ เป็นการฝึกฝนที่จะ ลด ละ เลิกความชั่ว ไม่ไปเบียดเบียนใคร มุ่งที่จะทำความดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ผู้อื่นเป็นการหล่อเลี้ยงบ่มเพาะให้เกิดความดีงามและพัฒนาคุณภาพชีวิตไม่ให้ตกต่ำ
๓. เจริญภาวนา (ภาวนามัย) ก็เป็นบุญ การภาวนาเป็นการพัฒนาจิตใจและปัญญา ทำให้จิตสงบ ไม่มีกิเลส ไม่มีเรื่องเศร้าหมอง เห็นคุณค่าสิ่งต่าง ๆ ตามความเป็นจริง ผู้ที่ภาวนาอยู่เสมอย่อมเป็นหลักประกันว่า จิตจะมีความสงบ ชีวิตมีความสุข คุณภาพชีวิตดีขึ้น สูงขึ้น
๔. อ่อนน้อมถ่อมตน (อปจายนมัย) ผู้น้อยอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ก็แสดงออกในความมีเมตตาต่อผู้น้อย และต่างก็อ่อนน้อมต่อผู้มีคุณธรรมรวมถึงการให้เกียรติ ให้ความเคารพในความแตกต่างซึ่งกันและกันทั้งในความคิด ความเชื่อและวิถีปฏิบัติของบุคคลและสังคมอื่น เป็นการลดความยึดมั่นถือมั่นในความเป็นตัวตน ก็เป็นบุญ
๕. ช่วยเหลือสังคมรอบข้าง (ไวยาวัจจมัย) ช่วยเหลือสละแรงกาย เพื่องานส่วนรวม หรือช่วยงานเพื่อนบ้านที่ต้องการความช่วยเหลือ ก็เป็นบุญ
๖. เปิดโอกาสให้คนอื่นมาร่วมทำบุญกับเรา (ปัตติทานมัย) หรือในการทำงานก็เปิดโอกาสให้คนอื่นมีส่วนร่วมทำ ร่วมแสดงความคิดเห็น รวมไปถึงการอุทิศส่วนบุญให้แก่ผู้ที่ล่วงลับไปแล้วด้วย ก็เป็นบุญ
๗. ยอมรับและยินดีในการทำความดี (ปัตตานุโมทนามัย) หรือทำบุญของผู้อื่น การชื่นชมยินดีหรืออนุโมทนา ไม่อิจฉาหรือระแวงสงสัยในการกระทำความดีของผู้อื่น ก็เป็นบุญ
๘. ฟังธรรม (ธรรมสวนมัย) บ่มเพาะสติปัญญาให้สว่างไสว ฟังธรรมะ ฟังเรื่องที่ดีมีประโยชน์ต่อสติปัญญา หรือมีประโยชน์ต่อการดำเนินชีวิตที่ดี เป็นความจริง ความดี ก็เป็นบุญ
๙. แสดงธรรม (ธรรมเทศนามัย) ให้ธรรมะและข้อคิดที่ดีกับผู้อื่น แสดงธรรมนำธรรมะไปบอกกล่าว เผื่อแผ่ให้คนอื่นได้รับฟัง ให้เขาได้รู้จักวิธีการดำเนินชีวิตที่ดี เป็นเรื่องของความจริง ความดี ก็เป็นบุญ
๑๐. ทำความเห็นให้ถูกต้องและเหมาะสม (ทิฏฐุชุกรรม) มีการปรับทิฏฐิ แก้ไขปรับปรุงพัฒนาความคิดเห็น ความเข้าใจให้ถูกต้องตามธรรม ให้เป็นสัมมาทัศนะอยู่เสมอ เป็นการพัฒนาปัญญาอย่างสำคัญ ถือเป็นบุญด้วยเช่นกัน
การทำบุญ ๑๐ ประการนี้ สามารถสรุปเป็นข้อความคล้องจองกันว่า
๑. แบ่งปันกันกิน
๒. รักษาศีล ใจ กาย วาจา
๓. เจริญสมาธิภาวนา
๔. กาย- วาจา-ใจอ่อนน้อม
๕. ยอมตนรับใช้
๖. แบ่งให้ความดี
๗. มีใจอนุโมทนา
๘. ใฝ่หาฟังธรรม
๙. นำแสดงออกไม่ได้เว้น
๑๐. ทำความเห็นให้ถูกต้อง
ขอบคุณที่มา เว็บบอร์ด พลังจิต
