คุณค่าของวันเวลาที่ผ่านไป ๑๐ สค. ๕๔ ...
ตถตาอาศรม เขาเรดาร์ บ้านบึง ชลบุรี
พฤหัสบดีที่ ๑๑ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๔
เมื่อวานฝนพรำมาตั้งแต่เช้า ไม่สะดวกที่จะออกไปข้างนอก จึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในที่พัก
ทำกิจไปตามปกติที่เคยเป็นมา คือ อ่าน ฟัง คิด เขียน เจริญสติและสัมปชัญญะอยู่กับธรรมให้ได้
มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางครั้งก็นอนนิ่งๆไม่เคลื่อนไหวนอนดูกายของตัวเราเอง ฝึกจิตให้อยู่กับกาย
ไม่ส่งจิตออกนอก ระลึกรู้อยู่กับกายและลมหายใจ ซึ่งการไม่เคลื่อนไหวจะทำให้ไม่เสียพลังงาน
เพราะอยู่ในช่วงควบคุมอาหาร จึงต้องใช้พลังงานที่มีอยู่นั้นให้เป็นประโยชน์ให้มากที่สุด.....
การที่เราได้เจริญสติพิจารณาธรรมอย่างต่อเนื่องนั้น มันจะเกิดสภาวะธรรมลื่นใหล คิดอะไร
ทำอะไร มองอะไรก็เป็นธรรมะไปหมด โศลกธรรมจะเกิดขึ้นในความคิดอย่างต่อเนื่อง ซึ่งบางครั้งก็
สามารถที่จะจดบันทึกไว้ทัน ถ้าอยู่ในสภาวะที่มีอุปกรณ์ กระดาษ ดินสอ ปากกาพร้อม แต่บางครั้งเกิดขึ้น
ในขณะที่ทำงาน ไม่สามารถทีจะจดบันทึกได้ ก็มาเขียนบันทึกที่หลัง บางครั้งเกิดขึ้นแล้วและจำไม่ได้ก็มี
อย่างเช่นโศลกธรรมบทนี้...อวดดี ที่ไม่มีดีในตัว อวดเก่งทั้งที่ไม่มีความเก่งในตัว อวดรู้ ทั้งที่ไม่มีความรู้อะไรในตัว
คนโง่ชอบอวดฉลาด คนขี้ขลาด มักจะอวดความกล้า....หรือบทที่ว่า...วางใจให้มันมั่งคง ไม่กังวล ไม่สนใจใคร
ทำให้เหมือนกับอยู่คนเดียว ภายนอกเคลื่อนไหว ภายในทำใจให้สงบ พิจารณาร่างกาย พิจารณาดูจิต
มันฟุ้งซ่านไปไหนก็ให้รู้จักมัน รู้เท่าทันกับกิเลส สู้กับกิเลสที่เกิดขึ้นในใจเรา เอาชนะมันให้ได้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
สำหรับวันๆหนึ่ง.....ให้รู้อยู่กับปัจจุบัน อดีตล่วงไปแล้วไม่ไปคิดถึง อนาคตที่ยังมาไม่ถึงก็อย่าไปคิดกังวล
อยู่กับปัจจุบันธรรม หายใจเข้ารู้ หายใจออกรู้ ลมหายใจมันสั้นก็รู้ ลมหายใจยาวมันก็รู้ หายใจโปร่งโล่งเบา
สบายก็รู้ อยู่กับลมหายใจเพียงเท่านั้นก็เพียงพอ ต่อการปฏิบัติธรรม สติและปัญญาจะแก่กล้าขึ้นมาเอง
ถ้าเราได้กระทำและฝึกฝนอยู่อย่างสม่ำเสมอ...เมื่อเราอยู่กับธรรม ธรรมนั้นก็อยู่กับเรา เมื่อเรารักษาธรรม
ธรรมนั้นจะรักษาเรา ธรรมะคือตัวเรา ตัวเราคือธรรมะ เพราะธรรมะนั้นคือธรรมชาติที่เป็นจริงของสรรพสิ่งในโลกนี้..
.นี่คือตัวอย่างบางบทบางตอนของสภาวะธรรมที่เกิดขึ้น เท่าที่จะจำได้และบันทึกได้ในแต่ละวัน แต่ละเวลา
เมื่อจิตของเราอยู่กับธรรม...
เคยมีผู้ปรารถนาดีที่อยากจะให้เรามีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป มาติดต่อให้ไปออกในสื่อต่างๆ
เพื่อเผยแพร่ธรรมะทั้งงานเขียนและการบรรยายธรรม ก็ได้ปฏิเสธเขาไปเพราะเราพึงพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่
งานเขียนทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นจากจิต จากความคิดในขณะนั้น เพียงเพื่อต้องการจะบันทึกไว้เพื่อเตือนใจตน
และแบ่งปันแก่ผู้คนที่สนใจในธรรมทั้งหลาย ยังอยากจะอยู่อย่างเรียบง่ายเป็นสมณะไร้นามตามปกติที่เป็น
เพราะการเปิดตัวต่อสาธารณะชนนั้น มันมีทั้งผลดีและผลเสีย ย่อมมีทั้งคนชอบและคนชัง กลายเป็นบุคคล
สาธารณะ ที่ต้องพร้อมจะรับฟังคำติชมทั้งหลาย ชีวิตส่วนตัวนั้นก็จะหายไป เพราะสังคมจะเข้ามาบังคับ
ให้วิถีชีวิตนั้นเปลี่ยนไปตามกระแสความต้องการของสังคม ความเป็นตัวตนที่แท้จริงก็จะหายไปเพราะ
กระแสสังคมแห่งโลกธรรมจะเข้ามามีบทบาทในการกำหนดชีวิตเรา จึงยินดีและพอใจที่จะเป็นอยู่อย่างนี้
อย่างที่เคยเป็นมา อยู่กับสภาวะแห่งความเป็นจริงในสิ่งที่เราเป็นอยู่ คืออยู่กับปัจจุบันธรรม...
เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๔ เวลา ๐๗.๕๕ น. ณ ตถตาอาศรม บ้านบึงชลบุรี
