ผู้เขียน หัวข้อ: ...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๐...  (อ่าน 417 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ เว็บมาสเตอร์...

  • ผู้ดูแลระบบ
  • *****
  • กระทู้: 571
  • เพศ: ชาย
    • ดูรายละเอียด
    • www.bp.or.th


...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๐...

..."อย่าไปหวั่นไหวกับกระแสโลก
จนเกินไป คืออย่าไปยินดี ยินร้าย
กับคำสรรเสริญและคำนินทา ความสุข
หรือความทุกข์ และลาภยศทั้งหลาย
อย่าไปหวั่นไหวกับมัน เพราะว่า
ความหวั่นไหวนั้น มันจะทำให้เรา
ขาดความเชื่อมั่นและศรัทธาในตนเอง
เรียกว่าเป็นคนไม่แน่นอน ทำอะไร
ไม่แน่นอน จิตนั้นย่อมทุรนทุราย
หวั่นไหวไปกับโลกธรรม นำมาซึ่ง
ความทุกข์ทั้งหลาย ถ้าเราวางใจ
ให้อยู่เหนือโลกธรรมได้เมื่อไร
ใจของเรานั้นก็จะเป็นสุข "...

...รำพึงธรรมคำกวีหลังทำวัตรเช้า...
...ตามดู ตามรู้ ในจิต
พินิจ ใคร่ครวญ ศึกษา
หาเหตุ ของความ เป็นมา
มองหา ให้เห็น ความจริง
...จิตนั้น มีการ เกิดดับ
สลับ ไปมา ไม่นิ่ง
จิตนั้น ก็คล้าย กับลิง
กลอกกลิ้ง หวั่นไหว ไปมา
...จึงต้อง หมั่นฝึก สติ
ดำริ เข้าไป ค้นหา
เหตุผล ที่ไป ที่มา
ปัญหา นั้นคือ อะไร
...รู้เหตุ ปัจจัย ที่เกิด
ล้ำเลิศ กว่ารู้ สิ่งไหน
รู้กาย รู้จิต รู้ใจ
รู้ใน รู้นอก ครบครัน
...มองหา ซึ่งเหตุ และผล
ตัวตน ภายใน เรานั้น
ตามดู กิเลส ให้ทัน
สิ่งนั้น คือกิจ ควรทำ
...กิเลส นั้นมี มากมาย
สองฝ่าย คือสูง และต่ำ
ปรุงแต่ง ตามบุญ และกรรม
ชี้นำ ไปใน เส้นทาง
...รู้เท่า รู้ทัน ความคิด
ทำจิต ทำใจ ให้ว่าง
เดินใน เส้นทาง สายกลาง
ทุกอย่าง มีธรรม นำพา
...ดำเนิน ตามแนว แห่งมรรค
ตามหลัก มรรคแปด ศึกษา
ความชอบ ธรรมที่ มีมา
รักษา กายใจ ในธรรม
...ธรรมะ นั้นคือ ที่พึ่ง
ลึกซึ้ง ประเสริฐ เลิศล้ำ
ธรรมะ นำทาง สร้างธรรม
สุขล้ำ มีธรรม คุ้มครอง
...รักษา นำพา กายจิต
ชีวิต จะไม่ เศร้าหมอง
เดินไป ตามมรรค ครรลอง
คุ้มครอง กายใจ ในธรรม...

...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๓ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
เวลา ๐๖:๐๐ น. ...