...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๒...
...การปฏิบัติธรรมนั้นเป็นการกระทำ
เพื่อมุ่งหวังซึ่งบุญกุศล เพื่อความเป็น
มงคลของชีวิต ซึ่งต้องดูที่ดำริเจตนา
ในการปฏิบัติ ว่าผู้ปฏิบัตินั้นปรารถนา
อะไรจากการปฏิบัติธรรมนั้นและสิ่งที่
ตั้งใจปรารถนานั้น เป็นไปโดยชอบ
ประกอบด้วยกุศลหรือไม่ หรือเป็นไป
เพื่ออกุศล คือความอยากดี อยากเด่น
อยากดัง มุ่งหวังคำสรรเสริญเยินยอ
หรือลาภสักการะ ประโยชน์ส่วนตน
ผู้ปฏิบัติธรรมนั้นต้องทำความรู้ความ
เข้าใจในเจตนาของตนเองเสียก่อน
เพื่อให้ไม่หลงทาง เพราะว่าถ้าผิด
แต่เริ่มต้น ผลต่อไปมันก็จะออกมา
ผิดทาง...
...การปฏิบัติธรรมนั้นท่านให้เป็นไป
ตามลำดับ เพื่อปรับธาตุ ปรับอินทรีย์
ให้มีความพร้อม โดยเริ่มจากการ
ให้ทานก่อน เพื่อปรับจิตใจให้มีความ
อ่อนโยน มีความเมตตา โอบอ้อมอารี
มีความเสียสละ ละความเห็นแก่ตัว
ลงเสียก่อน ควบคู่กับการรักษาศีล
เพราะการรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติ
ควบคุมกายและจิตไม่ให้ผิดในข้อวัตร
ปฏิบัติ มีสติควบคุมอยู่เพื่อให้ไม่ผิดศีล
สิ่งที่ได้จากการรักษาศีล คือสติและ
องค์แห่งคุณธรรม คือความละอาย
และเกรงกลัวต่อบาป เพราะว่าเรามี
คุณธรรมข้อนี้ เราจึงไม่ล่วงละเมิด
ผิดศีลทั้งในที่ลับและในที่แจ้ง....
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๔ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
...เวลา ๒๐:๑๕ น. ...
