...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๖...
...ธรรมะนั้นเป็นเรื่องของการกระทำ
ไม่ใช่คำสอนที่อยู่ในคัมภีร์หรือใบลาน
ไม่ใช่การอ่านให้จำได้แล้วเอาไปอวดรู้
ธรรมะทั้งหลายอยู่ที่กายและที่จิต
อยู่ในทุกความคิดและทุกอย่างที่ทำ
เพราะว่าธรรมะนั้นคือธรรมชาติของจิต
ที่เปลี่ยนแปลงไปตามจังหวะ เวลาและ
โอกาส สอดคล้องกับความเป็นจริง
ของธรรมชาติทั้งหลาย...
...ฟ้ามืด มืดไม่นาน
เมื่อพ้นผ่าน กาลเวลา
หน้ามืด เมาตัณหา
ยากจะแก้ แก่เกินกาล
...มัวเมา ในชีวิต
เพราะหลงผิด ไร้แก่นสาร
ลาภยศ อยู่ไม่นาน
ก็ต้องพราก จากกันไป
...คุณงาม และความดี
ในชีวี ที่สร้างไว้
คือทรัพย์ อยู่ภายใน
ติดตามตัว ตลอดกาล
...เวลา ของชีวิต
เหลือน้อยนิด อีกไม่นาน
คืนกลับ สู่สายธาร
ธรรมชาติ ที่สร้างมา
...คุณค่า ของชีวิต
จงพินิจ และเสาะหา
อย่าให้ กาลเวลา
มันกลืนกิน จนสิ้นไป
...เร่งสร้าง คุณประโยชน์
อย่าสร้างโทษ ขึ้นมาใหม่
ความดี เกิดที่ใจ
นำความสุข มาสู่ตน
...ฟ้ามืด ตะวันลับ
การเกิดดับ มีทุกหน
เวียนว่าย ในวังวน
ของวัฏฏะ ตลอดมา
...เมื่อจิต คิดหลุดพ้น
จงตั้งต้น ภาวนา
ลดละ ซึ่งอัตตา
กิเลสร้าย ให้หายไป
...ตัณหา อุปาทาน
มีมานาน ต้องแก้ไข
ละวาง ได้เมื่อไร
ใจก็สุข สงบเย็น...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๘ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
เวลา ๑๗:๑๐ น. ...
