...เมื่อจิตระลึกถึงธรรม บทที่ ๒๗...
....ความเป็นสมณะนั้นมีกฎเกณฑ์
กติกาของความเป็นสมณะคุ้มครองอยู่
โดยธรรมและวินัยไม่ผิดข้อวัตรตาม
พุทธบัญญัติและไม่เป็นไปให้ชาวโลก
เขาติเตียนได้
...มันจึงมิใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้ใจนั้นสงบ
ท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมที่กำลัง
ดำเนินไป จึงต้องมีการปรับใหม่ ปรับกาย
ปรับจิต ปรับความคิด ปรับการกระทำ
และเร่งความเพียร เพิ่มกำลังของสติและ
สัมปชัญญะให้มีกำลังมากยิ่งขึ้น เพื่อรองรับ
กับผัสสะสิ่งกระทบที่สามารถจะเกิดขึ้นได้
ทุกเวลาและโอกาส...
...วันเวลา ผ่านไป ไม่หยุดนิ่ง
สรรพสิ่ง เกิดดับ แล้วลับหาย
ผ่านเรื่องราว หลายหลาก และมากมาย
บทสุดท้าย งานเลี้ยง ย่อมเลิกรา
...ชีวิตเรา มีทั้งเศร้า และทั้งสุข
บางครั้งทุกข์ เพราะใจ นั้นใฝ่หา
หลงผิดไป ในกิเลส และอัตตา
เพราะตัณหา ความอยาก ที่มากมาย
...เมื่อพบทุกข์ ควรหันมา เข้าหาธรรม
เพื่อจะนำ จิตสู้ สู่ความหมาย
เพื่อวางจิต วางใจ ให้ผ่อนคลาย
จิตสบาย กายสุข ก็เห็นทาง
...เมื่อจิตโปร่ง โล่งเบา เอาจิตรู้
จงตามดู จิตนั้น อย่าให้ห่าง
เมื่อเห็นกาย เห็นจิต ก็เห็นทาง
เมื่อจิตว่าง ก็เห็นธรรม กำหนดไป
...รู้อะไร ไม่สู้ รู้กายจิต
รู้ความคิด ของตน ตั้งต้นใหม่
ย้อนมาดู กายจิต มาดูใจ
ทำอะไร คิดอะไร ให้รู้ทัน
...มีสติ ระลึกรู้ อยู่ทั่วพร้อม
แล้วก็น้อม นำจิต คิดสร้างสรรค์
อยู่กับธรรม ให้จิตรู้ ปัจจุบัน
เมื่อรู้ทัน ก็ไม่หลง มั่นคงไป
...จงศรัทธา ในความดี ที่มีอยู่
หมั่นเรียนรู้ พัฒนา หาสิ่งใหม่
เพื่อให้ธรรม ก้าวหน้า ยิ่งขึ้นไป
แล้วจะได้ พบสุข ไม่ทุกข์ทน
...สุขในธรรม ล้ำค่า หาใดเปรียบ
ไม่อาจเทียบ กับสุข ในทุกหน
เป็นความสุข ที่รู้ได้ เฉพาะตน
ต้องฝึกฝน ภาวนา หาให้เจอ...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ - สมณะไร้นาม...
...๑๙ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๓...
เวลา ๑๗:๓๐ น. ...
