...บันทึกเส้นทางบนสายธรรม บทที่ ๔...
....ชีวิตเป็นของน้อยนิด ทุกขณะจิต
กำลังเดินไปสู่ความตาย จึงต้องฝึก
วางจิตก่อนตาย ฝึกปล่อยวางธาตุขันธ์
ก่อนตาย ไม่ไปโวยวายตกใจ กลัวกับ
ธาตุขันธ์ที่มันเสื่อมไป ธาตุมันจะแตก
จะดับ ก็เป็นเรื่องของธาตุ มันเป็นเรื่อง
ของธรรมชาติที่ต้องเป็นไป แต่ใจเรานั้น
ไม่ได้ดับ ยังรับรู้และเห็นความเสื่อมของ
ธาตุนั้นอยู่ ที่เราไปโวยวายตกใจกลัวนั้น
ก็เพราะว่าเราเข้าไปยึดถือ มันจึงเป็น
อุปาทานขันธ์ ซึ่งถ้าเราละวางอุปาทานเสียได้
ไม่เข้าไปยึดถือจนเกินไป ใจเราก็จะสงบ
และไม่เป็นทุกข์กับความเสื่อมไปของธาตุ
ทั้งหลายนั้น เพราะทุกอย่างในโลกนี้
มันเป็นเช่นนั้นเอง คืออยู่ภายใต้กฎของ
พระไตรลักษณ์ การเกิดขึ้น การตั้งอยู่
และการดับไปนั้น มันเป็นเรื่องของ
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...
...จัดเก็บกุฏิที่พัก แยกหนังสือ สมุดบันทึก
เอกสารให้เป็นหมวดหมู่ พบสมุดบันทึกของ
ปีพ.ศ.๒๕๓๗ ที่เขียนไว้ในช่วงออกเดินธุดงค์
จากภาคใต้ไปภาคเหนือ เลยเปิดอ่านบทกวี
ที่เขียนไว้ในสมัยนั้น เอามาแบ่งปันให้อ่านกัน...
..๓ มี.ค.๒๕๓๗ วันพฤหัสบดี...
...นกขมิ้นเหลืองอ่อน
บินจรร่อนเร่ไปทั่วทุกถิ่น
ไม่อาทรกิ่งคอนเคยหากิน
ท่องไปทั่วถิ่นลำเนาไพร
หัวใจเจ้านั้นอิสระ
ไร้พันธะผูกมัดมารัดไว้
ไร้ซึ่งความห่วงหาและอาลัย
เจ้าบินไปตามจินตนาการ
...ค่ำไหนเกาะคอนนอนที่นั้น
รุ่งแจ้งเจ้าพลันบินลับหาย
ทิ้งคอนเคยนอนพักพิงกาย
ไร้ซึ่งจุดหมายการเดินทาง
ทั่งผืนพฤกษ์ไพรนั้นคือถิ่น
โผบินจากลาเมื่อฟ้าสาง
ไม่เคยยึดติดเจ้าปล่อยวาง
หัวใจเจ้าช่างมีเสรี
...อยากเป็นเหมือนนกที่โผบิน
ทิ้งถิ่นอาศัยไปทุกที่
ท่องไปตามใจที่เสรี
ฉันนี้คือวจีพเนจร...
...ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต...
...รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม...
...๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๔...
